[verhaal] De fout

[Majesteit]

Ik las Jan, Jans en de kinderen en daarin herhaalde Catootje alle woorden, waardoor ze heel raar gingen klinken. Ik dus: “Fout fout fout fout”. Zo vormde zich in mij de gedachte dat de fout een vioolachtig instrument moest zijn, eentje die bespeeld werd door dansende narren met roodgroengele pakkies. Daar wilde ik over schrijven: over wat de fout is. Maar er ontstond perongeluk dit met net zo perongeluk een dubbelzinnige titel. Ik vind het vooral in het begin maar een slap verhaaltje en daardoor werd het grappig genoeg om hierop te zetten. Lees door! Want het stuk dat volgt vinik wel leuk. Ik zie uit naar jullie reacties en hoop dat ik jullie, oh grote schrijvers!, niet teveel oneer aandoe met deze uitbarsting van typedwang.


De fout

De fout is een vioolachtig instrument. Of nog beter: het was de voorloper van de viool. Nog voor de middeleeuwen vermaakten de lieflijke en speelse tonen van dit instrument de stamoudsten, dorpoudsten en alle andere mannen die ook maar enigszins iets te zeggen hadden. Een voor hen bijzonder prettige bijkomstigheid was dat de fout altijd bespeeld werd door vrouwen, die immers altijd de moeite van het zien waard zijn.
Hoe het ooit gekomen is dat mannen in de middeleeuwen de muziekanten waren lijkt volstrekt onbegrijpelijk. Alleen de gevoelige vrouwen waren immers in staat om gevoelige liederen voort te brengen, recht uit hun hart en dan door hun vingers vertaalt naar melodieën die zelfs de meest brute legeraanvoerder ontdooiden. Sowieso is alles van voor de middeleeuwen op een intelligenter niveau dan in de middeleeuwen zelf. Alsof de beschaving eerst door een vaag dal moest gaan voordat alles kon worden wat het nu is. Mensen die hun hersenen niet druk bezet hebben kunnen hun fantasie beter gebruiken en zodoende ontstonden dus ideeën die tot deze technologische maatschappij van na de middeleeuwen leidden. Om op de mannelijke muzikanten terug te komen; zij staan heel duidelijk in verband met de oorzaak van de nederige positie van vrouwen toendertijds en vele jaren later.
Het is een ingewikkeld verhaal, maar uiteindelijk komt het erop neer dat er ooit een halfzacht jongetje ter wereld kwam die de antifeministische acties in touw zette en verder heeft het te maken met diezelfde fout die vrouwen zo goed beheersten en waardoor ze eerst een bewonderingswaardige positie hadden.
Deze jongen met de onmogelijke naam Huto Utophi was een verschoppeling. Reeds op jonge leeftijd werd hij de bossen ingezonden, toen hij faalde in zijn tienjarenfeest. Iedere jongen doodde een gevangen hert als hij tien werd, dan begon je al iets tot de mannen te horen, maar hij kon het niet. De ogen van het hert volgden hem toen hij rondliep in kraal en de angstige sprongen vulden het hart van de jongen met medelijden en bewondering voor de sierlijke lijnen van het hertenlichaam. Utophi gooide wild van machteloosheid en woedde de speer naar de menigte, verwonde zijn broer en rende toen weg. De stenen die hem volgden zeiden genoeg: hij hoefde niet meer terug te komen. Jarenlang liep hij nog rond met de beelden van zijn bloedende broer voor zijn ogen, tot hijzelf een grote schram aan zijn been kreeg en besefte dat het helemaal niet zo erg was.
Maar goed, daar zat ‘ie dan hè, in de bossen. Wild kon hij onmogelijk doden, dus leefde hij van gevonden planten. Zijn zachte hartje deed al zeer bij het uit de grond rukken van een plant en hij kon niks anders dan een gebedenlied zingen voor de ziel van een plant voor hij hem opat. Zijn botten werden steeds meer zichtbaar, maar op een dag… vond hij een mooi meisje dat fout speelde bij een rustig kabbelend beekje. Haar tonen vermengden zich met het stromende water en je kon de bladeren zien wuiven op het rustige ritme dat de stilte voortzette. Utophi huilde. Huilde om het verdriet dat in het liedje lag. Met kippevel luisterde hij en zijn ziel zweefde naar die van het meisje. Het meisje dat inderdaad heel verdrietig was, werd getroost door zijn tranen en de aandacht die lag in de ogen van Utophi, die sinds het oogcontact met het hert een reebruine kleur hadden gekregen. En ze voelde zijn roep om de fout. Ze besefte namelijk dat zijn gevoelens die als een pastelkleurige deken om hem heen lagen een uitweg moesten krijgen, en welke andere weg wist zij dan de fout? Dus leerde ze hem, die haar immers ook wat had gegeven, foutspelen. Utophi bloeide. De rode kleur op zijn wangen verdreef de pastelkleurige gevoelens, die op de melodie van zijn plantenzielenzang wegzweefden naar de hemel. Heel zijn zachte hartje storte zich in de zee van noten.
Vol schaamte om wat ze gedaan had rende het meisje weg. Haar fout liet ze achter en de fiedelende Utophi liep er vol van vreugde mee weg. Hij speelde en speelde en lette niet op de weg die hij volgde. Maar zijn hart wist waar hij naar toe kon: naar huis. De roep van het hert klonk nog door het woud, maar het werd overstemd door de fleurige tonen van de fout. Hij liep, liep, liep… Zo gauw de tonen van zijn fout door het dorp klonken, kwam iedereen als betoverd naar buiten. De stilte die er lag was verfrissend en gaf ruimte voor nieuwe ideeën en nieuwe gewoontes. Utophi werd geaccepteerd. Meer nog dan dat: hij werd bewonderd. De melodieën die hij aan zijn fout ontlokten bracht de mannen een gevoel van trots. Zij hadden maar weer bewezen dat zij het ook konden! Vrouwen werden de fouten ontnomen en mannen onteerden ze door met hun plompe handen en vingers aan de fouten te rukken tot hun snaren knapten. Maar Utophi kon het en dat was voor hen genoeg bewijs dat mannen er ook geschikt voor waren. Utophi werd het bewijs dat vrouwen er niks van konden. En zo kwam het onheil over het vrouwelijk geslacht. Ze werden geminacht en vernederd. En hoe cru is het dat zij, vertegenwoordigd in het meisje dat de fout maakte, het zelf hadden veroorzaakt.

[Oester]

Leuk dat je een beetje de spot drijft met sprookjes.
Of was dat niet de bedoeling?
Oester

[Bumpie]

eerlijk, het is leuk. misschien kan dit wel een echt sprookje worden! wwetje, het was dus de fout, dat het meisje van de fout, de fout aan Utophi gaf, zodat hij de fout ook kon bespelen.
of was de titel 'de fout' de fout omdat dat ook een onderwerp is (hier bedoel ik de fout het muziekinsrument)?

[Majesteit]

Bumpie schreef op 01-05-2003 @ 19:19:
eerlijk, het is leuk. misschien kan dit wel een echt sprookje worden! wwetje, het was dus de fout, dat het meisje van de fout, de fout aan Utophi gaf, zodat hij de fout ook kon bespelen.

Precies .

of was de titel 'de fout' de fout omdat dat ook een onderwerp is (hier bedoel ik de fout het muziekinsrument)?

De titel slaat op allebei.

[Bumpie]

Oh, ik dacht al...

[maarte]

yah, is wel lache om te leze.. soms wat moeilijk te volge.. literaire taal etc.. zal wel aan mij liggen

[Vlooienband]

Je schrijft prettig.
De zinnen hebben een goede lengte en het zijn ritmische zinnen. Mooi.
"Mensen die hun hersenen niet druk bezet hebben, kunnen hun fantasie beter gebruiken"
"dan begon je al iets tot de mannen te horen"
Volgens mij moet "iets" hier "een beetje" zijn.
"verwonde zijn broer en rende toen weg"
Verwondde
"Het meisje (...) de fout."
Beetje lange zin.
"Utophi liep er, vol van vreugde, mee weg"

Ruig geschreven, gaaf verhaal.
Je taalgebruik is goed, het leest lekker weg.