De Roze Bril

[Point of View]

Stukje voor de fantastische schoolkrant van de RSG in Ter Apel....


De Roze Bril

In deze samenleving, waar “depressiviteit” en “sleur” steeds meer cultureel erfgoed worden, hebben wij, als enthousiaste jonge telgen uit de big happy RSG-familie besloten om deze negatieve trend te attaqueren met deze nieuwe rubriek. Wij zullen ons in linnen gewaden opwerpen als de nieuwe profeten van de reine schoolkrant. Tijdens onze kruistocht tegen de rusteloze randjongeren en milieuvervuilende middenstand werpen wij ons op en slaan het duistere kwaad genadeloos neder. In concreto; wij laten een roze licht schijnen op allerdaagse ergernissen en de lethargische lusteloosheid.

Toepasselijk in dit jaargetij is de herfst. Die komt, zoals jullie misschien wel weten, na de zomer. Waar de zomer staat voor vreugde, wandelen in het woud met overal vlindertjes, volgroeide lammetjes die huppelen in een door prikkeldraad afgezette wei, vrolijk loeiende consumptiekoeien en knus knorrende vleesvarkens, staat de herfst juist in clair-obscur met dit blije jaargetij. Of is dit enkel ogenschijnlijk gezichtsbedrog?
Zoals elk seizoen kent de herfst een verandering in het weer, beter bekend als “weersverandering”. Door de lage drukgebieden boven de Azoren worden woelige winden vervaardigd, die volgens de wet van Buys Ballot naar rechts afbuigen naarmate het noordelijk halfrond toeneemt. Zij glippen langs onze landsgrens en houden ons land maandenlang in gijzeling. De striemende bries speelt met zwoegende, zwetende schoolkinderen als een blad in de wind. Plakkende lokken en een blik op oneindig zijn de stille getuigen van dit macabere spel. Hier word je dus hard van. Discipline en een grenzeloze wil ontspruiten zich ter plekke. Zowel het incasserings-vermogen als de mentale en fysieke weerstand nemen buitensporige proporties aan. Alom positiviteit dus.
Wat gepaard gaat met bovengenoemde seizoensverandering, is de natuurlijke desintegratie. Eikels, kastanjes en bladeren worden van hun verheven uitzicht beroofd. Het gros vervalt al snel tot humus, de gelukkigen “komen beter terecht”. Een fantasierijke vrouw met een handvaardigheidknobbel neemt ze onder haar hoede en koestert ze als haar eigen kroost. Een tedere monoloog valt hen ten dele, en gesterkt met vertrouwen genieten ze van de nachtrust. Om de volgende morgen slaapdronken tot het besef te komen dat ze gedesavoueerd blijken te zijn. In creatieve kinderhandjes worden zij grof gepenetreerd door satéprikkers en poseren later als kastanjemannetjes en -vrouwtjes gewaagd voor menig vensterraam. Wat is de herfst toch een feest.
Dan boerenkool met worst. Een tovergerecht in het mysterieuze kookboek der herfst. Zij staat niet alleen voor een compacte lekkernij, menig huwelijk is gered door dit symbool van verzoening. De innig verstrengelde en chaotisch geblenderde brij van flirtende aardappels met het geile groen staat voor onafscheidelijkheid, afhankelijkheid, wederzijdse onderworpenheid gepaard met de angst te domineren, onbarmhartigheid, opofferingsgezindheid, onvoorwaardelijke toewijding, liefkozing, de ultieme echtverbintenis. De worst komt van Greta. Een scrupulistische symbiose, toegegeven.
Ook andere natuurproducten oefenen hun desastreuze aantrekkingskracht uit op de mens. Herfstelijke heerlijkheden als de paddestoel worden plompverloren uit hun ecologische nis ontwricht en belanden op menig menukaart. Maar ook in huiselijk hiërarchische sferen heeft onze goedgemutste hoeddragende vriend zijn plaats lang geleden veroverd. Wie herinnert zich niet de zalige "paddestoelenragout" die oma altijd maakte?

500 g paddestoelen, 25 g bloem, 25 g boter of margarine, 1 eetlepel room of wat melk, zout, peper, een stukje ui, een takje peterselie, wat tijm en ½ laurierblaadje.
Maak de paddestoelen schoon. Smoor ze met boter of margarine en de kruiden zachtjes gaar, maar niet langer dan tien minuten, daar ze anders taai worden. Roer de bloem aan met wat room of melk en bind het smoorvocht ermee.
Dien de ragout op, vermengd met zeer fijngeknipte peterselie. Leg er een rand van broodcroutons omheen, of gebruik de ragout voor vulling van pasteikorstjes.

Zo zat je te smullen, terwijl oma voor de zevende keer je naam vergat.

Naarmate de seconden wegtikken, knipt de klok het jaargetij in kleine akten van berouw. Neem Sint Maarten! Wie voelt zich niet weer even kind op de elfde dag van de elfde maand, als jengelende jeugdelingen hun klaagzangen kwelen die je vroeger nog kon afkopen met een appel of een peer; tegenwoordig is een koetjesreep de symbolische witte vlag van capitulerend jong Nederland. Menig fantasierijke koetjesreep beschouwt de slokdarm echter instinctief niet als éénrichtingsverkeer. Een wijze levensles ontkiemt in de vruchtbare voedingsbodem van de kneedbare geest.
Aansluitend bij feesten, is het poëziefestijn dat voorheen traditioneel geïnitieerd werd op 5 december.
Vergezeld van een karakteristiek gedichtje, wordt een geschenk geschonken aan het brave deel van het volk. Stereotiep worden wij ervan vergewist dat de aan populariteit op Santa inboetende Sinterklaas op slinkse wijze ons land alweer heeft geïnfiltreerd met de stoomboot. Dit door middel van promoslogans als “Sinterklaas is met de stoomboot aangekomen, en heeft ook wat voor jou meegenomen” probeert hij zijn gevierdheid te doen stijgen. Behalve zijn onkunde tot sierlijk dichten, is ook redelijkheid niet zijn sterkste kant. Daar onlangs een wetsvoorstel is ingediend dat het slaan van kinderen verbiedt door de ouders, nemen de Pieten de roe nog graag ter hand. Echter, de Nederlandse bevolking neemt dit graag voor lief, want een gratis cadeautje schijnt niet te trotseren. Strak pakpapier en een willige wikkel kunnen de zwetende vlezige jongetjes –en meisjeshanden niet weerstaan; weinig zachtzinnig van haar glorieuze schoonheid ontdaan. Met als wrang detail dat geen Nederlander echt is begaan met de weinig eervolle functie van het pakpapier met een vluchtig opgekrabbelde kindernaam.

En we leefden nog lang en gelukkig.

[Juultje Molecuultje]

maar erg lang...