|
Dank je wel Mala.
Ik vlucht van huis, van thuis, van de plek waar papa hoort. Ik weet dat het fout is, ik moet me niet afzonderen van mama en mijn broer, maar ik wil niet thuis zijn.
Ik heb het steeds zo koud. Komt natuurlijk door de pep, ik eet en slaap nauwelijks. Ik las ook ergens dat kou een veel voorkomende klacht is bij rouwverwerking.
Gister was ik de hele middag alleen thuis. Ik zat achter papa's computer, leegte wisselde af met woede. Wat ik al die uren heb gedaan weet ik niet precies meer. Volgens mij heb ik vaak domweg naar het beeldscherm lopen staren, met papa in mijn hoofd, terwijl ik op zijn plekje zat.
Mijn pep was op, voor het eerst sinds papa dood is was ik nuchter. Dat maakte de leegte nog groter, pep kon het een beetje vullen.
Om acht uur ging ik naar J., was van plan niet te laat naar huis te gaan. Ik ging op zijn bank liggen, voelde me nog leger. Mijn god, nooit geweten dat er zo’n heftig gevoel bestaat. Kan je het eigenlijk wel gevoel noemen? Het is geen verdriet, het is niets, dood van binnen. J. vroeg steeds wat er was, ik bleef zeggen dat er niets was.
Ongeveer twee uur gelegen, toen nam J. wat speed en bood mij aan. Ik vulde de leegte, voelde me meteen beter. Maar de leegte sloop rond twaalf uur weer binnen. Ik was onrustig, er rolde soms een traan over mijn wang. J. was bezig en zag het niet, ik probeerde niet te huilen. Tot hij naar me keek, weer vroeg wat er was. Ik kon niets meer uitbrengen. Hij troostte me, zei dat ik het moest aangeven als ik me rot voel, als ik niets zeg kan hij er niet voor me zijn. Ik moest omschrijven hoe ik me voelde.
Leeg, alleen maar leeg en verschrikkelijk moe. We namen nog wat pep, ik ging me weer beter voelen. De rest van de nacht vooral wat games gespeeld op zijn pc. De nacht veranderde in ochtend, ik ging niet naar huis, liet niets van me horen. De ochtend werd middag, leegte bleef ik opvullen met pep. J. en ik gingen samen gamen. Hij deed weer heel lief, ik voelde me weer gelukkig. Daarna deden we wat cabaret op, maar van kijken kwam weinig. Hij zei zulke lieve dingen, mijn glimlach verdween niet meer.
Om half zes nam ik mijn laatste lijn en ging naar huis. Mijn moeder was niet eens boos dat ik de hele nacht, ochtend en middag was weggebleven zonder wat te laten horen.
Na het eten hebben zij, mijn broer en ik een gesprek gehad over onze gevoelens. Mama moest huilen, dat is verschrikkelijk om te zien. De rest van de avond heb ik me wel goed gevoeld, met mama wat sites over rouwverwerking bekeken. De pep is ondertussen al uitgewerkt, ik begin moe te worden. Ben bang voor het moment als de leegte terug komt. Ga nu maar naar bed, wil morgenochtend even naar school, om bij de stamgroepbijeenkomst te zijn.
Ik wil naar J. en samen snuiven en me gelukkig voelen en papa vergeten. Ik wil niet het rouwproces doormaken en me weer leeg of rot voelen. Gek, want ik besef het nog niet echt, dat hij dood is. Ik weet het wel, maar het gevoelsmatig wil het niet echt doordringen. Of toch wel, ik weet het niet, ik voel me zo raar.
En fuck it, waarom school? Het voelt zo onbelangrijk, overbodig. Ik zie geen toekomst meer. Die zag ik voor zijn dood al niet echt, maar nu is het helemaal zo uitzichtloos. Het enige wat ik nog wil is bij J. zijn, onder invloed van pep. Maar ik zou even stoppen met pep en kan niet blijven vluchten van huis, ik kan niet steeds bij J. zitten, dat is niet goed voor mij, niet goed voor hem, niet goed voor ons en niet goed voor mama, mijn broer en mij. Leven is moeilijk, soms flitst de gedachte dat ik bij papa wil zijn door me heen. Godver, ik voel me echt raar, ik ken mezelf niet meer, alles is veranderd, nooit zal het meer worden zoals het was. Onwerkelijk, beangstigend, ik ben doodsbang.
Niet denken, niet denken, niet denken, nu naar bed, slapen, niet denken.
Help.
__________________
Digital ash in a digital urn.
|