Oud 22-07-2005, 16:00
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
De zon scheen toen we richting het schoolgebouw liepen. Vogels vloten zachtjes, even stond ik stil en keek omhoog. Wolken dreven voorbij. Ik kreeg een por, keerde terug naar de aarde, we moesten opschieten. We mochten niet te laat komen, dan zouden we pas echt voor schut staan. Ik trok mijn rugzak recht en versnelde mijn pas. Mijn rugzak was zwaar, zoals altijd. Elke ochtend liepen we deze route, ik haalde Marc van het station en samen gingen we naar school. Meestal rookten we nog even een peukje, maar dat hadden we vandaag overgeslagen.

Bijna was ik niet overgegaan. De leraren hadden vergaderd en besloten dat ik van school af moest, het zou wel een verassing voor ze zijn mij weer te zien. Marc was wel over, hij zat niet in mijn jaar. Hij zat een jaar hoger. Ik geloof niet dat hij dat erg leuk vond dat hij over was. Hij keek nooit blij.
We naderden de ingang van de fietsenstalling. Even bleven we staan, niet twijfelend, eerder plechtig.

Ik trok mijn rugzak nog wat strakker toen ik de conciërge vanuit de verte aan zag komen lopen. Ik zocht Marc’s hand en kneep er even in. Hij keek me aan en we stapten de drempel over. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel toen we langs de fietsen liepen en de conciërge ons groette. De ingang van het gebouw naderde, leerlingen liepen door elkaar, sommigen zaten nog buiten te roken, anderen gingen alvast naar binnen. Marc stopte bij het muurtje en haalde een pakje sigaretten uit zijn broekzak. We hadden nog even tijd voordat de bel ging. Ik inhaleerde flink, waardoor ik moest hoesten.

Marc glimlachte even en keek op zijn horloge. Mijn peuk was bijna op, en op het moment dat ik ‘m op de grond gooide ging de bel. Gezamenlijk liepen we naar de deur, liepen de hal in. Ik plofte mijn rugzak op de grond en zag vanuit mijn ooghoeken hoe Marc hetzelfde deed. Langzaam trok ik met trillende handen de rits open en zocht tussen mijn boeken. Toen mijn handen het koele metaal raakten kwam er een vreemd soort rust over mij. Ik sloot het in mijn handen en ging naast Marc staan. Even verborgen we onze buit nog, toen richtte Marc zijn pistool in de lucht zodat iedereen het kon zien.
We konden nog terug.

Dit is mijn eerste langere verhaal, ik zal het in stukken op letteren plaatsen als daar interesse voor is
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 22-07-2005, 16:09
Charlottetje
Avatar van Charlottetje
Charlottetje is offline
Tsja, het is duidelijk nog een inleiding.
Er zijn wat komma's die best door punten vervangen zouden kunnen worden en volgens mij is het floten en niet vloten...

Niet echt mijn ding, denk ik, maar als ik jou was zal ik in elk geval meer van je verhaal plaatsen, dit lijkt mij nog te nietszeggend....

Charlotte
__________________
ja, maar...
Met citaat reageren
Oud 22-07-2005, 16:11
--Pipeloi--
Avatar van --Pipeloi--
--Pipeloi-- is offline
Ben nu wel benieuwd naar de rest, maar het is idd nog echt een inleiding
__________________
Love is a battlefield.
Met citaat reageren
Oud 22-07-2005, 16:27
Astuanax
Avatar van Astuanax
Astuanax is offline
Ja schrijf voort!
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.
Met citaat reageren
Oud 23-07-2005, 22:10
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
Ik had Marc nog nooit zo aantrekkelijk gevonden als op dit moment. Zijn lange haren en jas wapperden op de tocht van de openslaande deuren, zijn satanische blik gaf hem iets woest mannelijks, toch ook angst aanjagends.
Zijn pistool richtte hij langzaam naar voren, pure macht.
Hij was god, besliste over leven en dood. En hij wist het.
Ik zag hoe hij lachte. Het meisje waar hij op richtte was niet veel ouder dan ik, ik had haar wel eens zien lopen. Ik voelde me boven haar verheven, ze was niemand.
Met betraande ogen en een gebroken stem smeekte ze om te worden gespaard. Wij hadden een hekel aan geslijm als dit, mijn vriend zou haar leren. Plotseling voelde ik de drang om dat kruiperige kreng zelf te vernietigen. Ik sloot mijn ogen en er klonk een schot.

Mijn lichaam schokte, toen ik mijn ogen opendeed zat er bloed op de muur. Marc staarde me aan. ‘Ik wou haar!’ Daarna Gaf hij me een knipoog, richtte zijn pistool op een jongen die op de grond lag en hysterisch gilde, en schoot. Het gegil in de hal was niet meer te harden, ik drukte mijn handen tegen mijn oren, menselijk gegil vergiftigde mijn ziel.
Marc pakte mijn handen en trok me mee de gang op, waar verschillende mensen gillend voor ons uit renden. We schoten op ze. Het deed me goed om zo machtig te zijn. Ik voelde Marcs hand trillen. Ik schoot naast me, op een brugklasser die zich had verstopt tussen de kluisjes en van angst in zijn broek had geplast.
Alles gebeurde in slowmotion. We dansten door de gang, Het was alsof ik mezelf kon zien, weerkaatst op mijn netvliezen. Ik was puur en bitter, zoals alleen de dood zou kunnen zijn. De donkerste, puurste reep chocola die men binnen deze scholengemeenschap ooit zou proeven. Proeven, niet slikken. Slikken zouden ze het nooit bedacht ik tot mijn spijt.
Een kunstmatige spijt, niet gemaakt om lang te duren.

Buiten werd het donker maar we straalden van geluk. Kransen van licht cirkelden boven onze hoofden, het kleurde de vloer onder onze voeten goud. Marc zoende me op mijn mond en deed een stap achteruit, glimlachend. Hij richtte zijn pistool. Ik deed hetzelfde. In mijn hoofd telde ik af voor ik de trekker overhaalde. Een pijnscheut, heel even maar. Ik werd achteruit weggeblazen, raakte de kluisjes, struikelde over de brugklasser.

Alles werd zwart. Hel. Eindelijk hadden we ons doel bereikt.

Lang bleef het zwart, tot plotseling en fel rood licht in mijn ogen scheen. Het moest het licht van de hel zijn. In een waas zag ik een menselijke figuur over me heen buigen, zacht werd er een hand op mijn gezicht gelegd. De hand duwde steeds harder op mijn mond, ik kon niet ademen, ik ging stikken. Ik worstelde in doodsangst, tot ik plotseling besefte dat ik al dood was.
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!
Met citaat reageren
Oud 24-07-2005, 13:14
Astuanax
Avatar van Astuanax
Astuanax is offline
Wat een inlevingsvermogen!

!
__________________
Niets is helemaal waar en zelfs dat niet.
Met citaat reageren
Oud 27-07-2005, 21:26
do_89
Avatar van do_89
do_89 is offline
Wooow!!
Dat is echt mooi!!
Is dat het eind of gaat het nog verder??
Echt knap!
__________________
~*~do~*~
Met citaat reageren
Oud 27-07-2005, 22:03
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
Het gaat nog verder. En bedankt voor de complimenten
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!
Met citaat reageren
Oud 28-07-2005, 03:29
Verwijderd
Bij het begin dacht ik - mwoah, best een leuk einde, maar voor de rest niet echt wat. Dus voor een kort verhaal was het.. Matig, oid.

Maar toen las ik het vervolg, en bleek het dus geen kort verhaal te zijn. Beterrr. Vooral omdat ik dacht dat het hele verhaal over die shooting zou gaan, maar aangezien de twee zich reeds een kogel door de kop hebben gejaagd, is het niet zo. Ik ben echt benieuwd naar het vervolg.
Met citaat reageren
Oud 28-07-2005, 12:03
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
Er kwam een moment dat ik het ondanks mijn besef niet meer uithield. Ik deed een laatste poging me te verzetten tegen de drukkende hand, voelde toen alle energie langzaam uit mijn lichaam wegstromen, anders dan de eerste keer, toen het in een flits was gegaan.
Als eerste werd het weer zwart voor mijn ogen hoewel ik ze wijd open had gesperd. Daarna verlamden een voor een de rest van mijn zintuigen. Ik voelde alleen mijn longen nog, die het punt van explosie bijna bereikt hadden. En toen, zo plotseling als het schot geklonken had, vulden mijn longen zich vol met lucht.

Ik hapte naar adem, begon langzaam weer te voelen, te denken. Als laatste merkte ik dat ik mijn ogen gesloten had. Toen ik ze probeerde te openen drong een fel licht zich op aan mijn netvliezen en werd ik gedwongen om ze weer te sluiten. Een tweede poging was meer succesvol. Het licht leek af te nemen wanneer ik mijn ogen langer openhield, ik kon nu zelfs kleuren en vormen onderscheiden. Waar was ik?

Ik keek om me heen, de vage vormen en kleuren werden opgezogen door de scherpe beelden die ik nu te zien kreeg. Ik lag, zo zag ik als eerste, onder een lantaarnpaal. Het moest nacht zijn, buiten mijn lichtkring was een zwak rood licht dat steeds werd onderbroken door het licht van andere lantaarnpalen, de lucht was donker en vol sterren. Een razend geluid drong nu ook mijn oren binnen, een windvlaag zoog langs mijn gezicht.

Toen, een enorme klap in mijn gezicht, wist ik waar ik was. Ik lag langs de kant van de snelweg. Mijn hart begon sneller te kloppen toen ik mijn handen zag, mijn geschaafde knieën, kapotte kleren. Ik was weer zes. Ik was weggelopen van huis, tot ik niet verder kon lopen. Ik was uitgekomen bij een fietspad, gestruikeld en in de prikkelstruikjes gevallen. Een auto was gestopt, ik was ingestapt.
De bestuurder probeerde er achter te komen waar ik vandaan kwam. Ik had niks verteld. Hij had me meegenomen naar een stopplaats voor truckers, ik kreeg een hamburger en sinas met een rietje, moest blijven zitten terwijl hij ging bellen. Ik vond het niet leuk daar, at mijn hamburger, dronk mijn sinas en sloot mezelf op in de wc tot de man me weer gevonden had.
We gingen weer een stuk rijden, hij moest tanken en deed de deur op slot. Ik klom uit het raampje en rende zo hard als ik kon, weg van de auto.

Het was echt donker geworden, ik was zo slaperig dat ik niet langer door kon lopen. Ik was bang in het donker. Er waren vast monsters die mij zouden opeten, of mannen in auto’s die mij mee zouden nemen. Ik liep naar het licht van een lantaarnpaal. Viel in slaap achter de vangrail.

Ik wist wat er nu zou gaan gebeuren. Ik wachtte af. Na een uur werd mijn vermoeden bevestigd. Een zaklamp werd op mij gericht. Een mannenstem schreeuwde iets. Ik werd gedragen naar een auto, sliep de rest van de nacht op het politiebureau. Tegen de ochtend hadden ze uitgevonden waar ik vandaan kwam, brachten me terug naar huis. Mijn Verbaasde ouders stonden in de deur opening. Ze hadden me gemist. Ik mocht best weglopen, zaten ze niet mee. Maar een nacht langs de snelweg vonden ze toch wat teveel van het goede. Misschien hadden ze verwacht dat ik bij een vriendinnetje sliep.
Toen de politie weer weg was maakten mijn ouders een afspraak met mij dat ik voortaan moest vertellen waar ik heen ging, als ik weer van plan was weg te lopen, en ze gingen slapen.
Ik zat op de bank, keek tellsell. Ik kon niet slapen. Ik zong voor mezelf een liedje.

Als kindjes niet slapen gaan,
komt het enge monster eraan.
Hij komt eraan, neemt je mee,
sluit je op in de wc.
Dus ga maar lekker slapen in het licht,
verzin een mooie droom
en doe je oogjes dicht.



Elke nacht verzon ik voor mezelf een liedje, soms schreef ik ze op.
Toen ik bijna mijn ogen dicht had veranderde het geluid van de tv. Steeds holler klonken de reclame kreten van tellsell, alsof ze nu van heel ver weg kwamen.
Ik opende mijn ogen weer, sneeuw op de zender.
Plotseling sprong het beeld om, ik zag een meisje aan de kant van de snelweg. Ze had een aardappelmesje. Even was er een close-up van haar gezicht, tranen stroomden over haar wangen. Ze beet op haar lip. Tranen vielen op haar armen, vermengden zich met bloed dat uit haar doorgesneden polsen vloeide. Flits, Tellsell. Het Nikkei broodmes sneed ook door een bevroren spinazie verpakking. Tony keek me aan, hield zijn mes omhoog voor de camara. ‘Bel nu!”
Ik voelde me zo misselijk en afschuwelijk dat ik moest overgeven en rende naar de wc.
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!

Laatst gewijzigd op 28-07-2005 om 12:06.
Met citaat reageren
Oud 29-07-2005, 11:34
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
De koele kalmheid die een wc-ruimte soms kan uitstralen had zijn effect op mij. Starend naar de witte tegels, de deur, het groene harige matje waar mijn voeten boven bungelden, dacht ik langzaam na. Ik was nu mijn zesjarige zelf geworden, met de hersens en ervaring van mijn zeventienjarige leven. Zou dit de hel zijn, mijn straf? Dat ik mijn hele bewuste kindertijd opnieuw moest beleven? Het leek me sterk.
Marc moest hetzelfde zijn overkomen. Onze levens liepen de laatste maanden voor de dood aardig parallel..

De dood. Nooit had ik er anders over gedacht dan dat dat het ‘einde’ zou zijn, het grote zwarte gat waar je inviel zonder dat nog te merken. In plaats daarvan werd ik na mijn dood terug geslingerd in de tijd, keek ik naar tell-sell, zat ik op de wc.
Het tv fragment van het meisje langs de snelweg kwam weer bovendrijven. Het was het verschrikkelijkste filmpje dat ik ooit had gezien. Een moment kwam het in me op dat dit misschien een boodschap van hoger af kon zijn. Ik staarde lang naar de wc-deur.
Uren gingen voorbij. Gestommel op de trap, mijn vader en moeder waren wakker. Ik draaide het wc-slot open, wilde de deur openduwen. De deur bleef op slot. Ik kon zo hard duwen als ik wilde, de deur bleef dicht. Het licht begon te knipperen. Ik kneep mijn ogen stijf dicht, moest mijn huilreflex bedwingen. Ik kreeg geen lucht meer. Happend naar adem viel ik naast de wc pot op de grond, alles werd weer zwart.
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!
Met citaat reageren
Oud 12-08-2005, 10:55
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
Hmm geen reacties meer jammerrrr.. Vraag me af wat het nog waard is om de rest hier te posten?

Commentaar please.

PLEASE
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!
Met citaat reageren
Oud 12-08-2005, 22:40
Norrage
Norrage is offline
Ik post hier zelden, laatste keer dat ik dat deed was ergens vorig jaar, maar ik botste ineens op dit verhaal hier. Geheel toevallig(niet helemaal want ik schrijf zelf ook heel veel en was op zoek naar lotgenoten) en ik was aangenaam verrast.

Toen ik de eerste regels lag dacht ik "Ohnee...weer iemand die denkt dat ie kan schrijven maar het gewoon niet kan, en een clichematig verhaal over een liefdesrelatie" maar daar kwam supersnel verandering in

Ik vind dat je een geweldige sfeer weet neer te zetten die ik zelfs in boeken niet vaak tegenkom. Geweldig...Het verhaal is bovendien nog onvoorspelbaar wat ik ook een ontzettend pluspunt vind.
Kritiek heb ik ook wel een beetje, maar dat hangt een beetje van af hoe je het verhaal gaat vervolgen. Je hebt die eerste delen heel snel geschreven - weinig 'en' etc. - en dat was heel goed en gaf een hele goede sfeer, maar ik hoop dat je dat niet het hele verhaal blijft doen.(ik verwacht niet dat je dat doet, maar ik zeg het toch maar even )

Ik zal je verhaal hier blijven lezen, ook al kom ik hier niet vaak...
Ga zo door
Met citaat reageren
Oud 13-08-2005, 23:05
Choking Duck
Avatar van Choking Duck
Choking Duck is offline
Ik sluit me aan bij het bovenstaande!
MEER!!
__________________
Of gewoon niet.
Met citaat reageren
Oud 14-08-2005, 12:09
Broeder
Avatar van Broeder
Broeder is offline
Niet zoveel tv kijken hoor.
__________________
ENIGSINDS WANNEER?
Met citaat reageren
Oud 14-08-2005, 22:59
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
Lucht. Lucht stroomde mijn longen weer binnen.
Voor ik mijn ogen opendeed probeerde ik me voor te stellen hoe oud ik nu zou zijn. Een rare eigenschap, proberen te raden wat er aan de hand is, voordat je het echt te weten komt.
Als we mijn traumatische ervaringen chronologisch zouden bekijken; mijn eerste schooldag was een ramp geweest. De politie was me op komen halen, omdat mijn ouders me uit principe niet naar school wilden sturen.
Niet geheel onvoorbereid deed ik een oog open.

Geen politiebusje.

Ik zat op een bankje, het was koud en nacht, ik voelde kippenvel opkomen terwijl ik naar de maan keek.
Volle maan, ik had geen trauma’s waar een volle maan in voorkwam.
Ik keek naar mijn benen, schrok me dood. Bloed sijpelde over mijn blote knieën, via mijn onderbenen, zo mijn schoenen in.
Ik bekeek mezelf verder. Het bloed leek van mijn hoofd te komen. Nu ik eraan dacht; ik had hoofdpijn. Knallende, scheelmakende verschrikkelijke onhoudbare hoofdpijn.

Bijna kwam ik op het punt waarop ik voor een derde keer vrede ging sluiten met mijn doodvonnis, me afvragend of dit misschien een foutje in de hiernamaalse routeplanning zou zijn, toen alsof een schakel werd omgezet, mijn hoofdpijn verdween.
Ik vroeg me niet eens meer af waarom ik nog pijn voelde na mijn dood, waarom ik hier zat, laat staan waarom het zo ineens weer was opgehouden.
In plaats daarvan bekeek ik gedachteloos mijn omgeving wat beter. Het bankje waarop ik zat was gemaakt van staal, een levenloos materiaal, en leek uit één stuk te zijn gemaakt.
Het deed me denken aan de antivandalisme bankjes waarop ik wel op de bus had gewacht. Hufterproof bankjes in de hel.
Ironisch, ze zouden het wel nodig hebben.
Vanaf het moment dat ik mijn ogen hier had geopend had ik niet het idee gehad weer op een aardse plaats te zijn terechtgekomen. Alles leek uit levenloos materiaal te zijn opgebouwd, het gras achter mijn bankje bewoog niet, de weg voor mij leek geen einde te hebben, of juist heel abrupt op de houden. Er was geen diepte, geen leven. Alsof ik me in een toneeldecor bevond.

Wat ook raar was, afgezien van het feit dat ik nog steeds heftig leek te bloeden, dat zodra het de grond bereikte mijn bloed leek te verdwijnen.
Toen ik met mijn hand de weg probeerde aan te raken trok ik die met een gil terug. De weg was loeiheet. Stereotype van de hel natuurlijk, hitte. Was te verwachten. Zuchtend staarde ik naar de zijkant van mijn decor. Ik verveelde me nu al.

Hoe diepteloos de hel dan ook mocht lijken, aan het einde van weg werd al snel de gestalte van een persoon zichtbaar. Met de verbazing die ik nog kon opbrengen na al mijn andere postmortale avonturen zag dat de figuur een man moest zijn, oud, mager en versleten, maar menselijk.
Een lichte opluchting openbaarde zich, die ook snel weer werd verdrukt door de gedachte aan het laatste uur van mijn leven waarin ik toch als een dodelijke ijsprinses een dozijn scholieren had omgebracht.
Naar alle waarschijnlijkheid zou ik daar nu terecht voor worden gesteld met middelen die op aarde niet voor handen waren. Dat pijn een van deze middelen zou kunnen zijn, daar had ik tot mijn dood niet op gerekend, zoals op wel meer dingen niet.

Ik concentreerde me weer op de weg, visioenen van kookpotten en hellevuren heftig onderdrukkend met de hoop dat dit gewoon een voorbijganger zou zijn, een mede- helbewoner.
Nu ik beter keek, deze oude man zag er wel erg vreemd uit. Hij had een houten been.
Langzaam tikte het in mijn richting, de persoon die er aan vast zat leek niet in de verste verte verbaasd dat hij nu het pad kruiste van een bloedend meisje met als bron daarvan (zo gokte ik), een aanzienlijk gat in haar schedel.
De man had mijn bankje bereikt en liet zich moeizaam zakken, mijn hulppogingen beleefd maar duidelijk afwerend, iets naar wat ik vermoede wel eens te maken zou kunnen hebben met eventuele bloedvlekken die ik achterliet op zijn afgewassen maar onberispelijk witte overhemd.
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!

Laatst gewijzigd op 15-08-2005 om 11:40.
Met citaat reageren
Oud 14-08-2005, 23:03
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
Bedankt voor de reacties
Dat ze positief zijn is natuurlijk mooi meegenomen Hoop dat dit deel voldeed aan eventuele verwachtingen iig..
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!
Met citaat reageren
Oud 16-08-2005, 21:41
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
Reacties?

Please?
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 17-08-2005, 00:08
Tink*
Avatar van Tink*
Tink* is offline
Ik vind het goed ingeleefd en mooi bedacht allemaal, vooral het deel over dat ze weer 6 jaar is en met de tell sell reclame vond ik erg sterk. Ik zou graag meer lezen
__________________
Je was een glasblazer met een wolk van diamanten aan zijn mond
Met citaat reageren
Oud 17-08-2005, 14:20
Norrage
Norrage is offline
Goed volgende deel Ik vind het toch een best ingewikkeld verhaal, maar ik denk dat dat je bedoeling. Ik heb af en toe wat moeite het te volgen...Maar dat komt niet door een verkeerde schrijfstijl of zo.

Het doet me een beetje denken aan een droom of zo, dat het niet echt is. Dat vind ik mooi..maar of het waar is weet ik niet.
Ben benieuwd naar het vervolg
Met citaat reageren
Oud 17-08-2005, 22:19
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
Een beetje beschaamd trok ik mijn handen terug en legde ze in mijn schoot. Ik overwoog ze af te vegen, maar aangezien mijn bloed nog net zo hard naar beneden leek te stromen als bij mijn aankomst, zou dat niet veel effect hebben.
Een tijd lang gebeurde er niets. Ik keek voor me uit, mijn handen in mijn schoot, mijn kleren gedrenkt in bloed. De man leek het niet te boeien. Hij staarde alleen strak voor zich uit.
Toch durfde ik me niet te bewegen, alsof dat hem zou aansporen datgene uit te voeren waarvoor hij hier gekomen was.
Een minuut ging voorbij, een uur, misschien een dag. Ik wist het niet. Het werd niet licht, ook niet donkerder.
Ik merkte dat de hoeveelheid bloed die uit mijn hoofdwond stroomde langzaam begon te minderen. Toen er alleen nog een klein straaltje over mijn slaap sijpelde begreep ik dat ik waarschijnlijk bijna leeggebloed was. Erg emotioneel kon ik er niet van worden, het was alsof ik een dag in de stromende regen had gezeten, en het nu eindelijk opklaarde.
Nadat ook het laatste bloedstroompje op mijn gezicht was opgedroogd hoorde ik hoe de man zich langzaam naar mij toedraaide.
Met veel gesteun en gekreun en een ‘krak’ gevolgd door meer gekreun kwam hij in beweging. Na een minuut leek hij zich naar mij toe te hebben gedraaid, schraapte langzaam zijn keel en ademde uit.
‘Tijd is een aards begrip, maar we hebben het gehaald’ Het klonk alsof er een oude kachel werd aangestoken. Niet onaangenaam, een beetje moeizaam, maar warm. Toen ik mijn hoofd naar hem toedraaide voelde ik een koud vlaagje wind tegen mijn hoofdwond. Ik moest er verschrikkelijk uitzien. Medelijden voor mijn ouders stak in mijn borst. Ik zette het van me af, keek de man recht in zijn ogen.
Hij keek mij niet aan, maar leek zijn ijsblauwe pupillen te focussen op een belangrijker punt dat ver achter mij lag.

De vraag die ik voor mijzelf al bevestigd had gezien kwam weer bovendrijven en voor ik het wist rolden de woorden uit mijn mond.
De groeven rond de ogen van de man leken zich te verdiepen.
“Mijn naam is niet van jouw belang, Mariska. Er is hier geen licht, geen leven. Niet meer. Evenmin is het van jouw belang wie ik ben. Ik ben belangrijk, niet meer dan dat. Jij bent een mens, je hebt levens genomen, bent van je eigen beroofd. En nee..’ er klonk een spoortje van vermoeide routine in zijn stem door, ‘dit is níét de hel.’
Hij wist mijn naam. Zijn uitleg had mijn ene vraag laten delen in tientallen subvragen.
‘Hoe weet u mijn naam?’ De man schudde even kort zijn hoofd. ‘Helaas, is dit ook géén tijd om vragen te stellen. Luister naar wat ik te zeggen heb, je krijgt het druk. Hoe meer je weet, hoe moeilijker het gaat worden.’
Ik had meteen weer een dozijn nieuwe vragen klaar, maar met een veelbetekenende vernauwing van zijn neusgaten maakte hij mij nogmaals duidelijk dat hij ze niet ging beantwoorden.
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!
Met citaat reageren
Oud 19-08-2005, 12:14
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Hm... Het eerste stuk vond ik niet zo, omdat de stijl me iets te koel voorkwam, soms zelfs een beetje kinderlijk. Toch wilde ik wel verder lezen, omdat het me nieuwsgierig maakte. En ik ben blij dat ik dat gedaan hebt, omdat het verhaal steeds sterker werd! De stijl veranderde niet veel, maar misschien moest ik eraan wennen, want gaandeweg kwam het me niet meer kinds en koel voor, maar juist objectief, en dat hield me vast. Ben benieuwd hoe je nu verder gaat, hoe je de plek waar ze is en de dingen die ze moet doen gaat beschrijven, en of het dan nog steeds zo boeiend is!

Dus je moet zeker blijven posten!
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 19-08-2005, 21:16
Choking Duck
Avatar van Choking Duck
Choking Duck is offline
Zo onvoorspelbaar als het weer!
Fantastich vanaf de eerste letter.
Hoe verzin je t!
__________________
Of gewoon niet.
Met citaat reageren
Oud 19-08-2005, 21:24
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
Citaat:
Choking Duck schreef op 19-08-2005 @ 21:16 :
Zo onvoorspelbaar als het weer!
Fantastich vanaf de eerste letter.
Hoe verzin je t!
Piet Paulusma uitdrukkingen raken me altijd zeer
Wind, met veel waaien!
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!
Met citaat reageren
Oud 19-08-2005, 21:53
Changshan
Avatar van Changshan
Changshan is offline
Volgens mij raak je steeds meer in het verhaal, naarmate je verder schrijft, en word je dus ook perfectionistischer in je schrijven. Aan het begin was je schrijfstijl namelijk aanzienlijker 'rommeliger', waardoor sommige mensen het eerst inderdaad wat minder vonden.

Ik heb net alles gelezen, en wil ook wel meer. (a) Het is goed te volgen.
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 19-08-2005, 22:19
Anki
Avatar van Anki
Anki is offline
Citaat:
Changshan schreef op 19-08-2005 @ 22:53 :
[B]
Ik heb net alles gelezen, en wil ook wel meer. (a) [B]
ja, maar timo, jij wil áltijd meer!
__________________
Tsja...nou zeg...
Met citaat reageren
Oud 19-08-2005, 22:40
Changshan
Avatar van Changshan
Changshan is offline
Citaat:
Anki schreef op 19-08-2005 @ 22:19 :
ja, maar timo, jij wil áltijd meer!
Ik geniet, Clairetje, niets meer, niets minder.
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
Met citaat reageren
Oud 24-08-2005, 19:50
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
Er volgde een lange stilte, waarin ik veel vragen moest verbieden mijn mond te verlaten. Soms opende ik die onbewust, hapte naar adem, maar moest hem dan abrupt weer sluiten omdat er een vraag dreigde te ontsnappen. Ik voelde me alsof ik naast de koningin zat en een boer onderdrukte, die zich niet meer liet tegenhouden. Een soort uitstel van executie.

‘Goed.’ zei de man, en rechtte met een lichte ‘krak’ zijn rug. “Wat je wél moet weten.’
Het punt achter me leek zich even in mij te hebben verplaatst, hij liet zijn ogen over mijn gezicht glijden, om daarna weer dwars door me heen te kijken.
‘Jouw daad: het nemen van levens. Hiervan maken we je taak.’
Hij vertelde het alsof hij uitlegde hoe ik een appel moest schillen.
Verbaasd opende ik mijn mond om misschien iets te gaan zeggen, te vragen. De man was me voor.
‘Jij zult het leven gaan nemen van,’ zijn stem werd grimmiger, ‘hen die nog nooit zelfstandig hebben geademd.’

Opeens had ik een ontzettende zin in een sigaret, aangestoken met het eeuwige vuur van de hel, waar ik mijn hele postmortale bestaan brandend in door zou brengen.
De man gaf me geen tijd om lang na te denken over hoe verschrikkelijk zijn boodschap was, hij ging verder met zijn verhaal op een zakelijke geroutineerde toon.
‘De rest van je opdrachten zul je gaandeweg te horen krijgen. Vraag me niet waarom juist jij dit moet doen, het zal je niet helpen.’ Hij wist zichzelf van het bankje te hijsen, draaide zich om, en verdween. Een inktzwarte hoofdpijn viel over me heen. Ik kreeg geen lucht.

Ik was op weg.
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!

Laatst gewijzigd op 24-08-2005 om 19:55.
Met citaat reageren
Oud 24-08-2005, 19:53
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Hm, nice! Die wending is errug goed! Ben benieuwd...
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 24-08-2005, 23:35
Changshan
Avatar van Changshan
Changshan is offline
Ik ook!
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
Met citaat reageren
Oud 25-08-2005, 21:58
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
De zaal waar ik in wakker werd was smetteloos wit en zo fel verlicht dat ik pas na een paar minuten mijn ogen helemaal kon openen. Waar ik lag, was het koud en smetteloos. De vloer van het ziekenhuis. Altijd keurig geschrobd, geen stofje of vuiltje te zien. Des te groter was het contrast met de praktijken die zich een meter boven die vloer afspeelden, in de bedden met witte lakens en lichtgele dekens. Hier nog niet, hier lagen vrouwen met dikke buiken Libelles te lezen, te kletsen over babykleertjes. Te wachten op wat er komen ging.

Ik voelde me vreemd ongewenst. Zoals ze daar lagen te praten over de toekomst, het leven, bloemen, beschuitjes, kraamverzorgsters. Ik was dood. Ik had geen toekomst, behalve die van het ongeboren leven dat ik moest gaan nemen.
Ik stond op, liep naar een van de bedden en bekeek het bijzettafeltje waarop kaartjes, gehaakte babysokjes en een fruitschaal waren neergezet. ‘Welkom baby!’ Ik lachte verbitterd. Voor een van deze baby’s zou er een heel ander welkom zijn.
Ik bekeek de vrouw die in het ziekenhuisbed een Libelle lag te lezen van wat dichterbij. Ze had een mollig gezicht met rode appelwangetjes. Het recept dat ze las, voor appeltaart, zou ze waarschijnlijk uitknippen en stiekem in haar tas mee naar huis nemen.
Ik streek even met mijn hand over een appelwangetje. De vrouw rilde. ‘Vinden jullie ook dat het hier zo tocht?’ Ze hees zichzelf uit bed, liep naar het raam dat op een kier stond, en sloot het met een klap.
Ik bevond me in een bizarre loterij met zes potentiële winnaressen. Ik kon weg. Net als een computerspel figuurtje kon ik gewoon zolang als ik wilde in een hoekje gaan staan zonder dat er iets gebeurde, net zolang tot ik me dood ging vervelen. Tot ik het niet meer uit kon houden met de gedachte ongestraft te blijven voor mijn gruweldaden.
Alle vorderingen hingen van mij af.

De avond viel. Een zuster kwam de zaal binnengelopen, een karretje met dampende maaltijden voor zich uitduwend. Een voor een werden de borden met boerenkool van het karretje afgeladen. Vroeger moest ik al kokhalzen van alleen de geur, nu rook ik niets. Waarnemingen waren waarschijnlijk alleen toegestaan als ze nut hadden voor mijn taak.
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!

Laatst gewijzigd op 25-08-2005 om 22:01.
Met citaat reageren
Oud 25-08-2005, 22:09
Changshan
Avatar van Changshan
Changshan is offline
Citaat:
net zolang tot ik me dood ging vervelen.


Mooi mooi. Blijf voor verrassende wendingen zorgen.
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
Met citaat reageren
Oud 27-08-2005, 18:11
Roosje
Avatar van Roosje
Roosje is offline
Ik heb dit verhaal nooit willen lezen, maar ik weet niet meer waarom. Nu had ik tijd over en heb ik het toch gedaan. 't Is een stuk beter dan ik had verwacht! Het begin boeide me niet - oké, het boeide me op zich wel, maar ik vond het niet fijn lezen. Naarmate ik vorderde, werd het een stuk beter. En ik heb geen idee waar je naar toe wilt en aan de ene kant is dat heel positief - aan de andere kant een beetje irritant.

Goed werk.
__________________
Veel lopen, langzaam water drinken.
Met citaat reageren
Oud 27-08-2005, 18:13
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Fijn weer! Ben benieuwd naar wat er komen gaat...
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 28-08-2005, 10:38
Verwijderd
Met citaat reageren
Oud 01-10-2005, 20:17
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
Na een nogal lange tijd weer een gevolg, ik kon helaas niets meer schrijven ivm ernstig tijdgebrek.. Maar vanaf vandaag ben ik weer begonnen . Reacties zijn welkom!

Het sterkste wat ik me kan herinneren van mijn leven zijn drie roze konijntjes.
Ze waren niet echt natuurlijk, maar pluche. Gevuld met een of ander synthetisch materiaal, misschien schuimrubber, misschien van die kleine plastic bolletjes. Toen ik nog kleiner was vertelde ik ze wel eens wat ik had beleefd, ze konden goed luisteren.
Later besefte ik dat als je opgevuld was met plastic bolletjes, dat je dan waarschijnlijk niet veel keus had behalve luisteren. Gelukkig, dacht ik dan bij mezelf, dat ik geen saaie dingen vertelde. Als ik iets beleefd had wat misschien een beetje saai was verzon ik er gewoon een paar dingen bij om het leuker te maken.
Het waren niet mijn konijntjes. Misschien waren ze wel niet eens roze. Voor mij waren ze roze. Want roze was mijn lievelingskleur. Alle goede dingen van vroeger herinner ik me zo. Roze. Heerlijk stereotype, klein meisje houdt van roze en konijntjes.
Drie konijntjes. Bij mijn buren in de vensterbank. Als de buurvrouw zag dat ik naar ze stond te kijken deed ze vlug de gordijnen dicht.
Mijn buurvrouw was een heks, ze had de konijntjes betoverd. Daarom konden ze niet bewegen. Eigenlijk wouden ze wel heel graag met mij mee naar huis. Daarom kwam ik elke dag even langs, om ze te vertellen dat ik altijd aan ze dacht, gewoon om te laten weten dat ik ze heel erg lief vond.
Twee jaar later brandde het huis van de buren af. Ons huis liep flinke rookschade op, maar gelukkig waren we niet thuis toen het gebeurde. Dagenlang heb ik gehuild om de konijntjes, die ergens onder de rokende puinhopen moesten liggen.
Die konijntjes zijn me om de een of andere reden altijd bij gebleven.

Die om de een of andere reden werd me nu duidelijk. Toen het eten was bezorgd en alle vrouwen al kletsend grote happen in hun mond stopten, dwaalde mijn blik af naar het hoofdeinde van een van de bedden. Achter het bed hing een prikbord, met daarop een kaart. Een kaart met daarop drie konijntjes. Drie roze konijntjes in een vensterbank.

Ik trok mijn conclusies, en was niet de enige. Ik had de puzzelstukjes nog maar net op hun plaats gelegd toen de vrouw die in het bed voor het prikbord lag haar bord met boerenkool abrupt op de grond liet vallen. Even leek het alsof ze me recht aankeek, toen draaide ze haar ogen weg en stootte een angstaanjagende pijnkreet uit, waarna ze plat achterover viel en doodstil bleef liggen. Nu begonnen de andere vrouwen te gillen, verpleegkundigen en een dokter kwamen door de klapdeuren aangerend, schenen met lampjes in haar ogen, gaven verschillende injecties, waarna de vrouw onophoudelijk begon te stuiptrekken. De gordijntjes om haar bed werden dichtgetrokken.
Ik zag hoe de andere vrouwen wit wegtrokken en elkaar een beetje ongemakkelijk aankeken. Afwachten leek me het beste. Dat ik geen besef van tijd meer had begon me te irriteren. Hoewel ik voor mijn gevoel al minstens een paar uur in het ziekenhuis had doorgebracht, werd het niet donkerder buiten. Sterker nog, er veranderde helemaal niets. Het waaide wel buiten, maar aan de boom die achter het raam stond had zich nog geen blaadje verroerd. Misschien waaide het wel helemaal niet.
Ik had nu andere dingen om me zorgen over te maken. Het bed van mijn uitverkorene werd met een rotgang richting de uitgang gereden, terwijl de dokter aanwijzingen gaf. Ze gingen richting verloskamer, zo hoorde ik de voorste verpleegkundige schreeuwen tegen een collega die haastig kwam aanlopen.
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!

Laatst gewijzigd op 01-10-2005 om 20:23.
Met citaat reageren
Ads door Google
Oud 02-10-2005, 13:13
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Leuk weer! Weinig op aan te merken. Keep writin', ben nieuwsgierig naar de rest.
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Oud 03-10-2005, 17:08
Magican
Avatar van Magican
Magican is offline
Blijven schrijven, vooral blijven schrijven
__________________
I did it for teh lulz
Met citaat reageren
Oud 03-10-2005, 17:42
Changshan
Avatar van Changshan
Changshan is offline
Leuk! Heb je nog steeds een beetje een idee van hoe het verder moet?
__________________
"DAS WAR EIN BEFEHL!"
Met citaat reageren
Oud 19-11-2005, 19:15
Boate Bob
Avatar van Boate Bob
Boate Bob is offline
Het was een mooie dag om kwade plannen te verzinnen. Ergens ver weg hoorde ik een donderslag, regen sloeg tegen de ramen. Gordijnen stonden half open. Retro bruin tegen een achtergrond van glimmend zwart glas, zilveren glimmertjes en daarin weerkaatst mijn spiegelbeeld.
Zielig was ik. Het regende niet alleen buiten, ik regende ook. Mijn gezicht stroomde over, dikke zwarte druppels rolden over mijn gezicht. Ooit was ik met witte poeder bedekt, nu was dat niet meer nodig. Mijn huid was in een paar weken van licht roze naar bijna doorschijnend wit gekleurd.
Ik huilde niet. Ik had pijn die mijn keel dichtkneep en mij verbood te schreeuwen via mijn longen. Verder omhoog duwde ik het, via mijn holten, omhoog, omhoog. Tot het uiteindelijk mijn traanbuizen bereikte en naar buiten kroop. Tergend langzaam was het herstel. Maar er was geen andere manier.

Ik voelde nooit pijn tot die ochtend. Daarom was het ook zo verschrikkelijk. Ik stond alleen, keek verbaasd naar het raam en greep naar mijn keel. Uren en uren duurde het. Ik kon me niet meer bewegen tot het laatste restje emotionele pus mijn traanbuizen had verlaten. Grote brokken opgedroogde rotzooi verkrachtten mijn dichtgeknepen luchtpijp keer op keer, om daarna te smelten en naar buiten de stromen.
Op het moment dat ik me het kleinste stukje kon bewegen ging ik verschrikkelijk over mijn nek en spuugde bloed voor zeker drie kwartier. Tijd, wat een prachtig begrip.

En had ik een reden voor dit onmenselijke verdriet zoals anderen het zouden beschrijven, dan zou het de verwerking van mijn dood moeten zijn.

Dit is weer even een ministukje uit mijn verhaal, ik ben van plan om nu écht weer te beginnen met het vervolg, dit is dus een soort van bruggetje
__________________
All messed up and I don't care, so come on and take off your underwear!
Met citaat reageren
Oud 19-11-2005, 20:25
I C U
Avatar van I C U
I C U is offline
Ik ben echt helemaal uit het verhaal! Toch weet ik wel nog een beetje hoe het ging (heb net ook even 'gescand' ) Tja, ben benieuwd, eigenlijk zegt het laatste stukje niet zoveel, maar het leest prettig enz. enz. Blijven posten!
__________________
Ik ben ook maar een product van mijn opvoeding.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
Verhalen & Gedichten Verhalenwedstrijd: Als de liefde voor de maan gaat.
Ieke
0 05-04-2005 17:44
Verhalen & Gedichten Plaats hier gedichten die je mooi vindt van bekende dichters.
Dreamerfly
106 28-12-2004 22:45
Verhalen & Gedichten Akke en de zon
Boate Bob
2 20-12-2004 14:28
Verhalen & Gedichten de weg; of waarom gaat de zon niet onder...
sjoeltie
10 11-09-2004 18:06
ARTistiek De weg; of waarom gaat de zon niet onder?
Prada
21 15-04-2002 15:23
Verhalen & Gedichten De laatste keer dat ik de zon zag...
Secreet
1 14-01-2002 11:19


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 11:02.