Verhalenwedstrijd: Ontmoet ze

[Ieke]

Ontmoet ze

Stilte, doodse stilte. Goed eten, rechtop zitten, mes rechts, vork links, niet smakken, voorzichtig snijden. Stilte, zo’n stilte die hangt op een begraafplaats. Een verplichte stilte, niemand praatte, niemand zei, niemand mocht. Het enige geluid kwam van iedereen zijn kaken, het langzaam vermalen van het eten in de mond. Het enige geluid kwam van de hond die op de mat langzaam en zwaar aan het ademen was. Het enige geluid kwam uit mijn hartkamer, hoe de boezem het bloed rondpompte, niet in een normaal ritme.
Het enige geluid kwam uit mijn gedachtes, het bedenken van een vraag om de stilte te doorboren. Als een kanonschot op een begraafplaats. Een scheur in het ijs. Een mobiele telefoon bij een circus tijdens het koordansen.
Simpel, makkelijk te beantwoorden, en uitnodigt tot een wedervraag. Krachtig, slim en intelligent moest overkomen. Ik keek mijn vriendin glimlachend aan, ze glimlachte flauw terug. Tegenover zat mijn toekomstige schoonpa, daarnaast mijn toekomstige schoonma. Aan het hoofd van de tafel zat het broertje, aan de andere kant het andere broertje.
‘Het eten smaakt plezant mevrouw,’ zei ik op het bekakst. Ze stemden VVD, ik kon geen betere woordkeuze bedenken. Ze knikte vriendelijk naar mij.
‘Komt het een beetje op het niveau van jouw moeder?’ Vroeg ze aardig en beleefd, rustig en chill, maar ook een beetje verplicht.
‘Nee,’ zei ik.
‘Beter zeker,’ glimlachte ze onzeker. Ze dacht natuurlijk dat ik een grapje maakte. Ze dacht dat ik ging zeggen: ‘Nee, dit stijgt er helemaal boven uit mevrouw! Geweldig!’ Maar nee, dat bedoelde ik niet. Het was eerlijk gezegd het taaiste stuk vlees wat ik ooit gegeten had, na 600 maal 103 keer kauwen bleef het nog als kauwgom in mijn bek steken. Ik durfde nog te wedden ook dat dit zo’n huishoud hulp had gekookt, of mijn opa 6 weken op had gezeten.
‘Mijn ma kookt iets beter,’ glimlachte ik. En dan druk ik het nog vriendelijk uit, mijnheer, mevrouw. De schoonpa en schoonma lachte, eerder verplicht. Mijn vriendin keek me woest aan. ‘Opgegroeid in een arbeidersgezin weet je. Met koken groeide ze op,’ glimlachte ik. ‘Ze stemt SP weet je, ze is ultra links weet je. Ze vergald mensen zoals jullie weet je. Ze is eerder dood dan zo rijk als jullie, weet je!’ Maar dat laatste besloot ik maar niet te zeggen, niet provoceren, niet doen, goede indruk maken.
‘Wat voor auto rij je Tom?’ Vroeg mijnheer.
Ik grinnikte. ‘Ik rij op een brommertje, puch maxi. Opgevoerd ding, 80 km/h, grote uitlaat, je kent het wel,’ riep ik vol trots.
Hij begon wat te lachen. ‘Maar Tom, heb jij je rijbewijs al dan?’
‘Ja natuurlijk, anders mag ik er niet op rijden,’ knipoogde ik. Het zal wel met de leeftijd te maken hebben, dat hij het niet snapt dat ik een ‘rijbewijs’ nodig hem om op een brommer te rijden.
‘Ik bedoel, waarom haal je geen auto?’ Dit bedoel ik, de leeftijd.
‘Meneer, met een brommerrijbewijs mag je nog niet in een auto rijden. Ik ben pas zestien jaren jong.’
Oké, nu was er een raar moment. De moeder stikte in het stuk kauwgomvlees en overleed terplekke. Het irritante broertje van twaalf viel achterover, inclusief stoel. Het andere broertje liet zijn bestek vallen op het bord, wat een ontiegelijk geluid maakte, en het bord in tweeën brak. Mijn vriendin gaf me een trap met haar laarsjes, en mijn been brak in twee. Mijnheer begon zijn snor er bijna van af te hoesten.
Oké, foute opmerking. Even terugspoelen, rewind.

‘Ik bedoel, waarom haal je geen auto?’ Zei mijnheer. Jezus wat had hij een grote zwarte bromsnor.
‘Meneer, met een brommercertificaat ben ik nog niet bevoegd om in een Mercedes voort te bewegen. Men zegt dat ik 16 lentes jong bent.’
Oké, ma stikte weer, broertje viel ditmaal door de grond heen, inclusief stoel. Andere broertje gooide zijn bestek weg, richting de hond, die dood bloedde. Mijn vriendin schopte mijn been zes meter verder, en ik moest sinds die dag maar met een been voortbewegen. Mijnheer begon zijn ingewanden uit te hoesten, inclusief maag.
Conclusie: het lag niet aan mij, ik maakte geen foute opmerking, mijn vriendin had iets ‘vergeten’ te melden over leeftijden.
‘Zei ik wat verkeerd,’ fluisterde ik naar mijn vriendin. Ze keek me angstig aan, en maakte een gebaar dat ik nu mijn mond moest houden.
‘Pap,’ zei ze snel. ‘Tom golft ook hè. Hij is er zelfs heel goed in!’
‘Nou meisje,’ zei ik verlegen. ‘Zeg maar gerust de beste. Mag best.’
‘Oh, vertel is,’ zei mijnheer geïnteresseerd. ‘Golfen? Wat is je gemiddelde? Hoeveel birdies?’
‘Euh,’ zei ik ongemakkelijk. ‘Nou, het is niet echt dat ik wat van die spelregels snap. Maar ik heb zo’n hack gemaakt weetje. Een code waarmee je de officiële regels overtreedt laat maar zeggen. Dus met die code sla ik gemakkelijk hole-in-one. En zo heb ik me beetje tot de hoogste regionen van het web gewerkt. En wel is wat geld gewonnen ja.’ Als dat niet slim overkwam, weet ik het ook niet.
‘Hack? Web?’ Vroeg hij verbaasd.
‘Tom bedoelt,’ grinnikte mijn vriendin verlegen, ‘dat hij topgolfer op het internet is. Met een on-line game, een spel wat je met je allen op het internet speelt. Je weet wel. Maar hij kan het eigelijk helemaal niet op het internet, maar daarvoor gebruikt hij dan een geheime code.’
‘Waar je naar zo’n platscherm kijkt, en dan net lijkt of je echt golft?’ Vroeg hij. Ik knikte, mijn vriendin knikte. ‘Wel is echt gegolfd?’
Mijn vriendin begon te lachen. ‘Tom vind golf een sport voor gasten met te veel geld, te weinig vrouwen en te veel vrije tijd. Een sport voor ego’s, kakkers, en nietsnutten,’ lachte ze eruit. Oké, het moment dat ik inclusief stoel door de grond zakte, mijn hoofd roder dan rood werd, en ik vond dat ik mijn vriendin moest vermoorden.
‘Is dat zo Tom?’ Ik knikte half. ‘En wat doet je vader nu voor werk zei je?’
‘Euh, gemeentewerker.’
‘Tuintjes onderhouden, grasmaaien. Zeg maar een onopgeleide baan, een baan voor in de onderklasse, voetjesvolk. Mensen die niks hebben bereikt. Juist toch?’ Oké…, zo bedoelde hij het vast, maar hij zei droog. ‘Aaah, oké.’ Was ik dan toch de enige die sarcasme hoorde bij deze ‘Aaah, oké’?
‘Neem hem is mee golfen. Doet hij ook is wat nuttigs.’ Er kwam een halve mompel uit dat hij er over na zou denken.
Iedereen was ondertussen weer aan het eten. De stilte viel weer in. Mijn hersens begonnen weer te kraken.
Het jongste broertje van mijn vriendin liet per ongeluk een windje los. Ik geloof dat hij nodig moest stoelgangen gezien de geur.
‘Tom is voor Ajax.’
‘Die club met dat badkuipje als stadion? Dat stadion dat niet meer dan een blok beton is? Dat stadion wat ze over een paar jaar gaan ombouwen tot een zwembad? Dan lijkt het nog vol? Die club?’ Somde het broertje even mooi op. Het leverde niet meer dan een glimlach bij mijnheer op, en een doodstrap onder de tafel van mij.
‘Welke club bent u dan meneer?’ Vroeg ik netjes aan mijn schoonpa. Sorry, toekomstige.
‘Feyenoord.’
‘Die club waar Douwe Egberts de nieuwe sponsor van is? Dan krijgen ze nog wat extra bonus punten! Die club met dat Duitse voetbal? Die club met dat homo-lied hand in hand? Die club? Die club? Ja toch?’ Mijnheer knikte. ‘Mooi dat mijn vriendin voor PSV is.’ Grinnikte ik.
Die opmerking snapte ze niet. En nu ik er over nadacht, ik snapte hem zelf ook niet. Oké, terugspoelen, rewind.
‘Feyenoord,’ zei hij rustig.
‘Aaah, leuk,’ rolde er met moeite uit.
‘Wel is in de Kuip geweest?’ Vroeg hij.
‘Nee,’ knikte ik nee.
‘Moet je is meegaan, ik heb een sky-box bij feyenoord.’ Hij keek vol verwachting naar mij of het indruk maakte. Nul komma nul, het deed niks met me. Noppes, zoppa, roepes, nikkes, nakkes njente.
‘Lijkt me leuk,’ glimlachte ik vriendelijk. Stilte.
‘Tom! Vertel is waar jij zo goed in bent!’ Ze tikte me aan met haar elleboog. Ik keek haar niet begrijpend aan. ‘Je weet wel!’ Ze maakte een mysterieuze gebaar met haar handen. Ik vatte hem niet echt, maar aangezien de hele familie verbaasd mij aankeek, en vol spanning op mijn gave wachtte.
Ik stak mijn tong uit en begon er mee in mijn neus te peuteren. Ik liet nog even zien dat ik mijn oren kon bewegen (gewoon met beide handen je oren vastpakken en rare bewegingen mee maken), en ik liet ze ook nog even het A-Boer-C horen. Helaas kwam ik maar tot K omdat mijn vriendin me dood begon te schoppen.
‘Dat bedoel ik niet,’ fluisterde ze. ‘Je schrijftalent.’
‘Oh dat. Nou ik heb een contract bij een uitgever gekregen. Ik schrijf 3 boeken per jaar voor ze,’ zei ik, alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
‘Leuk hé! Hij heeft schrijftalent!’ Grinnikte ze vol trots.
‘Zo, interessant Tom,’ zei mevrouw. ‘Wat voor thema heb jij in je boeken?’
‘Het gaat zeker over de breezer-generatie, hakken op huis-muziek en zo, zinloos geweld,’ grinnikte vader. Ik ontkende.
‘Nee, ik schrijf erotische boeken voor wanhopige alleenstaande mannen. Die opgewonden raken van elke zin dat ik ooit is heb getypt voor een platscherm. Ik maak hun fantasie werkelijkheid, in een boek vol woorden.’ Ze keken me allemaal met openmond aan. Ik begon er maar MM’s in te mikken. ‘Grapje hoor.’
Ze haalden allemaal opgelucht adem. Mijn vriendin zag er de humor wel van in, zelfs het broertje van 12. het andere broertje moest bijdehand zijn.
‘Wat zijn erotische boeken mama?’ Vroeg het.

‘Ging goed, hè,’ zei ik glunderend tegen mijn vriendin. Ik gaf haar een kusje op de mond.
‘Vond je?’ Zei ze vol sarcasme. ‘Moet jij je kleren nou zien, als jij de anti-christ de zelve niet bent…’ Ze pakte mijn pentagram ketting vast, en bekeek mijn zwarte hard rock kleding van een Duivelse heavy-metal band.
‘Je hebt me beledigd, voor paal gezet en me in verlegenheid gebracht!’
‘En jij dan!’ Riep ik verontwaardigd. ‘Met dat ik golfers haat en zo! Nee dat was leuk zeker.’ Ze keek me boos aan.
‘Ag, junk, zeur niet man.’
‘Ow, en mevrouw juffrouw?’ Riep ik, ‘hoe zit het dan met de verstikking van je familie, nadat ik zei dat ik 16 was? Iets verzwegen…?’ Ik keek haar ironisch en verontwaardigd aan. Ze bloosde een beetje, ze begon te stamelen en werd verlegen.
‘Sorry hoor. “Hallo, ik ben 19 en dit is mijn vriendje van 16.” Kan ik toch ook niet mee aankomen?’
‘Maar wel met: “Hallo, dit is mijn vriendje die voor de SP stemt en dus niet voor jullie partij de VVD. Hij vindt golf een sport voor mongooltjes, dat was jouw sport toch papa? Golfen?” Dat is wel lekker soms!’ Na wat scheldpartijtjes, eindigde we in een vrijpartij voor mijn huis. Vrede was gesticht. Ik had de vredespijp gerookt, aan haar tong gezogen. Haar ouders mochten mij niet zo, en ik hen eerlijk gezegd ook niet. Oké, geen discussie meer voor nodig. Waar heb je nu ouders voor nodig?
1 uur later nam ze afscheid van me, en ging ze weer richting haar eigen huis. Emancipatie mijn kont, het meisje brengt gewoon de jongen thuis!