Ik wil gewoon mijn verhaal delen met medestudenten. (Body Dysmorphic Disorder)

[Santiago20]

Hallo allemaal.

Ik zou gewoon heel graag mijn verhaal kwijt kunnen. Even wat informatie over mezelf: ik ben 20 jaar oud en zit momenteel in mijn eerste jaar TEW: Bedrijfskunde. Mijn problemen zijn allemaal begonnen toen ik 13 jaar was, of tenminste dat staat zo in mijn geheugen. Het kan best dat het een lang proces was dat langzaam steeds erger werd doorheen mijn jeugd.

BDD is mijn grootste probleem. Toen ik klein was, hadden mijn ouders niet veel geld en aangezien ik en mijn 4 jaar oudere zus naar een school gingen die toch vooral vol zat met rijkere kinderen werden we daarom ook gepest. Verder was de thuissituatie ook alles behalve geweldig. Mijn moeder was 24/7 dronken en mijn vader werkte heel veel om te zorgen voor inkomsten. Hierdoor hebben we dus aardig wat heftige ruzies mogen meemaken wat natuurlijk alles behalve makkelijk is voor een klein kind. In deze periode werden we toch wel redelijk slecht verzorgd. Ook al vind ik het niet eerlijk om alle schuld op mijn ouders af te schuiven, hier had ik achteraf gezien zelf ook wat aan kunnen doen. Het resultaat was dat ik ook gepest werd om hoe ik eruit zag. Ik ben dan ook van mening dat mijn jeugd niet de beste was alhoewel ik aan de andere kant ook dankbaar ben voor hoe goed ik het had i.t.t. sommige anderen. Het kan altijd erger.

Toen ik 12 was, is mijn moeder op een ochtend zomaar vertrokken naar het buitenland. Natuurlijk redelijk heftig maar uiteindelijk misschien wel het beste voor de familie. Het werd thuis veel gezelliger en ik kon echt een positief verschil opmerken.

Ik ben dan ook langzaam mezelf gaan veranderen. Zowel innerlijk als uiterlijk. Maar dat laatste was een struikelblok. Ik weet nog dat het allemaal begon toen ik in de spiegel keek en nog steeds niet hield van wat ik zag. Erger nog ik haatte mezelf. Ik heb toen een lange periode een soort obsessie met mijn uiterlijk gehad (100+ selfies elke dag, constant naar je reflectie/schaduw kijken).

Naar buiten gaan was dan ook extreem moeilijk voor mij en langzaam maar zeker sloot ik mezelf zo veel mogelijk thuis op omdat ik dan geen mensen onder ogen moest komen. Ik ben in mijn een-na-laatste jaar gestopt met school en mijn diploma gehaald via thuisstudie en dit academiejaar begonnen aan de universiteit. Ik had heel erg gehoopt dat dit verandering in mijn leven ging brengen. Maar jammer genoeg niet echt.

Iedereen is aardig tegen mij en ik voel me ook wel echt op mijn plaats bij deze studie maar voor een of andere reden voel ik mij diep ongelukkig. BDD speelt zeker nog een rol in mijn leven en elke week heb ik wel een paar slechte dagen maar er is gewoon meer aan de hand lijkt mij. Ik heb een paar 'vrienden' maar toch voel ik me nog steeds alleen. Als ik nu dood zal vallen, staan er maar 2 mensen op mijn begrafenis (omdat ze wel moeten).

Zelfmoord is de laatste maanden langzaam een optie geworden en ik heb dan ook gewoon het gevoel dat het binnenkort zomaar eens kan gebeuren. Ik ben gewoon moe. Ik vecht al jaren en als het nu niet beter word dan zie ik het ook nooit gebeuren. Ik heb dit trouwens ook al aan mijn vader verteld zodat hij de reden weet wanneer de tijd daar is. Ik voel me extreem egoïstisch maar ik kan dit echt niet meer aan.

In ieder geval bedankt als er 1 iemand deze hele blok tekst heeft gelezen.

[Elin3]

Worstel je hier alleen mee, of kan je hier ook over praten met vrienden of een therapeut?

[Santiago20]

Elin3 schreef:

Worstel je hier alleen mee, of kan je hier ook over praten met vrienden of een therapeut?

Eigenlijk vooral alleen. Heb wel eens een paar gesprekken gehad met een therapeut maar zijn manier van werken hielp niet. Misschien kan ik het wel eens proberen bij een andere therapeut.

Mijn huisarts had ook medicatie voorgesteld maar dat zie ik niet echt zitten vanwege bijwerkingen.

Echte vrienden heb ik niet dus jammer genoeg heb ik op dat gebied niemand.

[Elin3]

Als ik jou was zou ik een andere psycholoog of therapeut zeker in overweging nemen. Zeker wanneer je zelfmoord-gedachten hebt... Een goede hulpverlener, of eventueel contact met andere mensen met BDD zou je heel erg kunnen helpen. Probeer met hulp aan jezelf te werken, dan komt er ook vanzelf meer ruimte voor bijvoorbeeld vriendschap.

Andre therapeut inderdaad.

[Dekaloog]

Je kan inderdaad een andere therapeut proberen. En als je 't op een avond moeilijk hebt, dan kun je chatten op www.113.nl of bellen met de zelfmoordlijn: 0900-0113. Verder kun je misschien zoeken naar lotgenootjes, dat helpt vaak ook.

Maar wat ik opvallend vind: je vindt de bijwerkingen van medicijnen erg, maar doodgaan niet?

Zelf heb ik chronische PTSS, ook door (o.a.) verwaarlozing in mijn jeugd. Dat gaat hoogstwaarschijnlijk nooit meer over. Dat kan uitzichtloos voelen, vooral op dagen dat ik er veel last van heb. Ik snap dat het voor jou misschien ook moedeloos voelt, dat je geen zin hebt in levenslang ongelukkig zijn. Maar het hoeft niet zo erg te zijn als 't nu is. Veel mensen hebben baat bij therapie, medicijnen, en self-care. Je kunt je symptomen lichter maken, en betere coping methodes vinden. Ik zou zelfmoord bewaren als fijne wensdroom, iets waar je je veilig bij voelt. Voor mij voelt het in ieder geval wel veilig. Als je 't echt niet ziet zitten, dan kun je nog altijd dood. Maar voor die tijd kun je nog van alles proberen. Niet alle medicijnen hebben bijwerkingen, en het is altijd even zoeken naar een therapeut die goed bij je past. Je zult misschien altijd een beetje anders zijn dan je klasgenoten, of moeite hebben met aansluiting. Maar je kunt wel werken naar een echte connectie met anderen. Je kan liefde bereiken, een carrière, acceptatie, vrienden.

Je kunt wel gelukkig worden.

Als je leven een kans geeft.

[Dekaloog]

Wat maakt op dit moment je symptomen erger?

[Megatron]

Santiago20 schreef:

Eigenlijk vooral alleen. Heb wel eens een paar gesprekken gehad met een therapeut maar zijn manier van werken hielp niet. Misschien kan ik het wel eens proberen bij een andere therapeut.

Mijn huisarts had ook medicatie voorgesteld maar dat zie ik niet echt zitten vanwege bijwerkingen.

Echte vrienden heb ik niet dus jammer genoeg heb ik op dat gebied niemand.

Zoals door verschillende mensen reeds gezegd: ga naar een andere therapeut. En als die niet of niet goed genoeg bevalt, probeer je weer een andere. Het is immer maatwerk; je moet iemand vinden die op jou aansluit.

[Positive mind]

Wel is het misschien ook goed om naar je verwachtingen van een therapeut of psycholoog te kijken. Het is namelijk geen wonderman of vrouw die het is 3x een uurtje kletsen wel voor je oplost. Je mag er wel vanuit gaan dat een nieuwe therapie een proces wordt, wat best even kan duren, om je er uiteindelijk weer helemaal bovenop te helpen.

Mocht je zelf de weg naar goede hulpverlening niet kunnen vinden dan Kun je hiervoor advies vragen bij je huisarts.

[Chocoladekoek]

Ik herken de problemen alsof het mijn eigen zijn, dus ik lees mee