Spel

[Roosje]

Kleurrijke spiralen
De lucht boven de boot wervelde. Ik lag op mijn rug op het dek, als enige buiten. Het was zomer, ik zat op de laatste boot die van het vasteland vertrok. Boven mijn hoofd vlogen een paar meeuwen, krijsend naar elkaar. Ik grinnikte om hen. Ze voerden allemaal vreemde capriolen uit, alsof ze balletdansers waren en elkaar spiegelden. De scheepstoeter klonk, en langzaam begon het dek onder me te trillen. We voeren weg uit de haven, de zee op. Ik keek opzij, naar de horizon. De zon hing vlak boven de zee en wierp haar laatste stralen over het weerspiegelende grijze wateroppervlak. De lucht boven mijn hoofd had een oranje-blauwe kleur aangenomen, vreemd maar prachtig.
Plots hoorde ik voetstappen op de trap, die in een bekend ritme naar boven kwamen. Toen ik zijn hoofd zag verschijnen, wist ik het zeker. Ik strekte mijn handen uit en greep zijn vingers. Hij trok me overeind en hield me even dicht tegen zich aan.
'Heb je het niet koud?'
Ik droeg alleen een hemdje en een dunne spijkerbroek. 'Nee.'
Hij legde een arm om mijn schouders en nam me mee naar de reling. Samen keken we uit over zee. 'Zie je die vuurtoren daar?' wees hij. 'Daar gaan we heen, morgenavond als er niemand meer op is.'
'Is het dan net zo laat als nu?' wilde ik weten.
Hij grinnikte. 'Dat zie je dan wel.'
Mijn gedachten waren vol dagen op het strand, fietsen door de duinen. Vol kleurrijke spiralen...

Volgende titel: Een roos in een fles

[Tovenaar]

Roosieh schreef op 30-01-2005 @ 21:30 :
Kleurrijke spiralen
De lucht boven de boot wervelde. Ik lag op mijn rug op het dek, als enige buiten. Het was zomer, ik zat op de laatste boot die van het vasteland vertrok. Boven mijn hoofd vlogen een paar meeuwen, krijsend naar elkaar. Ik grinnikte om hen. Ze voerden allemaal vreemde capriolen uit, alsof ze balletdansers waren en elkaar spiegelden. De scheepstoeter klonk, en langzaam begon het dek onder me te trillen. We voeren weg uit de haven, de zee op. Ik keek opzij, naar de horizon. De zon hing vlak boven de zee en wierp haar laatste stralen over het weerspiegelende grijze wateroppervlak. De lucht boven mijn hoofd had een oranje-blauwe kleur aangenomen, vreemd maar prachtig.
Plots hoorde ik voetstappen op de trap, die in een bekend ritme naar boven kwamen. Toen ik zijn hoofd zag verschijnen, wist ik het zeker. Ik strekte mijn handen uit en greep zijn vingers. Hij trok me overeind en hield me even dicht tegen zich aan.
'Heb je het niet koud?'
Ik droeg alleen een hemdje en een dunne spijkerbroek. 'Nee.'
Hij legde een arm om mijn schouders en nam me mee naar de reling. Samen keken we uit over zee. 'Zie je die vuurtoren daar?' wees hij. 'Daar gaan we heen, morgenavond als er niemand meer op is.'
'Is het dan net zo laat als nu?' wilde ik weten.
Hij grinnikte. 'Dat zie je dan wel.'
Mijn gedachten waren vol dagen op het strand, fietsen door de duinen. Vol kleurrijke spiralen...

Volgende titel: Een roos in een fles

L.O.S.!

[Tovenaar]

Een roos in een fles
Miljoenen warme zandkorreltjes kriebelen zich een weg naar mijn enkels. In dit deel van het strand raak ik altijd mijn voeten kwijt. Pas bij het natte en hardere gedeelte komen ze weer bovendrijven. Voorzichtig zet ik mijn passen voorwaarts, bang om in aanraking te komen met een kwal, zoals de vorige keer dat ik hier liep. Maar nu de zee zijn armen wijd heeft uitgespreid, zijn ze waarschijnlijk allemaal weggespoeld. Als mijn knieën de waterrand raken, houd ik even in. Voor me zie ik de zon langzaam wegzakken. De goudgele bol schittert bijna net zo uitdagend als haar ogen. Was ze maar hier, dan kon ze dit schilderij van Moeder Natuur samen met mij nog mooier inkleuren. Ik zucht even, en vervloek mezelf omdat ik weer mijn verrekijker vergeten ben. Koortsachtig probeer ik iets van land te ontdekken. Veertig kilometer klinkt niet zo ver. Ooit haalde ik veertig baantjes in het zwembad. Ik lach om mijn eigen onbezonnenheid en kijk naar de fles, nog altijd stevig vastgeklemd in mijn linkerhand. Daarmee kan ik namelijk het verste gooien.
Ik hoop maar dat ze niet boos is dat ik geen duur cadeau voor haar heb kunnen kopen. Maar neen, als geen ander begrijpt zij mijn bedoeling. De boodschap overbrengen die mijn stem vanaf deze plek niet kan bezorgen, en die op papier slechts aanvoelt als koude inkt. ‘Je weet waar je heen moet, beste vriend. Zoek naar een meisje met een Schots accent, lange, blonde haren, een klein wipneusje en een heel lief smal gezichtje.’ Als ware ik een pitcher uit de Amerikaanse honkbalcompetitie, focus ik me op de plaat. ‘Een gelukkige Valentijn, engeltje uit mijn dromen.’ De rode roos dobbert de branding uit, op weg om getuige te doen van mijn eeuwige liefde. Jammer dat mijn hart niet meer in de fles paste.

Volgende titel: ''Scheuren in het ijs''

[Zut Alors!]

Ikkuh1 schreef op 30-01-2005 @ 21:11 :
Ik heb eigenlijk altijd al willen acteren, vooral in Sesamstraat. Daar kijken zoveel mensjes naar die je dan gelukkig maakt door een liedje te zingen. Voor de wat oudere mensjes zijn er op internet ook wat porno-pino's te vinden. Of Beukende Bert en Aarsneuker Ernie. Daar dacht ik aan tijdens het ontbijt. Altijd als ik een nieuwe pot pindakaas open probeer ik iets te zien in de lijnen die er dan staan. Vreemd genoeg zie ik altijd een soort "aliens"; muppets.
Ik liep de supermarkt in. Gelijk naar het vak met pindakaas, zoals altijd. En niet om de pindakaasmuppets. Omdat daar altijd zo'n leuke vakkenvuller stond. Helemaal blauw. Met veren.

PRACHTIG!
Ik vraag me toch af wat dat onovertrefbare origineel was...

[Roosje]

LOS!

Het kan ff duren, want ik zit op school en ik moet zo van de comptuer af.

[Roosje]

Scheuren in het ijs
Ze zaten tegenover elkaar. Ze kon net langs het kampvuur heen kijken, dan zag ze hem zitten. Verlegen staarde ze soms naar hem, maar als hij naar haar keek, wendde ze haar blik van hem af. Ze durfde niet naar hem te kijken, wetend dat zij niet de knapste was en hij wel. Alsof ze niet het recht had om te kijken naar wat ze wilde, alsof ze niet zomaar naar iedereen mocht kijken. Later die avond leunde ze tegen een vriendin aan. Het kampvuur was nog net zo groot als een paar uur eerder, maar warmer. Ze waren er een stukje verder vanaf gaan zitten, ze kon hem niet meer zien. Ze kletste met haar vriendin, over het feit dat ze op kamp waren en het fenomeen leuke jongens. Het enige wat ze verder deed, was haar blik op de grond gericht houden.
Pas toen er een schaduw over haar heen viel, keek ze op. Naast haar stond hij, de jongen waar ze eerder naar had gekeken. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. 'Hoi, ga je mee een stukje lopen?'
Zijn directheid overviel haar, maar zachtjes stamelde ze dat ze dat wel leuk vond. Haar vriendin gaf haar een duwtje in haar rug en ze veerde op. Hij trok haar overeind en aaide even over haar arm.
Langzaam liepen ze weg van het kampvuur, richting het bos. Ze vond het eng, maar ze merkte dat ze heel makkelijk met hem praatte. Hij zag er arroganter uit dan hij was, eigenlijk was hij heel rustig en lief voor haar.
Er verschenen scheuren op het ijs tussen hen in. Het brak, en ze werd verliefd op hem...

Volgende titel: Een Franse quiz

[2love&hate2live]

Los!

[2love&hate2live]

Een Franse quiz

Haar ogen spraken de taal van de liefde. Nooit had ik iemand gezien die zonder woorden zoveel te vertellen had. "Je bent mooi, zo mooi" fluisterde ik in gedachten in haar oor. Mijn ogen en gedachten volgden elke beweging die ze maakte. Ademen ging niet meer, toen ik hem zag. Een knappe jongen, bruine ogen, lang blond haar. Perfectie, het was een kwestie van perfectie. Ik voelde geen jaloezie, ze verdienden elkaar, dacht ik.

Haar lippen raakten het glas en lieten een afdruk van lippenstift achter. Knalrood, het stak zo mooi af bij die blauwe plek op haar wang. In gedachten vroeg ik haar "hoe komt die plek daar?". Het leek alsof ze me hoorde. Verlangend keek ze me aan, een blik van wanhoop was op mij gericht. Ik zag het haast gebeuren, hoe hij haar op de wang kuste en haar vervolgens hard op diezelfde plek sloeg. 'Gewoon een visioen' probeerde ik mezelf te vertellen. Het leek zo echt, ik voelde haar pijn. Zo mooi, maar zo breekbaar.

"Kom, we gaan". "Ga maar, ik blijf hier nog even.". Ik kon haar moeilijk alleen laten. Ze moest hier weg, haar perfecte huid moest mooi blijven. Hij liep richting het toilet, ik wist dat het mijn enige kans was. Ik liep op haar af, en pakte voorzichtig haar hand vast. Ze schrok, haar glas viel op de grond. In de duizenden stukjes glas zag ik de reflectie van haar ogen, die me zachtjes "dank je wel" toefluisterden. Ik aarzelde even, en trok haar vervolgens mee naar buiten.

"Ga maar zitten.", zei ik voorzichtig. Ze was moe. Dat was te zien aan haar ogen, die op het moment dat ik haar aankeek, voorzichtig een tweetal tranen uitlieten. "Laat me maar alleen". Haar bevende stem sprak boekdelen. Alsof ik haar door en door kende, wist ik dat ik moest gaan. Maar ik kende haar niet, ze was niets dan een mooi meisje zonder identiteit. Ondanks dat, wist ik toch zo veel. Haar ogen wilden me alles vertellen, maar het was zo onleesbaar. De tolk van intuitie heeft me leren lezen. Zonder tolk werd ik niets wijs. Ze deed me denken aan een quiz, een Franse quiz. De oplossing is niet makkelijk te vinden, maar door de taal te leren weet je genoeg.


volgende titel: Bruine vlekken op een wit tapijt

[Vogelvrij]

Sorry, iets te lang, geloof ik En nog niet eens zo goed ook

Bruine vlekken op een wit tapijt

“Een wit tapijt?” Ongelovig had ze hem aangekeken. “Dat halen we er toch wel uit, hè? Ik wil mooie, glanzende, zwarte tegels…”
“Niets daarvan.” Geschrokken keek hij haar aan. “Je moet het eens zien, het is werkelijk prachtig.”
“Maar de vlekken, er komen binnen de kortste keren vlekken op,” mompelde ze, omdat ze eigenlijk niet aan hem wilde laten zien dat ze zich druk maakte over het huishouden.
“Daarvoor verkopen ze vast een goed spulletje in de supermarkt, geloof me.”
Een dag later zag ze het witte tapijt en inderdaad, het was prachtig. Binnen vijf minuten raakte ze verliefd op het huis en ze stemde erin toe om het huis te kopen. Ze mopperde nog wat over hoe besmettelijk wit was en dat hij voortaan het tapijt zou moeten doen, maar uiteindelijk vond ze het toch goed om het tapijt te laten liggen. Ze hadden immers weinig geld en het tapijt zag er toch nog zo mooi uit?

Jarenlang ging het goed. Zo af en toe kwamen er wel wat vlekken op, die hij dan zorgvuldig probeerde weg te poetsen, maar over het algemeen bleef het tapijt smetteloos wit.
“Heb je er ooit spijt van gehad?” vroeg hij op een dag.
“Waarvan?” Niet-begrijpend keek ze hem aan.
“Van het tapijt natuurlijk… Ben je blij dat we het hebben laten liggen?”
“Ow… Ja, het is een mooi kleed. Je had gelijk toentertijd, we hebben een goede keuze gemaakt.” Lachend keek ze hem aan.

’s Nachts kon ze niet slapen. Uiteindelijk stond ze zachtjes op, liep naar de woonkamer en begon te ijsberen. Het tapijt voelde zacht en warm aan onder haar blote voeten. Ineens hoorde ze een raar geluid uit de keuken. Verschrikt bleef ze staan. Ineens zag ze dat er iemand in de keuken stond, ze hoorde hoe twee mannen de achterdeur binnenkwam. Ze wilde gillen, maar besefte dat dat het domste was wat ze kon doen. Er waren inbrekers in haar huis en zij stond midden in de kamer. Wat kon ze doen?
Ze kon niets doen. Zodra een van de inbrekers haar zag, gaf hij haar een flinke klap op haar hoofd. Ze viel op de grond en voelde het bloed uit haar hoofd stromen. “Nee, dit mag niet,” was het laatste wat ze dacht. “Van bloed krijg je altijd van die lelijke bruine vlekken.”

Nieuwe titel: Wereldwijs (mja, daar moest ik een verhaal van 500-700 woorden over schrijven, eens kijken wat jullie ervan maken)

[Roosje]

Los!

Moet het echt zo lang? Trouwens, ik geloof dat ik dat verhaal heb gelezen. Ging dat niet over een oude man en een truttige moeder?

[Vogelvrij]

Roosieh schreef op 31-01-2005 @ 14:59 :
Los!

Moet het echt zo lang? Trouwens, ik geloof dat ik dat verhaal heb gelezen. Ging dat niet over een oude man en een truttige moeder?

Nee, natuurlijk niet, het moet juist kort

Klopt

[Roosje]

Wereldwijs
'Vind je mij slim?'
'Slim?'
'Ja, slim. En eerlijk zeggen.'
'Nee, slim ben je niet. Wel wijs.'
'Wat is het verschil daartussen?'
'Slim is als je veel verstandelijk vermogen hebt, zeg maar. Wijs ben je... gewoon, als je veel weet. Over mensen. Als je anderen raad kan geven. Als je goed naar anderen luistert om zelf meer te weten te komen.'
'En ik ben wijs?'
'Ja.'
'Hoe wijs?'
'Zo wijs als... zo wijs als het water uit de oceaan, de lava uit de aarde en de bomen uit het bos. Zo wijs als de wereld.'
'Dat is behoorlijk wijs...'
'Je hebt er de tijd voor gehad. Je heb zevenentachtig jaar geleefd, dan mag dat wel. Je leeft al zo lang, je hebt van alles meegemaakt. Daar word je vanzelf wijs van.'
'Bedoel je, dat iedereen van mijn leeftijd wijs is?'
'Nee. Je moet er wel iets voor doen, en dat heb je gedaan, je hele leven lang.'
Tevreden sloot ze haar ogen en ademde haar laatste lucht uit.

Volgende titel: Krabbels op het klassenboek.

[Mirruh]

LOS!!

dit word het allereerste verhaaltje dat ik schrijf!!

[Roosje]

Mirruh schreef op 31-01-2005 @ 15:58 :
LOS!!

dit word het allereerste verhaaltje dat ik schrijf!!

Ja, nou, je hebt de titel ook zelf bedacht, dus het zou moeten kunnen.

[Ikkuh1]

Succes Ervaring komt met de verhalen

[Roosje]

Ikkuh1 schreef op 31-01-2005 @ 16:02 :
Succes Ervaring komt met de verhalen

Ervaring wel, maar dan moet je het ook nog maar kunnen (Mir, ik zeg niet dat jij het niet kan hoor), ik kan het bijna nooit. Soms wel.

[Ikkuh1]

Ik ga Nederlands studeren, maar moet je in die studie dan ook dit soort dingen kunnen of doen?

[Mirruh]

Krabbels op het klassenboek

Het was het zesde uur, geschiedenis, en de leraar was iets aan het uitleggen over het besturingssysteem in de verenigde staten. Of over slavernij, kan ook. Die dingen lijken best wel oop elkaar hoor, ze worden bovendien in het zelfde hoofdstuk behandelt! Hoe dan ook, ik verveelde me dood en hoewel ik wanhopig probeerde mijn aandacht bij de les te houden dwaalde ik toch een béétje af.
Ik dacht na over de zin van het leven, de chacoladereep in mijn tas die onderhands wel gesmolten zou zijn, Robbie Williams en Marco Jannsen. Marco Janssen is de grootste hunk van de school. En natuurlijk was ik ook verliefd op hem. Niet dat ik een meeloper ben hoor, integendeel. Maar was toch zo leuk! En dus, in mijn verliefde bui was ik bezig alle O’tjes in mijn schrift te veranderen in hartjes. Wat, mag ik nog wel even erbij vermelden, een heel karwei is.
Maarja, wat dit te maken heeft met krabbels op het klassenboek? Nou, mijn vriendinnen wisten dus dat ik helemaal smoor was op Marco. En Mira, die het klassenboek beheert, ging daar dus met watervaste stift op zitten kliederen. Layla is op Marco. En dat kan ik natuurlijk niet toestaan, ik bedoel, mijn intiemste gevoelens opgeschreven op het klassenboek! Dus ging ik erachteraan, met mijn eigen watervaste stift, een mooie zwarte, met een parelmoeren glansje. Je begrijpt wel, na een paar minuten was dat hele klassenboek helemaal ondergekliedert!

Eindelijk! De bel!

Ik loop nog even met Mira mee, ze moet het klassenboek nog wegbrengen. “WAT IS DAT NOU?!” Geschrokken draaide we ons om, we wilden net weer weglopen. “Maar, meneer de concierge, wat is er dan?” “Dit klassenboek is net nieuw! Daar moeten jullie voorzichtig mee zijn!” Verbaast keek ik Mira aan, ze keek al net zo verbaasd als ik. “Euuh.. We zullen het niet meer doen eerbiedwaadige meneer concierge.” “Okee, ga dan maar snel, maar zorg ervoor dat dit niet weer gebeurt!” Ik draaide me om en liep snel weg. Toen ik buiten de gehoorsafstand van de congierge was, barstte ik in lachen uit “EERBIEDWAARDIGE MENEER CONCIERGE!” Mira keek geschrokken om of hij ons had gehoort. “Ik moes toch iéts verzinnen? Jij stond daar maar verbaast te kijken. Ik leg hem de volgende keer wel onderop…”

TADAA, MIJN ALLEREERSTE VERHAALTJE!
Beoordeel me alsjeblieft niet te streng

[Ikkuh1]

Nieuwe titel? k heb nog niets gelezen, doe k nu wel maar k heb nog geen commentaar

[Mirruh]

oepsie

Wat dacht je van: Enge concierges en vette tosti's

[Vogelvrij]

*beoordeelt zeer streng* Je moet wel een nieuwe titel geven, hè

Verder vind ik hem best leuk, hoor. Alleen die zinnen in hoofdletters vind ik iets té

[Mirruh]

Zal ik in het vervolg aan denken.

[Roosje]

Dat verhaal is half naar waarheid, maar dan overdreven, of niet Mir? Ik vind hem wel leuk.

En nu roep ik los.

[Jenneke.*]

'k Denk niet dat het op dit topic belangrijk is of je verhaal een goeie inhoud heeft. Eerder hoe goed je een grappig/loos/mooi etc verhaal je kan bedenken bij een titel. Voor de rest. Aardig voor een eerste keer.

[Mirruh]

heb ik al en roosieh zei los

[Ikkuh1]

iedereen is mij steeds voor

nieuwe titel:

Het wereld wijde web

[Jenneke.*]

zie wijziging bericht. En nu on-topic blijven.
Roosieh..! Je bent wel snel met los roepen!

[Mirruh]

er is al een nieuwe titel hoor: enge concierges en vette tosti's

[Roosje]

Enge concierges en vette tosti's
Het was zomer, de zon scheen en ik verveelde me. Ik had al anderhalf uur in de zee gelegen, twee boeken gelezen, de afwas gedaan, mijn broertje voorgelezen en de tent opgeruimd.
'Lieve schat, ben je nu van plan om de hele dag lui onder die boom te blijven liggen?' vroeg mijn moeder aan me.
'Ja,' mompelde ik. Ik had een badmintonracket in mijn hand en sloeg daarmee naar alle bewegende dingen. Een mug - die ik natuurlijk miste -, de wapperende waslijn, de flapperende tent, mijn broertje.
'Doe maar niet. Ga maar even naar het dorp, we hebben nog een brood nodig.'
'Om weer tosti's te bakken, zeker.'
'Ja, en neem dan gelijk even een beetje boter mee, want anders heb je zo'n droge tosti. O, en nu ik er toch aan denk: Haal dan gelijk even de nieuwe Libelle voor me.' Ze legde tien euro op mijn buik, waarmee ze me verplichtte om weg te gaan.
Ik zuchtte, pakte het geld en stond op. Traag bewoog ik me naar de ingang van de camping, waar mijn fiets stond. In het hokje bij de slagboom zat een oude, gerimpelde man me geniepig aan te kijken. 'En, waar ga jij naar toe?' vroeg hij krakend.
'Naar het dorp, meneer. Ik moet boodschappen doen voor mijn moeder.'
Ineens keek hij vriendelijk uit zijn ogen. 'Goedzo, je bent een lief meisje dat je dat wilt doen voor je mama.'
Ik voelde me gelijk een beetje beter. Ach ja, zo erg was vakantie nog niet. Zolang je elke dag tosti's at en je langs een vriendelijk oud meneertje moest als je wegging, viel het nog wel mee.

Volgende titel: Schommelen in de regen

[Roosje]

Sorry, ik ben hier verslaafd aan, ik vind het veel te leuk om allemaal verhaaltjes te schrijven. Wees maar blij dat ik niet mijn eigen titel kan gebruiken.

En ik ben een beetje in vakantiestemming, dus verzin ik overal (nja, bijna overal) een vakantieverhaaltje bij.

Maar ik snap niet hoe ik aan vakantie kan denken als ik naar buiten kijk en zie dat het regent...

[Mirruh]

LOS
ik heb nu echt de smaak te pakken

[Vogelvrij]

Jullie gaan te snel voor mijn minimale internet

[Roosje]

Ik wens je succes, er komt waarschijnlijk iets anders uit dan wat ik er bij zou schrijven. En ik ga straks heel snel weer los roepen... denk ik.

@ Vogelvrij: Sorry, misschien wacht ik zo even.

[Vogelvrij]

Roosieh schreef op 31-01-2005 @ 16:31 :
Ik wens je succes, er komt waarschijnlijk iets anders uit dan wat ik er bij zou schrijven. En ik ga straks heel snel weer los roepen... denk ik.

@ Vogelvrij: Sorry, misschien wacht ik zo even.

Ach, ik kwam hier eigenlijk alleen om mijn Wereldwijsverhaal uit te printen en te verbeteren, dus laat maar En internet doet het toch maar half en ik moet huiswerk maken, dus eigenlijk moet ik weg hier. (maar ja, dit is best verslavend stiekem)

Ik kom morgen wel weer aan bod! Hoop ik

[Mirruh]

Schommelen in de regen

We wonen in zo’n villa- achtig huis. Je weet wel, met zo’n grote achtertuin met een glijbaan en een schommel. En als het dan mooi weer was, werd ik altijd naar buiten geduwd door mijn moeder. Meestal lag ik dan maar een beetje in het gras te kijken naar mijn kleine broertje terwijl hij van de glijbaan ging en zo hard schommelde als hij kon. Na een paar minuten vroeg hij me dan altijd: ‘Jojo schommel duwe?’ Tuurlijk moest ik dan wel de lieve grote zus spelen.
De laatste tijd heb ik dat steeds minder, ik mijd de schommel. Ik heb er een naar gevoel over. Maarja, niet veel tijd om erover na te denken, morgen weer naar school.
Half acht. Ik sleep me naar school, het regent pijpenstelen. Soms benijd ik mijn broertje wel hoor, hij mag lekker nog een week thuisblijven.
Tijdens aardrijkskunde begint de storm pas echt: de bomen voor de school zwiepen heen en weer en de regen slaat zo hard tegen de ramen dat ze elk moment lijken te breken.
Aan het eind van de schooldag houdt de storm een beetje op en ik ben haast misselijk, zo beroerd voel ik me.
Als ik thuiskom wordt mijn vermoeden bevestigd, mijn broertje is overvallen door een windvlaag en is van de schommel afgevallen! ‘hij heeft een lelijk val gemaakt’, verteld mijn moeder, ‘Ze kijken nu of hij in levensgevaar is.’
Ik was met stomheid geslagen, ik zag het al voor me, mijn arme broertje, in het ziekenhuis, in verband gewikkeld als een mummy!
Ik ren naar buiten en ga op de kletsnatte schommel zitten. Langzaam ga ik heen en weer, dan weer heen en weer terug. Steeds harder en harder, tot ik elke keer bijna horizontaal op de schommel hang. De regen striemt in mijn gezicht, maar ik let er niet op. Hoe had dit kunnen gebeuren, míjn kleine broertje? Een rukwind geeft me een plotselinge duw in de rug. Even bereik ik een dood punt, dan glij ik achteruit van de schommel af. Grappig, dacht ik, ik hou helemaal niet van schommelen. Dan word alles zwart...

Nieuwe titel: de bij en de wesp

[Roosje]

Los. En nee, ik heb inderdaad geen leven.

[Zut Alors!]

Ik zie hier inderdaad een lichte vorm van forumverslaving.

[I C U]

Nou zeg... de rest krijgt gewoon geen kans! Kunnen we niet ff een regel instellen? Zoiets als: Diegene die een verhaaltje heeft geproduceert mag de twee volgende titels niet gebruiken? Lijkt mij wel een strak plan, en zo komen anderen ook aan bod! Er zijn vast wel meer mensen die geen leven hebben

[Roosje]

De bij en de wesp
Ik was de bij, hij de wesp. Ik was lief, klein en verzorgend, hij meed vechten niet. Niemand had verwacht dat we een tweeling waren, sterker nog, we verschilden als lucht en aarde van elkaar. Hij was arrogant en hoorde bij de macho's van de school, ik was aardig en had een paar hechte vriendinnen.
Het maakte me eerst niet uit dat we zo verschilden, we vonden elkaar toch wel lief. Het was zo'n heel speciale band, we hielden van elkaar en wisten wat de ander dacht. Maar niet op school, nee, op school kenden we elkaar niet. Pas als we thuiskwamen werd het weer normaal, dan zette ik thee voor ons en maakte hij ons huiswerk.
Later werd het anders. Ik werd de wesp, hij de bij. Ik werd steeds gemener tegen mijn vriendinnen, haalde ze onderuit om mezelf beter te voelen. Hij begon te beseffen dat macho-zijn niet geweldig was, dat niet idereen hem zo aardig vond als zijn vrienden. Hoe zeer we ook veranderden, we bleven elkaar aanvoelen. Als je iemand al je hele leven kent, hem bijna vierentwintig uur per dag ziet, dan groei je niet snel uit elkaar.
Nog later, toen we in ons eindexamenjaar zaten, merkte ik ineens dat ik een wesp was geworden. Ik had de rol van mijn broer ingenomen, en hij de mijne...

Volgende titel: Het poppetje op de muur

[Mirruh]

Hou, jullie mogen nu. Ik ga zo naar ninjutsu=soort judo

HIIIEYA

[Roosje]

I C U schreef op 31-01-2005 @ 17:07 :
Nou zeg... de rest krijgt gewoon geen kans! Kunnen we niet ff een regel instellen? Zoiets als: Diegene die een verhaaltje heeft geproduceert mag de twee volgende titels niet gebruiken? Lijkt mij wel een strak plan, en zo komen anderen ook aan bod! Er zijn vast wel meer mensen die geen leven hebben

Ok, doen we. Vind ik eigenlijk ook wel een goed idee. Maar de twee volgende titels, hoort die van jezelf daarbij of niet? Ik vind van wel, dat er zeg maar twee verhaaltjes tussen moeten zitten.

[Zut Alors!]

Roosieh schreef op 31-01-2005 @ 17:14 :
Ok, doen we. Vind ik eigenlijk ook wel een goed idee. Maar de twee volgende titels, hoort die van jezelf daarbij of niet? Ik vind van wel, dat er zeg maar twee verhaaltjes tussen moeten zitten.

Nee, roos, ik vind dat je een beetje moet afkicken van dit topic!!!

[Zut Alors!]

Oja, los.

[Zut Alors!]

hehe...


Het poppetje op de muur.

Gebiologeerd keek ik naar het poppetje op de muur. Eigenlijk meer gehypnotiseerd. Sterker nog, eigenlijk staarde ik gewoon een beetje leeg voor me uit. Ik keek niet eens meer naar het poppetje. Nu het eindelijk op de muur stond had het mijn intresse al verloren. Zelfs dat poppetje kon mij niet meer boeien. Ik kon alleen nog maar janken, op mijn bed. Toen stond ik op en stapte ik van het balkon.





Next: Pinguins

[I C U]

Roosieh schreef op 31-01-2005 @ 17:14 :
Ok, doen we. Vind ik eigenlijk ook wel een goed idee. Maar de twee volgende titels, hoort die van jezelf daarbij of niet? Ik vind van wel, dat er zeg maar twee verhaaltjes tussen moeten zitten.

Gewoon, de 2 titels daarna, dus je zelfverzonnen titel hoort daar bij...

EN: LOS!

[I C U]

Pinguïns.

Puffend probeerde ze haar jurk dicht te krijgen. Ze wist niet dat ze zoveel was aangekomen afgelopen jaar. Misschien had haar moeder wel gelijk, misschien moest ze inderdaad maar gaan afvallen. Treurig keek ze naar het resultaat in de spiegel. Een ietwat mollig meisje in een te strakke jurk. Ze hield haar buik in, maar zelfs dat had niet het gewenste effect, ze zag er nog steeds uit als een ingesnoerd varken. Tja, dan moest ze toch op zoek naar een nieuwe jurk… En ze haatte dat geprop in die pashokjes zo! En dan dat gewurm om in die broek te komen en er weer uit te komen en… Ze zuchtte diep en besloot in haar eentje de stad in te gaan.

De jurk die ze aanhad was 'okay', niet geweldig, maar 'okay'. Ze zag er leuk in uit, niet opvallend, maar wel leuk. 'This was it'. Ze zuchtte diep, rechtte haar schouders en liep met opgeheven kin de zaal binnen. Op zich had ze zich de moeite kunnen besparen: niemand die op haar lette. De zaal was vol, discolichten flitsten en de muziek denderde haar oren binnen als een op hol geslagen trein. Overdonderd keek ze rond. Ze had niet geweten dat er zoveel mensen bij haar op school zaten. Ze ging in een hoekje staan met een glas cola, en bekeek de mensenmenigte. Alle meiden stuk voor stuk in mooie, opvallende of glimmende jurken, de jongens allemaal strak in het pak. Een enkeling droeg een spijkerbroek, maar het was duidelijk dat dat als spelbrekerij werd gezien.

De avond gleed voorbij. Ze bleef bij de muur staan, niemand vroeg haar ten dans, niemand gunde haar een blik. Ze voelde zich eenzaam, en nipte aan haar vijfde glas cola. Ze staarde in de verte, merkte niet dat de tijd voorbij gleed. Even voor het einde glipte ze naar buiten en bleef staan kijken. De aftocht. Allemaal scholieren, opgewonden, uitgeblust, slaperig, soms overlopend van de hormonen. De meiden als elegante maar vermoeide zwanen, de jongens als pinguïns waggelend vanwege hun knellende schoenen. Ze sloop weg, onopgemerkt.

Titel: Een zilveren hemel.

[Zut Alors!]

I C U schreef op 31-01-2005 @ 17:39 :
Gewoon, de 2 titels daarna, dus jou zelfverzonnen titel hoort daar niet bij...

[I C U]

Betekent dit dat jij nu aan de slag gaat, Zut?

[Zut Alors!]

Pinguins...
Jou benadering heeft me aan het denken gezet.
Leuk verhaaltje ook, alleen is het iets te lang om zo bij die titel te passen (omdat ik m natuurlijk heb verzonnen). En dat 'okay' en 'this was it' staat mooier tussen aanhalingstekens omdat het in het engels is en niet in het nederlands (en het dus overduidelijk een directe gedachte is->'...')

Ik ben van mening dat er meer wordt moeten gekeken naar de verhaaltjes, in plaats van dat men meteen op de volgende titel duikt (ook aangezien je toch twee verhaaltjes lang moet wachten).
Ik ben namelijk heel erg trots op mijn '5-minuten-verhaaltje'

edit: en nee, volgens de nieuwe regel mag ik niet aan de slag. Ik quotte gewoon mijn versie van de nieuwe regel in de hoop daarmee roosieh op mn nek te krijgen. Maar die haakt nog niet in op een nieuwe titel...