Wat houd depressief precies in?

[London]

Hoi iedereen,

Een goede vriend van mij begon zichzelf "anders" te gedragen zo'n 3/4 maanden terug.
Hij werd stiller, deed alles in zijn eentje en ontweek zo'n beetje iedereen die hij kende.
Nou bleek het dat hij depressief was, na een tijd niet op school te zijn geweest en geloof ik ook een bezoek aan de schooldokter vertelde hij mij dit toen ik hem maar bleef vragen op skype.

Nu heb ik hem in tijden al niet gezien, of van hem gehoord en ik heb geen idee hoe hij zijn dagen vult.
Dus is mijn vraag, wat is depressief zijn precies en waarom stopt het je van op school komen, met anderen praten, etc.
En hoe komen mensen er weer vanaf?

Alvast bedankt, London.

google/wikipedia kan het het best uitleggen.

Als je iets van Engels kan, dan zou je dit eens kunnen lezen:
http://hyperboleandahalf.blogspot.be...epression.html
http://hyperboleandahalf.blogspot.be...-part-two.html


Depressies zijn heel moeilijk uit te leggen voor iemand die ze nog nooit ervaren heeft en zelfs als je eenmaal uit de depressie bent, is het soms moeilijk je opnieuw voor te stellen hoe je je tijdens de depressie voelde. Die blog legt wel heel mooi uit hoe het verloopt en hoe leeg je je kunt voelen.

Hier is een beetje mijn ervaring, het komt niet eens in de buurt van wat ik toen doormaakte, maar dan krijg je misschien een idee:
Ik heb vrij lang een zware depressie gehad (ik heb er waarschijnlijk ook eentje in mijn tienerjaren gehad en erna gleed ik er weer bijna in weg). Het begint een beetje met je verdrietig voelen, ellendig, rot, nergens zin in hebben, niet blij kunnen zijn terwijl er eigenlijk geen duidelijke reden of aanleiding voor is. Hoe dieper je wegzakt, hoe erger het wordt, tot het punt dat je helemaal niks meer voelt. Niet meer vrolijk, maar ook niet meer verdrietig. Wel vaak bang, ik was heel afhankelijk en heel erg bang om zelf nog dingen te doen. Ik durfde nergens meer heen (wilde ook niet), durfde niets zelf te doen, iemand bellen was een absolute marteling, ik was overal doodsbang voor en ik klampte me vast aan mijn ouders die zelfs bijna moesten beslissen wat ik zou eten die avond. Als je daar niets aan doet (bijvoorbeeld een opname in een psychiatrisch ziekenhuis, waar ze je structuur en therapie kunnen bieden), dan zak je weg in niets meer doen. Ik ben in het diepst een korte periode thuis geweest en ik lag alleen nog in bed. Om 17u kwam ik er uit, want dan zouden mijn ouders komen, dan jankte ik een paar uur tegen hen aan, of ik zat wat te zitten achter de pc (ik heb geen idee meer wat ik deed, want volgens mij kwam ik in die periode niet eens meer op het forum) en om 21u kroop ik weer terug in bed. Zo ging het elke dag opnieuw. Ik stond ook uren onder de douche omdat dat nog een beetje een behaaglijk gevoel gaf en ik zocht ook vaak troost in andere dingen, eten gaf vaak even een beter gevoel en alcohol gaf soms nog een beetje gevoelens (woede, verdriet, heel af en toe wat blijdschap).

Eigenlijk wil je zo niet verder (vaak komt daar ook zelfmoord van) en lijkt alles gewoon volkomen uitzichtloos, het is heel moeilijk voor de omgeving om daar steun aan te bieden. Er is niets dat je kunt doen. Het beste is dat de persoon beseft dat hij beter wil worden en dat dat zelf niet zal lukken en dat hij zich laat opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Structuur, hoe vervelend ook, hoe ondraaglijk soms, helpt je vooruit. Therapie ook. Creatieve therapie, een marteling voor iemand die vroeger graag tekende en schilderde en nu eigenlijk alleen nog wat lijntjes kan trekken, alles helpt je vooruit. Medicijnen ook. Psychemedicatie is vaak zwaar en heftig, maar als je het zonder niet redt, dan doe je het ermee. En zo kun je er van af komen. Doorgaan, proberen (verschillende medicatie testen), terugvallen en door blijven gaan. Maar het biedt geen garantie voor de toekomst, helaas.


Als je je vriend wil steunen, kun je dat het beste te doen door te laten weten dat je er voor hem bent. Kaartjes sturen misschien. Niet dat het helpt, maar het is wel fijn om te weten dat mensen aan je denken

[London]

Reverend schreef:

google/wikipedia kan het het best uitleggen.

Ik kwam alleen maar op sites uit waar mensen hulp nodig hadden die zelf depressief waren en wikipedia kwam met allerlei medische termen waar ik niet veel van begreep.

Mutant schreef:

Als je iets van Engels kan, dan zou je dit eens kunnen lezen:
http://hyperboleandahalf.blogspot.be...epression.html
http://hyperboleandahalf.blogspot.be...-part-two.html


Depressies zijn heel moeilijk uit te leggen voor iemand die ze nog nooit ervaren heeft en zelfs als je eenmaal uit de depressie bent, is het soms moeilijk je opnieuw voor te stellen hoe je je tijdens de depressie voelde. Die blog legt wel heel mooi uit hoe het verloopt en hoe leeg je je kunt voelen.

Hier is een beetje mijn ervaring, het komt niet eens in de buurt van wat ik toen doormaakte, maar dan krijg je misschien een idee:
Ik heb vrij lang een zware depressie gehad (ik heb er waarschijnlijk ook eentje in mijn tienerjaren gehad en erna gleed ik er weer bijna in weg). Het begint een beetje met je verdrietig voelen, ellendig, rot, nergens zin in hebben, niet blij kunnen zijn terwijl er eigenlijk geen duidelijke reden of aanleiding voor is. Hoe dieper je wegzakt, hoe erger het wordt, tot het punt dat je helemaal niks meer voelt. Niet meer vrolijk, maar ook niet meer verdrietig. Wel vaak bang, ik was heel afhankelijk en heel erg bang om zelf nog dingen te doen. Ik durfde nergens meer heen (wilde ook niet), durfde niets zelf te doen, iemand bellen was een absolute marteling, ik was overal doodsbang voor en ik klampte me vast aan mijn ouders die zelfs bijna moesten beslissen wat ik zou eten die avond. Als je daar niets aan doet (bijvoorbeeld een opname in een psychiatrisch ziekenhuis, waar ze je structuur en therapie kunnen bieden), dan zak je weg in niets meer doen. Ik ben in het diepst een korte periode thuis geweest en ik lag alleen nog in bed. Om 17u kwam ik er uit, want dan zouden mijn ouders komen, dan jankte ik een paar uur tegen hen aan, of ik zat wat te zitten achter de pc (ik heb geen idee meer wat ik deed, want volgens mij kwam ik in die periode niet eens meer op het forum) en om 21u kroop ik weer terug in bed. Zo ging het elke dag opnieuw. Ik stond ook uren onder de douche omdat dat nog een beetje een behaaglijk gevoel gaf en ik zocht ook vaak troost in andere dingen, eten gaf vaak even een beter gevoel en alcohol gaf soms nog een beetje gevoelens (woede, verdriet, heel af en toe wat blijdschap).

Eigenlijk wil je zo niet verder (vaak komt daar ook zelfmoord van) en lijkt alles gewoon volkomen uitzichtloos, het is heel moeilijk voor de omgeving om daar steun aan te bieden. Er is niets dat je kunt doen. Het beste is dat de persoon beseft dat hij beter wil worden en dat dat zelf niet zal lukken en dat hij zich laat opnemen in een psychiatrisch ziekenhuis. Structuur, hoe vervelend ook, hoe ondraaglijk soms, helpt je vooruit. Therapie ook. Creatieve therapie, een marteling voor iemand die vroeger graag tekende en schilderde en nu eigenlijk alleen nog wat lijntjes kan trekken, alles helpt je vooruit. Medicijnen ook. Psychemedicatie is vaak zwaar en heftig, maar als je het zonder niet redt, dan doe je het ermee. En zo kun je er van af komen. Doorgaan, proberen (verschillende medicatie testen), terugvallen en door blijven gaan. Maar het biedt geen garantie voor de toekomst, helaas.


Als je je vriend wil steunen, kun je dat het beste te doen door te laten weten dat je er voor hem bent. Kaartjes sturen misschien. Niet dat het helpt, maar het is wel fijn om te weten dat mensen aan je denken

Hartstikke bedankt voor de uitgebreide uitleg!
Zoals je zegt, het is lastig om je voor te stellen als je er zelf geen ervaring mee hebt maar je hielp me gelukkig al wel een stuk verder.

Ik kan me nu iets beter in ieder geval in mijn vriend verplaatsen dus dit kan op zich dicht

[winnie the pooh]

Ik heb ook een depressie gehad, ik zag werkelijk alles als negatief, was hartstikke vermoeid en wilde het liefst de hele dag in mijn bed blijven liggen, werd niet meer blij van de dingen waar ik normaal gesproken wel blij of vrolijk van zou worden, ik kon niet meer naar dingen uitkijken of bijvoorbeeld zin hebben in iets wat ik die week zou gaan doen,

Ik herken mezelf ook heel erg in het verhaal van mutant,
Zodra ik mezelf beter begon te voelen wist ik niet wat ik voelde omdat ik het niet meer gewend was en had ik het gevoel dat ik alles opnieuw moest ontdekken wat ongelofelijk veel energie kostte, en dat resulteerde er meestal in dat ik mezelf maar weer slecht ging voelen omdat ik dan tenminste wist dat hoe mijn dag eruit zou zien en waar ik met mezelf aantoe was.

Het leek er ook heel erg op dat het steeds een stapje vooruit was en dan weer drie terug zegmaar.

Je andere vraag of mensen ervanaf komen is moeilijk te beantwoorden, het is echt niet zo dat iedereen die depressief is zelfmoord pleegt, absoluut niet, al zal 90% van de depressieve mensen wel vaak met die gedachte bezig zijn maar uiteindelijk gebeurt het zelden, dus uiteindelijk komen mensen er wel uit, maar bij de een duurt het een jaar, en bij de ander 10 jaar dus het is heel moeilijk te zeggen.

Ik was 14 toen ik depressief werd en 16 toen ik er vanaf was.
Als je iets wilt doen voor je vriend sluit ik me ook aan bij mutant, laat hem weten dat je er voor hem bent. Verder keek ik tijdens mijn depressie heel veel films, omdat ik dan niet aan mijn eigen problemen hoefde te denken, probeer ook eens bij je vriend te achterhalen wat hij nog wel leuk vindt, en verras hem daar dan eens mee ofzo.

Als je verder nog iets wilt weten of erover wilt praten stuur maar ff een pm.

[Champs-Élysées]

Ooit gehoord van Wikipedia/Google...?

[DAH]

Champs-Élysées schreef:

Ooit gehoord van Wikipedia/Google...?

Ooit gehoord van lezen wat de TS heeft geschreven?

[London]

winnie the pooh schreef:

Ik heb ook een depressie gehad, ik zag werkelijk alles als negatief, was hartstikke vermoeid en wilde het liefst de hele dag in mijn bed blijven liggen, werd niet meer blij van de dingen waar ik normaal gesproken wel blij of vrolijk van zou worden, ik kon niet meer naar dingen uitkijken of bijvoorbeeld zin hebben in iets wat ik die week zou gaan doen,

Ik herken mezelf ook heel erg in het verhaal van mutant,
Zodra ik mezelf beter begon te voelen wist ik niet wat ik voelde omdat ik het niet meer gewend was en had ik het gevoel dat ik alles opnieuw moest ontdekken wat ongelofelijk veel energie kostte, en dat resulteerde er meestal in dat ik mezelf maar weer slecht ging voelen omdat ik dan tenminste wist dat hoe mijn dag eruit zou zien en waar ik met mezelf aantoe was.

Het leek er ook heel erg op dat het steeds een stapje vooruit was en dan weer drie terug zegmaar.

Je andere vraag of mensen ervanaf komen is moeilijk te beantwoorden, het is echt niet zo dat iedereen die depressief is zelfmoord pleegt, absoluut niet, al zal 90% van de depressieve mensen wel vaak met die gedachte bezig zijn maar uiteindelijk gebeurt het zelden, dus uiteindelijk komen mensen er wel uit, maar bij de een duurt het een jaar, en bij de ander 10 jaar dus het is heel moeilijk te zeggen.

Ik was 14 toen ik depressief werd en 16 toen ik er vanaf was.
Als je iets wilt doen voor je vriend sluit ik me ook aan bij mutant, laat hem weten dat je er voor hem bent. Verder keek ik tijdens mijn depressie heel veel films, omdat ik dan niet aan mijn eigen problemen hoefde te denken, probeer ook eens bij je vriend te achterhalen wat hij nog wel leuk vindt, en verras hem daar dan eens mee ofzo.

Als je verder nog iets wilt weten of erover wilt praten stuur maar ff een pm.

Bedankt voor de reactie, ben vandaag na school langs geweest bij hem en we hebben wat gegamed en het enige wat ik echt aan hem merkte dat hij een beetje stil was.

DAH schreef:

Ooit gehoord van lezen wat de TS heeft geschreven?

London schreef:

Bedankt voor de reactie, ben vandaag na school langs geweest bij hem en we hebben wat gegamed en het enige wat ik echt aan hem merkte dat hij een beetje stil was.

In het begin kun je nog redelijk functioneren vaak als je even bij anderen bent. Ik deed in het begin ook dingen met anderen waarbij het op dat moment nog niet zo opviel. Maar wel fijn dat je bij hem langs bent geweest!

Ik heb er zelf geen ervaring mee maar heb van anderen begrepen dat dit het ook goed beschrijft

Sarah schreef:

Ik heb er zelf geen ervaring mee maar heb van anderen begrepen dat dit het ook goed beschrijft

Dat klopt

Mutant schreef:

Als je iets van Engels kan, dan zou je dit eens kunnen lezen:
http://hyperboleandahalf.blogspot.be...epression.html
http://hyperboleandahalf.blogspot.be...-part-two.html

Op dit moment ben ik in behandeling voor mijn depressie. Ik heb mijn depressie als zeer zwaar en slopend ervaren.

Ik zal proberen om depressie te schilderen.
Ik was constant moe en verlangde de hele dag naar mijn bed. Ik wou alleen zijn. Ik zag nergens het nut meer van in, alles was totaal onbelangrijk voor mij geworden. Het leven was nutteloos en uitzichtloos.Niets kon mijn aandacht meer vangen, ik verslaterde belangrijke taken en bezigheden.
Ik voelde me somber, leeg, diep ongelukkig, ellendig, zwaar van geest. Als ik huilde,kon ik niet meer stoppen. Ik huilde soms drie uren lang achtereen. Ik heb ook paniekaanvallen gehad. Dat waren intense momenten van paniek en angst. Tijdens zo'n paniekaanval was ik mezelf niet meer. Ik schokte, draaide rond, sloeg met mijn hoofd tegen dingen aan, sloeg wartaal uit. Het ergste was als ik en paniekaanval in mijn eentje had. Als er iemand bij was, kon diegene het alleen stoppen door me op bed te leggen, achter me te gaan liggen en mij vast te klemmen en te sussen met geluiden als 'shhhh' en woorden als: ik hou van je, ik geef om je, ik denk aan je, je bent belangrijk voor me.
Grote levensvragen hielden me bezig. Wat betekend het geloof voor mij? Houdt God van me? Wie houdt er van me? Houden mijn ouders van me, ook nu nog? En vooral: WAAROM? Waarom houdt iemand van mij? Waarom gebeurd dit? Waarom bestaat de aarde? Waarom bestaat God, als Hij al bestaat? Waarom is alles zo oneerlijk? Waarom is de wereld zo onrechtvaardig verdeeld? Waarom dit, waarom dat. Waarom besta ik etc


Iedereen is anders in zijn depressie. Ik kan je dus geen tips geven die altijd werken of kloppen. Waar ik naar verlangde in mijn depressie, was aandacht. Niet door constant om me heen te hangen ofzo, maar een blijk van weten, een kaartje, een vraag, een hulpaanbod. Zoiets.

[Daantje_0705]

Wat Nardin schrijft, herken ik ook wel van mijn depressie. Dat past wat mij betreft beter dan de omschrijving van Mutant maar het verschilt waarschijnlijk ook van persoon tot persoon hoe je je voelt.

Ik ben ook een tijd depressief geweest. Eerlijk gezegd heb ik geen zin om het gehele verhaal te vertellen, maar ik wil wel twee dingen zeggen:

1. Als antwoord op "wat veroorzaakt een depressie;" meestal dreigt een depressie als je leven in een sleur zit en je niet heel veel leuks meer doet o.i.d., of als er ineens een grote verandering plaatsvindt, bijvoorbeeld het overlijden van een dierbare (zoals bij mij).

2. Ik beschouw mijn depressie, nu ruim twee jaar geleden, als een soort grijze ruimte in mijn leven. Ik stond zes maanden haast letterlijk stil en deed niks meer. Sindsdien ben ik er veel beter uit gekomen, als een heel ander mens, en probeer ik overal het positieve van in te zien. Nou ja, meestal dan. Maar ik denk dat mijn depressie mij wel op een positieve manier heeft veranderd.

[winnie the pooh]

Tatteraar schreef:

Sindsdien ben ik er veel beter uit gekomen, als een heel ander mens, en probeer ik overal het positieve van in te zien. Nou ja, meestal dan. Maar ik denk dat mijn depressie mij wel op een positieve manier heeft veranderd.

Hier ben ik het ook mee eens.
Sinds mijn depressie ben ik heel anders over bepaalde dingen gaan denken en heb ik het gevoel dat ik veel opener en vrijer in het leven sta ofzo.
Ik ben ook dingen ineens ontzettend gaan waarderen waar ik voorheen nauwelijks bij stilstond.

Iets wat me gisteren nog te binnen schoot: tijdens een depressie is er vaak ook concentratieverlies, onoplettendheid, dingen dringen minder makkelijk door, reactievermogen is verminderd. Ik heb zelfs een tijdje een rijverbod gekregen, omdat ik dingen steeds slechter begon in te schatten waardoor ik een spiegel er af reed en langs een muurtje schraapte en dat soort dingen, gelukkig niets groots, maar het is duidelijk dat je dat niet moet laten aanslepen dan.

Nardin schreef:

Op dit moment ben ik in behandeling voor mijn depressie. Ik heb mijn depressie als zeer zwaar en slopend ervaren.

Ik zal proberen om depressie te schilderen.
Ik was constant moe en verlangde de hele dag naar mijn bed. Ik wou alleen zijn. Ik zag nergens het nut meer van in, alles was totaal onbelangrijk voor mij geworden. Het leven was nutteloos en uitzichtloos.Niets kon mijn aandacht meer vangen, ik verslaterde belangrijke taken en bezigheden.
Ik voelde me somber, leeg, diep ongelukkig, ellendig, zwaar van geest. Als ik huilde,kon ik niet meer stoppen. Ik huilde soms drie uren lang achtereen. Ik heb ook paniekaanvallen gehad. Dat waren intense momenten van paniek en angst. Tijdens zo'n paniekaanval was ik mezelf niet meer. Ik schokte, draaide rond, sloeg met mijn hoofd tegen dingen aan, sloeg wartaal uit. Het ergste was als ik en paniekaanval in mijn eentje had. Als er iemand bij was, kon diegene het alleen stoppen door me op bed te leggen, achter me te gaan liggen en mij vast te klemmen en te sussen met geluiden als 'shhhh' en woorden als: ik hou van je, ik geef om je, ik denk aan je, je bent belangrijk voor me.
Grote levensvragen hielden me bezig. Wat betekend het geloof voor mij? Houdt God van me? Wie houdt er van me? Houden mijn ouders van me, ook nu nog? En vooral: WAAROM? Waarom houdt iemand van mij? Waarom gebeurd dit? Waarom bestaat de aarde? Waarom bestaat God, als Hij al bestaat? Waarom is alles zo oneerlijk? Waarom is de wereld zo onrechtvaardig verdeeld? Waarom dit, waarom dat. Waarom besta ik etc


Iedereen is anders in zijn depressie. Ik kan je dus geen tips geven die altijd werken of kloppen. Waar ik naar verlangde in mijn depressie, was aandacht. Niet door constant om me heen te hangen ofzo, maar een blijk van weten, een kaartje, een vraag, een hulpaanbod. Zoiets.

En oh, ik wou niet meer leven. Maar ja, hel enzo. Daar was ik mee opgevoed. Dat weerhield me.

[Iloveme123]

Kom steeds dichterbij depressie. Heb paniekaanvallen en ren dan naar huis en als ik dan zie dat mijn oiders nog gwn op de bank zitten gaat het weer weg. Heb ook vaak huilbuien. Op school mis ik soms twee lesuren omdat ik moet huilen.
Wat denk ik vooral helpt is aandacht ja. Steun van je vrienden.
Hoop dat je vriend eruit komt

Eerst en vooral: er is een groot verschil tussen in een dipje zitten en je depressief voelen, en klinisch depressief worden bevonden door een psychiater. (niet dat dat andere niet erg is natuurlijk). Voor dat laatste vind je hier wat uitleg en een opsomming van de symptomen. Het komt uit de DSM (soort van psychiatrische bijbel) en is dus wel vrij technisch geschreven met veel moeilijkere woorden.

[thesombrero]

Depressief dat je er van wordt... Zoekmachines zijn sneller dan de opbouw van dit topic TS.