Borderline

Bij mij is al op een vrij vroege leeftijd de diagnose borderline vastgesteld. Ik kijk erg zwart/wit tegen de wereld aan en wil het liefst zoveel mogeljk in de belangstelling staan bij mensen (mannen) en kan geïrriteerd of zelfs verdrietig worden als ik dit niet krijg.
Ik verval ook vaak van het ene op het andere moment in heftige depressies, zonder dat daar een duidelijke reden voor is, maar die kunnen een uurtje later weer over zijn.
Ik omschrijf die momenten als "zwarte gaten"; al de gevoelens in mijn lichaam worden even op pauze gezet. Dat "gevoelloze" tergt me het meeste en ik kan er moeilijk tegen vechten.
Ook de aandacht die ik van mannen vraag staat bij mij in de weg. Diep in mijn hart weet ik dat ik gewoon maar met ze dol en toch word ik kwaad en jaloers aan de oppervlakte als ze niet reageren zoals ik wil.

Sinds kort woon ik op mezelf en ik merk dat ik het moeilijk vind om contact te leggen met de nieuwe omgeving hier. Puur omdat ik zo onzeker ben en niet zou begrijpen waarom iemand met me zou willen communiceren.

Zijn er hier ook mensen met borderline of iemand die deze dingen herkent? En hoe gaan jullie daarmee om?

[madelief21]

He Fayette,

Weet je zeker dat je borderliner bent of denk je het alleen maar ? Ik denk dat je sowieso emotioneel wat labieler bent als je voor het eerst op jezelf gaat ( op kamers ) lees ook weleens dat studenten zelfs eerder verliefd worden als ze op zichzelf gaan wonen omdat ze zichzelf heel erg leeg gaan voelen.

Wat je kan doen is je over deze gedachte heen gaan zetten. Je realiseren dat je het waard bent om contact mee te hebben maar je ook realiseren dat andere mensen zichzelf en andere als net zo belangrijk ervaren als jou zelf hoe lastig en raar dit ook voelt. Je hoeft jezelf niet weg te cijferen maar je jezelf ook niet op een voetstuk te zetten. Als je wat meer balans krijgt in deze gedachtegang durf je denk ik ook op een neutrale manier met mensen in contact te komen zonder het idee te hebben dat je in the picture staat of juist het hele andere uiterste jezelf helemaal weg te cijferen in het contact om met mensen om maar meegeteld te kunnen worden. Hoe raar het ook klinkt onderzoek je eigen zwart- wit gedachte het is echt wel mogelijk hoor.

[Alizée!]

ze typt: leeftijd de diagnose borderline vastgesteld...


maar goed ik herken er veel in

[Ruudje]

Fayette schreef op 03-10-2006 @ 00:54 :
Bij mij is al op een vrij vroege leeftijd de diagnose borderline vastgesteld.

Hoe vroeg? Naar mijn weten wordt deze diagnose _normaalgesproken_ niet voor je 18e levensjaar vastgesteld.

Ik citeer van trimbos.nl :

Verloop
Borderline komt vaak voor het eerst tot uiting tussen de 18 en 25 jaar. Dit is een levensfase met grote veranderingen op het gebied van relaties, wonen, leren en werken.
Vóór het 18e jaar kunnen de verschijnselen zich wel voordoen, maar is het moeilijk om borderline te onderscheiden van heftige puberteitsverschijnselen.

Tussen het 20ste en 30ste levensjaar zijn de problemen doorgaans het heftigst. Bij een deel van de mensen met borderline nemen de verschijnselen na verloop van tijd wat af.
Het verloop van de stoornis kan grillig zijn. In een levensfase met veel stress kunnen de klachten weer de kop opsteken.

Het is afhankelijk van de persoon zelf, de levensloop en de eventuele behandeling, hoe de klachten zich ontwikkelen. Een flinke groep komt over de klachten heen; een andere groep leert met de verschijnselen om te gaan. Sommigen houden veel last van borderline.

Fayette schreef op 03-10-2006 @ 00:54 :
Ik kijk erg zwart/wit tegen de wereld aan en wil het liefst zoveel mogeljk in de belangstelling staan bij mensen (mannen) en kan geïrriteerd of zelfs verdrietig worden als ik dit niet krijg.
Ik verval ook vaak van het ene op het andere moment in heftige depressies, zonder dat daar een duidelijke reden voor is, maar die kunnen een uurtje later weer over zijn.
Ik omschrijf die momenten als "zwarte gaten"; al de gevoelens in mijn lichaam worden even op pauze gezet. Dat "gevoelloze" tergt me het meeste en ik kan er moeilijk tegen vechten.
Ook de aandacht die ik van mannen vraag staat bij mij in de weg. Diep in mijn hart weet ik dat ik gewoon maar met ze dol en toch word ik kwaad en jaloers aan de oppervlakte als ze niet reageren zoals ik wil.

Het komt op me over alsof het nou eenmaal zo is en er niks aan gedaan kan worden. Valt er echt niks met therapi(e)(ën) te bereiken? Ik neem aan dat je, vanaf het moment dat borderline was vastgesteld, bij een psych oid loopt of iig begeleiding krijgt?

Fayette schreef op 03-10-2006 @ 00:54 :
Sinds kort woon ik op mezelf en ik merk dat ik het moeilijk vind om contact te leggen met de nieuwe omgeving hier. Puur omdat ik zo onzeker ben...

Dit is doodnormaal

Fayette schreef op 03-10-2006 @ 00:54 :
...en niet zou begrijpen waarom iemand met me zou willen communiceren.

Dit is _naar mijn idee_ iets typisch voor borderliners.

Fayette schreef op 03-10-2006 @ 00:54 :
Zijn er hier ook mensen met borderline of iemand die deze dingen herkent? En hoe gaan jullie daarmee om?

Ik herken wel veel punten, maar ik ben er van overtuigd dat ik geen borderline heb. ik maak al heel wat jaren gebruik van de psychische hulpverlening en tot nu toe is er nog geen enkele reden geweest om ook maar aan borderline te denken.

ik geloof dat, als je bordeline hebt, je zonder meer in aanmerking komt voor begeleiding, en ik geloof dat daar ook wel medicatie voor is.

taka care

[coopergirl]

Ruudje schreef op 03-10-2006 @ 08:02 :
Hoe vroeg? Naar mijn weten wordt deze diagnose _normaalgesproken_ niet voor je 18e levensjaar vastgesteld.
.

Voor je 18e is je persoonlijkheid nog volop in ontwikkeling; waardoor ze dus officieel de diagnose niet kunnen stellen. Wel kunnen ze (ruim) voor je 18e vastellen dat je "borderline persoonlijkheidstoornis is ontwikkeling" hebt.


Heb je handvatten voor jezelf? Wellicht al eens deelgenomen aan de VERS-training? Of een signaleringsplan of ambulante begeleiding? Of is je doel te horen hoe anderen ermee omgaan?

[passionforme]

Fayette schreef op 03-10-2006 @ 00:54 :
Bij mij is al op een vrij vroege leeftijd de diagnose borderline vastgesteld. Ik kijk erg zwart/wit tegen de wereld aan en wil het liefst zoveel mogeljk in de belangstelling staan bij mensen (mannen) en kan geïrriteerd of zelfs verdrietig worden als ik dit niet krijg.
Ik verval ook vaak van het ene op het andere moment in heftige depressies, zonder dat daar een duidelijke reden voor is, maar die kunnen een uurtje later weer over zijn.
Ik omschrijf die momenten als "zwarte gaten"; al de gevoelens in mijn lichaam worden even op pauze gezet. Dat "gevoelloze" tergt me het meeste en ik kan er moeilijk tegen vechten.
Ook de aandacht die ik van mannen vraag staat bij mij in de weg. Diep in mijn hart weet ik dat ik gewoon maar met ze dol en toch word ik kwaad en jaloers aan de oppervlakte als ze niet reageren zoals ik wil.

Sinds kort woon ik op mezelf en ik merk dat ik het moeilijk vind om contact te leggen met de nieuwe omgeving hier. Puur omdat ik zo onzeker ben en niet zou begrijpen waarom iemand met me zou willen communiceren.

Zijn er hier ook mensen met borderline of iemand die deze dingen herkent? En hoe gaan jullie daarmee om?

Mijn zus 'heeft' borderline.
Althans, de kenmerken. Het is nooit gediagnosticeerd, maar het wordt vaak herkend in haar omgeving. Is ook heel moeilijk om met haar om te gaan.(uitleg is erg lang, maar misschien snap je al wat ik bedoel) Ze heeft geen zelfmoordneigingen.

Maar veel dingen die jij omschrijft herken ik in mijn zus.
Ze is 23, en is nu wel met een opleiding bezig, heeft ze na een lange tijd weer opgepakt, ze is op de middelbare school zwaar depressief geweest, veel medicijnen.
Waarschijnlijk heeft zich toen deze ziekte zich kunnen ontwikkelen.
Maar zij woont dus al redelijk lang op haar zelf, maar nog niet zo lang waar ze nu woont. Ik herken in haar wat jij zegt over mannen, dat ze heel boos kan worden ondanks ze zelf vaak al weet dat 't toch niks wordt.
Ze heeft vaak last van geen gevoelens, of dat nu nog is weet ik niet, maar vooral tijdens en na die depressie heeft ze dat vaak gehad. Deels door de medicijnen, maar toch. Ze kon bijv. niet huilen, hoewel dat van binnen wel het geval was.
Ik kan lang niet alles omschrijven van haar stoornis, maar ik wil in ieder geval laten weten dat ik herken wat je schrijft.

[Fantôme]

wat ruudje zegt klopt wel... de diagnose borderline mag eigenlijk niet voor je 18e jaar worden vastgesteld. Het komt overigens voor dat bij kinderen duidelijk is te zien dat als zij zo doorgaan er een grote kans is borderliner te worden (borderline in ontwikkeling) bovendien is er een periode geweest waarin 'kinderborderline' een hype was. Het werd toen al bij jongere kinderen min of meer vastgesteld.
Maar misschien is op jonge leeftijd bij jou wel gezegd: "borderline in ontwikkeling?"

ik heb eigenlijk niet echt tips, zit niet in zo'n situatie...
maar misschien helpt het om wel iets aan je zelfvertrouwen te doen? daarmee verhelp je uiteraard de borderline niet, maar kun je er wellicht beter mee omgaan?
xxx

ga naar fuckking ggz en laat ze daar dmv testem iutzoeken in hoeverre je BPS hebt.. en laat ze daar kijken wat ze vor je kunnen doen..

good luck anyway, als je BPS of iig trekken daarvan hebt kan t leven soms zwaar kut zijn..

maar laat er iig nog es naar kijken en kijk vooral naar waar jij last van hebt en hoe je daar het beste mee om kan gaan..

[Nienna*]

passionforme schreef op 04-10-2006 @ 12:17 :

Ze heeft vaak last van geen gevoelens, of dat nu nog is weet ik niet, maar vooral tijdens en na die depressie heeft ze dat vaak gehad. Deels door de medicijnen, maar toch. Ze kon bijv. niet huilen, hoewel dat van binnen wel het geval was.

Dat is ook een heel duidelijk kenmerk van een (zware) depressie.

[Tunrida]

Hmmz, ik geef het niet graag toe maar ook ik herken me in sommige punten (vooral dat laatste: Ze heeft vaak last van geen gevoelens, of dat nu nog is weet ik niet, maar vooral tijdens en na die depressie heeft ze dat vaak gehad. Deels door de medicijnen, maar toch. Ze kon bijv. niet huilen, hoewel dat van binnen wel het geval was.)

Borderline heb ik niet maar 't moet inderdaad wel een hele taak zijn om ermee te kunnen 'leven'.

[Droomvlucht]

Wat heeft TS eraan als iedereen gaat discussieren of ze wel of geen Borderline heeft? Ze heeft inmiddels wel een leeftijd waarop het vastgesteld kan worden, en als iemand anders jouw verteld dat je borderline hebt, waarom zou je het dan uit je duim zuigen?

[Vice]

Fayette schreef op 03-10-2006 @ 00:54 :
Zijn er hier ook mensen met borderline of iemand die deze dingen herkent? En hoe gaan jullie daarmee om?

Ik herken dat helemaal, maar zover ik weet heb ik geen borderline. Voor mijn het gewoon bepaalde eigenschappen en sindsdien ik ze geaccepteerd heb, gaat het veel beter met me. We kunnen tenslotte niet perfect zijn. (Al willen we dat soms wel.)

[madelief21]

Heb je werkelijk borderline... de punten die jij noemt vind ik gewoon normaal voor jouw leeftijd. Ik denk dat gemiddeld meisje daar wel mee zit hoor. Misschien de één net iets minder dan de ander.

[Eend]

Hey,

Ik heb al vanaf mijn 16de borderline. Op mijn 16de mocht het alleen niet officieel vastgesteld worden, maar dat betekende niet dat ik het niet had.
Maar als je me vraagt hoe ik er mee omga, kan ik alleen maar zeggen: Op de verkeerde manier.
Ik heb een hele ernstige vorm van borderline en ben nou al 19,5 maand opgenomen op een gesloten afdeling. Zit bijna dagelijks in de separeer en heb elke dag moeite om de dag normaal door te komen. Heb veel dwanggedachtes en heb best ernstige dingen uitgehaald, omdat ik niet meer wist wat ik moest doen. Over een paar maanden ga ik naar het Larikshof in Leidschendam. Dat is een gesloten setting voor langdurige intensieve zorg.
Dus aan mij heb je niet zoveel denk ik.

[ganja]

madelief21 schreef op 19-11-2006 @ 10:59 :
Heb je werkelijk borderline... de punten die jij noemt vind ik gewoon normaal voor jouw leeftijd. Ik denk dat gemiddeld meisje daar wel mee zit hoor. Misschien de één net iets minder dan de ander.

Dat denken veel mensen over borderliners, maar voor iemand die borderline heeft vallen de emoties veel heftiger en die kunnen daar meer in vast blijven zitten waardoor de kleinste dingetjes al de grootste ramp kunnen zijn. beter kan ik het helaas niet uitleggen. maar je moet je realiseren dat zij het écht zo voelt en dat haar gevoelens waarschijnlijkveel intenser zijn dan bij normale meisjes

[ganja]

madelief21 schreef op 19-11-2006 @ 10:59 :
Heb je werkelijk borderline... de punten die jij noemt vind ik gewoon normaal voor jouw leeftijd. Ik denk dat gemiddeld meisje daar wel mee zit hoor. Misschien de één net iets minder dan de ander.

Dat denken veel mensen over borderliners, maar voor iemand die borderline heeft vallen de emoties veel heftiger en die kunnen daar meer in vast blijven zitten waardoor de kleinste dingetjes al de grootste ramp kunnen zijn. beter kan ik het helaas niet uitleggen. maar je moet je realiseren dat zij het écht zo voelt en dat haar gevoelens waarschijnlijkveel intenser zijn dan bij normale meisjes

[ganja]

madelief21 schreef op 19-11-2006 @ 10:59 :
Heb je werkelijk borderline... de punten die jij noemt vind ik gewoon normaal voor jouw leeftijd. Ik denk dat gemiddeld meisje daar wel mee zit hoor. Misschien de één net iets minder dan de ander.

Dat denken veel mensen over borderliners, maar voor iemand die borderline heeft vallen de emoties veel heftiger en die kunnen daar meer in vast blijven zitten waardoor de kleinste dingetjes al de grootste ramp kunnen zijn. beter kan ik het helaas niet uitleggen. maar je moet je realiseren dat zij het écht zo voelt en dat haar gevoelens waarschijnlijkveel intenser zijn dan bij normale meisjes

[Sannes]

Ja, alles is veel intenser. Toch denkt bijna elke puber die de kenmerken leest van een borderliner dat ie dat ook heeft. Maar dat is meer de leeftijdsfase. Maar daar moeten we volgens mij geen woorden meer aan vuil maken.

Maar waarom ze met je zouden willen communiceren? Ik ken je niet, maar sowieso ben je leuk, uniek en is iedereen het waard om elkaar te leren kennen. Ook jij. Hoe moeilijk je het ook vind om te communiceren, de reden te vinden om te communiceren, of je uberhaupt te laten zien aan andere mensen.

Hoe moeilijk het ook is, het is iets waar je je gewoon overheen moet zetten. En ik mag dat zeggen, want ik kan het zelf ook niet

[Nona]

In mijn handboeken staat tegenwoordig dat borderline alleen bij hoge uitzondering voor de 18e verjaardag vastgesteld mag worden. Dus het kan wel, alleen het zal zeker niet snel gebeuren.

[Dark Phoenix]

Kruimel schreef op 24-11-2006 @ 08:42 :
In mijn handboeken staat tegenwoordig dat borderline alleen bij hoge uitzondering voor de 18e verjaardag vastgesteld mag worden. Dus het kan wel, alleen het zal zeker niet snel gebeuren.

Hoezo?

Ik heb een nichtje met borderline. Ik ga alleen eigenlijk niet meer met haar om. Ik ben blij dat ik het niet heb, want het is best wel een rotziekte. Succes..

[Sannes]

Sannes schreef op 24-11-2006 @ 00:38 :
denkt bijna elke puber die de kenmerken leest van een borderliner dat ie dat ook heeft. Maar dat is meer de leeftijdsfase.

Symptomen horen bij bijna elke puber

[Nona]

Dark Phoenix schreef op 24-11-2006 @ 09:52 :
Hoezo?

Je persoonlijkheid verandert tijdens je puberteit nog, maar aangezien de diagnose bij een enkeling zo duidelijk is werd het een tijd geleden wel mogelijk gemaakt geloof ik.