De Lezer (column)

[®Observer]

Goedendag,

Ik zou van dit forum gebruik willen maken om wat meningen te horen over een column die ik voor scholieren.com heb geschreven. Om de motivatie voor het lezen te versterken zeg ik alvast dat deze column ietsje anders is dan mijn andere stukjes.

De lezer.

Diep in een afgebladerd bos zit een jongen in de bladeren. Zijn hoofd richting lucht zwaait hij zijn armen heen en weer. Zijn benen doen mee. Je ziet dat hij dolgelukkig is, hij kraait het uit van het lachen als er bladeren op zijn hoofd komen te vallen. Je loopt naar hem toe. De bladeren die hij naar je toe gooit negeer je, net als de takken die hij in je neus probeert te duwen en de modder waarmee hij je jas besmeurt. Met een lichte stoot duw je hem om. De jongen graait in zijn zakken, en pakt er uiteindelijk een prop papier uit. “Lees!” Je vouwt het blad open. Er valt wat zand uit.

Het blad telt drie alinea’s, bovenaan is de titel “Untitled” met dikke, agressieve strepen omlijnd. De jongen op de grond schreeuwt: “Lees het dan! Vind je het leuk?” Je negeert hem en begint het blad te lezen. Het blijkt een column te zijn. Er wordt beschreven hoe iemand geen zin heeft om de column te schrijven, omdat het vakantie is. En dat de vakantie saai is, omdat vakantie geen inspiratie geeft. Je begrijpt het niet. Je krijgt nog een blaadje, en nog een. En nog een. En alle blaadjes zijn op dezelfde manier geschreven. School, conciërges, excursies worden op een vileine manier onderuit gehaald, zoals je van elke scholier zou verwachten.

Je richt je weer tot de jongen. Met een grote scherpe stok is hij rondjes aan het rennen in het herfstlandschap. “Vroeger”, roept hij, “vroeger vond men dat leuk. Ik kreeg duizenden reacties, wat zeg ik, miljoenen! Maar op een gegeven moment ebde het weg. De reacties. Ik begreep het niet. Snauwend en vloekend zat ik achter mijn computer. Ik bleef maar zeiken, zeiken! Over school!” Hij glimlacht. “De reacties die ik kreeg werden steeds minder, de laatste paar gingen over mijn belabberde grammatica. Ik stuurde flauwe antwoorden terug, of ik negeerde ze. Ik negeerde ze!”

Met zijn stok zwaait de jongen driftig heen en weer, verliest zijn evenwicht en valt om. Jij schenkt er verder geen aandacht aan, en loopt zachtjes weg.

Daar ging zijn stok: van hup en hop,
Van zig en zag en zoef!
Dood bleef Jabbahw0ck --en de kop
Keek wel een beetje droef.

Misschien willen jullie een nieuw pseudoniem verzinnen? Anders dan je na het lezen van deze column misschien zou denken, ik stop niet als columnist. Ik ben alleen de jabbahw0ck-stijl meer dan zat. Het is tijd om weer leuke columns te gaan schrijven. Is het een idee om iets met mijn achternaam (van Barneveld) te doen?

Alvast bedankt.

Howdy,

Ik vind het wel een fijn verhaal. Het idee van een maffe jongen die zo ronddwaalt in het bos, vreemd doet en papier geeft is goed. De lezer is oprecht benieuwd naar wat er precies op het papier staat en wanneer blijkt dat we misschien al bezig zijn met het lezen daarvan, vallen we weg in de dubbele bodems en van de realiteit en het schrijven. Fijn.

Ik snap dat je op een metafoor doelt met de vele bladeren in het begin van het stuk, maar kijk uit dat je er niet teveel op hamert. De lezer verzuipt nu in de bladeren.

"Zijn hoofd richting lucht zwaait hij zijn armen heen en weer." is wel een correcte zin, maar niet erg mooi. Althans, je moet het tweemaal lezen om hem goed te snappen.

Verder fijn.

Met een nieuw pseudoniem kan ik je niet helpen. Ik ken je 'oude' stijl niet en weet dus ook de verschillen niet.

LUH-3417