Haat-liefde vriendschap

[The*Ataris]

Okeej.. ik zet het hier maar ff neer.. Waarschuwing; tis een lang verhaal. Ik moet het gewoon kwijt en wil weten of er mensen zijn met een zelfde soort ervaring, of iets in die richting… (ik vind het trouwens ook 'eng' om te posten - het verhaal kan door bekenden ook best herkend worden.. ik doe dit dan ook niet onder m'n echte nick):

Vorig jaar had ik een relatie met een meisje (ben zelf ‘n meisje – bi, maar daar gaat het nu niet om). Het was mijn eerste relatie en was echt helemaal verliefd (en verliefd wordt ik zelden, weet ik van mezelf). Goed, de relatie ging na een paar maanden uit (zij had het uitgemaakt – was niet meer verliefd). En dat was zo’n klap voor mij… was helemaal kapot ervan.
20 dagen later had ze alweer een nieuwe vriend. Ik accepteerde dat enzow. We hadden besloten vrienden te blijven. De zomervakantie was heel gezellig, gingen zwemmen, dagje bios etc. – nou ja, gewoon als goede vriendinnen.

Toen begon school weer in september. Ik kwam bij haar in de klas. Ik was eerlijk gezegd een beetje jaloers (ben best bezitterig) op vriendschappen die zij met anderen had – Ik was ook heel onzeker over mezelf en over onze vriendschap, bang dat ik die kwijt zou raken. Dat heb ik haar ook een paar keer duidelijk gemaakt dmv brieven of gewoon praten.
We kregen steeds vaker ruzie – en na elke ruzie kwam het weer goed, en dan ging het ook weer abnormaal goed; tot de volgende ruzie. Kortom; we hadden een echt haat-liefde verhouding.
Ze vertrouwde mij, vertelde mij geheimen die ze niet aan iem. anders vertelde. We hadden (als het goed ging) het heel gezellig en altijd veel lol. Ik troostte haar als d’r vriend weer een kutopmerking had gemaakt. Ik was er gewoon voor haar – en eigenlijk verwachtte ik ook wat terug. Te veel misschien? Ik wilde dat ze mij als beste vriendin zag – ze had in het verleden ook beste vriendinnen gehad, maar nu niet meer – ze zag elke vriendin als gelijke. Ze ging ook met elke vriendin weer anders om. Dingen die ze met mij deed, deed ze niet met een ander, en andersom.
Het ging steeds slechter met mij. Had vaker down periodes en huilbuien. Ze heeft me vaak getroost, maar doordat ik niet kon zeggen wat er aan de hand was kon ze toch niet helpen.
Ik heb haar op een gegeven moment gezegd dat ik nog gevoelens voor haar had. Dit ving zij heel goed op door te zeggen dat het absoluut niet gaf en dat ik het tijd moest geven.
Toen ik een keer weer jaloers was zei ze dat ik dat absoluut niet moest zijn, want ze gaf meer om mij dan wie dan ook en ze wilde mij voor geen goud bang, jaloers of eenzaam zien. Ze zei dat ik geweldig voor haar was.
In december ging het helemaal mis. Ik zat weer eens te janken en ze zei dat ik maar weg moest gaan; ze kon er niet meer tegen. Het was haar te veel, ze stootte me af omdat ze het emotioneel gezien niet meer aan kon en mij niet kon helpen; want troosten alleen hielp niet.
Ik moest met een professional gaan praten. Ben toen naar de maatschappelijk werkster gestapt.
We hadden trouwens steeds vaker irritaties en kleine meningsverschillen of opmerkingen die verkeerd vielen. Maar het moment daarna was meestal alles weer goed. Soms deed ze heel erg kortaf, en de dag daarna omhelsde ze me weer en hadden we weer de grootste lol.
Ze praatte ook tegen mij over haar vriend, die steeds chagerijniger doet en haar steeds meer kwetst.. het loopt niet lekker tussen ze, vind ik dan (en met mij veel anderen, die denken dat het snel over zal zijn..). Ze is ook zo blind op dat gebied, overtuigd dat het nooit uit zal gaan.

In ’t nieuwe jaar was ze gestopt met roken dus super chago. Jah hoor, we kregen weer ruzie om iets kleins. Ze zei dat ik haar niet zo achterna moest lopen (op dat moment liep ik haar idd achterna omdat ze beetje down rond liep en ik me af vroeg wat er mis was. Toen ik vroeg of ik weg moest of kon blijven kreeg ik geen antwoord; dus ik bleef). Maar goed; we hadden op het eind van de dag weer onwijs lol en alles leek goed. Toen had ik haar s’middags gebeld omdat ik niet wist of we op dat moment nou nog ruzie hadden of niet; die grens is zo vaag en verwarrend bij ons. Ze zei toen dat sinds ze mij kent iets heeft van ‘flikker op uit m’n leven’. Ze stuurde me 2 uur later een smsje met ‘sorry’; ze wilde alleen zijn. Toen ik haar de volgende dag aansprak zei ze dat ik moest oprotten. We hebben de rest van de dag niet met elkaar gesproken.
Maar; de volgende dag was alles weer goed! Zo leek het; we hadden de grootste lol en ze vroeg zelfs of ik s’avonds mee ging ergens heen! Wat ook allemaal erg gezellig was.
De volgende dag echter, deed ze weer afstandelijk. En dat ging zo weer de hele week door (hoewel we nog heel soms een uurtje goed met elkaar konden vinden).
Vorige week woensdag is het negeren pas echt begonnen (ondertussen had ze wel allemaal dingen van me nodig..) – ze maakte ook een enorme kutopmerking. Als ik wat zei dan viel het verkeerd. Bijv: ik zei dat ze snauwde; haar antw: ‘nou als je ruzie wilt rot je maar op!’.
Ik probeer dus echt om uit haar buurt te blijven, maar ik moest iets aan haar vragen:
Vandaag vroeg ik hoe laat ik bij haar moest zijn zaterdag (zou bij haar blijven slapen). Ze zei "Je blijft niet bij mij slapen. We hebben ruzie" – en toen liep ze weg.
Ik moest onwijs janken – m’n mentor en een vriendin zaten erbij, heb alles weer verteld. M’n mentor kwam op het idee dat we het uit moesten praten – ten eerste omdat ze aan mij niet verteld wat het nou precies is (vaag vermoeden is er natuurlijk – maar letterlijk krijg ik het niet te horen) – er is eigenlijk geen directe aanleiding of reden – althans, die is bij mij niet helemaal duidelijk. Die vriendin is op haar afgestapt, maar ze wilde niet praten, rukte zich los en liep boos weg...

Het is voor mij ook onwijs verwarrend omdat we vaker ruzie hadden en het daarna het volgende moment weer goed hadden gemaakt. Ik kan nu de grens niet meer zien.

Ik geef enorm veel om haar en zij ook wel om mij (dat heeft ze iig vaak genoeg tegen mij of een vriendin van ons gezegd). Maar het loopt nu gewoon niet meer lekker. Ik weet het, het is ook deels mijn schuld. Ten eerste moet ik minder afhankelijk van d’r worden en moet ik het me minder aantrekken en lekker een eigen leven leiden. Maar dit is zo verdomd moeilijk. Ik kan dingen nou eenmaal niet los laten. En ik snap gewoon niet hoe zo’n goede vriendschap zo kan veranderen. We zien elkaar blijkbaar teveel en ik zit misschien wel te dicht bovenop haar.
Ik ga er helemaal aan kapot, dit is niet goed voor me. Ook omdat ik in m’n hoofd altijd alles analyseer en zoveel nadenk – het laat me niet los, ben er 24h per dag mee bezig.

Zijn er mensen die iets van hetzelfde mee hebben gemaakt? Of misschien dat iem. het herkent en kan verklaren waarom ze het doet. Of iemand die precies hetzelfde probleem heeft als mij – dat niet kunnen loslaten enz.
Sorry voor het lange verhaal en bedankt voor het lezen als het tenminste te volgen was..

(ow het kan zijn dat ie ook op L&R kon.. maar het gaat eigenlijk meer om de psychologische gevolgen enzo - het sloopt me geestelijk)

[Droppie-temp]

Het is misschien raar maar had PRECIES hetzelfde, na een paar regeles van je verhaal gelezen te hebben wist ik genoeg! Jij bent nog steeds ontzettend verliefd op dat meisje. Wil je misschien niet zien omdat het absoluut niet meeligt maar het is gewoon zo. Ik herken alles wat je zegt zo erg niet normaal meer. Toen mijn vriendin het met had uitgemaakt heb ik zo vaak geprobeert dr terug te krijgen, had hoop van hier tot tokio. Ze houd van me, heeft ze me zooo vaak verteld, dat kan niet zomaar weg zijn. Ik voelde me zo machteloos en kon niks veranderen. Zij kreeg een vriend, een jongen 2 jaar jonger als haarzelf. Het deed me pijn, heb er nachten lang om zitten huilen! Waarom? Wat heeft hij dat ik niet heb? Ik snapte het niet, wij waren zo perfect samen, we waren er altijd voor erlkaar! Ze was mijn beste vriendin! Ik heb duizenden keren met brieven geprobeert haar duidelijk te maken dat ze een fout had gemaakt. Zag haar elke dag, ze zat bij me op school en elke dag kon ik wel huilen bij alleen maar het zien van dr gezicht. Niet meer naar me opkomen rennen en vertellen hoeveel ze me gemist had, niet meer gezellig samen wat drinken of gewoon lekker de stad in gaan. Het deed me superpijn, dacht dat ik nie zonder dr kon leven. Ik heb dr toen nooit kunnen overtuigen van mijn mening. Ik ben ik denk voor een jaar er gewoon ziek van geweest.

Nu weer een jaar later, woon niet meer in dezelfde stad en zit ook niet meer bij dr op school. We hebben nooit afscheid van elkaar genomen en dat heeft mij toen een draai in mn buik gegeven. Het was net alsof al de gevoelens weg waren. Een paar weken geleden belde ze me op en begon te huilen. Het spijt me zo, je hebt altijd gelijk gehad, ik had je nooit moeten laten vallen voor hem en ik zie het nu pas. Het enige wat ik terug kon zeggen was: ben je nu te laat mee. En vanaf zeg maar 2 maand geleden heb ik weer de controle over onze vriendschap en het voelt goed. Ik heb er veel van geleerd en ik denk doordat ik door al die pijn ben gegaan heel goed snap en voel wat je bedoelt. Het enige wat ik je dus kan vertellen uit ervaring is dat je jezelf niet moet vergeten en dat (als jullie een goede realtie en vriendschap hadden) het allemaal wel weer goed komt.
Good Luck! Liefs ik!

[The*Ataris]

Onwijs bedankt voor je reply. En wat leuk voor je dat het allemaal weer redelijk goed is gekomen.

Ik moet zeker mezelf niet vergeten - dat weet m'n verstand. Ik leef nu m'n leven om haar heen en dat is absoluut niet goed, zie andere leuke dingen niet meer; mijn leven bestaat ook alleen uit haar, maar dat leer ik vanzelf wel af uiteindelijk
Dat moet dan maar op de hard way.
Ik moet eerst zien te begrijpen waarom ik me zo blijf vasthouden en het maar niet kan accepteren. En jah, ik zie nu wel in dat ik nog heel erg verliefd ben, misschien nog wel meer dan een jaar geleden.
Ik weet absoluut wat het beste voor me is, maar m'n gevoel kan het niet loslaten. Ik WIL het ook niet accepteren, ben heel erg eigenwijs. Ik ben ook helemaal geobsedeerd en het is zo onwijs moeilijk.

M'n mentor heeft met d'r gepraat en ze zei dat ze het al zo vaak had gezegd en ik dus weet waar het over gaat (en dat weet ik ook - 't was alleen moeilijk om haar ruimte te geven omdat ze me toch overal bij betrok). M'n mentor had gevraagd of ze dan een brief wilde schrijven - ze zou erover nadenken maar ik denk niet dat ze het doet.
Vandaag vertelde ze een vriendin van me dat ze er gewoon genoeg van heeft. Toen die vriendin van me vroeg of het nog goed kwam antwoordde ze nee. Zelfs oppervlakkig contact sluitte ze uit.

Ik ben nog lang niet klaar om het af te sluiten en om het op deze manier te doen maakt me helemaal kapot
Het ging verdomme zo goed - het is nu allemaal weg, verdwenen; nooit meer gezellig samen zijn. Ergens denk ik wel dat ze weer bijdraait, omdat ze dat de vorige keren ook deed - maar aan de andere kant is het nu te ver gegaan. Ze heeft een beslissing gemaakt.

[Droppie-temp]

Hey!
Ik snap wat je bedoelt, ik had ook heel veel kleine ruzietjes met haar en die kwamen altijd dezelfde dag weer goed maar toen begon ze zich gewoon anders te gedragen. Alsof ze me nooit gekent had, alsof al die herinneringen niks voor dr betekende! Terwijl het bij mij allemaal in mijn hart zat, kan me alles nog herinneren en had het gevoel dat ik bij haar van de 1ste plaats naar de 128ste plaats ging. Ze liep me op school gewoon voorbij, ze negeerde mijn brieven en bij elk *serieus* gesprek probeerde ze er onderuitekomen. Het was alsof ze me recht in mijn hart stak, ik voelde me veraden. Eerst gaf ik haar al mijn liefde en zij hield van mij toen liet ze me zo maar vallen. Ze had me zoooo vaak gezegt dat ik alles voor de was, ik was degene die ze vertrouwde.....had ze dan al die tijd tegen me gelogen? Ik snapte er niks meer van!

"You start missing her when she's gone...."

Daar zal ze wel achterkomen, maar verwacht niet dat ze er nu (jij bij haar op school, kweet niet hoelang je nog naar school moet met haar....) erachter gaat komen dat jij belangrijk bent in haar leven. Ze zal het pas zien als jij dr met rust laat en ze VOELT dat ze je mist. Be strong, If you REALLY want something.....you can GET it! Hou dat gewoon in je achterhoofd.....dan lukt het wel!

[The*Ataris]

Ik weet niet of ze wel achter komt dat ik belangrijk voor haar ben, want misschien ben ik dat wel gewoon helemaal niet.. Tegen verschillende vrienden heeft ze gezegd dat het definitief over is. (heb nog steeds niks van haar zelf gehoord)

Ze kan natuurlijk wel bijdraaien als ik haar genoeg de ruimte geeft, zoals je zegt. Maar ja, het kan ook zo zijn dat die 'ruimte' te groot wordt en ze mij gewoon vergeet. Over 5 maanden zien we elkaar helemaal niet meer dus dan denkt ze helemaal niet meer vaak aan me. Als ze mij zou gaan missen dan moet ze wel erg veel om me gegeven hebben en daar twijfel ik gewoon aan.

Ik denk dat ik nu ook weet wat de directe aanleiding voor haar was. Het speelde wel al langer, maar met oud & nieuw heb ik met m'n dronken kop gezegd dat ik haar erg miste en begon te huilen. Ze trooste me, omhelsde me en hield m'n hand vast, maar ik denk dat het haar toen aan het denken heeft gezet.

Ik moet in ieder geval weer voor mezelf gaan leven en dat is heel moeilijk. Ik moet het volgens m'n maatschappelijk werkster de tijd geven, en dan lukt het ook wel. Nu is het een obsessie voor me.
Ik ga d'r een brief schrijven; ik betwijfel of ik antwoord krijg, maar dan weet ze in ieder geval wat ik denk en wat ik eraan ga doen. Vervolgens moet ik dus aan mezelf gaan werken waar ik enorm tegen op zie
Over een paar dagen is het 1 jaar geleden dat we voor het eerst met elkaar contact hadden. Over een paar weken is ze jarig en het ziet er niet naar uit dat ik een uitnodiging krijg. Dat zijn gewoon de kleine dingen die enorm pijn doen...

Anyway, bedankt voor je reply.