Ik ben ooit eens weggelopen, nou ja, meer op reis gegaan zonder iets te zeggen.
Ik heb 1 rugtas ingepakt met wat kleren en andere nodige dingetjes (boek bijvoorbeeld). En nog een tasje met wat eten en drinken voor onderweg. Ik heb al mijn geld van de bank gehaald, ben in de trein naar het zuiden van het land gestapt en toen naar België en Frankrijk. Daar was ik vrij snel, en met mijn geld ging ik naar een goedkoop pension'etje. Daar heb ik 1 nacht geslapen, vervolgens verder naar het zuiden getrokken met de trein.
Na drie dagen belandde ik in de bergen en heb ik daar 1 nacht doorgebracht (koud!). Overdag liep ik door de bergen & bos, 's nachts heb ik in kleine beetjes geslapen. Was echt fantastisch!
De dag erna kwam ik terecht in een klein dorpje, waar ik een tijdje heb zitten schrijven. Vervolgens werd ik door een klein frans vrouwtje haar huis ingetrokken en werd ik min of meer gedwongen mee te eten met het hele gezin. Was heel raar, maar echt super gezellig! Na het eten wilde ik weer verder gaan, op zoek naar een slaapplaats, maar ik mocht daar blijven slapen!
De dag erna voelde ik me een beetje raar, ik miste mijn vader, broertjes en zusje (ik was weggelopen omdat mijn moeder was overleden...
).
Ik heb naar huis gebeld en geleerd dat iedereen me echt kwijt was en aan het zoeken was geweest. Ik voelde me zó schuldig!
Ik heb mijn vader verteld dat ik op z'n minst nog een weekje wilde blijven, gewoon ronddwalen. Maar dat heb ik niet echt volgehouden, na 4 dagen ben ik weer naar huis gegaan...
Ik moet zeggen: het was de mooiste reis uit mijn hele leven!
En ik liep misschien wel weg voor mijn problemen, maar juist dát gaf me... ja... een soort hmm... ja, het leek alsof de tijd even stil stond en ik na kon denken over wat er nu was gebeurd en wat en zou gebeuren. Dat heeft me heel erg geholpen, ik was toen ik terug kwam veel rustiger en objectiever...