mijn dramatische liefde

[Juana__]

Hallo,
na veel stilletjes mee te lezen heb ik uiteindelijk een account aangemaakt.
Ik wil namelijk mijn liefdesverhaal uiteen doen van de laatste 3 jaar en jullie opinie krijgen over dit alles. (ter verduidelijking, ik woon in Zuid-Amerika)

Halverwege mijn eerste jaar unief (mei 2006) begon ik op aanmoedigen van een vriendin sport te gaan doen met het team van de unief.
De leraar was een jonge gast van 22, student en zelf sporter, aardig, maar ik gaf hem niet zoveel aandacht, behalve dan dat er iets in me was die zei 'opgelet'...

Twee maanden later (juli), door een samenloop van omstandigheden, na een berichtje te sturen met informatie over een feestje, ging ik na een training van hem kijken, en erachter, om te tijd te doden, gingen we in mijn appartement die vlakbij was iets gaan drinken.
We babbelden non stop tot 7 uur 's morgens. Er was overduidelijk veel aantrekkingskracht tussen ons, maar hij had een vriendin, die bovendien in het zelfde sportteam zat. Na lang aandringen van hem (ik had bezwaren) zoenden we die nacht.

Daarna volgde een periode van een maand of 2 waarin die aantrekkingskracht bleef groeien. Ik was niet verliefd, ik vond het gewoon leuk... hij was leuk, aantrekkelijk, het was spannend...
Tot er een reisje was met het team... Het was toen allemaal zo verwarrend. Hij flirtte met mij, als niemand het zag. Zijn vriendin was kapot, we zagen haar nu en dan huilend... dit kon zo niet meer voor mij. Na de reis hadden we een gesprek… we zouden geen contact meer hebben.

Gedurende twee weken liet ik niets van me horen, hij sprak me wel aan op msn, en belde me, maar het paste net dat ik hem iedere keer miste. Na die twee weken begonnen de trainingen weer. Ik klaagde dat ik ze wat intenser wou, en hij stelde voor dat hij mij en mijn vriendin persoonlijke lessen zou geven (hij heeft diploma sport en gaf ook les als personal trainer). Door weer een hoop van omstandigheden ging ik er op in, maar alleen…
Een week ofzo later maakte hij het uit met zijn vriendin (oktober), toen begon de periode waarin we nog meer begonnen te flirten, uitgaan etc., maar allemaal in het geheim, en erg platonisch.

Tot ik het niet meer aan kon… ik was verliefd geworden. Op het einde van het jaar (december) confronteerde ik hem ermee… ik kon zo niet doordoen… hij moest beslissen. We bleven elkaar zien, maar met de zomer was er minder contact.

Eens school weer begonnen was (maart), zagen we ook elkaar regelmatiger. Hij begon eindelijk zijn schuldgevoel van zijn ex te bedriegen te verwerken en begon me ook leuker en leuker te vinden… In juli zeiden we voor het eerst ‘ik hou van jou’, maar ondertussen wist nog niemand van onze relatie… we gingen het vertellen. Ik aan mijn ouders.
Dat ging mis. Mijn vader met al zijn vooroordelen verbood me hem nog te zien. Hij zou me nooit geen toekomst kunnen geven.
Huilend vertelde ik hem het nieuws, hij wou niet opgeven… Hij wou bij mij zijn, hij zou bewijzen aan mijn vader dat ie me wel waard was…

Daarop volgde een heel jaar (2007), waarin alles goed ging, behalve dan dat niemand (behalve onze dichtste vrienden) ervan wisten… ik was verliefd, hij was verliefd.

Het jaar erop, 2008, begon het echter moeilijk te gaan… hij was afgestudeerd (zijn tweede diploma), mijn uren aan de unief waren anders. Hij vond moeilijk een goed werken, we hadden bijna geen tijd om af te spreken… en ergens rond augustus zaten we in een echte dip. Hij meer dan mij. Hij was wat depressief en teruggetrokken van alles en iedereen. Hieruit zijn we niet echt geraakt. Het ging wel wat beter, maar in december was het mijn beurt… ik leek overspannen, ik kon niet meer… alles was me te veel. Hij ging die zomer op reis met een paar vrienden, heel de zomer. We namen afscheid met de belofte opnieuw te beginnen wanneer hij terugkwam… het was dus uit, maar meer een pauze.

Op een bepaald moment hoorde ik niets meer van hem tijdens de zomer. Ikzelf begon stilletjes aan meer mij te worden, en begon me weer goed te voelen in mijn vel. Hij jammer genoeg niet. In maart pas zag ik hem terug. Zij zag er slecht uit, was aan het roken (hij rookte niet), vertelde dat hij zonder geld had geraakt, dat hij 10 kg verloren was, dat hij zoveel meegemaakt had… dat hij nu met niemand samen kon zijn… Ik huilde, ik spuwde alles uit wat ik had, verwijten en al… Hij vroeg me asjeblieft over zijn woorden na te denken.

Een week later gingen we iets eten, en ik zei hem dat het me allemaal niet uitmaakte, dat ik op hem ging wachten… hij zei blij te zijn… Maar er volgende een periode, tot in juni, waarin we nauwelijks contact hadden. Ik was wel boos op hem… we hadden geen tijd om elkaar te zien… een dag dat we een match hadden met de sport weende ik gewoon van frustratie toen hij me niet liet spelen omdat ik vond dat hij niet objectief was…

Maar in juni beterde het, begonnen we weer te praten, elkaar te zien… het was weer leuk, maar alles was nog voorzichtig. In juli ging hij voor 3 weken weg, en toen hij terugkwam was hij meer als vroeger… hij had weer hoop, was weer vrolijker. Ik slaagde erin hem echt te vergeven en de slechte zaken van het verleden te vergeten. En ik dacht dat het goed met ons ging…

Tot we weer die jaarlijkse reis hadden… nu 3 weken geleden. Ik was jaloers op de aandacht die anderen kregen, en smste hem dat… hij zei dat we moesten spreken eens we terug thuis waren… en ja, het ‘we moeten spreken’ kwam erop neer dat hij het uitmaakte (in hoe verre je van uitmaken kan spreken in een verborgen relatie.)

De redenen: we zijn te verschillend, ik ben niet sterk genoeg, ik wil weer emotioneel gezond zijn, ik moet me concentreren op mezelf (hij vindt geen degelijk werk)… nee, uitgaan met mij wilde hij niet meer, wel wou hij me nog zien en spreken.

Hij vroeg me niet meer te gaan naar de trainingen, te lastig voor beide… ik verzon een enkelblessure, aangezien ik daar soms last van had… Misschien zou het goed zijn voor ‘ons’, zei hij… Bovendien was hij bang dat ik het iemand zou vertellen en dat hij problemen zou hebben met zijn baas, gezien ik zijn leerlinge ben… Hij zei me dat ik ‘extraordinaria’ (buitgewoon) ben, dat ik echt fantastisch ben, maar dat hij niet wil dat ik binnen 10 of 15 jaar spijt zou hebben… ik heb het gevoel dat hij vindt dat hij niet goed genoeg is voor me…

Ik was/ben er kapot van. Soms heb ik heel veel hoop dat we nog terugkomen. En ik heb spijt ervan dat ik niet sterker was tegenover mijn ouders toen.

Ik wil hem terug… maar niet zoals vroeger. Dat hoofdstuk voor mij is gesloten. Ik wil hem terug, maar als vriendje tegenover heel de maatschappij.

Twee dagen nadat hij het had uitgemaakt zagen we elkaar nog eens. We waren allebei aan het wenen. Hij vroeg me hem te vergeten dat hij niet sterk genoeg was… En hij zag er haast ellendiger uit dan dat ik me voelde. De dag erna stuurde ik hem nog een mail. Met waar ik spijt van heb, waar ik op hoopte, wat ik moeilijk vond los te laten… Daarna liet ik hem een week met rust tot ik hem belde, op een luchtige manier, om te vragen hoe het was. We spraken niet over gevoelens. Hij had het over wat hij in het weekend gedaan had, ik over het examen dat ik de dag erop had. Hij stuurde me een smsje die dag met veel succes (ja, aan elk detail hecht ik waarde).

Daarnet belde ik hem weer. (bijna een week later) Hij vroeg me direct hoe mijn examen geweest was, ik informeerde naar zijn sport. Maandag is het feestdag, ik vroeg hem of hij vrij was en nodigde hem uit een vieruurtje te gaan eten. Hij zei dat we wel zullen zien… dat we na het weekend zullen bellen….


Ik wil hem zover krijgen om te beginnen daten met mij… (maandag is dus geen date)… een echt nieuw begin… zonder geheimen erover, waar iedereen van mag weten.

Hoe pak ik het best aan? Of vinden jullie – uit mijn korte beschrijving – dat het het niet waard is? Denken jullie dat na zo een historie, het helemaal gedaan kan zijn? Hij zegt dat hij nog van me houdt, maar dat het ‘houden van als partner’ weg is… Kan ik hem opnieuw verliefd op me maken?

Ik denk dat ik het zo moeilijk heb om te aanvaarden dat het gedaan is, omdat het nooit echt begon… het waren altijd wij 2, ons eigen wereldje… we hebben nooit echt een relatie gehad… en die kans, het is die kans die ik nog wil krijgen. Als het dan niet gaat, dan denk ik dat het zou kunnen aanvaarden.

Sorry voor het lange verhaald, ik hoop echt op reacties… advies, raad, hoe hem terugkrijgen of hoe hem loslaten…

Bedankt voor jullie tijd!!!
(en sorry voor de spel- en grammaticafouten, ik spreek en schrijf normaal in het Spaans)

[x-spekkie-x]

Waarom was jullie relatie geheim en die met zijn vorige vriendin niet? Die zat tenslotte in hetzelfde team. Het lijkt mij dat het daar al verkeerd zit. En ik weet niet of hij een spaanse (zuid-amerikaanse) jongen is? Tsja, misschien wel weer een vooroordeel, maar uit eigen ervaring weet ik dat die gasten graag vreemd gaan. Weet je zeker dat dit niet aan de orde is geweest? Je zei dat hij op jullie reisje veel flirte... net zoals hij met jou deed toen hij zelf nog een vriendin had!! En zeker in combinatie met de geheime relatie.

Tsja, ik zou zelf niets meer met hem willen op deze manier, wat een gedoe zeg. Maar dat is makkelijk praten natuurlijk

[Juana__]

uit respect voor zijn vriendin wou hij in het begin niet hebben dat iemand het wist + we waren zelf niet serieus bezig (daarom was het dus geheim)...
daarna kwam het door mijn ouders.(omdat ik niet sterk genoeg in mijn schoenen stond)
En nu zit hij opeens in met zijn werkgever omdat die hem gevraagd heeft of hij iets heeft met iemand van ons...
Ik weet het... ingewikkeld

Hij flirte niet tijdens het reisje met de anderen... het was gewoon bijvoorbeeld babbelen over de sport... ik was jaloers op de aandacht die hij gaf aan hen... terwijl hij mij leek te negeren...
Vroeger had hij al gezegd dat hij niet wist hoe zich uit te drukken naar mij... net omdat niemand van onze relatie wist... Dat is lastig, ik zelf kon er ook niet zo goed mee omgaan... want dan wil je bijvoorbeeld een knuffel geven, maar gaat dat niet

Nee, ik denk niet dat hij nog eens vreemd gegaan is. Die keer was de eerste keer. Hij is met een psycholoog gaan praten en al omdat hij het er zo moeilijk mee had...
Hij bekende me ook vaak dat er een meisje dit of dat had gezegd tegen hem. Tijdens onze pauze van vorige zomer, heeft hij een 'fling' gehad met een meisje... dat heeft ie ook gewoon gezegd...
Toen hij het uitmaakte vroeg ik hem of hij wou uitgaan met andere meisjes. Hij zei 'nee, ja, ik weet het niet'.
Dit is een beetje het probleem... hij weet niet echt wat hij wil
(ja, hij is een Zuid-Amerikaan, en ik ken de reputatie, ik zie het en hoor het ook... ik weet niet of het naïef is te denken dat de 'mijne' anders is, of of hij effectief anders is...)

Het is inderdaad een heel gedoe... en daarom zeg ik nu ook 'ik wil niet terug naar wat het was'... daar is een punt achter gezet...

[Myuki]

Hij klinkt bepaald niet als de ideale geliefde en je praat ook niet over hem en jullie relatie alsof het echt mooi en liefdevol was. Dus waarom zou je hier nog energie in steken? Leer van wat er goed ging en van wat er niet goed ging, bedenk voor jezelf wat je in de toekomst in een relatie absoluut wel en absoluut niet wil en ga verder. Er zijn nog zo ontzettend veel andere leuke aantrekkelijke mannen.

[cenerentola]

samenvatting?

[Juana__]

Myuki schreef:

Hij klinkt bepaald niet als de ideale geliefde en je praat ook niet over hem en jullie relatie alsof het echt mooi en liefdevol was. Dus waarom zou je hier nog energie in steken? Leer van wat er goed ging en van wat er niet goed ging, bedenk voor jezelf wat je in de toekomst in een relatie absoluut wel en absoluut niet wil en ga verder. Er zijn nog zo ontzettend veel andere leuke aantrekkelijke mannen.

Ik praatte niet over het positieve in de relatie omdat ik me wou beperken tot een beschrijving te geven van wat er gebeurd is.

Als de relatie niet mooi en liefdevol was, zou ik hier niet zitten posten...
en wat niet goed ging was niet zozeer ons maar wel de omstandigheden... wat ik dan ook uit deze relatie haal is van 'de wereld, en mijn ouders kunnen de pot op, ik geef niet toe aan sociale druk'

Ergens heb ik wel iets van 'als ik nu eens een andere leuke aantrekkelijke man zou tegen komen'
Maar in al de tijd die ik bij hem ben geweest heb ik niemand leren kennen waarvan ik dacht 'als ik nu niet bij hem was, dan zou ik die jongen wel wat beter willen leren kennen'
Ik word moeilijk verliefd en ik ken weinig jongens die mijn tempo kunnen volgen... ik ben een strever en een doorduwer, mijn vrienden bv. bewonderen me voor mijn energie...
maar dit maakt dat ik zoveel jongens gewoonweg doodsaai vind

Weet je wat het is, als hij echt overnieuw zou willen beginnen, zou hij jóu wel eens bellen, contact zoeken, etc. Dit komt allemaal van jou uit, en hij zegt alleen maar "we zullen wel zien." En hij huilt als hij je ziet, maar hij zegt alleen maar "dat hij niet sterk genoeg is". Dat kennen we sinds het begin der tijden al, kom nou. En ook dat ie jou vraagt om niet meer te gaan sporten, wat? Als hij jouw belang voorop zou stellen, zou hij dat wel anders aanpakken of in ieder geval zichzelf bij de kladden grijpen en gewoon allebei naar die sportclub gaan en eventuele pijn en narigheid verbijten.

Jammer maar helaas, maar ik zie er geen hoop in. Er is een minieme kans dat hij op een gegeven moment denkt "kut, ik was toch wel een sukkel dat ik haar heb laten gaan" en van gedachten verandert, maar heus, dat doet hij ook wel zonder dat jij continu aandacht zoekt en probeert hem weer verliefd op je te laten zijn.

Oftewel, op z'n Kazettiaans: Contact verbreken. Mocht hij écht van gedachten veranderen, dan komt hij wel terug. En anders ben je beter af.

[Juana__]

[QUOTE=Freyja;29762910]Weet je wat het is, als hij echt overnieuw zou willen beginnen, zou hij jóu wel eens bellen, contact zoeken, etc. Dit komt allemaal van jou uit, en hij zegt alleen maar "we zullen wel zien." En hij huilt als hij je ziet, maar hij zegt alleen maar "dat hij niet sterk genoeg is". Dat kennen we sinds het begin der tijden al, kom nou. En ook dat ie jou vraagt om niet meer te gaan sporten, wat? Als hij jouw belang voorop zou stellen, zou hij dat wel anders aanpakken of in ieder geval zichzelf bij de kladden grijpen en gewoon allebei naar die sportclub gaan en eventuele pijn en narigheid verbijten.
QUOTE]

het is niet zo dat we beiden gewoon gaan naar dezelfde sportclub... hij is mijn coach... beetje ingewikkelder
en eerlijkgezegd ben ik wel blij met die beslissing nu... zou ik gaan, dan zou ik aandacht verlangen van hem die hij me niet zo geven... dus ik zou me erna slechter voelen... het idee is - volgens hoe de zaken verlopen - dat ik na de zomerstop (die binnen een maand begint) terug ga

Vandaag zocht hij wat contact... niet helemaal zijn iniciatief, maar toch.
Ik had hem gebeld en hij had niet opgenomen... hij belde me later terug en begon me aan te spreken op msn. Het is ook niet dat hij onverschillig is ofzo als we spreken

en het 'we zullen wel zien' van vrijdag was omdat hij niet wist of hij training zou hebben of niet... (de zondag had hij een wedstrijd, en soms hebben ze de dag erachter dan geen training), bovendien heeft hij met zijn leerlingen waarvan hij personal trainer is, geen vaste uren. En hem vragen om mijn voorrang te geven zou ik nooit doen, omdat hij dat geld broodnodig heeft. (letterlijk)

Ik weet dat ik hem verdedig, en probeer al de argumenten een andere draai te geven... maar mijn hart is het nu niet eens met mijn brein...
Er is natuurlijk ook nog een hele achtergrond die ik niet verteld heb en erg moeilijk is om in te schatten als je hier niet woont... mijn vrienden hier hebben er bv. een heel andere kijk op

Tsjah, ik weet niet wat er gaat gebeuren, maar ik heb hoop... hoop dat het enkel wat tijd is dat hij nodig heeft en dat hij dan de 'ballen' zal hebben om voor me te gaan (en ik weet dat als hij die niet geeft, ik beter af ben zonder hem, maar jah... ik denk dat iedereen weet dat je hart daarvan overtuigen niet zo simpel is)

En ben ik helemaal raar als ik ondanks alles, ook al is het voorgoed gedaan, contact met hem wil blijven houden?
Omdat ondanks onze geschiedenis ik het één van de mooiste en fantastische personen vind die ik ken?
Ik weet wel dat dat misschien niet mogelijk is, vrienden worden... maar ik wil hem niet kwijt uit mijn leven...

Het is niet raar dat je contact wil blijven houden, maar maak voor jezelf uit of dat haalbaar is, of je niet elke keer weer pijn in je hart hebt over dat het niet werkt. Ik heb dat ook geprobeerd, verschillende keren en ik merkte gewoon dat ik dat de eerste tijd niet kan. Het erge is dat ik dan hatelijk word, omdat hij blijkbaar wel blij met zijn leven kan verder gaan en ik nog steeds verdriet heb, en daar komt ruzie van. Ik zou zeggen, neem een tijd afstand, tot je het verwerkt hebt en dan kan je nog altijd opnieuw contact opnemen en vrienden worden. Met mijn relatie van 4 jaar heb ik de eerste tijd hem verwenst en alles en wou ik echt niets meer met hem te maken hebben, terwijl ik toch zelf diegene was die hem niet meer wou. En na een jaar hebben we weer echt contact opgenomen en zijn we goede vrienden geworden.