Ik heb mss eerder het gevoel ervaren dat het meisje had. Namelijk die ongelooflijke druk, het steeds in een hoekje geduwd voelen omdat je energie en tijd volledig opgeslorpt wordt door één persoon. Ik heb het meegemaakt dat een 'vriend' (blijkbaar wou die dus meer) me ofwel constant aansprak op msn, ofwel een smsje stuurde, ofwel me belde, ofwel eens kwam, ofwel wou afspreken... En zo hoorde of zag ik hem iedere dag of zelfs meerdere malen per dag. Ik werd dus constant met mijn neus op zijn bestaan gedrukt en dit irriteerde me. Ik had het gevoel dat hij mijn tijd (vrijheid) roofde en ik nooit meer op mijn gemak kon zijn, daarenboven bezorgde hij me nog eens schuldgevoelens door zielig te doen en te tonen hoe slecht het wel met hem ging.
Na een tijdje heb ik hem ook gevraagd wat minder te smsen en zo, ik reageerde uiteindelijk toch niet meer of werd boos.
Dat heeft hem toen wel eventjes afgeschrokken, maar uiteindelijk kwam hij weer meer online en begon terug te bellen, zij het nu in normalere proporties. Ik heb die druk nu niet meer op mijn schouders.
Eigenlijk had ik die jongen best graag en wou er wel goede vrienden mee zijn, het was zelfs waarschijnlijk dat ik er iets mee zou beginnen, maar ik had wel tijd nodig.
Nu is dit zeker niet meer mogelijk, gewoon doordat hij zoveel beslag op me legde.
Ik weet niet of je hier iets in herkent, maar ik moest er direct aan denken als ik je verhaal las. Misschien kan je haar zo beter begrijpen. Als ik ernaast zit, sorry dan.
Het is zoals dat verhaaltje over het zand in je hand, hoe harder je het toeknijpt, des te vlugger het eruit glijdt.