[Columnwedstrijd] Als de ware werkelijkheid, idealisme

Als de ware werkelijkheid, idealisme

Ik kijk nog eens naar het kleine briefje. Het is opgeprikt op het prikbord van de lokale supermarkt, die nog een beetje achterloopt. De directie wil niets weten van een nieuwer systeem, zo'n plastic bord als bij de C1000, waar je je briefjes in kunt schuiven. Een kurkhouten bord en een bakje felgekleurde prikkers is genoeg. Het briefje is een stuk lijntjespapier, met kleine rafeltjes van het scheuren. Er staat een korte krabbel op.

Wil de persoon die het ruitje van onze auto heeft ingetikt en vervolgens de autoradio heeft ontvreemd graag iets van zich laten horen zodat we misschien tot een overeenkomst kunnen komen wat betreft de vergoeding van het ruitje en natuurlijk de radio

Het stuk is interpunctieloos geschreven, wat het misschien nogal storend maakt om te lezen. Met een ietwat schuldige blik kijk ik naar het briefje, misschien wel omdat er geen vraagteken in staat. Maar ook omdat ik de autodief niet heb gezien. De bezitter van de auto zou ik graag helpen, want niemand kan in deze tijd extra uitgaven gebruiken. Ik herlees het briefje, het telefoonnummer komt me vaag bekend voor, maar ik weet zo gauw niet van wie het is. Ik heb vooral respect voor de schrijver van dit briefje, want het is een stukje gedurfd idealisme.
Idealisme is dan ook iets wat ik nog maar weinig zie. Weinig mensen durven zo'n briefje te schrijven en op te hangen. Nog minder mensen gaan er daadwerkelijk van uit dat de inbreker gehoor zal geven aan de oproep om vervolgens schuldbewust zijn spijt te komen betuigen.
Natuurlijk gebeurt dat maar zelden, maar het is onjuist om te zeggen dat het nooit gebeurt. Ik heb ooit een artikel gelezen over een dief die zijn buit in een plastic tas terug de winkel in slingerde, met een briefje erbij. Op dat briefje stond dat het hem spijt.
Ik denk dat de schrijver van het briefje wel hoop heeft, maar niet de ware overtuiging dat het zo ook zal gebeuren. Toch heeft hij het briefje opgehangen, omdat hij hoopt. Er zouden meer van dat soort mensen moeten zijn, die nog steeds geloven in de goedheid van de mens.
Als dat zou gebeuren, zal de wereld een stuk aangenamer worden. In plaats van denken dat er niets meer aan te doen is, zelf verharden omdat je denkt dat je anders de wereld niet bijhoudt, kun je beter geloven in de waarheid. Eerlijkheid duurt immers het langst.
Durf je maar zo op te stellen, met het vertrouwen dat andere mensen dat ook doen. Zodra je dat doet, ben je al op de goede weg. Ik geloof dat de andere mensen mijn voorbeeld gaan volgen en ook geloven in dit soort idealen, zodat de wereld langzaam fijner wordt.
Zou er al een reactie zijn gekomen? Zou er al iemand zijn die zich aangesproken voelt en zich meldt, omdat hij gelooft in een betere wereld? Zou hij dan ook die misdaad hebben gepleegd?
Misschien wil hij zijn leven dan wel beteren. De wereld wordt wel beter, want het ergste hebben we immers gehad. Dan was dat geloven in ieder geval niet voor niets, die rots in de branding wordt in ieder geval niet overspoelt door het zoute water. Natuurlijk, er is soms
tegenslag, net als dat er dagelijks vervelende meeuwen zijn die de rots in de branding flink onder handen nemen. Maar laten we de hoofdlijn niet vergeten, want ik denk dat die steen ooit zal verplaatsen, en als hij beweegt, gaat hij recht door zee.
Ik leg de punaises terug, vier blijken voldoende te zijn. Met mijn winkelwagentje in mijn hand loop ik naar de uitgang en kijk nog een laatste maal om naar mijn creatie. Gelukkig zijn er meer mensen zoals ik.