ik ben heel bang soms om iedereen te verliezen... vader/moeder/broer/...enz

[sunflower83]

ik lig heel vaak savonds in bed en dan ga ik piekeren omdat ik dan meestal voor het slapen ga me druk maak omdat ik dan opeens heel bang ben mensen kwijt te raken, me ouders broer familie enz. ben bang dat ze dood gaan om een of andere reden, ook ben ik zelf erg bang om dood te gaan , of dat ik een ernstige ziekte krijg of een ongeluk krijg.. ik maak me eigen helemaal gek soms hierdoor, en weet niet waarom ik hier bang voor ben, wantja je verliest je ouders toch een keer want iedereen gaat dood en jezelf ook, en ik zou gewoon moeten genieten van alles in het leven maar blijft toch met deze angst zitten steeds, heb soms ook nachtmerries...

herkent iemand dit, en wat kan je er tegen doen??

[ManInTheMirror]

Ik herken dit ja. Wat je er tegen kunt doen? Proberen er niet aan te denken. Praat er eens met vrienden/familie over en zeg dat dat je dwarzit, het is gerust niet raar want iedereen denkt wel eens over de dood. De dood is iets waar je geen invloed op hebt, het overkomt jou en andere mensen en dat is verschrikkelijk maar je moet er niet te vaak bij stil staan, dat gaat ten koste van de kwaliteit van je leven. Succes.

Ik heb het ook ja...sinds ik een vriend verloor dacht ik dat iedereen om me heen dood zou gaan. Een paar maanden geleden kreeg mijn vriend een ernstig ongeluk die hij gelukkig overleefd heeft. Maar toen werd ik weer bang om mensen kwijt te raken door de dood en vooral mijn vriend...

Mijn tip is: geniet van het leven...en laat je niet leiden door angst want dan kan je niet genieten. Straks gebeurt het echt en dan heb je alleen maar in angst geleefd...

[Fantôme]

toen ik je verhaaltje las moest ik eigenlijk gelijk aan bugge denken ja...
En ik ben het ook met haar eens. probeer te genieten van alles wat er nu is, nú ben je niemand kwijt, en nu leef je zelf nog, nu ben je gezond (ik zeg niet dat dat later niet zo is, dat kan je niet weten!) probeer dus ook nú te genieten... Stel dat je angsten uitkomen, dan heb je dus helemaal nooit die kans gehad echt te genieten, en krijg je die kans misschien ook niet meer. dit klinkt wat dramatisch, ik zeg niet dat je iedereen kwijtraakt (helemaal niet zelfs!!!) dus zo moet je het niet opvatten.

liefs, en knuff Wen

[Alia]

Ik ken het gevoel maar al te goed helaas. 'Er niet aan denken' is geen echte oplossing, omdat ik er wèl aan denk (als het echt een oplossing was, dan zou het probleem er niet zijn). Als ik de angst voel, dan probeer ik wel afleiding te zoeken, soms helpt dat, soms niet. Ook probeer ik er dan met m'n vriend over te praten, ik kruip iig lekker tegen hem aan, veel knuffelen, enz. Tegenwoordig val ik als ik in bed lig over het algemeen gelukkig vrij snel in slaap, omdat ik zo moe ben...vroeger was dat anders. Ik heb met mezelf toen dingen af proberen te spreken, voordat ik naar bed ging dacht ik na, schreef ik, enz. en als ik naar bed ging, dan ging ik slapen (muziek op en alleen maar daar naar luisteren bv. om niet na te denken). Soms hielp dat, soms niet. Soms probeer(de) ik te relativeren, hoeveel kans is er dat iemand onverwachts dood gaat? Tuurlijk, er is een kans, maar de kans dat iemand blijft leven is groter. Ik probeer regelmatig contact met mensen te hebben, zeker met m'n vriend (even bellen als hij ergens heen is bv), zo weet ik dat alles goed met ze is en dat stelt me soms wel een beetje gerust. De angst dat mij zelf iets gebeurd, probeer ik te verminderen door iig heel voorzichtig te zijn (zo min mogelijk door rood licht lopen/rijden, geen rare dingen doen, enz.).

Soms hebben deze dingen bij mij zin, maar jammer genoeg niet altijd. Ik denk dat je zelf uit moet zoeken wat voor jou wel of niet werkt, want ik denk niet dat er een standaard iets is. Misschien kun je iets uit boventaande post(s) halen, dat zou mooi zijn. Sterkte iig.

[magicflower]

Hey,

Ik weet ook niet zo goed wat je er tegen kan doen. Ik heb van die angst een hele tijd last gehad. Bij mij is het met de tijd gebeterd. Ik weet niet hoe dat komt maar mss heb je iets aan het volgende verhaal:

http://forum.scholieren.com/showthre...ht=magicflower

Lieve groetjes Magicflower

ja ik ken het. soms droom ik dat mn hele gezin dood is en dan denk ik daar overdag ook steeds aan. heel vervelend. ik probeer er zo min mogelijk over te denken en het niet tegen mensen te zeggen omdat me broer dan weer 'leuke' grapjes gaat maken enz. verder weet ik het eigenlijk ook niet

[Miss Helena]

Ik ben daar ook heel bang voor, vooral nadat mijn moeder was overleden. Voor mama ben ik in korte tijd 3 familieleden verloren, en ineens was het ook mijn moeder die overleed. De angsten namen steeds meer toe, als mijn vader 5 minuten te lang weg was, raakte ik helemaal in paniek. Ik heb een tijdje bij de psycholoog gelopen, en daar heb ik het er ook over gehad. Zij heeft mij geleerd dat ik meer moest gaan genieten. Als je elke dag die angsten hebt, heb je in feite geen leven meer. Toen ik dat in begon te zien, heb ik, ook na veel praten, geprobeerd er meer afstand van te nemen. Het werkte. Ik denk er niet meer dagelijks aan. Ik kan het meer van me af zetten, al droom ik er de laatste tijd wel weer meer van... Bij mij zijn het periodes. Nu is het moederdag, laatst was ik jarig en was het haar sterfdag, dus ik ben er meer mee bezig. Als deze dag voorbij is, en ik weer 'vrij' ben van al die emotionele dagen, kan ik het weer van me af zetten. Ik praat er nu ook veel over met mijn vader, en hij weet mij elke keer weer gerust te stellen. Natuurlijk, hij gaat ook een keer dood, iedereen gaat dood, maar we moeten meer genieten. Genieten van het leven. Elke dag leven met die angsten is geen leven.
Heb jij het er al een keertje met je ouders over gehad? Misschien dat dat ook wel helpt?
Liefs, MH

[sunflower83]

bedankt voor de reacties ik ben blij dat ik niet de enige ben

[Pindii]

Hallo,
Ik heb dit jammer genoeg ook vaak. Ik heb ook het advies gekregen om er niet aan te denken. Maar dat is voor mij een beetje raar. Dan zou dit nooit een probleem zijn. Ik ben ook vaak verteld dat ik er met iemand over zou moeten praten. Want het is niets ergs. Maar wat nou als degene tegen wie je het wilt zeggen het belachelijk heeft gemaakt en het heeft uitgelachen? Of wat als je het al aan iemand hebt verteld als geheim en diegene heeft het gewoon doorverteld aan mensen die je niet vertrouwd. Vertellen is altijd fijn. Maar afleiding werkt heel erg goed. Bijvoorbeeld sport. Ik heb op kickboksen gezeten en dat hielp erg goed. Maar niet goed genoeg. Altijd als ik terug ging reizen naar huis had ik te veel tijd om te piekeren. Dan is het dus fijn als jouw sportschool of wat dan ook dichtbij zit. Ik heb nu een idee om op ballet te gaan. ( I know, twee totaal verschillende sporten) maar ik weet niet hoe ik dit mijn ouders kan vertellen. Ze zijn altijd een beetje raar over ballet. Dat het een peutersport is en een beetje saai en “meisjesachtig”. Ik weet niet hoe ik het ze kan vertellen. Iemand ideeën?