ik ben een verhaal aan het schrijven

[cactus metro]

maar ik heb geen idee of het aanslaat of niet. ik schrijf het verhaal puur uit verveling zonder intentie om het goed te doen ofzo. willen jullie asjeblieft het ff lezen en zeggen of het zin heeft om door te gaan. ik weet dat het nog nergens over gaat maar de bedoeling is dat die professor iets speciaals gaat doen, ik vertel het nu nog niet, maar als ik hem af moet maken schrijf ik dat erbij. aan jullie de keus.

komtie:

Altijd als ik een professor zie, in een Universiteitsgebouw, in een tijdschrift, of op een feestje, dan krijg ik zo'n raar gevoel van binnen... aan de ene kant warmte en geborgenheid, aan de andere kant machteloosheid en hartstocht naar iets onbereikbaars... Ik moet dan altijd even weg, uit de kamer, uit het pand, even naar buiten, even ademhalen, vaak ook een traantje wegpinken... Mensen begrijpen me nooit hoe het komt, zelfs als ik het vertel nog steeds niet. Toch zal ik het jullie proberen uit te leggen.

Toen ik 14 jaar was, bijna 15, het moet dus 2 jaar geleden zijn, verdiende ik wat geld bij door bij een oom van mij, die werkt als bibliothecaris, eenvoudige werkjes op te knappen in de Universiteitsbibliotheek. Boeken sorteren, in de kasten zetten, soms zelfs boeken uitlenen aan mensen, hoewel dat laatste me nooit beviel; ik was erg verlegen toen. Het was een mooie tijd, ik deed dat als ik vakantie had van school, en de studenten hard moesten werken, het waren de eerste drie en laatste twee weken van mijn zomervakantie. Met de trein ging ik naar Groningen, vanaf mijn woonplaats Hoorn. Omdat mijn moeder zo bezorgd was dat er wat gebeurde mocht ik altijd eerste klas reizen. In Groningen haalde m'n oom, die daar ook woonde, me dan van het station af met de auto en bracht hij me naar mijn onderkomen, achter in zijn tuin, een opgeknapt stenen schuurtje met een mooie deur, ramen en elektrische verwarming. Ik kreeg de sleutel dus ik kon er altijd in- en uitlopen via de tuindeur. Ik voelde me heel volwassen en dat waren leuke weken.

Toch miste ik iets... ik was bestwel volwassen op die leeftijd en op de Universiteit kon ik dus weleens een praatje aanknopen met een student, maar ik was erg verlegen dus zat toch iedere avond alleen in m'n schuurtje. Meestal ging ik dan een boek lezen of luisteren naar mijn meegebrachte transistorradio. Slechts in het weekend was ik welkom bij mijn oom in zijn huis, doordeweeks mocht ik alleen komen om te eten. Onze relatie was strikt om het bibliotheekwerk efficiënt te laten verlopen. Soms denk ik dat ik eigenlijk daar alleen was om mijn moeder wat rust te gunnen, die altijd gestresst was van haar werk als manager bij wat toen nog de PTT heette. Dat hij het niet voor mij deed maar voor zijn zus, m'n moeder. Hij ging 's ochtends altijd met de stadsbus naar zijn werk en dan moest ik altijd op de volgende bus wachten. Ik heb het toen altijd normaal gevonden en er nooit over nagedacht omdat ik wel respekt voor hem had, immers ik dacht dat hij dat allemaal deed om hard te kunnen werken, om goed geconcentreerd op zijn werk te komen... zonder mijn gezwam, want tja, een 14-jarige heeft nooit zo'n hoog beeld vanzichzelf.

Het was dus best een redelijk leventje, ik kon lekker op mezelf zijn in het schuurtje en de tuin, welke jonge puber wil dat nou niet. Ik kon zelfs een joint roken zonder dat iemand ging klagen. Er gebeurde verder niet zo veel en ik had weinig gezelschap, maar ik was tevreden, ik denk dat die rust toen goed voor me is geweest. Ik voelde me wel thuis en het was rustig... Maar toen ik op een dag de bus miste die ik normaal nam gebeurde er iets speciaals. Ik heb nooit problemen met wachten gehad en wachtte gewoon twintig minuten op de volgende bus. Toen ik instapte en afstempelde zag ik een vrouw zitten, ik wist dat ze van de Universiteit, maar wat precies... O ja, het was een professor, iets met natuurkunde ofzo, ik had een paar dagen daarvoor nog met hem gepraat, over moleculaire fusies ofzo... Ik snapte er niet veel van maar het verhaal boeide me toch; dat er zulke kleine dingen als moleculen bestonden enzo... best boeiend, ik had er verder nog nooit van gehoord. Zoals ik al vertelde was ik toen erg verlegen... Ik kreeg een rood hoofd en liep door naar achteren terwijl er een zitplaats naast hem was. Ik zat achterin de bus me zenuwachtig te maken, stel je voor dat hij me ziet... Dat was niet erg natuurlijk, maar iemand die verlegen is (geweest) zal dit begrijpen. Toch wou ik graag een gesprek met hem voeren, ik hoopte dat hij me nog iets interessants kon vertellen over moleculen en atomen... Toen we bij de Universiteit-halte waren was ik opgelucht en teleurgesteld tegelijk. Ik stapte bij de achterste deur uit en hij bij de middelste. Ik zag in mijn ooghoeken dat hij stil bleef staan en naar me toe draaide toen we tegelijkertijd uit de bus stapten. Ik liep snel door, ik wist niet zeker of hij keek, maar ik wou vluchten, uit angst dat ik voor lul zou staan. Ik liep snel het gebouw binnen, naar de bibliotheek, het was druk maar ik was gauw bij mijn oom en hij vertelde me wat ik moest doen; ik moest maar even de boeken gaan sorteren in het kamertje achter de balie. Het was een rustige werkdag, dat wil zeggen, ik werkte lekker door zonder gestoord te worden, en als je weet dat je €7 per uur krijgt wil je wel graag hard werken.

Toen ik later op de middag de boeken ging terugzetten in de kasten liep ik de professor die ik in de bus zag weer tegen het lijf. Aanvankelijk schrok ik maar zijn kalme manier van praten stelde me op mijn gemak. Hij vertelde dat hij me zag vanochtend maar dat hij me niet herkende, maar nu wist hij weer wie ik was, het jongetje van de bibliotheek. Toen hij een boek pakte over alkaloïden raakten we daarover aan de praat. Hij vertelde over aardolie en molecuulsplitsing, ik was ook geinteresseerd in atoombommen en kernenergie maar hij vertelde dat dat nog te ingewikkeld voor me was. Wel kon hij iets anders interessants laten zien, ik moest maar even meekomen naar het lokaal. Ik mocht wel even weg van mijn oom, hij nam het wel even over, dat gaf absoluut niet; wel was mijn oom zo krenterig om dan het uurloon van de tijd dat ik weg was 's avonds weer terug te vragen.

We liepen door de gangen en ik was eigenlijk doodsbang dat ik straks een volle zaal moest binnenstappen maar toen we rustig onderweg waren door de gangen pratend over kernsplitsing (ik was te eigenwijs en bleef over kernenergie doorvragen maar snapte het stiekem toch niet), kwam er ook ter sprake dat we alleen even naar het lab gingen. Ik had het Universiteitsgebouw nog nooit zo goed gezien van binnen, het was prachtig, grote hallen, er stonden ook wat zalen open waar ik naar binnen kon gluren, ja ik zou ook wel willen studeren in deze Universiteit later. De professor liet een soort bakje zien met water en paarse inkt, dat hij vermixte, en toen verpreidde de inkt zich langzaam maar zeker. Zo boeiend vond ik dat niet, maar wat hij erbij vertelde wel: alle moleculen trillen, daardoor worden alle vloeistoffen en gassen, zelfs alle vaste stoffen langzaam maar zeker, door elkaar gemixt. Hoe harder de moleculen trillen, des te warmes is de temperatuur van de stof. Hij zag dat ik heel veel zat te denken. Ik stelde veel vragen tegelijk want ineens werden heel veel dingen me duidelijk. Ik raakte erg opgewonden. Ik kon warmte zelfs vuur verklaren, waarom dingen zich mixten, enzovoort. Ja, maar hij moest nu een college geven, vertelde hij, maar ik mocht wel een interessant stuk lezen. Dat deed ik dan maar. Hij gaf me zes blaadjes, en ging toen snel weg zonder verder iets te zeggen, behalve dat ik verder absoluut niet aan het gas mocht zitten enzo. Hij had haast. Ik niet. En toen was het weer leeg in de grote labruimte, toen realiseerde ik me pas hoe hard ik had staan praten van opwinding, en wat een leegte er nu was. Mooi stil om te lezen, dacht ik maar. De pagina's leken wel gekopieerd uit een boek, of van Internet geprint. Bovendien was het in het Engels. Ik las even de inleiding door maar snapte daar al werkelijk geen hout van. Ik bladerde nog wat, de illustraties waren wel begrijpelijk, ik kon het verschil tussen een atoom en een molecuul er duidelijk uit opmaken, maar de rest van de termen snapte ik niet. Ik legde het blaadje weg en begon een beetje rond te staren. Er stonden nog wel wat boeken maar het ging over biologie en niet over scheikunde, of natuurkunde, wat was het eigenlijk? Ook zag ik heel veel reageerbuisjes staan, en heel veel ander apparatuur. Ik schoof mijn krukje naar achter wat een oorverdovend gebrom maakte over de vloer en liep langzaam door de grote ruimte, iedere voetstap echode terug.

[cactus metro]

poll-keuze motiveren aub! bedankt voor uw medewerking

[Ieke]

cactus metro schreef op 25-04-2004 @ 21:46 :
poll-keuze motiveren aub! bedankt voor uw medewerking

Een poll is niet nodig om nog eens extra aandacht te trekken. Bij deze is hij dus ook verwijdert van dit topic. Je kan beter om opbouwende kritiek vragen.

Over je verhaal:

ik was bestwel volwassen op die leeftijd

Bestwel is geen mooi woord. Het staat zou alsof je de tekst spreekt, niet alsof het een geschreven tekst is. Zo heb je meer van die dingen. Net als je zo af en toe een hoofdlettertje vergeet.

ik was bestwel volwassen op die leeftijd en op de Universiteit kon ik dus weleens een praatje aanknopen met een student, maar ik was erg verlegen dus zat toch iedere avond alleen in m'n schuurtje.

Kijk eens naar die zin. Je plakt in de hele tekst constant van allerlij zinnen aan elkaar waardoor het niet meer loopt. Je hebt een brij van bijzinnen enzo waardoor het niet goed te lezen meer is. Je wil teveel in 1 zin proppen en dat leest niet. Een punt is echt een soort rustpunt, je begint met iets nieuws. Als je zinnen gaat maken die bestaan uit dingen die niks meer met elkaar te maken hebben, het begin gaat over iets heel anders dan het einde, zorg je ervoor dat de lezer te weg kwijt raakt.

Dingen als ... moet je in een geschreven vehaal niet teveel gebruiken. Als je een stilte wilt laten vallen ga je gewoon verder in een nieuwe alinea. Dat is ook meteen wat ik bij je verhaal mis. Je hebt wel eens af en toe een witregel, maar in de stukken die je schrijft zitten geen alnea's. Dat maakt het lezen gewoon veel inspannender en moeilijker.
Ik vind je verhaal totaal niet boeient. Daarbij raak ik door de overvloed aan bijzinnen en het gebrek aan alinea's mijn interrese en concentratie kwijt, wat ervoor zorgt dat je het verhaal al niet meer uit wil lezen.
Ik hoop dat je er wat aan hebt

[OceanEye]

btje veel komma's wat het lezen een btje onhandig maakt maar verder wel goed

[Omi0]

Opzich een leuk verhaal. Ik vraag me af hoe oud je bent want ik vind het vrij kinderlijk geschreven..
Soms staan er wel wat 'nutteloze' dingen in, zo van ik wil het er toch even bij zetten, maar het hoort totaal niet bij het gene waar je het eerst over had.

Verder viel me wat op:

Toen ik instapte en afstempelde zag ik een vrouw zitten, ik wist dat ze van de Universiteit, maar wat precies... O ja, het was een professor, iets met natuurkunde ofzo, ik had een paar dagen daarvoor nog met hem gepraat, over moleculaire fusies ofzo...

is het nou een vrouw of een man?

[cactus metro]

Omi0 schreef op 02-05-2004 @ 19:30 :
Opzich een leuk verhaal. Ik vraag me af hoe oud je bent want ik vind het vrij kinderlijk geschreven..
Soms staan er wel wat 'nutteloze' dingen in, zo van ik wil het er toch even bij zetten, maar het hoort totaal niet bij het gene waar je het eerst over had.

Verder viel me wat op:
is het nou een vrouw of een man?

Ja ik ben bijna 17.

Het is idd wel kinderlijk geschreven dat viel me ook wel op, zo communiceer ik altijd

ook nutteloze details vind ik erg leuk

oija en de professor was een man, ik wou het eerst een vrouw maken maar toen wou ik toch maar een man

hm misschien schrijf ik het ooit nog wel af, als ik me verveel

het is ook absoluut niet goed bedoeld ofzo, ik schreef het gewoon op de tijd weg te doen, bedoel er niks goeds mee, achteraf vond ik het toch wel leuk.

[Omi0]

Dat kinderlijke leest wel lekker weg oh en het einde komt nog..ik dacht al.. *krabt hoofd*

Nah ja ga lekker door met schrijven bij verveling, beter dan nutteloos forummen..

[cactus metro]

Omi0 schreef op 02-05-2004 @ 19:43 :
Dat kinderlijke leest wel lekker weg oh en het einde komt nog..ik dacht al.. *krabt hoofd*

Nah ja ga lekker door met schrijven bij verveling, beter dan nutteloos forummen..

Ik heb al een verhaal voor het einde in mn hoofd