Verhalenwedstrijd: Het gevecht.

[Ieke]

Het gevecht


Elke dag weer.
Ze vocht een gevecht.
Nu niet meer.
Het gevecht overwon.


‘Stomme hoer, hoe kon je dat nou doen!’ Schuld. Ze vroeg zichzelf ook wel eens af waarom ze de dingen deed die de deed. Niet omdat ze er zelf iets aan had. Niet omdat anderen er iets aan hadden. ‘Ga je nog iets zeggen of blijf je de hele dag voor je uit zitten staren?’ Wat moest ze zeggen? Een antwoord had ze niet. Was er maar een antwoord, bestond er maar een oplossing. ‘Je snapt het niet!’ Nee! Shit! Verkeerd antwoord! Hoe kon hij het nou snappen? Ze snapte het zelf niet eens! ‘Ga gewoon weg, laat me met rust’. Dat is wat ze wilde. Rust. Geen mensen die haar niet snapten. Geen mensen die om haar gaven. Een wereld waaraan ze kon ontsnappen zonder dat iemand dat opmerkte. Maar ze wist zelf ook wel dat ze het in die wereld niet vol zou houden. Nog geen dag. Ze leefde namelijk voor aandacht. Ze genoot ervan wanneer mensen haar vol afschuw aankeken. Ze vond het geweldig als mensen haar zielig vonden. Dan was er een reden om nog zieliger gevonden te worden. En dan zou ze er zelf in gaan geloven. Dat zou haar reden worden om de keiharde realistische wereld te verlaten. Iedereen wist daarvan. Maar iedereen wist dat ze van die harde, realistische wereld hield. Die zou ze nooit verlaten. Niet voor haarzelf. Niet voor anderen.

Opeens werd ze wakker. Badend in het zweet. Ze probeerde de droom die ze droomde voor de geest te halen om hem vervolgens weer te kunnen verwerpen. Hij werd steeds helderder tot ze hem van voor naar achter steeds weer opnieuw kon laten afspelen in haar hoofd.. Het was een prachtige droom. Er zat iemand naast haar op de stoel die ze van haar zus had gekregen. De persoon die naats haar zat kende ze. Het was een persoon die nu waarschijnlijk in de wereld zat die zei als ‘perfect’ beschouwde. Die persoon had haar altijd geholpen en stond altijd voor haar klaar. Hij was de vreemdeling aan wie ze altijd alles kon vertellen. Hij had nog geen beeld van haar dat hij aan de hand van de dingen die ze vertelde zou bijstellen tot negatief. Hij ging ervan uit dat iedereen een eikel was. Hij was een van de twee personen die ze alles had kunnen vertellen, zonder dat ze erop werd veroordeelt. Daarnaast de tweede persoon die ze, juist omdat hij zoveel van haar wist, was verloren. En net zat hij naast haar. Hij zat en hij begreep.

‘En nu luister je naar ons, wij zijn je ouders en wij weten was goed voor je is. Wij hebben je 15 jaar lang opgevoed en is dit je dank? Waarom doe je dit ons aan? Waarom doe je dit jezelf aan? Je kan je leven maar een keer verpesten, hoor je me? Je maakt jezelf gek. Denk hier maar eens over na’. Dat deed ze. Ze dacht na over de hatelijke toon waarop haar vader tegen haar had gesproken. Over de egoistische manier waarop haar moeder had gehuild. Niet om haar, maar om haarzelf. Waarom moest zij zo’n mislukkeling hebben als dochter. Ze dacht na over de manier waarop haar ze haar hadden verwent en haar daar nu de schuld van gaven. Hoe langer ze erover nadacht, hoe meer ze ernaar verlangde om uit de egoistische wereld te stappen waarin ze zich nu bevond. Het risico te nemen alles achter zich te laten.
Ze gooide het raam open en sprong. Sprong in het onbekende.

We zijn haar niet vergeten, dat zal nooit gebeuren. Misschien is het beter zo. Wie weet zien we haar ooit nog eens terug of dromen we vanavond over haar hoe ze naast ons zit op de stoel die ze van haar dus had gekregen.