"Relationele" liefde en vermaning...

[de abt van sion]

i

[MazeMouse]

Ligt eraan wat jij ziet als een vermaning.
Iemand op harde hand corrigeren (door een keer te snauwen of boos te worden) of aangeven dat je ergens anders over denkt en er samen proberen uit te komen?

Ik kies zelf namelijk voor die laatste optie. Alhoewel ik eerst aankijk wat de ernst van het probleem is en of het heel erg storend is. (ik heb zo even geen voorbeelden)
Ik sluit mijn ogen echt niet voor de fouten/gebreken van de ander maar ik ga er niet als een havik op zitten. Ik zorg gewoon dat ik een hoop van de gebreken van iemand al ken voor ik mezelf uberhaupt in een relatie stort. De dingen die er dan zijn neem ik voor lief of zijn we samen al aan het werken om die eruit te krijgen.

Maar goed, dat zie ik eigenlijk niet als een vermaning maar meer als aanpassen aan elkaar.

Nou, als ik mijn vriend niet versta dan verzoek ik hem inderdaad wel om eens klinkers te gebruiken bij het praten - dat is toch op zich een vermaning. Dat doe ik op de momenten dat ik het nodig vindt, en dan wel meteen, want het heeft toch weinig zin om hem te laten doorpraten als ik er niets van versta. En nee, ik geloof niet dat dat vermanen effect heeft op onze toekomst.

[maanmeisje17]

de abt van sion schreef op 11-11-2003 @ 13:01:
Ik wil het nu hebben over één van de vele verschijningsvormen van de liefde, en wel de misschien meest populaire: de "relationele" liefde.

Liefde en vermaning. Twee woorden. Twee eigen werelden.

Wat me interesseert, is de vraag in hoeverre de liefde binnen een relatie vermaning toelaat. Ik bedoel: gaan jullie zo op in je relatie dat je de ogen sluit voor de fouten en gebreken van de ander, of is het eerder zo dat je er - al dan niet meteen - tegen in actie komt?
Tweede vraag: indien je niet of wel tot actie komt, waar ligt dan het beslissende moment? Meteen in het begin? Of als een probleem al een tijdje "suddert"?
Derde vraag: wat denk je werkelijk bij je vermaning? Denk je dan - afhankelijk van de ernst van het te corrigeren probleem - niet ook aan mogelijke gevolgen voor de toekomst?

Hmm ik vind het wel een intressant onderwerp...
Ik ga niet zo op in me relatie dat ik helemaal blind ben voor de fouten van hem. Maar ik moet wel toegeven dat ik van mijn vriend veel meer kan hebben dan van gewone vrienden, ik slik als het ware meer. Maar natuurlijk zijn er wel grenzen, ook hij kan tever gaan en dan zal ik er zeker tegen in actie komen. Hierbij kom ik meteen op de tweede vraag... in de de praktijk weet ik niet hoe ik zou handelen maar ik zou nu antwoorden dat ik inderdaad niet meteen in actie kom, dit doe ik overigens ook niet bij gewone vrienden. Ik denk eerst, misschien was het eenmalig, en laat ik het inderdaad een tijdje sudderen, maakt mijn vriend keer op keer in mijn ogen dezelfde fout, dan gaan we is fijntjes praten. Dit geldt overigens alleen voor "irritante eigenschappen". Heeft mijn vriend gewoon een hele foute actie, denk aan bv, lekker extreem, mij uitschelden, dan wacht ik niet eerst af of het nog een keer gebeurt, dan krijgt hij het meteen over zich heen. Mogelijke gevolgen voor de toekomst ? daar denk ik niet aan.. je relatie moet het toch kunnen overleven dat je elkaar op zijn tijd corrigeerd ?

de abt van sion schreef op 11-11-2003 @ 13:01:
Ik wil het nu hebben over één van de vele verschijningsvormen van de liefde, en wel de misschien meest populaire: de "relationele" liefde.

Liefde en vermaning. Twee woorden. Twee eigen werelden.

Wat me interesseert, is de vraag in hoeverre de liefde binnen een relatie vermaning toelaat. Ik bedoel: gaan jullie zo op in je relatie dat je de ogen sluit voor de fouten en gebreken van de ander, of is het eerder zo dat je er - al dan niet meteen - tegen in actie komt?
Tweede vraag: indien je niet of wel tot actie komt, waar ligt dan het beslissende moment? Meteen in het begin? Of als een probleem al een tijdje "suddert"?
Derde vraag: wat denk je werkelijk bij je vermaning? Denk je dan - afhankelijk van de ernst van het te corrigeren probleem - niet ook aan mogelijke gevolgen voor de toekomst?

- Ik heb ik het begin mijn ogen wel gesloten voor zijn minpuntjes... En durfde er ook niet echt iets over te zeggen (bv rasictische opmerkingen ofzo) Maar nu heb ik zoiets van ik moet het ook aanhoren, dus je roept dat soort dingen maar in je eigen tijd.
In het begin dacht ik dat ik alles verkeerd deed, en dat ik niet moest zeuren, maar nu heb ik zoiets van: waarom niet?
- ik laat het betreffende altijd een beetje sudderen, wanneer het me na een paar dagen nog hoog zit zal ik het wel zeggen. Zo niet dan was het waarschijnlijk niet storend genoeg. Ik hoef hem ook niet op elk puntje te wijzen...
- Ik denk bij corrigeren niet aan de gevolgen voor de toekomst...