[verhaal] Strijd van binnen (deel 1)

[Man of Chrome]

“Vanavond heb je geluk, jongen. Ik heb goede spullen bij me.” Sheila strijkt een haarlok uit haar gezicht en kijkt uitdagend naar hem. Joeran bekijkt haar van top tot teen. Erg lang is ze niet, maar enigszins geholpen door haar naaldhakken, heeft ze toch aantrekkelijke, lange benen, perfecte billen daarboven en een heerlijke wespentaille. Wat zou hij daar graag… Snel herstelt hij zich, maar Sheila heeft al door waar hij aan dacht.
“Jammer Joeran, vanavond niet voor jou, maar wil je nog wat of hoe zit dat?” Sheila rolt met haar ogen en geeft een seintje aan de jongen, die een paar meter verderop op haar staat te wachten. Hij begroet haar met een kleffe zoen, waarbij hij zijn handen over haar lichaam laat glijden. Joeran wendt zijn ogen af. Hij kan het niet aanzien, als iemand anders aan zijn Sheila zit, zijn Sheila. Hij schraapt zijn keel om Sheila en de jongen te onderbreken.
“Ik denk dat drie tot volgende week wel genoeg zijn.” Hij merkt dat Sheila van hem weg wil, wanneer ze snel het zakje opent en onnauwkeurig een aantal tabletten eruit schudt.
“Vijftien deze keer, vriend”
“Vijftien? Voor drie miezerige tabletten? Vorige week had ik er nog vijf voor tien.”
“Vorige week was jij nog zo goedgelovig. Jij dacht dat jij de enige voor me was. Je maakte nooit problemen. Tot de avond dat je ineens niet meer wilde gaan stappen. Vind je het gek dat ik even wat lol wilde maken met iemand anders? Ik heb niets aan zo’n slaapkop als jij.” Met een zucht maakt Joeran zijn portemonnee open en haalt er vijftien euro uit. Hij heeft geen zin in ruzie vanavond. Sheila overhandigt hem de tabletten en hij neemt er gelijk eentje, terwijl hij ziet dat ze bij haar nieuwe lover in de auto, een zwarte Golf, stapt en wegrijdt.

In gedachten is hij bij de vorige zaterdagavond, hij wilde dat Sheila daar nooit over begonnen was. Hij had zich niet fit gevoeld en met de aankomende tentamens, geen griep willen riskeren. Zeker met de pillen, die hij en Sheila slikten, zou het er nooit beter op worden. Hij was verbaasd geweest, hoe weinig problemen Sheila had gemaakt. Normaal gesproken wilde zij iedere mogelijkheid om te feesten, aangrijpen. Hij was weer teruggekropen in zijn bed en Sheila had geroepen, dat ze zo nog wel even bij hem kwam kijken. Dat had ze gedaan, opgemaakt en met de meest sexy outfit, die Joeran ooit van haar had gezien. Hij vroeg haar wat ze ging doen en ze antwoordde dat ze sinds lange tijd weer met haar vriendinnen op stap zou gaan. Hij weet nog, dat hij haar in een zwarte Golf zag stappen. Hij zwaaide naar haar, maar ze zag hem niet. Hij had zich nog afgevraagd welke vriendin een zwarte Golf zou hebben.

Wanneer hij opschrikt uit zijn gedroom, merkt hij dat Sheila niet tegen hem gelogen had. Dit was inderdaad meesterlijk spul. Hij begint zelfs een beetje zachter over Sheila te denken. Ze is helemaal geen sloerie, ze wil gewoon een beetje lol hebben en ze komt vanzelf weer naar hem terug. Hij kijkt op zijn horloge en ziet dat het pas negen uur is. Hij grinnikt: Normaal begint hij nooit zo vroeg met slikken, dit kan nog een leuke avond worden. Joeran opent de deur van de flat, waarin hij woont en begint verwoedt op de liftknopjes te drukken.
“Jongeman, de lift is al twee weken defect. Heeft U dat nog niet gemerkt?” Joeran draait zich om en ziet de oudere dame van de tweede verdieping achter hem staan. Ze lijkt hem een beetje angstig, misschien moet hij haar een knuffel geven.
“Oh mevrouw, oh mevrouw, normaal neem ik altijd de trap. Ziet U mij nooit rennen? Veel gezonder voor zo’n grote, sterke jongeman als ik.” Hij geeft haar een knuffel en rent de trappen op. De vrouw blijft verbijsterd achter. Opnieuw lacht Joeran, maar dit keer luid en hardop. Dat oude mens zal wel een rolberoerte hebben gehad na zijn manische verschijning. Zeker goed spul dit, zeker goed spul, denkt hij lachend, als hij de laatste trap naar zijn flat beklimt.

Hij opent de deur en een vreemde geur slaat hem tegemoet. Dat is waar, gisteren had hij met zijn huisgenoot Azhud een jointje gerookt. Waar is hij na die tijd allemaal geweest als het nu alweer avond is? In zijn flat zet hij de muziek net een tikkeltje harder dan door zijn medebewoners wordt getolereerd en hij ploft op de bank. Wat zou hij de komende twee uur nog gaan doen? Zijn gedachten vliegen even weer naar Sheila. Wat zou zij aan het doen zijn? Zou ze met mister Golf in bed liggen?
Lang kon hij niet nadenken, want zijn huisgenoot komt binnen met aan iedere zijde een bloedmooie meid. Of zouden ze gewoon zo mooi lijken? Zijn vriend lijkt ook wel knapper dan normaal. Hij lacht: Wow, dat spul slaat werkelijk naar zijn kop. Sinds wanneer denkt hij over zijn vriend in termen van aantrekkelijkheid. Het verbant dat idee en richt zijn aandacht weer op de meiden.
“Hey gozer, deze dames gingen zomaar vrijwillig met me mee.” Hij omhelst zijn vriend, maar die duwt hem onmiddellijk weg.
“Jezus man, hoeveel heb jij vandaag al wel niet gerookt. Je stinkt.”
“Geen idee, maar de dames klagen niet hoor.” Azhud lacht.
“Eerlijk zullen we alles delen, toch Azhud?”
“Ik weet het niet. Heb je gezien hoe bloedmooi ze zijn? Moet je je eens indenken hoe mooi ze samen zouden zijn.”
“Regels zijn regels, maar omdat je mijn beste vriend bent, mag jij als eerste kiezen.” Joeran voelt zijn opwinding opkomen. Hij zal zich de komende twee uur toch niet hoeven vervelen.

[xineof]

Ik vind het een heel goed stuk, ik houd wel van dat postmoderne. Ik vind het leuk dat je je goed ingeleeft hebt in de gedrogeerde situatie van Joeran, dat komt heel erg goed over. Ben benieuwd hoe het verder gaat.

Ik had twee aanmerkingen, maar die heb ik je al verteld (die even / even en die ene zin die volgens mij niet helemaal klopt). Heel leuk gedaan .

[duivelaartje]

Leuk, het boeide me om het te lezen. Ga zo door, ik zou wel het vervolg willen lezen.

Duivelaartje

[Man of Chrome]

Dankjewel, ik zal binnenkort een vervolg posten, mits er meer liefhebbers zich melden (anders Duivelaartje, pm me je emailadres, kan ik je op de hoogte houden via msn)

[SiemdeCyper]

Klinkt tot nu toe interessant. Wel een beetje fout, maar dat mag op zijn tijd .

[Man of Chrome]

Joeran doet de deur achter zich dicht en kijkt nog eens naar het meisje dat hem gewillig gevolgd is naar zijn slaapkamer. Tot dat moment heeft ze nog steeds geen woord gezegd, hij vraagt zich af of ze zich wel goed voelt.
“Heb jij ook met Azhud die stuff zitten roken?” Ze schudt haar hoofd, of tenminste daar lijkt het op. Joeran kan er niet uit opmaken wat ze precies bedoelt, maar dan denkt hij aan de pillen, die in zijn jaszak zitten. Eens kijken of we dit stille water nog in beweging kunnen brengen, denk hij en hij grinnikt. Hij loopt door de woonkamer, waar Azhud al halfnaakt bovenop zijn schoonheid zit. Ze giechelt. Joeran baalt dat hij Azhud heeft laten kiezen, ook al is zijn dame misschien bloedmooi.
“Joer, Joeran”, hijgt Azhud. “Waarom lig jij niet bovenop je stuk? Ik kan haar hierna best even helpen als mannelijke probleempjes hebt.”
“Geen problemen, Azhud, maar mevrouw heeft even een oppeppertje nodig.” Hij knipoogt naar zijn vriend, die de hint heeft begrepen en zich weer op zijn eigen meisje richt. Joeran vist het zakje uit zijn jaszak en haast zich weer naar zijn slaapkamer. Ze is namelijk toch wel beeldschoon. Daar staat ze, nog steeds op dezelfde plaats als waar hij haar achtergelaten heeft. Haar ogen staren in het niemandsland en hij vraagt zich af waar ze aan denkt. Zou ze überhaupt wel aan heb denken, of aan dat wat komen gaat? Hij biedt haar een pilletje aan en ze bekijkt hem achterdochtig.
“Waar is dit voor?” Joeran schrikt. Hij had eigenlijk niet verwacht, dat ze zou gaan praten.
“Ik zie dat je je niet zo lekker voelt, meisje. Ik weet niet wat je vandaag genomen hebt, maar het is je niet goed gevallen.” Joeran schudt zijn hoofd. Hij lijkt wel een priester, zoals hij tegen haar praat. Zou dat van dit spul komen? Vanuit de woonkamer hoort hij het andere meisje kreten van genot uitslaan, maar al zijn opwinding is verdwenen.
“Ik weet ook niet meer wat ik genomen heb, maar minder dan Stephanie en Azhud. Daarom zal ik me wel zo klote voelen, het spul is gewoon uitgewerkt. Het was mijn eerste keer, daarom durfde ik niet zo goed.”
“We zijn allemaal bang de eerste keer. Wat is je naam, schoonheid?”
“Aristina.” Hij floot door zijn tanden. Aristina, dat klonk alsof ze van goede afkomst was. Papalief zou zeker niet blij zijn als hij dit over zijn dochtertje wist. Ondanks zijn ernstige preek, kan hij zijn lachen bijna niet inhouden.
“Allerliefste Aristina.” Hij lacht in zichzelf om deze uitroep. “Vertrouw mij, en vanavond wordt onze avond.
“Echt?”
“Dat beloof ik je.” Hij biedt haar een van de tabletten aan en geeft zelf het goede voorbeeld door er zelf ook nog een te nemen. Hij is wel goed bezig vanavond, dit is zijn tweede al. Zij volgt zijn voorbeeld al is het minder zelfverzekerd. Hij slaat een arm om haar heen en wacht totdat hij haar spieren voelt ontspannen.
“Ik heb een heel speciale avond voor ons in petto, Aristina, maar eerst moet ik even naar de toilet.” Ze giechelt. Mooi, denkt Joeran, eindelijk komt er verbetering in de zaak. Vlug kijkt hij even in de spiegel en zelfs hijzelf lijkt knapper dan andere dagen. Dit zou wel eens een heel mooie avond kunnen worden. Snel gaat hij terug naar het meisje, dat op hem wacht. Haar bloesje heeft ze zelf inmiddels al open geknoopt en Joeran voelt de spanning in zijn lichaam weer stijgen.

Joeran wordt wakker van haren, die over zijn gezicht kriebelen. Lichtelijk verdwaasd kijkt hij naar het meisje dat in zijn armen nog ligt te slapen. Lange, blonde haren liggen in een warboel over hem en haar gezicht heen. Gek, denkt hij, ik meen me te herinneren dat ze bruin haar had. Ook zij ontwaakt nu en glimlacht naar hem.
“Ik heb genoten, boef.”
“Ik ook, mijn lieve Aristina, ik ook.” Hij glimlacht en strijkt de haren uit haar gezicht.
“Aristina?” Haar stem klinkt oprecht verbaasd. “Mijn naam is Merrein.”
“Hmmmm.” Joeran zakt terug in zijn kussen en strijkt nogmaals door haar haren. “Merrein, je bent geweldig.” In zijn hoofd draaien zijn gedachten op volle toeren. Merrein? Waar heeft hij haar opgedoken? Wat is er gebeurt met Aristina? Marijn lijkt echter genoegen te nemen met zijn verbetering en vraagt niet door. Waarschijnlijk zal ze voor het ontbijt al wel vertrokken zijn.
“Waar kan ik een douche nemen?” Door zijn gepieker heeft hij niet eens gemerkt dat Merrein uit bed gekropen is en volkomen naakt door zijn kamer loopt, zoekend naar haar kleren.
“Kan ik jouw shampoo gebruiken?” Hij zegt dat het geen probleem is en wijst haar de weg naar zijn kleine badkamer. Hij woelt met zijn handen door zijn haar en wrijft de slaap uit zijn ogen. Aristina, Merrein… Wat bezielde hem gisteravond? Dat tweede pilletje heeft hem werkelijk niet goed gedaan.
“Gozer, goeiemorgen, zeg!” Azhud staat in zijn deuropening. “Jij hebt er lekker van genomen gisteravond en dan tegen mij zeggen dat ik niet twee meisjes mee mag nemen.” Joeran lacht en wijst zijn vriend op het lege zakje naast zijn bed.
“Geweldig spul, man. Moet je absoluut eens proberen en wanneer je Sheila inpalmt krijg je ’t ook nog voor een prikkie.” Samen lachen ze, schateren ze van het lachen.

Verdomme, waarom kan hij het nou niet vinden? Joeran loopt rusteloos rond in zijn kamer. Hij zoekt voor zijn gevoel al uren, maar heeft niet kunnen vinden wat hij wilde. Hij weet een ding in ieder geval zeker: Het is niet in zijn kamer. Hij loopt naar de woonkamer, maar kan geen reden bedenken waarom hij het daar zou kunnen vinden. Zelfs in de badkamer kijkt hij voor de zekerheid nog even.
“Wat zoek je?” Azhud merkt dat er iets mis is.
“Ik kan het niet vinden.”
“Wat, man? Je pillen? Die zijn op. Twee voor jezelf en een voor die griet, weet je nog? Ik heb er heus niets van gebruikt, hoor.” Azhud snapt niet waar Joeran zich druk om maakt.
“Ach, ik zoek niet naar die verdomde rotpillen.”
“Waar zoek je dan wel naar?”
“Hét!” Joeran begint nog rustelozer rond te lopen. Hij moet het vinden. “Je hebt mijn prullenbak toch niet geleegd gisteravond?”
“Waar zoek je nou naar? Een scriptie?”
“Wat kan mij een scriptie schelen. Ik kan mijn rubber niet vinden.”
“Je wát?”
“Mijn rubber, mijn condoom. Noem het hoe je het noemen wilt. In mijn prullenbak ligt er maar eentje, terwijl ik toch echt naast een andere dame wakker werd vanmorgen. Jezus Azhud, waarom heb je me niet tegengehouden?” Azhud mompelt geïrriteerd dat hij Joeran’s vader niet is.
“Nee, was je mijn vader maar. Die had me in ieder geval nooit laten neuken voor mijn huwelijk. Wie weet wat er nu gebeurt. Misschien heb ik wel een ziekte.
“Hey man, maak je niet zo druk. Die meiden zijn tegenwoordig allemaal aan de pil en voor die ziektes zijn allemaal medicijnen. Weet je nog die ene keer dat ik…”
“… hou maar op. Ik hoef het niet te horen, Azhud.”
“Check gewoon deze chick uit. Vraag of jullie het safe hebben gedaan en zoniet, of ze aan de pil is. Die andere griet was veel te preuts om ook maar iets zonder te doen. Volgens mij zou ze het zelf nog Double Dutch doen. Misschien heeft ze hem wel meegenomen als aandenken aan haar eerste keer.” Azhud grinnikt en geeft zijn vriend een klap op zijn schouder. Joeran voelt nu ook wel dat hij overdreven reageerde en leunt ontspannen achterover.
“Je hebt gelijk. Ik maak me ook druk om niets.”
“Zo mag ik het horen. Heb jij plannen voor vanavond?”
“Jij de chicks, ik de stuff?”
“Deal!” Ze lachen en Azhud geeft Joeran een stomp op z’n schouder. “Vergeet deze keer niet genoeg voorraden in te slaan? Anders loop je morgen weer te stressen.” Joeran lacht ook en hij pakt zijn jas.
“Daar, mijn beste vriend, ga ik nu voor zorgen.”

[Man of Chrome]

En de mensen zijn gelukkig weer overvloedig in hun reacties....

[Roosje]

Niet dus, maar het is .

[duivelaartje]

Man of Chrome schreef op 01-12-2004 @ 02:17 :
En de mensen zijn gelukkig weer overvloedig in hun reacties....

Ik was er niet van de week, dus heb je topic over het hoofd gezien.

Maar ik vind het vervolg best tof. Best 'fout' opzich, maar ben wel benieuwd. Zovaak wordt hier nou ook weer niet over geschreven... tenminste op letteren niet.

Duivelaartje

[Zut Alors!]

Was al bijna bang dat je gestaakt was, aangezien ik bij het lezen van het vorige stuk geen reactie plaatste. Ik kon nog niet echt dingen opmerken, nu eigenlijk ook niet.
Het heeft geen fantastische opbouw, maar wel een leuk uitgangspunt, lekker veel dialoog. En aan je titel te zien heb je nog veel meer achter de hand. Laat maar komen!

[Redhair]

Heerlijk. Mooi neergezet, leest lekker weg, leuk onderwerp.

[Man of Chrome]

*update*

Zodra hij voor de deur bij zijn ouders stond, wist hij dat het mis was. Ouders nodigen hun studerende zoon niet op een zondagmorgen uit zonder reden. Hij kijkt naar de massief houten deur, die jarenlang de stap naar vrijheid voor hem belemmerde. De deur opende plots en in de deuropening stond zijn vader, die minstens even massief was als de deur. Joeran schrikt, maar zijn vader omhelst hem stevig.
“Salem Joeran, sebach-el-geer!”
“Hallo vader, hoe gaat het met u?” Zijn vader omhelst hem nogmaals. Joeran haalt opgelucht adem. Misschien wordt dit bezoek toch nog niet zo slecht. Binnen begroet zijn moeder hem even uitbundig als zijn vader, maar gaat snel weer terug naar de keuken.
“Vrouwen”, verklaart zijn vader. “Je weet toch hoe ze zijn.” Hij buldert van het lachen om zijn eigen grap en neemt zijn zoon mee naar de woonkamer. “We hebben je uitgenodigd, omdat we bezoek hebben. Je moeder en ik wilden graag dat jij ze ook zou ontmoeten.” Joeran kijkt rond in de woonkamer. Wat dat betreft zijn zijn ouders echte modelburgers. Hun woonkamer lijkt in geen enkele zin op de woonkamers van Marokkaanse gezinnen, die je vaak op de televisie ziet. Niet geïntegreerd wordt er dan geroepen. Van zijn ouders zou je dat nooit kunnen zeggen, bovendien spreken ze beiden vloeiend Nederlands, net als hij. Toch wordt hij nog wel eens nagekeken op straat. Of soms heeft hij het idee dat er in winkels extra op hem gelet wordt. Waanzin, denkt hij. Hij schudt de gedachte uit zijn hoofd. Hij is evenveel Nederlander, als veel andere jongeren.
“Hebben jullie een nieuwe bank, vader?” Zijn vader geeft echter geen antwoord. Hij is te druk met het bezoek.
“Joeran, ik wil je graag voorstellen aan Kedar en zijn dochter Raina. Kedar is in Marokko altijd mijn zakenpartner geweest. Raina en jij hebben vroeger wel eens samen gespeeld, weet je nog? Raina begint volgende maand aan een nieuwe studie Amsterdam.” Joeran kijkt Raina onderzoekend aan. Ze draagt een donkerblauw hoofddoekje en is niet erg modieus gekleed. Toch merkt hij gelijk op dat ze een mooi figuurtje heeft, ook al laat ze het door haar kleding niet zien. Hij hoopt niet dat ze al te veel aanpassingsproblemen zal krijgen in Amsterdam, want ze lijkt erg kort gehouden tot dit moment. In zekere zin herinnert Raina hem aan zichzelf. Zijn ouders hebben hem altijd allerlei dingen verboden. Hij mocht niet uit, geen drank, natuurlijk geen drugs en geen vriendinnetjes. Wat een opluchting toen hij uit het ouderlijke huis kon wegvluchten. Maar of Raina daar echt op zit te wachten?
“Samir, zijn jullie gereed voor de koffietafel?” Zijn moeder was uit de keuken gekomen en lijkt met licht schitterende ogen naar Joeran en Raina te kijken.
“Ja, meer dan gereed, lieveling.” Hij sprak de woorden in het Marokkaans, maar niemand in de kamer had enige problemen om het te verstaan. Joeran kijkt nog eens naar Raina. Hij hoopt niet dat zijn vader verwacht, dat hij haar op sleeptouw gaat nemen. Hij kan echt niet met haar bij zijn vrienden aankomen. Azhud zou het nog wel begrijpen, hij is ook Marokkaans, maar de anderen? Ze mag waarschijnlijk met haar doekje de club niet eens in.
“Joeran, ga je niet mee eten?” Haar zachte stem schrikt haar op.
“Eh, jawel, ik was even de nieuwe bank van mijn ouders aan het bewonderen.” Hij grinnikt en geeft haar een knipoog. Gelijk slaat ze haar ogen neer en bloost ze hevig. Joeran slaakt een diepe zucht: Zoals hij als dacht, nog nooit geneukt.

Joeran slaat zijn jas dichter om hem heen, wanneer hij naar buiten stapt en richting de bushalte loopt. Hij draait nog eenmaal om en zwaait naar zijn ouders die in de deuropening staan. Achter hen ziet hij Raina ook nog zwaaien. Hij baalt; zijn ouders hadden hem vriendelijk gedwongen telefoonnummers met Raina uit te wisselen, dus een dezer dagen zou ze hem wel bellen. Hij zag heus wel hoe ze naar hem keek, tijdens de koffietafel.
Zijn moeder had een hoop werk ervan gemaakt. Verschillende tajine met als bijgerecht een grote couscoussalade. Hij wrijft nog eens over zijn buik. Misschien had hij toch iets teveel gegeten. In ieder geval heeft hij geen tijd om zich daar druk over te maken; er moeten zaken geregeld worden. Hij haalt zijn mobiele telefoon uit zijn broekzak en gaat op zoek naar Sheila’s nummer. Ah, daar is het! Hij toetst het nummer in. De telefoon gaat vele malen over, maar Sheila pakt niet op. Hij probeert het nog een keer, maar opnieuw heeft hij geen succes. Een huisnummer heeft hij ook nog wel, maar hij weet dat Sheila het niet leuk vind als hij die gebruikt. Toch maar doen, het is belangrijk. De telefoon is nog maar een keer overgegaan als er wordt opgepakt.
“Met huize Ter Beek.” De vrouw klinkt bijna vragend.
“Hallo, u spreekt met Joeran. Kent u me nog?”
“Ja natuurlijk, Joeran. Hoe is het met Sheila? We hebben al een tijdje niets meer van haar gehoord. Maar ach, je weet het wel, die meid is jong en wil natuurlijk niet iedere…”
“...Eh ja, ik vroeg me eigenlijk af of ze bij u was. Ik kon haar niet bereiken.” Nadat hij dit heeft gezegd, kan hij zichzelf wel voor zijn kop slaan. Mevrouw Ter Beek is al zo’n overbezorgd, praatgraag type. Snel bedenkt hij een uitvlucht. “Maar ze zal nog wel gewoon slapen, ik probeer het later wel weer. Dag.” En hij hangt op. Hij lacht in zichzelf. Hij ziet het verbouwereerde gezicht aan de andere kant van de lijn precies voor zich.

Hij denkt aan de eerste ontmoeting met Sheila’s ouders. Zelf was hij niet zo’n voorstander om voorgesteld te worden aan haar ouders en ook Sheila vond het een beetje overdreven, maar haar moeder was zo opgelaten toen Sheila twee maal dezelfde naam liet vallen, dat ze er niet onderuit konden. Hij was aardig zenuwachtig. Hij dacht dat Sheila ook nerveus was, maar natuurlijk liet ze niets blijken. “Even een snel bezoekje”, had ze gezegd. Ze hadden het geweten. De hele zondag hadden ze op de bank gezeten, als een getrouwd stel. Sheila’s ouders hadden hen de hele dag met open mond aan zitten gapen en de vragen werden afgevuurd alsof ze in een kruisverhoor zaten. Hij had het vreselijk gevonden en zich voorgenomen Sheila niet aan zijn ouders voor te stellen. Niet dat hij dat natuurlijk überhaupt van plan was geweest, maar dit was een extra bevestiging.

Joeran stapt in de bus en laat zijn OV-kaart vlug aan de chauffeur zien. Blijkbaar is dit niet genoeg, want de chauffeur vraagt nogmaals om de kaart en als Joeran hem aan hem laat zien, grist hij hem uit zijn handen. Hij bestudeert ieder hoekje van de kaart om zeker te zijn dat hij niet vervalst is. Dan geeft hij hem tandenknarsend terug. Het zou natuurlijk wel leuk zijn geweest om een Marokkaan te betrappen op zwartrijden, denkt Joeran. Vroeger maakte hij zich er nog wel eens druk over, maar tegenwoordig kan het hem niet meer zoveel schelen. Misschien hebben de mensen ook wel gelijk en zijn Marokkanen nu eenmaal criminelen, maar daar kan hij dan nog niets aan doen. Hij haalt zijn telefoon uit zijn zak en belt opnieuw met Sheila. Weer geen gehoor, maar hij laat een berichtje achter. De bus is inmiddels in beweging gekomen, weilanden komen en gaan weer voorbij, vervolgens door een kleine voorstad en uiteindelijk stapt Joeran uit in het Centrum. Hij zegt de chauffeur gedag, maar deze blijkt nog niet overtuigd te zijn van zijn goede bedoelingen. Daarna steekt hij de straat over op weg naar zijn flat. Wanneer het koud is, lijkt de hele wereld wel bevroren, denkt Joeran. Waar zijn alle mensen gebleven, die zomers op de terrasjes zitten? Waar zijn de mensen, die op hun vrije dag lekker gaan winkelen? De enige mensen die blijven leven zijn de studenten, stelt hij vast. Waarom? Omdat het niets uitmaakt of het warm of koud is, zolang de drank maar blijft vloeien. En na de studententijd zijn we allemaal zo verrot, dat we het huis niet meer uitkomen. Na je studententijd is je leven over, denkt hij. Dus laten we er nu allemaal maar ten volle van genieten. Dan gaat zijn telefoon.
“Sheila?”
“Nee, dit is Sheila niet. Ik ben het Raina.” Joeran slaat zijn ogen ten hemel; hij had het kunnen weten.
“Oh hoi, Raina. Het spijt me, ik verwachtte een ander telefoontje.”
“Dat maakt niet uit.”
“Oke.” Joeran zucht: Wat een heerlijk soepel gesprek. “Dus?”
“Dus?”
“Dus waarom bel je mij?” Haar passieve houding irriteert hem mateloos. Zij belt hem toch? Dan is het toch niet zijn taak om uit te vinden, waarom ze belt?
“Oh ja, ik wilde even laten weten dat ik het leuk vond om je te leren kennen en… en…. en ik vroeg me af of je misschien zin had om een keertje langs te komen. Ik kan wel voor je gaan koken, als je dat leuk vindt.”
“Weet je Raina, ik vind het aanbod erg lief, maar ik heb het op dit moment erg druk met mijn studie.” Hij merkt de teleurstelling aan de andere kant van de lijn, ondanks dat hij haar niet kan zien.
“Oke, nou ja, oke, je hebt mijn telefoonnummer. Mocht je je bedenken of onverwachts een keertje tijd hebben. Doei!” Dan hangt ze op. Joeran kijkt verbaasd. Eerst doet ze er tijdenlang over om met haar verhaal te komen en dan hangt ze op zonder op een antwoord te wachten. Vrouwen, verzucht hij. Hij schudt zijn hoofd; hij zal ze wel nooit begrijpen. Hij lacht om zijn studie excuus. Het blijft toch werken. Iedereen moest eens weten hoeveel tijd hij aan zijn studie besteedde. Dit excuus geeft hem genoeg vrije tijd om van het leven te genieten. Hij trekt zijn jas nog eens dichter om hem heen en rilt. De rits van zijn jas is al tijden stuk en nog nooit heeft hij hem laten maken. Sinds hij Sheila heeft leren kennen gaat het hard met zijn geld. Vroeger stoken hij en Azhud ook wel eens een jointje op, maar tegenwoordig is het zeker ieder weekend raak, zelfs met de hardere middelen. Soms meerdere keren in een weekend. Dit is gewoon even tijdelijk, weet hij. Straks stoppen ze allebei wel. Joeran steekt de laatste straat over en dan is hij bij zijn huis. Hij wil naar zijn sleutels zoeken, maar bedenkt zich dan dat de voordeur nog steeds kapot is. Geen sleutels nodig. In het trappenhuis ziet hij dezelfde dame als gisteren.
“Ziet u, mevrouw. Ik neem altijd de trap. De lift is kapot” Hij zwaait naar haar en ze zwaait even terug.
“Dat weet ik, jongen. Toen je vannacht met je vriendin thuiskwam, hoorde ik het je door het trappenhuis roepen, dus je vertelt het me voor de derde keer. En dat van die lift, dat heb je van mij, hoor.” Joeran grinnikt; Bejaard, maar nog steeds bijdehand. Vroeger zou ze best een leuke meid zijn geweest.
“Ik ben jaloers op uw man, mevrouw, en een fijne dag nog!”
“Voor een man heb ik nooit de tijd gehad, maar een fijne dag zal me wel lukken.”

Voordat hij de deur open kan doen, heeft iemand hem al geopend en Joeran staat oog in oog met een woeste Sheila.
“Hoe durf je verdomme mijn ouders te bellen, eikel!”
“Sheila, wat is je probleem? Ik heb…”
“Je weet dat ik er een hekel aan heb om mijn ouders te spreken. Nu stonden ze zelfs voor de deur en raad eens wie er in mijn bed lag? Verdomme Joeran!”
“Een chick heb ik al geregeld, Joeran. Hoever ben jij met je plannen?” Azhud mengt zich in het gesprek. Joeran loopt naar binnen en legt zijn jas over de bank, terwijl Azhud Sheila over haar wang strijkt.
“Blijf van me af, jij Turk.”
“Meneer Marokkaan voor jou.” Azhud lacht, maar Sheila kan het niet waarderen.
“Ach wat, een pot nat. Flikkeren jullie allebei toch maar op.” Sheila loopt kwaad het huis uit. Azhud ligt dubbel van het lachen.
“Wat flik je nou, man?” Joeran is onthutst. “Hoe komen we nou aan pillen vanavond?”
“Ze is jouw vriendinnetje, niet de mijne. Veels te pittig voor mij, weet je?” Joeran pakt zijn jas weer op en holt naar beneden achter Sheila aan.
“Sheila! Sheila! Sheila, wacht nou even.” Joeran rent achter haar aan. “Waarom ben je nou zo boos?”
“Wat denk je nou? Hoe lekker is het om zondag ’s morgens je ouders voor de deur te hebben staan. Kon je nou niet even geduld hebben met die verslaving van je?”
“Verslaving? Waar heb je het over? Azhud en ik slikken gewoon, net als jij, af en toe een pilletje.” Joeran wordt kwaad als Sheila hem verslaafd noemt.
“Prima, noem het, zoals je het noemen wilt. Ik noem het ontkenning. Onthoud dit goed: Je kunt bij mij pillen krijgen, maar val me niet lastig. Als ik niet bereikbaar ben, dan heeft dat een reden.” Joeran haalt zijn schouders op.
“Al goed, wat is je prijs?”
“Hoeveel wil je?”
“Vijftien, zodat ik je eerst niet meer lastig hoef te vallen.” Sheila fluit door haar tanden.
“Vijftien… Zoals jij het wilt, schatje. Zestig, omdat jij het bent.” Joeran schrikt. Het gaat nu ineens toch wel hard met het geld. Maar, hij kan Azhud ook niet afzetten. Zwijgend telt hij het geld uit. “Dankjewel, en onthoud wat ik gezegd heb.” Ze geeft hem een zoen op zijn mond en loopt weg. Joeran stopt het zakje in zijn binnenzak en kijkt in zijn portomee. Dat wordt hoogstens een six-pack biertjes vanavond. Hij draait zich om en ziet in de verte Sheila weglopen. Wat heeft hij genoten van haar lichaam. Hij denkt aan de eerste keer dat hij haar ontmoette in de tijd, dat hij en Azhud uitgaan nog hoger hadden staan, dan thuis op de bank hangen met wat meiden.

Toen ze binnenkwamen viel ze gelijk op. Niet, zoals de andere meiden, danste ze. Ze was een met de muziek. Iedere beweging leek even vloeiend uit haar voort te komen en te eindigen in een nieuwe beweging. Joeran had de hele avond wel naar haar willen kijken, maar zij zag hem kijken. Ze kwam naar hem toe. Vurig hoopte hij, dat ze naar iemand anders toe zou gaan, zodat hij enkel maar hoefde te blijven kijken. Ze kwam naar hem toe.
“Ik zag je kijken”, zei ze. Hij had verlegen gestameld, dat hij moeilijk anders kon, omdat ze het mooiste meisje uit de club was. Even leek ze gevleid, maar toen zij ze dat hij niet meer patserpraatjes aan moest komen. Ze draaide zich weer om en ging verder met dansen. Ondanks dat hij in eerste instantie niet met haar had willen praten, had Joeran zich nu wel voor zijn kop kunnen slaan. Daarom ging hij de dansvloer op en deed zijn uiterste best om haar aandacht weer te trekken. Soms leek het alsof ze even zijn kant uit keek en glimlachte. Langzaam schoof hij steeds dichterbij haar, totdat hij op een gegeven moment tegen haar aan stond te dansen.
“Je geeft niet op, hè?” zei ze. Hij lachte naar haar. “Probeer eens wat meer ontspannen te dansen.” Hij probeerde het, maar ze begon te lachen. “Hier”, zei ze. “Probeer deze eens.” Ze gaf hem een klein, wit pilletje. Het deed hem denken aan aspirine. Hij twijfelde, maar omdat hij niet voor gek wilde staan bij zo’n prachtige meid, nam hij het van haar aan. Ze had gelijk. Alles werd veel gemakkelijker. Lekker ontspannen, mee met de beat. Waarom zouden we moeilijk doen, als we plezier kunnen hebben? Aan het einde van de avond was hij, zowel Sheila als Azhud uit het oog verloren. Hij liep naar de uitgang en zag haar daar staan in de armen van een andere jongen.
“Hey, daar hebben we onze danser.” Voordat hij het wist, gaf ze hem al een zoen. Daarna liep ze terug naar de andere jongen. “Welterusten!” Ze zwaaide. Omdat hij Azhud nergens meer zag, was hij maar naar huis gelopen. Azhud was zeker eerder naar huis gegaan, hij klaagde al eerder deze week over hoofdpijn. Misschien was hij niet lekker.
Maar thuisgekomen, bleek Azhud zich prima te voelen. Hij sprong op, zodra hij de sleutel in de voordeur hoorde.
“Zo, ben je daar eindelijk?” Zijn stem klonk boos, maar verward tegelijk.
“Ja, wat was er met jou aan de hand. Waarom was je naar huis gegaan? Voelde je je niet goed?”
“Ik voelde me prima, maar jij had het te druk met ander zaakjes. Of zal ik zeggen stofjes?”
“Waarom heb je het over, Azh?”
“Wat denk je nou, man? Wat jij slikte, waren echt geen vitaminepillen, hoor! Ik meen het, Joeran, die dingen zijn gevaarlijk.” Joeran had het argument weggewuifd. Hij zou het enkel af en toe eens nemen. Niets gevaarlijks aan en bovendien je kon hier niet lichamelijk verslaafd aan raken. Ze waren naar bed gegaan, maar Joeran vergeet de bezorgde blik in Azhud’s ogen nooit meer.

Dit speelde een halfjaar geleden. Sinds hij vertrouwelijker was geworden met Sheila, was hij steeds vaker gaan gebruiken en Sheila had zelfs Azhud kunnen overtuigen. Later had Azhud zijn excuses aangeboden voor die avond, waardoor Joeran overtuigd was. Zie je wel, ook Azhud is het nu met me eens. Niets verkeerds mee. Toch was hij wel geschrokken, toen Sheila hem een verslaafde noemde daarstraks. Het klonk zo negatief. Hij kreeg gelijk het beeld in zijn hoofd van de junkies die altijd op het Centraal Station liggen. Zou hij daar straks bij horen? Nee. Hij schudt het beeld uit zijn hoofd. Alleen een beetje lol, niets verslaafde, alleen een beetje plezier.

[duivelaartje]

Poe zeg, je verhaal zit goed in mekaar. Ik ben erg benieuwd hoe het verder gaat! Er zitten soms wat kleine foutjes in, maar die neem ik voor lief.
Ik vind het goed.

[Man of Chrome]

Welke foutjes?

[Nijn*]

Sorry, dit is niet mijn ding, ik vind er niets aan. 't Heeft totaal geen inhoud voor mij..
Succes nog met schrijven!

Nijn*

[duivelaartje]

Man of Chrome schreef op 18-12-2004 @ 17:50 :
Welke foutjes?

Een paar spelfoutjes, maar die kan ik niet meer vinden.
O ja, en je begint af en toe zinnen met 'en'. Staat niet zo netjes.

[I C U]

Goed verhaal, spreekt me wel aan
Wat ik mooi vond, was dat hij in het begin alleen maar fout leek, maar later ook nog ouders kreeg enz, en dat het dus minder zwart wit werd... nice!

[Man of Chrome]

Thx, ik zal snel weer eens een update posten, mits men dat wil

[duivelaartje]

Ja, dat wil ik wel!

[Man of Chrome]

Misschien kan ik je updates beter emailen, als je de enige bent, duivelaartje. Msn kan ook, mijn msn is manofchrome@hotmail.com

[I C U]

Man of Chrome schreef op 23-12-2004 @ 00:22 :
Misschien kan ik je updates beter emailen, als je de enige bent, duivelaartje. Msn kan ook, mijn msn is manofchrome@hotmail.com

Duivelaartje is niet de enige!

[Roosje]

Ik wil ook een nieuw deel!

[Jenneke.*]

Ik vind 'm goed. Ik vind het niet zo bijzonder maar wel erg leuk geschreven! Ik wacht op een nieuw deel!

[lotjesnotje]

ja ik lees het net allemaal achter elkaar ik vind het tof