ziekenhuis gezeur en verwerking

[onzeker&anoniem]

lang verhaal..sorry...maar ik weet niet wat te doen...

Ik ga langzamer lopen als ik ongeveer nog 100 meter verwijderd ben van de grote, witte deur. Overal in mijn lichaam voel ik mijn hart kloppen, niets nieuws, maar nu kan ik het niet hebben. Door mijn winterkleren voel ik de kou snijden en ik weet dat ik naar binnen moet, we zijn al bijna te laat, die rot sneeuw ook. Ik merk dat mijn vader harder begint te lopen, ik pak zijn hand en loop en het ziekenhuis in. Via de bekende weg, die ik ieder jaar loop zolang ik me kan herinneren, meld ik me voor de ik weet niet hoeveelste keer op de poli kindercardiologie. Kindercardiologie, wat een woord. Het stinkt hier, zoals het hier elk jaar stinkt… wacht elk jaar? Het is nu 7 januari 2004 en de laatste keer dat ik hier was was op 24 juni 2003. De herinnering doet me huiveren. Ik word uit mijn gedachten opgeschrikt door een bekende vrouwenstem. Het is Martha natuurlijk, of ik mee kom voor de onderzoeken. Ik kijk mijn vader aan en hij loopt mee, nu voel ik me nog veilig. Voor de deur is een miniwachtruimte, mijn vader gaat zitten, ik wil dat hij daar gaat zitten, maar ook eigenlijk niet. Ik ben bang voor de onderzoeken, nee voor de resultaten. Gelukkig doet Martha de ECG. Na de ECG ga ik naast me vader zitten in de miniwachtruimte. Na een minuut of 10 komt ze terug, voor de echo natuurlijk. Halverwege de echo gaat de telefoon en moet ze weg, een man die ik niet ken neemt het over. Voor ze de kamer verlaat wenst ze me sterkte, iets wat ik nog nooit eerder gehoord heb, vanaf dat moment weet ik zeker dat het fout is. Ik voel mijn tranen opkomen, gelukkig heeft de vreemde man niets door. Het lijkt wel of er geen einde komt aan deze echo. Als het eindelijk klaar is, vraagt hij me weer plaatst te nemen in de gewone wachtruimte totdat dhr. A. me roept. Eigenlijk is mijn cardioloog dhr. B. Maar de vorige keer was ik bij A, omdat we de afspraak vervroegden. Na een uur zie ik B lopen, en hij roept, kom gauw mee joh, voordat je aan die bang vastgekleefd zit. Ik kijk mn vader vragend aan, maar hij moet lachen. We lopen achter dhr B aan. Ik ben blij dat hij het overgenomen heeft. De vorige keer heb ik namelijk gezegd dat ik vond dat ik achteruit ging, maar voor mijn gevoel werd ik niet serieus genomen. Nu ben ik nog verder achteruit gegaan, maar dat heb ik alleen mn ouders verteld. Mijn beste vriend en een paar anderen natuurlijk ook wel, maar dat is toch altijd anders. Ik heb het gevoel alleen met mijn vader hier over te kunnen praten omdat hij weet hoe het is. Ik verwoord mijn klachten en zie meteen dat B me begrijpt, die man is echt hartstikke goed als je het mij vraagt. Het is even stil, dan slaat het nieuws in als een bom. Ik moet weer geopereerd worden. Vanaf nu volg ik het gesprek niet meer. Alles komt terug. Ik hoor moeilijke woorden die ik niet begrijp en dan iets met een MRI en een psycholoog. Mevrouw U, de psychologe die me na mijn vorige operatie begeleid heeft. Of ik hulp van haar wil, hè wat, hulp? Owja, hulp, ze willen je altijd helpen. Ik zeg maar dat dat me goed lijkt.

Enkele dagen ben ik in de war. Alles van de vorige keer komt terug. Maar daar zeg ik niets over, dat gaat niet hoor. Ondertussen weet iedereen die van enige betekenis voor me is dat ik weer geopereerd moet worden. Wanneer weten we niet, ik sta eerst nog op de wachtlijst voor de MRI, dan voor de donorkleppen. Met mijn vader praat ik veel en ik probeer de negatieve gedachtes te vervangen door positieve. Erg moeilijk, maar als het lukt, is het super. Met mevrouw U praat ik over de praktische zaken. Ze zal met anesthesie en het hoofd van de thorax-IC gaan praten. Je moet weten, ik reageerde de vorige keer niet op de kalmeringsmiddelen voorafgaande de narcose. Ik kreeg er hallucinaties van waardoor ik verkeerd onder narcose ging en wakker werd. De ziekenhuisopname is daardoor traumatisch geweest. Zij zal dus zorgen dat de premedicatie uitgezocht zal worden, en ik zal een bezoek brengen aan de IC.

De MRI vind plots snel plaats. Komt omdat bekend is dat ik zo gestresst ben dat ik het anders niet meer aankan. Ik vind het hartstikke eng, zo’n MRI. Ik vertelde het aan mn beste vrienden. Van 2 van hun kreeg ik echt een heel lief kaartje. De MRI viel mee, het bloedprikken natuurlijk niet, waarom wen ik daar toch niet aan?
Na 1,5 week hebben we een gesprek met de hartchirurg die mij zal opereren. We bespreken de MRI en ik krijg te horen dat mijn aorta waarschijnlijk al een tijdje zo slecht is. De lekkage wordt als zeer ernstig bestempeld. Van deze termen schrik ik niet, het dringt amper tot me door. Hij vraagt hoe het gaat. Ik zeg dat mijn klachten erg toenemen. De man kijkt ernstig en zegt dat dat heel erg moet zijn. (het is een uiterst vriendelijke man). Ik word verlegen, ik zeg nooit dat het erg is, ik hou niet van mensen met zelfmedelijden. Dus ik begin maar snel over iets anders.
Eind maart, ik ben dan inmiddels al erg afgezwakt, krijgen we een telefoontje. Ik wordt de week daarna geopereerd. De operatie duurde 8 uur, langer dan gepland (zo’n 5,5/6 uur) vanwege een nabloeding. Omdat het al laat in de middag was, en ik voor mijn operatie als wens had uitgedrukt om op de IC te mogen blijven slapen (de nachten daar zijn vreselijk), hielden ze me nog 18 uur onder narcose. Ik werd dus de ochtend na mijn operatie wakker. Ik was heel rustig, ik wist dat ik een beademingsbuis zou hebben, dus ik praatte niet. Mijn moeder vroeg waar ik pijn had, en dat probeerde ik dan aan te wijzen. Zo hadden we toch een beetje contact. Ik vond het heel eng toen ik van de beademing af ging en het was ook heel pijnlijk. Ik moest heel erg hoesten en dat voelt niet zo lekker met een pas geopereerd borstbeen. Ik zei toen de buis er uit was dat ik ook zo’n pijn bij mn lies had, daar bleek ik dus ook een litteken te hebben.
Over het algemeen kwam ik goed door de ziekenhuisperiode heen, ik had veel lieve mensen om me heen. Ik vond het alleen heel erg eng toen de drains eruit gingen en de nachten waren ook niet zo’n succes.
Inmiddels gaat het lichamelijk erg goed, ik heb het alleen nog niet verwerkt. Ik denk nog dagelijks aan mijn operatie en de vorige, en de dingen die ik tussentijds heb meegemaakt. Niets van dit alles heb ik verwerkt, ik vraag me af hoe ik dat moet doen? Ik ben bij een psych geweest maar daar ging ik automatisch positief over mezelf praten… dat mens denkt dus dat het geweldig met me gaat .

OMG wat een verhaal...

ik ben dr stil van....

[EDIT] ok ik heb dr weer naast gelezen...

misschien moet je dit verhaal eens aan je psych laten lezen... ik denk dat ze/hij dan een stuk beter begrijpt waar je mee zit en hij/zij kan je dan misschien tips geven ofzow..

[onzeker&anoniem]

Ik ben dus weg bij die psych...

onzeker&anoniem schreef op 09-06-2004 @ 14:01 :
Ik ben dus weg bij die psych...

nou, als dit moeilijk voor je is enzow, dan issut misschien wel slim da je er weer naar toe gaat...
kweet verder ook nie hoe ik je kan helpen...
mijn vader heeft wel blaaskanker gehad en een tijdje int ziekenhuis gelegen, en nou moettie om de zoveel tijd trug om te onderzoeken enzow... kweet wel n beetje hoe t gaat, maar ik weet nie echt hoe je t kan verwerken...

[onzeker&anoniem]

Ze mocht me een aantal sessies geven, het was meer voor de voorbereiding.. als ik die afsloot, kon ze daarna eigenlijk nix meer doen voor me. Nouja, dat is dus gebeurd.
Met steeds er naar toe moeten, heb ik niet zoveel moeite, meer met de gedachte dat ik dit nog vaker mee zal moeten maken.

[Nona]

Is er geen optie om opnieuw hupl te zoeken? Of anders kun je dit stukje misschien aan je ouders laten lezen.
Het is begrijpelijk dat je je niet prettig voelt, nadat er zo veel gebeurd is. Je hoeft dus niet bang te zijn dat mensen iets anders zullen zeggen. Ga er gewoon voor, er is altijd wel iemand die je wil helpen. (*hug*)

[onzeker&anoniem]

Maar hoe moet je dan hulp zoeken? Ik zie mezelf al aan komen bij de huisarts...