het nut ervan niet meer inzien

[bradio8]

Hier komt dus mijn verhaal.

Ik had gewoon een leuk leven, niet geweldig ofzo maar goed genoeg. Tuurlijk zat het wel is tegen maar dat duurde nooit lang en er waren altijd genoeg dingen om me op te vrolijken. Ik had genoeg vrienden, spullen, hobby`s etc. Niet heel veel, maar eigenlijk maakte me dat niet uit. Gewoon af en toe wat leuks doen en het kwam wel goed.
Toen kwam zij. Ik heb in mijn leven wel een paar vriendinnetjes gehad, en daar was ik dan zenuwachtig en blij en spontaan bij. Het was heel leuk, maar het was niet de wereld ofzo. Ik ontmoette mijn ex vriendin op het internet. We hebben eerst echt honderden uren gepraat op msn, en na maanden en maanden besloten we is te gaan bellen. Het was echt heel leuk. Nog een tijd later ontmoetten we elkaar en het was ook helemaal geweldig. Zij en ik waren niet anders dan we ons hadden voorgedaan ofzo. Ze woont alleen wel ver weg dus ik zag haar dan eens in de 2 weken ofzo. Ik heb haar uiteindelijk 4 keer gezien. Toen ging het wat minder en het leuke woordjes naar elkaar roepen kwam alleen van mijn kant. Ze kon me een paar weken niet zien, en op een dag zij ze op msn dat ze het niet meer kon, ze hield niet meer van me. Mijn wereld stortte echt in. ook al had ik haar dus een paar keer maar gezien had ik zoveel met haar gebeld en op msn gepraat. Ze was echt mijn wereld geworden. De rest van mn leven(vrienden en sporten enzo) had ik een beetje verwaarloosd, maar dat kon ik wel aardig snel weer oppakken. We besloten niet meer te bellen omdat je er dan alleen maar herinnert werd dat het uit was. Ik was en ben er nogsteeds zo kapot van dat ik echt veel klaagde dat het zo slecht ging met me. Ze begreep het heel goed maar zei dat ik positief moest blijven. Na een tijdje werd ze echt wel gek van mij, ik bleef maar doorgaan dat ik haar miste en dat het slecht ging etc. De gesprekken werden steeds korter en minder vrolijk, en de laatste tijd hebben we wel echt een soort van ruzies. Ik vroeg of er kans was dat we ooit nog bij elkaar zouden komen "nee" zei ze, goed het deed pijn, maar ik kon er mee leven. Gister zei ze dat onze gesprekken niet nuttig waren en dat we misschien niks moesten zeggen. Vanaf het moment dat we ruzies kregen vond ik de gesprekken niet leuk worden en ik voelde me er ook klote door. Maar als ik probeerde gewoon 1 dag niet online te komen voelde ik me nog veel erger. Mijn wereld is eraan. Ik zal haar waarschijnlijk nooit meer zien, en dat beseffen doet gewoon zoveel pijn. Ik heb wel gezegd tegen veel mensen dat ik me klote voel dat het uit is, en dan zeggen ze ach dat ben je over een tijdje wel weer vergeten. Dat tijdje hou ik niet vol ben ik bang. Sinds het uit is wordt ik elke ochtend wakker met het gevoel wat doe ik? heeft het nut? ik voel me elke dag klote. zelf als ik het leuk heb blijf ik dat slechte gevoel in mn achterhoofd houden. Dat wereldje wat ik had wat niet zo bijzonder was, maar gewoon leuk voor mij, is nu niks. Mijn hele leven draait gewoon om haar, en zonder haar is het niks. Ik heb deze maanden zoveel leuke dingen beleefd, maar door het slecht voelen valt het in het niks. Die dagen met haar waren gewoon de geweldigste dagen in mijn leven, ik zou echt alles ervoor opgeven om ze nog een keer te beleven. Ik heb gewoon geen doel meer in mijn leven behalve haar terugkrijgen, wat onmogelijk is. Nu vraag ik me af wat het nut van leven is. Voor mij heeft alles wat me eerst helemaal geweldig leek en liet voelen geen waarde meer. Heeft iemand iets soort gelijks meegemaakt en een soort van oplossing laat het dan alsjeblieft weten.

Dit verhaal typen was opzich ook al een hele opluchting

[ware man]

Inhoudelijk wil ik liever even niet op je vraag ingaan, maar ik heb het ook meegemaakt. Iemand ontmoet op internet, het klikte echt heel erg goed, honderden uren gepraat, tweemaal gebeld, elkaar helaas nooit ontmoet. Omdat ik heel negatief was en we nogal in elkaar opgingen, heb ik haar echter veel pijn gedaan en is het contact stukgelopen. Ik vind het heel erg jammer, maar ik weet nu wel wat liefde is. Daar ben ik dankbaar voor. Ik hoop dat andere mensen zich ooit zo voelen bij mij als ik me bij haar voelde. Ik hoop dat ik andere mensen dat gevoel kan geven, en dat zal mijn doel in het leven worden.

[ware man]

Ok, dan inhoudelijk.

Ik denk niet dat het goed is één iemand tot het centrum van je leven te maken. Dat heb ik ook gedaan ^. Ik hield zoveel van haar, dat ik van alle andere dingen niet meer hield. Ik voelde me altijd kut, behalve als ik met haar kon chatten. Geen goede zaak, want ik legde veel te veel druk op haar.

Ik begreep niet dat ik niet van haar moest houden en van alle andere dingen niet, maar dat ik beter van alle dingen kon houden, omdat ik zoveel liefde voor haar had. Met die liefde in gedachten kan in alle activiteiten wel vreugde worden gevonden.

Wat het nut van je leven is, moet je zelf bepalen natuurlijk. Ik weet niet of je aanhanger bent van een bepaalde stroming, of dat je zelf in een bepaald nut gelooft.

Voor veel mensen is het nut van het leven "gelukkig" worden, bijvoorbeeld door een lieve vriendin, of een fijn gezin. Wat dat betreft denk ik dat het met jou nog wel goed zal komen, je bent pas 16, en er zijn heel veel bijzondere meisjes op de wereld!

[phensicske]

Ik heb mss eerder het gevoel ervaren dat het meisje had. Namelijk die ongelooflijke druk, het steeds in een hoekje geduwd voelen omdat je energie en tijd volledig opgeslorpt wordt door één persoon. Ik heb het meegemaakt dat een 'vriend' (blijkbaar wou die dus meer) me ofwel constant aansprak op msn, ofwel een smsje stuurde, ofwel me belde, ofwel eens kwam, ofwel wou afspreken... En zo hoorde of zag ik hem iedere dag of zelfs meerdere malen per dag. Ik werd dus constant met mijn neus op zijn bestaan gedrukt en dit irriteerde me. Ik had het gevoel dat hij mijn tijd (vrijheid) roofde en ik nooit meer op mijn gemak kon zijn, daarenboven bezorgde hij me nog eens schuldgevoelens door zielig te doen en te tonen hoe slecht het wel met hem ging.

Na een tijdje heb ik hem ook gevraagd wat minder te smsen en zo, ik reageerde uiteindelijk toch niet meer of werd boos.

Dat heeft hem toen wel eventjes afgeschrokken, maar uiteindelijk kwam hij weer meer online en begon terug te bellen, zij het nu in normalere proporties. Ik heb die druk nu niet meer op mijn schouders.

Eigenlijk had ik die jongen best graag en wou er wel goede vrienden mee zijn, het was zelfs waarschijnlijk dat ik er iets mee zou beginnen, maar ik had wel tijd nodig.
Nu is dit zeker niet meer mogelijk, gewoon doordat hij zoveel beslag op me legde.

Ik weet niet of je hier iets in herkent, maar ik moest er direct aan denken als ik je verhaal las. Misschien kan je haar zo beter begrijpen. Als ik ernaast zit, sorry dan.

Het is zoals dat verhaaltje over het zand in je hand, hoe harder je het toeknijpt, des te vlugger het eruit glijdt.

[ware man]

phensicske schreef op 31-10-2004 @ 14:13 :
Ik heb mss eerder het gevoel ervaren dat het meisje had. Namelijk die ongelooflijke druk, het steeds in een hoekje geduwd voelen omdat je energie en tijd volledig opgeslorpt wordt door één persoon. Ik heb het meegemaakt dat een 'vriend' (blijkbaar wou die dus meer) me ofwel constant aansprak op msn, ofwel een smsje stuurde, ofwel me belde, ofwel eens kwam, ofwel wou afspreken... En zo hoorde of zag ik hem iedere dag of zelfs meerdere malen per dag. Ik werd dus constant met mijn neus op zijn bestaan gedrukt en dit irriteerde me. Ik had het gevoel dat hij mijn tijd (vrijheid) roofde en ik nooit meer op mijn gemak kon zijn, daarenboven bezorgde hij me nog eens schuldgevoelens door zielig te doen en te tonen hoe slecht het wel met hem ging.

Na een tijdje heb ik hem ook gevraagd wat minder te smsen en zo, ik reageerde uiteindelijk toch niet meer of werd boos.

Dat heeft hem toen wel eventjes afgeschrokken, maar uiteindelijk kwam hij weer meer online en begon terug te bellen, zij het nu in normalere proporties. Ik heb die druk nu niet meer op mijn schouders.

Eigenlijk had ik die jongen best graag en wou er wel goede vrienden mee zijn, het was zelfs waarschijnlijk dat ik er iets mee zou beginnen, maar ik had wel tijd nodig.
Nu is dit zeker niet meer mogelijk, gewoon doordat hij zoveel beslag op me legde.

Ik weet niet of je hier iets in herkent, maar ik moest er direct aan denken als ik je verhaal las. Misschien kan je haar zo beter begrijpen. Als ik ernaast zit, sorry dan.

Het is zoals dat verhaaltje over het zand in je hand, hoe harder je het toeknijpt, des te vlugger het eruit glijdt.

Bij mij was het trouwens zo dat we het beiden deden. (Zie mijn eerste reply)...we PMden en chatten altijd, ik heb haar wel eens gevraagd of het niet teveel was, maar ze vond het heel fijn, en ze sprak mij ook heel vaak aan op MSN. Toch bleek uiteindelijk dat we elkaar geleefd hebben. Dus ook al vind je het fijn in elkaar op te gaan, het is niet altijd gezond. We wisten niet meer wie we waren...

[JJ13]

ik denk dat ik wel n beetje weet hoe je je voelt. ik heb via t internet n jongen ontmoet, hij woont aan de andere kant van de wereld en we hebben elkaar dus nog nooit ontmoet of 'echt' gesproken. we kennen elkaar alleen via msn, maar toch hebben we zo'n intensief contact. we geven zoveel om elkaar. hij staat negatief in het leven, is depressief enzo, maar de laatste tijd gaat het beter. we kunnen het over echt vanalles hebben en we helpen elkaar. soms zegt ie dat hij niet zou wten wat hij zonder mij zou moeten.in de zomer heeft hij me erg veel vedriet gedaan, door een poging tot zelfmoord. gelukkig is het niet gelukt. ik heb geprobeerd het contact een beetje af te houden, maar na n aantal weken misste ik hem ontzettend. nu gaat het beter en ik heb het idee dat wij bij elkaar horen (wat klinkt dat eigenlijk raar), ik heb het idee dat als ik bij hem zou zijn, ik pas echt gelukkig zou zijn. hij hoopt me ooit te ontmoeten en ik hoop dat ook, dus wie weet..maar ik merk ook dat het moeilijk is als je je leven op een persoon richt, als die persoon het middelpunt van jou leven is. ik weet dat het voor jou lijkt alsof het nooit meer goedkomt met je, maar dat komt het wel. het klinkt misschien cliche, maar het heeft tijd nodig, veel tijd. heb geduld en je zult zien dat het je op een gegeven moment minder doet. Heel veel sterkte ermee, x

[//ItsJustMe\\]

tijd, tijd en nog eens tijd, en dat volhouden.
Lukt je wel.

[Mo6]

vergeet haar gewoon. klinkt erg gemakkelijk zo... maar dat is het niet en dat weet ik! laat haar weten dat je geen contact meer met haar wil (ook al is dat niet zo) en kick haar uit msn, wis haar telefoonnummers. je begint namelijk obsessief te worden en daar heb je zowieso niets aan! dat is voor haar alleen maar irritant en daar maak je je eigen leven ook alleen maar erger mee!

probeer weer te genieten van andere dingen in het leven. realiseer je dat liefde echt niet alles is. ik heb zelf 2 jaar een relatie gehad en ben nu een aantal maand vrijgezel, maar dat is heerlijk! je hebt geen verplichtingen en kunt elke dag weer lekker zo indelen als je zelf wilt! ga gewoon veel uit en geniet met vrienden van al het leuke wat het leven te bieden heeft!

let maar op mijn woorden dat als jij weer genot vindt in het leven, je ook vanzelf weer een leuke meid tegen het lijf loopt! er zijn zoveel (leuke) meiden, en het is echt niet zo dat jij niet zonder die ene kunt leven!