muur om je heen enz.

[Ingemar]

Ik heb voor school (ik doe SPH) een socialisatieverslag moeten schrijven en ik heb hier maandag een gesprek over gehad. Ik moest in dat verslag al mijn invloeden uit mijn leven opschrijven. Wat er gebeurd is en wat voor invloed dat op mij gehad heeft.
Uit dat verslag bleek
- dat ik een dikke muur om mij heen had staan.
- dat ik weinig vertrouwen in andere mensen had en dit kwam door gebeurde dingen.
- dat ik geen andere mensen wil vertrouwen uit angst dat ze mij pijn doen.
- dat ik negatief tegen dingen aan keek.
- dat ik te nonchalant dacht over dingen en dat er hierdoor over mij heen gelopen werd.
- dat ik vond dat ik op andere mensen geen invloed heb.
- dat ik mij juist wel heel erg laat beinvloeden door andere mensen en dat ik hierdoor geen eigen keuzes maakte en als ik een keuze maakt, die keuze altijd door andere mensen beinvloed is.
- ik was hard met mijn mening over mensen uit bescherming voor mezelf (zodat anderen mij geen pijn doen)
- ik toonde geen emoties, niet in mijn gezicht, niet in mijn stem niet in mijn houding.
- ik heb te weinig aandacht in mijn jeugd gehad, in mijn opvoeding, en die probeer ik nu terug te halen.

Dit is het grootste deel van de punten die hun uit mijn verslag hebben gehaald. Maar wat nou het vreemde is, ik herken dit niet! Sommige dingen kan ik nog inkomen, maar niet in de mate die zij aangaven.
Ik ben best voorzichtig in vertrouwelijke relaties aangaan, maar ik heb veel goede vrienden, waar ik vertrouwelijk mee ben.
Maar verder snap ik eigenlijk weinig van deze dingen.
Ik moet aan deze punten werken om in mijn tweede gesprek te laten zien dat ik hieraan gewerkt heb, maar hoe kan je aan iets werken als je er niet in kan komen, dan hoef ik dus niks te doen?!!?
Mijn vraag is: wat moet ik met dit 'commentaar'. Kan ik nog een keer naar de assessoren (de leiders van het gesprek zeg maar) gaan om om uitleg te vragen (is neit gebruikelijk) of zal ik aan iemand anders een mening vragen of advies (ook niet gebruikelijk maar tog wel gebruikelijker)?
Iemand een idee?
owja, die twee vrouwen, kende mij niet, we zagen elkaar voor het eerst tijdens dat gesprek, zij kende mij alleen uit mijn 15 kantjes verslag.

[Aspirantjuffie]

Hoi hoi,

Heel vervelend die mensen die jouw persoonlijk niet kennen, maar wel een aantal dingen aan de hand van een verslagje over jou vertellen waar je dan maar aan moet werken.

Wat ik raar vind is het volgende:
Het is een heel erg persoonlijk verslag, dingen die invloed hebben gehad op jouw leven zijn erg dicht bij gekomen. Die verander je niet in een paar weken voor jij het volgende gesprek hebt? Het is een SPH opleiding? Zijn die docenten zelf ook mens?
Wat vinden andere klasgenoten?

Zelf heb ik spw gedaan, een blauwe maandag pabo en nu sph... in alle opleidingen ben ik soortgelijke opdrachten zoals die van jouw tegen gekomen, maar er is mij nooit gevraagd om mezelf even te gaan veranderen voor een gesprek, helemaal niet door wildvreemde docenten. Die verslagen leverde we altijd bij onze klassendocent in, deze besprak de verslagen ook met ons persoonlijk. Vaak kwamen uit die gespreken wel leerpunten, maar daar stonden we dan beide achter.

Ik vind het heel raar zoals het bij jouw gegaan is, tips heb ik helaas niet voor je... heel veel sterkte in ieder geval!

Wil je laten weten hoe het verder gaat?

[Aspirantjuffie]

Ingemar schreef op 27-01-2004 @ 23:49:
Mijn vraag is: wat moet ik met dit 'commentaar'. Kan ik nog een keer naar de assessoren (de leiders van het gesprek zeg maar) gaan om om uitleg te vragen (is neit gebruikelijk) of zal ik aan iemand anders een mening vragen of advies (ook niet gebruikelijk maar tog wel gebruikelijker)?

Het lijkt me erg handig om dit te doen, zeg wat je er zelf van vind en hoe je jezelf erbij voelt. Dan kunnen zij jouw ook helpen om tot een oplossing te komen lijkt me? Het kan ook zijn dat jullie elkaar misschien verkeerd begrepen hebben?

[Ingemar]

Wat fijn dat ik nu al 2 reacties heb(wel van dezelfde hihi) Had ik niet verwacht.

Aspirantjuffie schreef op 28-01-2004 @ 00:01:

Wat ik raar vind is het volgende:
Het is een heel erg persoonlijk verslag, dingen die invloed hebben gehad op jouw leven zijn erg dicht bij gekomen. Die verander je niet in een paar weken voor jij het volgende gesprek hebt? Het is een SPH opleiding? Zijn die docenten zelf ook mens?
Wat vinden andere klasgenoten?

Ik vroeg inderdaag ook wat ik dan moest veranderen. Zij zeiden toen dat ik mezelf niet moest veranderen maar dat ik eraan moet werken. Dat ze moesten zien dat er vooruitgang in zat.
Die docent is vrij moeilijk, dat had ik van te voren al gehoord, dus ik was gelukkig nog een beetje voorbereid op wat ging komen. Maar dat ze dit soort dingen ging zeggen dat had ik niet verwacht. Zeker omdat ik van mezelf helemaal niet dat ik gesloten ben ofzo.

Zelf heb ik spw gedaan, een blauwe maandag pabo en nu sph... in alle opleidingen ben ik soortgelijke opdrachten zoals die van jouw tegen gekomen, maar er is mij nooit gevraagd om mezelf even te gaan veranderen voor een gesprek, helemaal niet door wildvreemde docenten. Die verslagen leverde we altijd bij onze klassendocent in, deze besprak de verslagen ook met ons persoonlijk. Vaak kwamen uit die gespreken wel leerpunten, maar daar stonden we dan beide achter.

Omdat wij op SPH met 3 klassen zitten van 25 is er besloten dat iederen 2 assessoren krijgt toegewezen die het hele jaar jou assessoren zijn. Met mijn mentor hebben we niet veel contact omdat we maar 1 x in de 2 weken mentoruur hebben en verder helemaal geen les van hem hebben. Tis wel een ontzettend aardige man trouwens.
Als leerpunten hebben hun aangegeven dat ik mensen makkelijker moet gaan leren vertrouwen want niet iedereen is 'slecht'. En dat ik de muur om me heen moet proberen een stukje af te breken. Dit hoefde niet in 1 week...
Het volgende gesprek is over ongeveer 8 weken.

Wil je laten weten hoe het verder gaat?

Ik zal nog wat laten weten iig.

Aspirantjuffie schreef op 28-01-2004 @ 00:03:
Het lijkt me erg handig om dit te doen, zeg wat je er zelf van vind en hoe je jezelf erbij voelt. Dan kunnen zij jouw ook helpen om tot een oplossing te komen lijkt me? Het kan ook zijn dat jullie elkaar misschien verkeerd begrepen hebben?

na het gesprek was er even een moment rust en daarna nog een soort van nabespreking. Ik moest hierin ook zeggen wat ik ervan vond. Ik heb toen ook gezegd dat ik niet begreep hoe ze tot al deze dingen waren gekomen.
Maar ik zou het wel heel fijn vinden als ik sowieso de dingen op een blaadje heb eigenlijk omdat ik een heleboel dingen alweer vergeten ben door alle indrukken. En ik inderdaad niet weet wat ik ermee moet en hoe ik 'mijn problemen' of valkuilen zoals ze dat noemen, kan aanpakken.
Ik weet niet of we elkaar verkeerd hebben begrepen, zou kunnen hoor, maar ik denk het eigenlijk niet, omdat ze wel erg duidelijk waren naar mijn idee.

[coopergirl]

Maar wat nou het vreemde is, ik herken dit niet! Sommige dingen kan ik nog inkomen, maar niet in de mate die zij aangaven.

..Het kan niet zijn dat ze je in het gesprek wilden uittesten? Kijken hoe assertief je bent e.d.? Ik vind het anders vrij bizar .
Overigens kun je altijd na een verduidelijking vragen! Het is de bedoeling dat je wat positiefs uit het gesprek kan halen
Misschien hebben ze iets verkeerd geïnterpreteerd?
Succes, in ieder geval!!

[Carlie]

De punten lijken eigenlijk (bijna) allemaal op elkaar. Jij hebt gewoon iets in je verleden gehad waardoor je mensen niet meer zo vertrouwd. Je hebt wel een aantal goede vrienden en die vertrouw je ook wel maar nieuwe contacten maken vind je moeilijk. Je bent bang dat mensen jouw pijn doen en die pijn kan je waarschijnlijk op dit moment even niet aan.
Die muur die je om je heen hebt, slaat misschien ook wel erop dat jij dat zelf niet ziet. Je ziet zelf niet dat je dit probleem eigenlijk hebt.
Dit is hoe ik je punten een beetje interpreteer. Ik denk dat je het naar iemand toe moet gaan die je al lang kent en iemand die jou heel erg goed kent, laat hem/haar de punten lezen en vraag of het voor jou van toepassing is. Laat het desnoods aan meerder mensen lezen.

Om hier aan te werken is best wel moeilijk, misschien beginnen met wat meer emoties in je stem en gezicht. Dat maakt een gesprek ook leuker en daardoor kom je veel beter over. Gewoon proberen enthousiast te doen. Verder is het misschien goed om er met mensen over te praten, met je vrienden ofz. Je kan zeggen dat je bang bent dat mensen je pijn doen enz en daar kunnen zij dan ook weer rekening mee houden.

Succes!!
Liefs,
Carlie

[MoO]

Wat enorm negatief van ze!

Hebben ze nog überhaupt de moeite genomen ook nog iets positiefs over jouw te vertellen?

[Ingemar]

coopergirl schreef op 28-01-2004 @ 00:28:
..Het kan niet zijn dat ze je in het gesprek wilden uittesten? Kijken hoe assertief je bent e.d.? Ik vind het anders vrij bizar .
Overigens kun je altijd na een verduidelijking vragen! Het is de bedoeling dat je wat positiefs uit het gesprek kan halen
Misschien hebben ze iets verkeerd geïnterpreteerd?
Succes, in ieder geval!!

Dat zei mijn vader inderdaad ook! Maar ik vind het zo raar dat ze het dan zo negatief brengen. Ik ben wel overal tegen/ op in gegaan. En gevraagd hoe ze erbij kwamen. Zij zeiden dan telkens dat ze dat uit mijn verslag gehaald hadden. 'dat hebben we gelezen.'

[Ingemar]

Carlie schreef op 28-01-2004 @ 09:24:
De punten lijken eigenlijk (bijna) allemaal op elkaar. Jij hebt gewoon iets in je verleden gehad waardoor je mensen niet meer zo vertrouwd. Je hebt wel een aantal goede vrienden en die vertrouw je ook wel maar nieuwe contacten maken vind je moeilijk. Je bent bang dat mensen jouw pijn doen en die pijn kan je waarschijnlijk op dit moment even niet aan.
Die muur die je om je heen hebt, slaat misschien ook wel erop dat jij dat zelf niet ziet. Je ziet zelf niet dat je dit probleem eigenlijk hebt.
Dit is hoe ik je punten een beetje interpreteer. Ik denk dat je het naar iemand toe moet gaan die je al lang kent en iemand die jou heel erg goed kent, laat hem/haar de punten lezen en vraag of het voor jou van toepassing is. Laat het desnoods aan meerder mensen lezen.

Maar ik vind het niet moeilijk om nieuwe contacten aan te gaan, dat is het rare. Ik heb ontzettend veel vrienden en kennissen. En met sommige heb je wat serieuzere gesprekken dan met andere. Maar dat heeft iedereen denk ik, lijkt me logisch.
Ik heb in mijn leven helemaal niet echt megagrote problemen gehad. Tuurlijk zijn er wel dingen gebeurd die niet leuk zijn, maar dat gaat allemaal goed en is ook verwerkt enzo.

Om hier aan te werken is best wel moeilijk, misschien beginnen met wat meer emoties in je stem en gezicht. Dat maakt een gesprek ook leuker en daardoor kom je veel beter over. Gewoon proberen enthousiast te doen. Verder is het misschien goed om er met mensen over te praten, met je vrienden ofz. Je kan zeggen dat je bang bent dat mensen je pijn doen enz en daar kunnen zij dan ook weer rekening mee houden.

Succes!!
Liefs,
Carlie

Ik snap niet hoe ik dat zou moeten doen... Ik ben altijd enthousiast, er werd toen ik dit vertelde aan vriendinnen gezegd dat ik juist altijd zo vrolijk ben en zoveel lach. Dus ik denk niet dat dat het is... Ik snapte ook niet zo goed wat ze ermee bedoelden.
Ik ben ook niet bang dat mensen mij pijn doen, hun zeiden dat ik dat was, maar dat is dus niet zo!

Het lijkt nu misschien alsof ik overal tegen in ga van wat je zegt, maar ik probeer uit te leggen wat ik bedoel...

[Ingemar]

Sylph schreef op 28-01-2004 @ 16:26:
Hebben ze nog überhaupt de moeite genomen ook nog iets positiefs over jouw te vertellen?

Ghihihi, dat zei Martine (een vriendin die bij me was, na het gesprek) ook, precies zo! Maar ja ze hebben ook nog iets positiefs gezegd.
Het was positief dat ik ging huilen, want zo konden ze zien dat ik ook emotie kon tonen! En dat ik goed bezig was daarmee!

[Carlie]

Ok Ingemar,

Is goed dat je t uitgelegd hebt en k snap t. Dan is dr idd niks wat je zou kunnen veranderen en als je vrienden juist zeggen dat jij altijd vrolijk bent enz dan is er toch helemaal niks aan de hand! Misschien is het dan toch goed om even terug te gaan naar die mensen om te zeggen dat ze het helemaal bij het verkeerde eind hebben, want zo kan jij toch ook niet verder gaan met die opdracht!

Succes!
Carlie

[Ingemar]

Carlie schreef op 28-01-2004 @ 21:00:
Ok Ingemar,

Is goed dat je t uitgelegd hebt en k snap t. Dan is dr idd niks wat je zou kunnen veranderen en als je vrienden juist zeggen dat jij altijd vrolijk bent enz dan is er toch helemaal niks aan de hand! Misschien is het dan toch goed om even terug te gaan naar die mensen om te zeggen dat ze het helemaal bij het verkeerde eind hebben, want zo kan jij toch ook niet verder gaan met die opdracht!

Succes!
Carlie

Owke, dankjewel
Ik ben blij met alle reacties, gewoon omdat ik dan zeker weet dat het een beetje vreemd is dat ze dat zo gezegd hebben.

Ik herken er ook weinig van in jou... Misschien ligt het er aan dat die mensen die dat gesprek met je hielden jou niet kennen? Ik denk dat één zo'n verslag en één zo'n gesprek een totaal vertekend beeld van iemand kunnen geven.

Je zou in een tweede gesprek iig aan kunnen geven dat je de punten die ze vorige keer aangaven met mensen uit je directe omgeving hebt besproken (teken dat je mensen in vertrouwen neemt) en dat zij er weinig van in jou herkenden ed. En ik denk dat je ouders (papa en mama wilde ik zeggen, maar dat staat hier zo raar ), zussen en vriend(inn)en en vooral jij zelf toch beter weten hoe jij in elkaar zit, dan twee van die mensen die denken alles uit zo'n een verslag te kunnen halen.

Wanneer je advies van iemand die er 'verstand van heeft' wilt, zou ik idd bv. naar die mensen zelf of een andere docent toe gaan.

Ik wilde net tegen de eerste post van Carlie in gaan (en ik ben, denk ik, wel iemand die Ingemar lang en goed kent ), maar ik zie dat ze haar mening al een beetje heeft aangepast.

[Ingemar]

Leonoor schreef op 28-01-2004 @ 21:13:
Ik herken er ook weinig van in jou... Misschien ligt het er aan dat die mensen die dat gesprek met je hielden jou niet kennen? Ik denk dat één zo'n verslag en één zo'n gesprek een totaal vertekend beeld van iemand kunnen geven.

Je zou in een tweede gesprek iig aan kunnen geven dat je de punten die ze vorige keer aangaven met mensen uit je directe omgeving hebt besproken (teken dat je mensen in vertrouwen neemt) en dat zij er weinig van in jou herkenden ed. En ik denk dat je ouders (papa en mama wilde ik zeggen, maar dat staat hier zo raar ), zussen en vriend(inn)en en vooral jij zelf toch beter weten hoe jij in elkaar zit, dan twee van die mensen die denken alles uit zo'n een verslag te kunnen halen.

Wanneer je advies van iemand die er 'verstand van heeft' wilt, zou ik idd bv. naar die mensen zelf of een andere docent toe gaan.

Ik wilde net tegen de eerste post van Carlie in gaan (en ik ben, denk ik, wel iemand die Ingemar lang en goed kent ), maar ik zie dat ze haar mening al een beetje heeft aangepast.

Ja ik had het er ook met pap en mam over gehad en die vonden het ook heel raar. Leon ook, en mijn klasgenoten snapten er ook niks van. Ik ga het nog aan een paar mensen vragen natuurlijk. Maar ik denk dat het wel duidelijk is voor mij. Die mensen hebben het bij het verkeerde eind!

Ingemar schreef op 28-01-2004 @ 21:25:
Ja ik had het er ook met pap en mam over gehad en die vonden het ook heel raar. Leon ook, en mijn klasgenoten snapten er ook niks van. Ik ga het nog aan een paar mensen vragen natuurlijk.

Daarom. 'k zou ze ook zeker zeggen dat je het met zoveel mensen er over gehad hebt en dat je van al die mensen eigenlijk dezelfde reactie kreeg.