[Verhaal] I will do this for you, Soph.

[heartattxck]

Sophie en Chloë. Twee meisjes van vijftien die alles hebben wat je je maar kunt wensen op die leeftijd. Een fijn leven, leuke vrienden, gezellige familie. Ze doen hun best op school en halen goede cijfers. Ze hebben een perfect lichaam en genoeg jongens die ze leuk vinden.
Ze zijn al samen sinds hun geboorte en weten alles van elkaar. Maar is het ook mogelijk om iets verborgen te houden voor iemand die je al zolang kent en alles van je weet?







Iemand die tips of kritiek heeft, ik hoor het graag!

[flyaway]

Waarom is de titel in het Engels? Ga je het verhaal zelf schrijven?

[Geel]

Wat flyaway zegt. En, dit is niet echt een verhaal, maar meer een flaptekst.

[heartattxck]

Waarom is dit geen verhaal als ik telkens een hoofdstuk wil posten? Net of ik gelijk een heel verhaal hier neer kan zetten. En de titel is in het engels, omdat ik dat mooier vond.

[heartattxck]

Zuchtend stapte ik van de weegschaal, het was alweer niet gelukt. Niet genoeg. Er was maar een halve kilo af. Was dat mijn beloning voor een halve week bijna niet eten?
Ik keek nog even in de spiegel, ik voelde me vies. Een dik vies varken. Misschien was dat de reden dat Sophie wel altijd vriendjes had en ik niet. Zij was mooi dun, had een perfect lichaam. Ik daarentegen was veel dikker en niet zo zelfverzekerd als zij. Dat was de reden dat ik wilde afvallen, misschien was er dan ook wel iemand die mij leuk vond en tenminste langer dan twee dagen bleef.
Vaak had ik me alleen gevoeld als Sophie weer eens niet kon, als ze weer eens weg ging met een van haar vriendjes. Ze was er voor me op de momenten dat ik haar nodig had, maar als ik iets leuks wilde doen moest er altijd veel geregeld worden voordat ze eens tijd had. Ik wilde ook een vriendje, gewoon een lieve jongen waar ik leuke dingen mee kon doen. Die me zou accepteren zoals ik ben, maar daarvoor moest ik eerst mezelf leren accepteren. Helaas ging dat niet op deze manier, niet als ik zo dik was.
De afgelopen week bijna niet eten had geen effect, het was tijd voor drastische maatregelen. Maar niemand mocht het weten, ik wilde kijken of het ze opviel dat ik was afgevallen. Als niemand er iets over zei, was het nog niet goed genoeg.
Ik trok snel mijn sportkleding aan en liep, met de oordopjes van mijn iPod in mijn oren, de trap af. “Ik eet bij Sophie!” riep ik nog vlug naar mijn moeder voordat ik de deur achter me dicht trok.
Oké, dat was een leugen, maar zo kon ik wel onder het avondeten uitkomen. Ik kon beter niet eten, dan werd ik misschien nog wel een vetter varken.

Na een uur hardlopen had ik er genoeg van. Ik kon niet meer. Hijgend kwam ik aan bij het huis van Sophie, hopelijk was ze thuis. Ik belde aan en haar vader deed open. “Hallo meneer,” zei ik beleefd. “Is Sophie thuis?” Hij schudde zijn hoofd even. “Maar je mag wel binnen komen hoor, als het goed is komt ze zo.” Hij hield de deur voor me open en ik liep voor hem uit naar de woonkamer. Na een tijdje wachten was Sophie er nog niet. Ik besloot haar te SMS’en. Soof, ik ben bij je thuis. Kom je zo, anders ga ik weer. Kus, your sis. Ik giechelde even. Ze voelde echt als mijn zus. Ik kende haar al zólang, ik kon me geen leven zonder haar voorstellen. Het was gewoon mijn zus, mijn maatje, mijn.. alles. Het klonk wat cliché, maar het was de waarheid.
Al snel had ik een SMS terug. Ik kom er zo aan, ga maar vast naar boven! xx your twin.
Haar vader moest ineens snel weg, voor zijn werk. Wat hij nou daadwerkelijk deed had ik nooit begrepen. Ik stond op en liep naar boven. Op haar bed liet ik mezelf zakken, het voelde als mijn eigen kamer, ik kwam hier al zo lang. Mijn ogen gleden langs de foto’s op de muur. Het waren er veel, vooral foto’s van vorig jaar, van de vakantie. Het was echt een super tijd! Iets wat me voor altijd bij zal blijven. Ik twijfelde even maar stond toch op, langzaam liep ik naar de muur toe. Veel foto’s van ons in bikini, met de rest van onze vriendinnengroep. Ik begreep nog steeds niet hoe ik mezelf zo durfde te vertonen. Het was duidelijk, er zat een groot verschil tussen het lichaam van de rest van mijn vriendinnen en dat van mij. Ik was miss Piggy, de vette big.

[flyaway]

Ik had niet begrepen dat er nog een verhaal achteraan kwam, in dat geval vind ik het leuk dat er een flaptekst bij zit

[heartattxck]

Anderhalf uur later stapte ik mijn kamer binnen. Mijn moeder en haar vriend hadden laat gegeten, dus het was maar goed dat ik nu pas terug was. Als ik eerder terug was gekomen wist ik zeker dat ik me niet kon beheersen, dan wilde ik gewoon eten. Mijn lievelingseten, lasagne.
Ik rende de trap af, pakte een glas water en gooide er een flinke scheut citroensap in. Goed voor de lijn, stond op internet. Dat wilde ik wel eens proberen. Direct gooide ik het glas achterover.
Ik zocht een meetlint in de naaidoos en rende daarmee weer naar boven. Al snel belandde al mijn bezwete kleding in de wasmand. Ik hield het lint om mijn buik, op het smalste punt. Zeventig centimeter? Dat kon toch niet?! Ik was aangekomen, maar dus ook dikker geworden. Ik trok het meetlint strakker, wat al snel rode striemen op mijn buik veroorzaakte. Verder als zesenzestig centimeter kwam ik niet.
Niet veel later begon alles voor mijn ogen te draaien, dit kon toch niet? Ik was aangekomen! Gewoon dikker geworden!
Ik liet me op bed vallen en zette mijn iPod hard aan, de tranen stroomden over mijn wangen. Die ene vraag bleef door mijn hoofd spoken. Hoe kon dit? Had ik dit verdient? Was mijn inspanning niet genoeg?
De muziek drong niet tot me door, ik wist niet waar ik naar luisterde. Tot er bepaalde woorden voorbij kwamen, erg pijnlijke woorden.

weet dat ik er voor je ben
en dat je altijd welkom bent, wanneer dan ook
weet dat ik er voor je ben
ik zal er altijd voor je zijn, door dik en dun

Ik gooide mijn iPod tegen de muur en drukte mijn hoofd hard in het kussen. Waarom kon ik niet gewoon dun zijn? Waarom?!


Ik werd wakker van de regen die tegen mijn raam tikte. Met mijn kleding aan was ik in slaap gevallen. Voorzichtig openden mijn ogen, maar al snel deed ik ze weer dicht. Het felle licht van mijn wekker verblindde me. Opnieuw opende ik mijn ogen een klein stukje zodat ik, tussen mijn wimpers door, de tijd kon lezen. 04:12.
Ik draaide wat in bed, slapen lukte niet. Ik voelde me lelijk en vooral dik. Het was allemaal zo oneerlijk, het lukte gewoon niet. Niet zo snel als ik het wilde.
Na een half uur gaf ik het op, slapen ging echt niet meer. Vlug trok ik wat schone sportkleding aan en sloop op mijn tenen de trap af. Mijn moeder zou me natuurlijk nooit weg laten gaan, niet ’s nachts.
Via de keuken liep ik naar de achterdeur, zo zacht mogelijk. De deur draaide ik van het slot en sloop door een klein kiertje de tuin in. Als ik de deur te ver zou openen, zou hij gaan piepen en dat kon ik totaal niet gebruiken nu. Mijn moeder werd overal wakker van, dus het was al heel wat dat ik ongemerkt buiten was gekomen.
Ik sloop de tuin uit en sloot voorzichtig de poort. Vijf meter verder durfde ik pas weer opgelucht adem te halen. Met de oortjes van mijn iPod in mijn oren rende ik richting het bos. Het begon al langzaam licht te worden.
Na een tijdje rennen was ik moe, dus besloot ik wat uit te rusten. Op een boomstam ging ik zitten. Achter me hoorde ik plotseling voetstappen dichterbij komen. De voetstappen op de natte bladeren verraadden al snel dat het ding steeds sneller op me af kwam. Ineens hield het op. Voor me was een lichte schaduw verschenen, het was groot. Maar niet heel breed. Mijn ogen werden groot en mijn hartslag versnelde, maar ik durfde niet om te kijken of weg te lopen. Ik leek wel versteend.

Ik voelde een arm om mijn nek en vervolgens een hand die mijn mond bedekte. Opnieuw versnelde mijn hartslag. Ik probeerde te schreeuwen, maar de hand was te sterk. Ook bedekte hij mijn neus, waardoor ik bijna geen lucht kreeg. Mijn ogen vulden zich met tranen en mijn lichaam begon te trillen. Ik dook in elkaar en hoopte dat het een droom zou zijn. Dat dit niet echt zou gebeuren.
Ik werd achterover getrokken waardoor ik hard met mijn hoofd op de grond viel. Er schoot van alles door me heen. Ik wilde niet verkracht worden en al helemaal niet dood. Zulke dingen zag je altijd op tv, van die programma’s waar ze misdadigers zochten. Was dit echt? Of droomde ik gewoon heel naar?
De persoon zakte op zijn knieën en klemde mijn hoofd tussen zijn handen. Zijn hoofd kwam dichterbij, het enige wat ik kon zien waren zijn ogen. Hij had twee panty’s over elkaar over zijn hoofd getrokken, daarin had hij twee gaten voor zijn ogen geknipt. Zijn ogen waren donker en maakten me nog banger. Het betekende vast niet veel goeds als iemand je zo aankeek. Niet veel later voelde ik zijn warme adem in mijn nek. De stank die uit zijn mond kwam maakte me misselijk. Het was niet te harden. Een combinatie van bier en sigaretten. Waarschijnlijk had hij ook al een tijdje niet gedoucht.
Behendig tilde hij me op en nam me mee naar een busje, iets verderop. Het leek alsof hij wist wat hij deed, alsof hij dit vaker had gedaan.
Ik durfde me niet te verzetten, ik was doodsbang. Mijn hart klopte in mijn keel en ik snakte naar adem. Hoewel hij zijn hand van mijn mond had gehaald, kon ik nog steeds niet normaal ademen.
Hij pakte een mes en sneed vlug mijn kleding kapot. De tranen stroomden over mijn wangen, waarom deed hij dit? Waarom moest hij mij hebben? Vervolgens trok hij ook mijn ondergoed uit en pakte snel een touw, die al achterin het busje lag. Hij was hier dus op voorbereid. Hij bond mijn handen vast achter mijn rug. De touwen sneden in mijn huid, het zat vreselijk strak, maar ik durfde niet te protesteren. Ik durfde mijn mond niet open te doen.
Ik voelde een harde klap op mijn hoofd waarna ik voorover viel en alles zwart werd voor mijn ogen.

Een koude wind streelde mijn naakte lichaam. Even haalde ik opgelucht adem, het was een droom. Die stinkende viezerik was weg, ik kreeg frisse lucht binnen. Alleen mijn hoofd bonkte enorm en ademen ging moeilijk, waarschijnlijk zou het snel over gaan. Ik probeerde uit bed te stappen, maar pas op dat moment merkte ik dat ik niet in bed lag. Mijn ogen openden direct en ik keek verschikt rond. Koude druppels vielen op mijn voetzolen.
Daar hing ik dan, aan een boom, ondersteboven en vooral.. naakt. Met mijn armen vastgebonden op mijn rug. Ik dacht terug aan wat er was gebeurd, aan wat ik me kon herinneren. Het was moeilijk, mijn hoofd bonkte door al het bloed wat er in de tussentijd naartoe was gestroomd.
Iemand trok me van een boomstam. Een stinkende viezerik. Hij nam me mee een busje in en al snel was er niets meer over van mijn kleding. Daarna wist ik niets meer.. Had hij me.. verkracht?
Een angstig gevoel bekroop me. Misschien was hij nog wel in de buurt en wachtte hij tot ik wakker werd om vervolgens weer toe te slaan. Ik wilde gillen, krijsen, schreeuwen en huilen tegelijk. Toch kon ik het niet. Ik moest mijn krachten sparen.
Na een tijdje zag ik in de verte mensen lopen. Ik dacht na. Zou ik roepen om hulp? Ik wist wel dat er niet vaak mensen in dit bos kwamen, dus kon het behoorlijk lang duren voordat er weer iemand langskwam. Hoelang ik hier al hing was voor mij onbekend, maar het was wel duidelijk dat er iets moest gebeuren. Opnieuw spookten allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik hing hier.. naakt. Ik schaamde me voor mijn lichaam en dan moesten vreemden er ook nog eens naar kijken.
Ik schudde even mijn hoofd en besloot me er overheen te zetten, al was het maar voor even. Ik moest hier gewoon weg, dit kon niet langer.
Met alle kracht die ik nog in me had opende ik mijn mond en begon ik te schreeuwen. “Help! Alsjeblieft, help me!”

[heartattxck]

Ik heb een langer stuk geplaatst, omdat ik zometeen, om 3 uur op vakantie ga. Voor twee weken, dus daarna kan ik pas weer een stuk plaatsen. Sorry voor het ongemak!

[Orpheus]

Ik vind het verhaal veel te duidelijk geschreven, zo overduidelijk obsessief dat het op een gegeven moment begint te irriteren. Vooral constant 'dik/dun.'

[heartattxck]

En hoe zou ik dat het beste kunnen aanpassen?

[heartattxck]

Ik zag hoe zijn vingertoppen over haar zongebruinde huid gleden. Langzaam bewoog hij zijn hoofd naar haar toe en niet veel later raakten zijn lippen die van haar. Ze leek te genieten van zijn aanrakingen, van zijn lichaam vooral. Logisch, hij was knap. Maar nooit zou hij dichtbij komen, niet voor mij.
Zwijgend keek ik toe hoe hij haar ontdeed van het laatste dunne lapje stof wat haar lichaam nog bedekte. Een steek van jaloezie schoot door mijn lichaam. Ze legde haar hoofd in haar nek en zette haar nagels in zijn rug. Hij zoende haar teder, maar toch vol passie.
Ik zuchtte even en liet me op de grond zakken. Voorzichtig legde hij haar neer, zijn bezwete lichaam hing boven haar. Ze sloot haar ogen en een zachte kreun ontglipte haar mond.
“Verdomme,” zei ik ineens zonder erbij na te denken. Waarom kon haar wel zoiets overkomen en mij niet? Ik was jaloers. Ik wilde dit ook, al was het maar even. Gewoon ervaren wat zij meemaakte.
Ik stond op en drukte de TV uit, de afstandsbediening smeet ik tegen de muur. Afleiding moest ik zoeken, maar op deze manier werkte dat dus niet.
Snel zette ik de douche aan en stapte eronder. De warme stralen deden mijn lichaam goed, ik was behoorlijk afgekoeld in het bos. Ik voelde me ronduit smerig. Ook de stank van die vieze man bleef in mijn neus hangen, wat ik ook probeerde.
De mensen die me vonden wilden de politie bellen, maar dat wilde ik niet. Ik verzekerde ze dat het goed met me ging en ben toen weggerend, zo snel ik kon.
Naar de politie gaan was geen optie, ik wist niets van deze man en mijn moeder zou me vermoorden als ze wist dat ik weg was. Niet veel later stapte ik onder de douche vandaan en droogde ik me snel af. Ik pakte twijfelend mijn telefoon. Moest ik dit wel doen? Wat zou ze zeggen? Zou ze me serieus nemen?
Soph, kan ik met je praten? X Ik dacht nog even na, verzenden, of niet? Ik gooide mijn telefoon op mijn bed en rende de trap af. Beter van niet, ik moest en kon dit niet aan iemand vertellen. Niet nu.

Ik werd licht in mijn hoofd en liet mezelf op de bank zakken. Met mijn nagels kraste ik in het leer, terwijl ik zocht naar een oplossing. Ik was mezelf niet meer, niet meer de Chloë die iedereen kende. Mijn huid was vaal en ik keek bijna scheel van de honger. Toch wilde ik niet eten, het ging net zo goed.
Wankelend liep ik naar de keuken waar ik mezelf op het aanrecht hees. Met opgetrokken knieën staarde ik naar de fruitmand. Mijn buik rammelde, maar ik kon toch niet zomaar iets eten? Een banaan werd het sowieso niet, daar zaten veel te veel slechte dingen in.
De kleinste appel die erbij lag waste ik grondig af. Ik staarde er een tijdje naar en nam toen een klein hapje. De tranen stroomden over mijn wangen, ik had gefaald. Ik kon mijn lichaam gewoon niet onder controle houden, het lukte niet. Nog niet.
Toen ik eenmaal niet meer nadacht over iedere hap die in mijn mond terechtkwam, ging de bel. Snel veegde ik mijn betraande gezicht droog en sjokte ik naar de deur, die ik met een ruk opentrok.
Daar stond Sophie. Ze vloog me direct om mijn hals en liet me een tijdje later weer los. Ze keek me geschrokken aan. “Gaat het.. wel goed met je? Je ziet zo bleek.” Ik knikte even. “Waarom zou het niet goed met me gaan?” lachte ik. Natuurlijk ging het niet goed, ik wilde het liefst zo hard mogelijk huilen, maar ik hield mezelf sterk. Dit was iets wat niemand mocht weten.
Ik liet haar binnen. “Ga maar vast naar boven, ik kom er zo aan..” In de keuken sloeg ik snel even een glas water achterover en rende naar boven.
Sophie zat op bed, met mijn telefoon in haar handen. “Wat moest je met mij bespreken?” vroeg ze streng. Ik beet even op mijn onderlip en draaide me direct om. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik kon het haar niet vertellen. Ik kon dit alleen aan, ik was sterk.

Ze stond op en liep naar me toe. Ik hoorde het, ik voelde het zelfs. Haar rechterarm legde ze om mijn nek, waarna direct mijn hartslag versnelde. Het leek of ik opnieuw in duizend stukjes brak. Dit kwam dichtbij, té dichtbij. Ik dacht terug aan gisterenochtend en sloot even mijn ogen. Ze moest me niet aanraken op deze manier. Ze bedoelde het niet verkeerd, dat wist ik ook wel.
Ik slikte mijn tranen weg en draaide me ruw om. “Wat doe je eigenlijk hier?!” schreeuwde ik tegen haar. “En wie ben jij dan om me zo aan te raken?!” Ik was boos, duidelijk. Maar tegen haar durfde ik het. Bij haar durfde ik mezelf te zijn, of.. toch bijna.
Ze deinsde achteruit en keek me geschrokken aan. “Wat is er toch met je?” vroeg ze bezorgd. “Zo ken ik je helemaal niet..” Ik voelde dat ik moest huilen, alweer. Ik was een emotioneel wrak geworden. Kwam dat allemaal door wat ik meegemaakt had? Dat mocht niet, het kon zelfs niet. Ik wist er bijna niets meer van, waar maakte ik me dan zo druk om?
Ik voelde de tranen in mijn ogen prikken maar keek haar toch strak aan. “Er is niets met me! Helemaal niets!” schreeuwde ik. “Laat me toch eens met rust, wil je!” Met die woorden schoot ik de trap af, waarna ik me in de keuken tegen de koelkast liet zakken. Met opgetrokken knieën staarde ik voor me uit. Niet veel later stormde Sophie de trap af, snel verborg ik mijn hoofd in mijn handen.
“Nee, ik wil je niet met rust laten. Je bent mijn beste vriendin en ik houd van je..” Ze knielde voor me neer en haalde voorzichtig mijn hoofd omhoog. “Ik meen het, ik houd van je.”
Met rooddoorlopen ogen keek ik haar aan. “Ik kan het niet meer Sophie, ik kan er niet meer tegen,” snikte ik. Mijn hoofd liet ik voorover op haar knieën vallen. “Het spijt me zo,” fluisterde ik bijna onverstaanbaar.