22-05-2008, 16:37
|
|
|
Hmm.. ik zit hier heel erg mee en ik zou toch wel 'ns willen weten wat iemand anders in mijn plaats zou doen.
't Is 'n heel lang en ingewikkeld verhaal, maar ik zal 't zo kort mogelijk houden: 4 Jaar geleden had ik 'n vriend en m'n ouders waren daar echt fel op tegen. Ten eerste omdat ik natuurlijk nog erg jong was, maar vooral omdat hij geen Chinees was. Het feit dat hij half-Marokkaans was, maakte 'm helemáál  . Ik heb 1,5 jaar iets met die jongen gehad en in die tijd kreeg ik al felle ruzies met m'n ouders als ik over 'm begon. Ze wilden 'm niet zien en ik mocht ook niet met 'm afspreken, dat laatste moesten we dus altijd stiekem doen. Ik heb 'm altijd eerlijk verteld wat er aan de hand was met m'n ouders en 't kwetste hem ook dat ze 'm zo afwezen. Uiteindelijk heb ik 't uitgemaakt, want 'n relatie op zo'n manier was gewoon niet meer leuk. Nu achteraf gezien was dat de grootste fout in m'n leven, want ik heb 'm nooit kunnen vergeten. Ik heb sindsdien ook geen vriend meer gehad, alleen losse dates om telkens maar weer tot de conclusie te komen dat niemand is zoals m'n ex. Hij is er wel overheen gekomen en is inmiddels al 'n halfjaar getrouwd, maar desondanks blijft ie me regelmatig bellen en zegt ie dat ie spijt heeft van z'n huwelijk, me mist en blablabla. Afgelopen maandag heb ik 'm voor 't eerst sinds 'n lange tijd weer gezien en 't voelde alsof er niets veranderd was tussen ons. We konden niet van elkaar afblijven (niets vunzigs hoor) en we konden praten alsof we nooit uit elkaar waren geweest. We hebben niet gezoend ofzo, want hij vond dat ie dat niet kon maken tegenover z'n vrouw. Hij zegt dat ie dolgraag wilt scheiden, maar 'dat dat niet zo gemakkelijk gaat'. WTF, moet ik nu op 'm blijven wachten? Hem 'n ultimatum geven? Naar z'n vrouw toe gaan? Ik kan 'm in ieder geval niet laten gaan, niet nog 'n keer kwijtraken (terwijl ik 'm in feite al kwijt ben, zeg maar). Ik had m'n ouders verteld dat ie getrouwd was en vooral m'n pa had iets van: "Godzijdank, van hem zullen we dus ook geen last meer hebben." Toen ze te horen kregen dat ik 'm weer had gezien, werd hun grootste nachtmerrie werkelijkheid ofzo  . Ze reageerden in ieder geval zo heftig, dat ik net zo goed had kunnen vertellen dat ik zwanger van 'm was. OmG, ik ben zó verliefd op de verkeerde persoon  en ik moet de hele tijd denken aan Romeo & Juliet  .
__________________
En dat meen ik!
|
| Advertentie | |
|
|
|
|
22-05-2008, 16:54
|
|
|
Tsja, enige middel is daaraan toe te geven, aangezien hij je ook keihard mist. Het is nu zolang geleden en je mist hem nog steeds, hij mist jou ook en als hij je kan beloven dat hij wat ie heeft met zijn vrouw, gaat beëindigen en zolang als de scheiding in volle gang is, ergens anders gaat wonen of zo, lijkt me het allemaal nog wel reëel ook.
Dat met je ouders is weer een ander probleem; het typische gevalletje van ouders die je dwingen te kiezen tussen hun en je partner. Tsja, kies dan ook maar, als ze het zo hard willen spelen. Ze worden hopelijk ooit nog wel ouder en wijzer, en hopelijk kunnen ze het meteen al niet aan om je te verstoten, omdat ze gewoon nog zoveel van je houden. Dit probleem met ouders heeft mijn oom gehad met de ouders van zijn exvrouw; uiteindelijk koos zij ook voor hem, maar het is natuurlijk geen pretje als je die keus uiteindelijk gemaakt hebt...
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
|
|
22-05-2008, 17:40
|
|
Verwijderd
|
Als hij jou ook echt mist, moet hij maar inderdaad gaan scheiden (waarom is hij überhaupt getrouwd als hij jou blijkbaar nog zo veel meer ziet zitten?). Als hij dat niet doet, heb jij niks aan hem en kun je 'm beter vergeten. Het spreekt wel voor hem als hij echt daadwerkelijk voor haar kiest. Mocht hij met je willen flikflooien terwijl hij gewoon getrouwd is en zijn vrouw van niks weet, dan is hij een hufter en kun je 'm beter sowieso vergeten.
Je ouders moeten hun mond houden? Je bent 19, dus zij hebben er in feite niets meer over te zeggen. Vervelend als ze moeilijk doen, maar je woont nu niet meer thuis (of zou dat niet moeten doen  ) dus zou je er in principe niet zo heel veel last van moeten hebben. Ze zullen er allicht aan wennen, uiteindelijk (helemaal als blijkt dat jij ouder en wijzer bent en nog steeds voor hem gaat).Maar goed, 19 is nog steeds heel jong, wie weet wat er nog verandert. Hoe oud is hij eigenlijk? Oh, en "We konden niet van elkaar afblijven (niets vunzigs hoor) en we konden praten alsof we nooit uit elkaar waren geweest." -> Dat heb je sowieso denk ik snel met exen met wie je een goeie relatie hebt gehad. Ik heb dat ook met mijn ex, maar dat wil niet zeggen dat het een goed idee is om weer wat met hem te hebben...
|
|
22-05-2008, 20:59
|
|
Verwijderd
|
Ik zeg nog steeds; andermans waren blijf je af.
|
|
22-05-2008, 22:41
|
||
|
Citaat:
Ik heb geen flauw idee wat je moet doen, maar ik hoop dat de keuze die je maakt goed uitpakt 
__________________
I’d say the purpose of life is joy in the present moment, and anyone who tells you different is a lying conniving asshole. -- Pat Condell over religie.
|
|
|
22-05-2008, 23:27
|
|
Verwijderd
|
wat een integratie problemen....
|
|
22-05-2008, 23:58
|
||
|
Citaat:
|
|
|
23-05-2008, 00:36
|
||||
Verwijderd
|
Citaat:
Citaat:
Citaat:
|
|||
|
23-05-2008, 01:11
|
|
|
|
'n Vriend van m'n ex vertelde me dat hij trouwde uit 'verlatingsangst', omdat ik 't zo plotseling had uitgemaakt. Maar goed, zo lijkt 't alsof ik 't allemaal uitleg zoals ik 't wil horen en hij werkelijk niets voor z'n vrouw voelt. Dat laatste is zeker niet zo. Hij zei dat ze 'n hele zorgzame, lieve vrouw was en dat hij overal aan kon merken dat ze van 'm hield enzo, maar dat ie toch 't gevoel had dat ie daar niet thuishoorde. Nu ik erover nadenk, van mij zal hij in ieder geval nooit te horen krijgen dat ie moet scheiden. In dat geval ben ik 'm straks 'n perfect leven schuldig ofzo en hoe graag ik 'm ook terug wil, ik kan 'm natuurlijk geen ideale relatie garanderen waarin er nooit problemen zijn en waarin hij altijd z'n zin krijgt. Ik ga niet stoken, dus in principe kan ik niets anders doen dan afwachten tot hij de knoop doorhakt. Wat hij ook beslist..
Hij is trouwens niet wettelijk getrouwd, alleen "voor zijn geloof". Ik weet zelf ook niet wat dat inhoudt hoor, maar trouwringen zijn aanwezig. En ja, hoe meer ik 't Chinese cultuur probeer te begrijpen, hoe meer ik er 'n hekel aan krijg. Ik zou 't bijna 'n sekte willen noemen! Ik geef m'n ouders dan ook nergens de schuld van, zij zijn gewoon ook gehersenspoeld erdoor. Ik kan 't niet uitleggen, 't is gewoon té onlogisch allemaal. De blonde vriendin van m'n broer wordt bijvoorbeeld met open armen ontvangen en m'n broertje komt iedere maand met 'n ander meisje thuis, maar aan de andere kant gaan we niet meer om met m'n tante sinds ze iets met 'n Nederlander heeft, "want ja, nu is ze 'n hoer". 't Liefst gaat m'n pa hoogstpersoonlijk naar China om m'n aanstaande echtgenoot voor me uit te zoeken. 't Is al heel wat dat ik m'n eigen (weliswaar Chinese) man mag gaan uitkiezen! Maar goed, dit terzijde. Ik vroeg me dus alleen af of ik wel of niet op 'm moest wachten, maar daar kan 'n buitenstaander moeilijk iets over zeggen natuurlijk. Niemand weet hoe lang z'n huwelijk nog gaat duren en de kans bestaat toch dat hij 2 maanden later terug wilt naar háár? M'n gevoel zegt wachten en m'n verstand zegt van niet. Ik wil 'm ook gewoon vergeten, maar ik kan dat niet. Ik vind de situatie op zich al moeilijk genoeg, maar met dat stukje cultuur erbij is 't helemáál Carnaval in m'n hoofd  .
__________________
En dat meen ik!
|
|
23-05-2008, 01:46
|
|
|
Dus je ouders meten met twee maten en gewichten?
Wat is de reden dat je broers wel Nederlandse vriendinnen mogen hebben en jij geen Nederlands (al dan niet met Marokkaans bloed) vriendje? Omdat jij een meisje bent?
__________________
Als als als. Als mijn oma wieltjes had, was ze het mooiste trammetje van heel de kust.
|
|
23-05-2008, 06:27
|
|
Verwijderd
|
Als dat soort dingen in China allemaal zoveel beter is, dan moet je je ouders eens vragen waarom ze in vredesnaam hier zijn komen wonen...
|
|
23-05-2008, 08:36
|
||
|
Citaat:
__________________
The Deepest Circle Of Hell Is Reserved For Betrayers And Mutineers
|
|
|
23-05-2008, 10:49
|
|
|
Als jij denkt dat een tweede keer een relatie met hem wel mogelijkheid tot slagen heeft en je gelukkig zou kunnen maken (en hem), dan zou ik, zonder overduidelijk te stoken, tegen hem zeggen wat je gevoelens zijn en dat je bereid bent het met hem opnieuw te proberen, mits hij dan volledig voor jou kiest. M.a.w.: als hij voor jou kiest, gaat hij bij haar weg, als hij voor haar kiest, laat jij hem voortaan met rust.
En @ Arenda: natuurlijk is dat in theorie zo, je gaat niet stoken in een gezonde relatie. Maar als je gevoelens blijft houden en hij geeft aan ook voor jou te voelen, dan vind ik dat je mogelijkheden moet overwegen, getrouwd of niet. Stoken is wat anders dan hem vertellen wat je voelt en wat je wil.
|
|
23-05-2008, 11:44
|
|
Verwijderd
|
Dan zit je hooguit nog met het 'probleem' van twee absoluut niet ingeburgerde ouders.
Maar goed dat is natuurlijk overkomelijk....
|
|
23-05-2008, 12:38
|
|||
Verwijderd
|
Citaat:
Citaat:
|
||
|
23-05-2008, 16:07
|
||
|
|
Citaat:
Dan moet je geen affaire beginnen, maar hem laten besluiten wat hij wil. En dat bedoel ik dus met dingen overwegen: gaan we samen verder, of ga jij met je vrouw verder?
|
|
|
23-05-2008, 19:05
|
|
|
Wie zegt dat hij 'de verkeerde persoon' is. Ik heb vaker nu te horen gekregen dat Chinese ouders erg streng zijn bij hun dochters als het om vriendjes gaat en er vaak fel op tegen zijn. Ik weet niet in hoeverre dat in de cultuur verstrengeld zit.
Als jij zo ongelooflijk veel van hem houdt dan moet je echt proberen er nog wat uit te trekken, zeker als hij zegt nog zoveel van jou te houden. Je kunt het wellicht lullig vinden voor zijn vrouw, maar die zal alleen maar ongelukkiger worden als ze met een man samenleeft die eigenlijk zijn hart bij een ander heeft liggen. Ik weet niet hoe jouw ouders verder in elkaar zitten, in hoeverre ze voor rede vatbaar zijn, maar ze moeten uiteindelijk toch in kunnen/moeten zien dat jij van hem houdt, gelukkig met hem wil/kan worden. Je bent natuurlijk nu ook wel een stukje ouder, wellicht ook een stuk mondiger en kan ze misschien duidelijker maken dat het een goede jongen is. Ik neem aan dat het geen foute jongen is, want dan zouden ze natuurlijk wel gelijk hebben  .
|
|
24-05-2008, 00:53
|
|
|
|
Hij belt nu zelfs meerdere malen per dag en 't is zelfs fijn om zwijgend met 'm aan de lijn te hangen
, maar goed. Ik denk dat ik 'm toch voorzichtig ga vragen of hij erover na wilt denken om 'n definitieve keuze te maken. Aan de ene kant is dit oneerlijk tegenover z'n vrouw (tenminste, ik zou dit niet leuk vinden als ik haar was) en aan de andere kant voel ik me 'n beetje als 'n reserve op deze manier. Tegelijkertijd merk ik dat dit nu al tussen mij en m'n ouders komt te staan. Dit weekend ben ik bijv. op m'n studentenkamer gebleven, omdat ik geen zin had in hun preken. Normaal gesproken ga ik ieder weekend terug naar m'n ouders. Ook belde m'n moeder net nog om te zeggen dat ik "geen gekke dingen moest doen". Voel me er best kut door trouwens, ik dacht dat m'n ouders me vertrouwden. Zeker m'n moeder, omdat ik haar vertel van vrijwel iedere stap die ik neem (en die zelfs niet zet wanneer zij dat niet wil!). Ach, ik heb dat verhaal al zo vaak opgehangen: "We leven niet in China, ik ben hier in Nederland geboren. Ik heb geleerd dat ieder mens gelijk is en dat je iedereen dus ook gelijkwaardig moet behandelen. Vooroordelen hebben is onjuist, je moet iemand leren kennen voordat je over 'm kunt oordelen. Blablabla." Ieder woord dat eraan vuil kan worden gemaakt, heb ik eraan vuil gemaakt. Hij weet best dat 't niet kan wat hij doet, maar hij blijft toch stug volhouden. Ik hoef echt niet meer te verwachten dat m'n vader bijdraait. Hij zit zwart en hij ziet wit, maar geen grijswaarden, zeg maar. Ik bedoel.. Als hij bijv. 'n meningsverschil heeft gehad met 'n Duitser, zijn alle Duitsers plotseling gevaarlijk en dan wijkt ie ook niet meer af van dat idee. Ik hoor wel 'ns vaker dat ik m'n ouders maar gewoon moet laten razen en niet meer naar hen moet luisteren, maar zo gemakkelijk ligt dat niet en dat snappen de meeste dan niet. 't Zal wel weer 'n stukje cultuur zijn, maar ik heb van jongs af aan meegekregen dat je ouders altijd de meest belangrijkste mensen in je leven horen te blijven. Wat je nu bent en wat je tot nu toe hebt bereikt, was niet mogelijk geweest zonder hen. Daarom moet je iets terug doen, op z'n allerminst hen gehoorzamen. Ik heb geleerd dat dat normaal is, daarom vind ik 't ook zo verdomd moeilijk om zo (in hun ogen) 'opstandig' te doen. Generatie op generatie is 't goedgegaan, waarom moet ik dan zo nodig aankomen met 'n niet-Chinees? Heel dubbel en fout, maar daardoor voel ik me ook best schuldig en bovendien voelt 't als 'n soort afwijking. Alsof je ontdekt dat je lesbisch bent ofzo . Aan de andere kant (als we even vergeten dat m'n ex nu getrouwd is) is er toch niks mis mee om zelf 'n vriendje uit te kiezen en daarmee gelukkig te zijn? Zelfs al viel ik op meiden, dat maakt me toch niets minder waard? Tsjah, ik kom er niet uit hoor, zeker op dit tijdstip niet. Ik heb hier zeker 'n uur aan gezeten, maar ik ben in ieder geval blij dat ik m'n gedachten eindelijk onder woorden heb kunnen brengen. Was me tot nu toe namelijk nog niet gelukt .
__________________
En dat meen ik!
|
| Ads door Google |
|
24-05-2008, 01:15
|
|
|
|
"Wat je nu bent en wat je tot nu toe hebt bereikt, was niet mogelijk geweest zonder hen. Daarom moet je iets terug doen, op z'n allerminst hen gehoorzamen."
Als je hen gehoorzaamt, vernietig je dat wat je nu bent en is die 'dankbaarheid' ook niet meer nodig. Heb je er al eens op deze manier tegenaan gekeken? En van wat ik weet, gaat het juist generatie op generatie fout; als je ouders dezelfde problemen met hun ouders hebben gehad, zullen ze het toch nooit aan je vertellen... Ik begrijp je gevoelens, maar probeer ze alsjeblieft met dit soort strakke feiten 'recht' te zetten. Over het begin van je post: het zal wel aan de door je ouders opgelegde onderdanige aard komen, maar je had op dit moment allang aan hem duidelijk moeten maken dat hij moet kiezen. Ik hoop dat je het kan overbrengen, en draai er alsjeblieft niet omheen.
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
|
|
24-05-2008, 05:57
|
|
Verwijderd
|
AZN: als je later niet heel erg in de problemen wil komen ( mentaal ) moet je nu afstand doen van alles waar je ouders achter staan. Anders krijg je van veel meer dingen gruwelijke spijt.
Jij overleeft je ouders waarschijnlijk met jaren, en spijt hebben van dingen omwille van je ouders, die dan al niet meer leven is zonde van je energie.
|
|
24-05-2008, 09:12
|
|
|
|
Nah er is nog altijd zoiets als een middenweg die respect voor je ouders, maar ook de vrijheid van eigen keuzes niet uitsluit. Een beetje tegenwicht bieden is goed, dan krijgen zij ook meer respect voor jou.
|
|
24-05-2008, 09:15
|
|
|
|
Btw, trouwen voor 'je geloof'betekent dat je nergens een contract hebt getekend dat je voor de wet getrouwd bent, je laat je alleen trouwen (met bruiloft en al) voor kennissen, vrienden en familie en dan hoor je in die gemeenschap officieel bij elkaar. Je bent dan geaccepteerd als stel en je mag dan dus ook (mits er sprake was van geen seks voor het huwelijk) gewoon seks hebben, al ben je wettelijk gezien niet getrouwd.
|
|
24-05-2008, 11:51
|
|
Verwijderd
|
Natuurlijk moet je niet op hem wachten want hij gaat toch niet bij zijn vrouw weg.
|
|
24-05-2008, 14:46
|
||
|
Citaat:
Voor de rest kan ik me een beetje verplaatsen in de situatie omdat mijn ouders mijn vriend ook niet mogen. Maar inderdaad wat Marnix zegt: jij overleeft je ouders en jij leeft je eigen leven. Klaar! Verder een moeilijke situatie... Ik zou voorlopig een gepaste afstand nemen. Hij moet het regelen met zijn vrouw, niet jij!
|
||
|
24-05-2008, 17:58
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
Dat is haar ook goed recht hoor... Maar aangezien meningen werden gevraagd had ik dat in deze situatie niet eens gedaan. Ik zou mijn gevoelens voor me houden en direct afstand hebben genomen, of dat zou IK dus hebben gedaan. Omdat ik mezelf er alleen mee zou teisteren en dan bv zo'n topic zou openen... Ik zou er dus niet eens aan beginnen, ik zou mijn gevoelens proberen te verwerken, verder gaan met mijn eigen leven en bij het begin het contact verbreken, of sterk verminderen. Maar dat komt ook omdat ikzelf liever voor dingen wegren die mogelijk pijn kunnen doen en ik mezelf dus niet in zo'n situatie zou willen zien. Flight-response I spose. En ja, verder... mijn ex zn ouders moesten mij ook totaal niet, en onze ouders mochten elkaar ook niet. Maar het is toch je eigen leven dus op dat gebied; do what you want!
|
|
| Advertentie |
|
|
|
24-05-2008, 21:27
|
|
|
Ik ga met Arenda mee. Prachtig dat hij jouw grote liefde is, nog mooier dat jij de zijne ook schijnt te zijn. Maar ondertussen is hij wel getrouwd met een ander, en vast niet omdat hij haar zo vervelend vond. Dus: afblijven, tot hij voor zichzelf een keuze heeft gemaakt. Niet bellen, niet zien, niet die eventuele gevoelens voeden. Als hij er dan nog van overtuigd is dat hij een verkeerde keuze heeft gemaakt door met die andere vrouw te trouwen kan hij lós van alles dat er eventueel tussen jullie speelt, een keuze maken.
Ik zou niet de aanleiding willen zijn van een scheiding, al zou het nog zo "ware liefde" zijn.
|
|
24-05-2008, 23:37
|
|
|
|
Hmm.. de meningen zijn dus 'n beetje verdeeld
. Ik twijfel zelf ook heel erg. Aan de ene kant: als hij echt gelukkig getrouwd zou zijn, zou hij mij niet meer hoeven te bellen/zien/missen, toch? Aan de andere kant: als ik echt zoveel meer voor 'm beteken dan z'n vrouw, waarom gaat 'n scheiding dan "niet zo gemakkelijk"? Wat 't allemaal dubbel zo moeilijk maakt, is dat ik niet weet wat er me te wachten staat of waaróp ik moet wachten. De kans bestaat dat hij me over enkele maanden vertelt dat ze zwanger van 'm is en dat wij 'n toekomst met elkaar beter kunnen vergeten. 't Kan ook zo zijn dat hij van haar gaat scheiden voor mij en dat wij dan van elkaar ontdekken dat we in de afgelopen 4 jaar toch wel erg zijn veranderd. Nog 'n mogelijkheid is dat hij haar verlaat in 'n opwelling en haar na 'n tijdje weer terug wilt. Zelfs al zou álles goed gaan tussen ons, dan staat m'n ouders nog altijd tussen ons in.En ja, natuurlijk moet ik afblijven van 'n getrouwde man. Ook al kan ik maar niet wennen aan dat idee. 't Is zo vreemd, die jongen is 23 en loopt met 'n gigantische trouwring rond . Maar goed, z'n vrouw doet niets fout en hoeft dus ook nergens de dupe van te worden, dit is trouwens op deze manier al erg genoeg voor haar. Ons contact volledig verbreken zou misschien de beste optie zijn en ons allemaal 'n hoop ellende besparen, maar dat zou ik op dit moment niet kunnen en ook niet willen. Om 't even sentimeel uit te drukken: ik vind 'm die ellende waard. Ik hoop dat dit niet erg egoïstisch overkomt, maar zij hebben toch beide niets aan 'n huwelijk waarbij de man steeds aan 'n ander denkt? Zo gezien zou ik wel de aanleiding van hun scheiding willen zijn, als dat zo zou lopen.Maar goed, ik geloof ik veel te hard van stapel loop. Mijn gevoel zegt dat er voorlopig nog geen scheiding aan gaat komen en ik zat sowieso niet echt te springen op 'n nieuwe relatie (met 'n ander), dus op korte termijn zal er waarschijnlijk niets aan deze situatie veranderen. Ik ga er gewoon zo min mogelijk aan denken en zoveel mogelijk afstand van 'm nemen. Wie weet kan ik dan weer helder nadenken en wat beter overwogen beslissingen nemen, want ja... liefde maakt blind en op dit moment ben ik Verliefd. En m'n vader belde me vandaag en wist 'n halfuur vol te lullen met verhalen die telkens begonnen met: "Ik heb 'ns gehoord van 'n Chinees meisje en 'n Marokkaan die..."  Ik breng 't nu 'n beetje spottend, maar 't was best 'n emotioneel gesprek. Hij is dus écht als de dood dat ik ooit iets begin met 'n niet-Chinees en om eerlijk te zijn, vrees ik dat ook. Ik zie gewoon zo zelden Chinese koppeltjes hand in hand lopen of elkaar ook maar enigszins verliefd aankijken... 't Meeste wat ze doen is roddelen over andere koppeltjes en kortetermijnplannetjes maken. Zo wil ik later echt niet leven . Maar genoeg! Hopelijk duurt 't nog wel even voordat ik me serieus met dit soort zaken ga bezighouden.
__________________
En dat meen ik!
|
|
25-05-2008, 09:31
|
||
Verwijderd
|
Citaat:
|
|
|
25-05-2008, 10:47
|
|
|
|
Als jullie het contact verbreken stopt hij vanzelf met aan je denken. Óf niet, maar dan kan hij gewoon die scheiding aanvragen. Zolang jullie contact blijven houden blijft hij natuurlijk vanzelf wel aan je denken.
|
|
25-05-2008, 10:48
|
|
Verwijderd
|
bestel bami pangwang en snap gewoon dat iemand afpakken die getrouwd is gewoon niet kan.
vind het eerder schandelijk van je.
|
|
25-05-2008, 13:19
|
||
|
Citaat:
|
||
|
25-05-2008, 13:59
|
|||
|
|
Citaat:
Edit: Citaat:
__________________
En dat meen ik!
Laatst gewijzigd op 25-05-2008 om 14:22.
|
||
|
25-05-2008, 15:36
|
||
|
|
Citaat:
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
|
|
|
25-05-2008, 16:42
|
|
Verwijderd
|
Kijk, als het zijn keuze is zonder jou invloed of dergelijke! is het geen blame!
gewoon kijken hoe het afloopt en doorleven, want blijve nwachten....we zijn zo tachtig en op wachten heb je niks.
|
|
25-05-2008, 18:00
|
|
|
Ik kan me voorstellen dat het onwijs moeilijk is. Een vriendin van me is hindoestaanse en ook voor haar zijn haar ouders heel belangrijk, op een andere manier dan mijn ouders voor mij belangrijk is. Alle grote woorden als respect, gehoorzaamheid etc. komen dan inderdaad voorbij. Nu is het bij haar lang zo heftig niet als bij jou, maar ik kan me hierdoor wel iets bij jouw situatie voorstellen.
Op een gegeven moment moet je voor jezelf kiezen. Dat gaat op voor zowel de situatie met je ex als met je ouders. Ik denk dat het verstandig is om jezelf én je ex de ruimte te geven, oftewel: geen contact op wat voor manier dan ook. Zo krijg je wat rust in de tent en heb je de ruimte om wat op een rij te zetten, dat geldt ook voor hem. Geef hem wel aan van hoe en wat en laat ook weten dat je niet op hem gaat zitten wachten, hij zal een keus moeten maken. Wat je ouders betreft... Tja, het is heel moeilijk om daar tegenin te gaan, dat snap ik, maar jij denkt niet zoals zij denken en zoals zij denken maakt jou niet gelukkig. Dus ook hier wat afstand nemen, ook al is dat verdomd moeilijk. Je moet samen zijn met iemand die je leuk vindt, die je aantrekkelijk vindt en niet bij iemand die je ouders perfect vinden. Sterkte in elk geval, tis wel een flinke klotesituatie.
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
|
|
25-05-2008, 19:05
|
||
|
|
Citaat:
|
|
| Ads door Google |
|
25-05-2008, 22:23
|
||
|
|
Citaat:
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
|
|
| Advertentie |
|
|
 |
«
Vorige topic
|
Volgende topic
»
|
|
Soortgelijke topics
|
||||
| Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
| Liefde & Relatie |
Relationele hoogte- en dieptepunten van 2008! x-spekkie-x | 86 | 28-01-2009 18:06 | |
| Liefde & Relatie |
Hoe voel je je op relationeel gebied #54 WolterB | 500 | 29-01-2007 21:02 | |
| Psychologie |
Borderline (BL) MisterDJ | 10 | 11-05-2005 06:11 | |
| Levensbeschouwing & Filosofie |
Eigen verantwoordelijkheid in godsdienst JaJ | 13 | 23-08-2003 14:35 | |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 13:10.
Adverteren