Studie verenigd met een relatie.

[Vrouw1986]

Hallo, dit is mijn eerste bericht op het scholieren forum.

Ik wil iets kwijt over mijn relatie situatie.
Ik denk namelijk dat andere mensen een globaler inzicht van de toestand kunnen krijgen, doordat ze niet emotioneel met de omstandigheden verbonden zijn.

Ik heb een vriend en hij studeert rechten aan de universiteit.
Ik ken hem twee jaar. Ik ben bijna achttien en hij is bijna twintig. En ik ben nog nooit bij hem thuis geweest.
Ook heb ik zijn ouders ook nog nooit ontmoet.
Eigenlijk zijn vrienden ook niet.
Dit komt omdat zijn ouders (vooral zijn moeder) willen dat hij zich zoveel mogelijk fixeert/focust op zijn studie.

Het doet me erg veel pijn, omdat ik zo graag bij hem ben.
Vaak voel ik me erg gefrustreerd.

We hadden een keer afgesproken om samen uit te gaan, zodat we de wekelijkse sleur een beetje konden doorbreken.
We zien elkaar maximaal één avond in de week.
Toen we hadden afgesproken, is hij niet gekomen.
Ik heb wel een uur gewacht, en drie dagen rond gelopen met een onzekerheid over wat er nu aan de hand kon zijn.
Ik voelde me gekwetst en teleurgesteld.

Ik wist me geen raad meer, dus ik heb wel drie keer zijn voice mail ingesproken.
Toen bleek (dit hoorde ik drie dagen later) dat hij de auto van zijn moeder niet meer mocht lenen, toen hij vertelde dat hij naar mij toe ging.
Hij is toen boos de deur uitgegaan, zonder zijn telefoon mee te nemen. Hij kon mij dus niet bereiken.

Terug gekomen op onze relatie, we zien elkaar dus nauwelijks.
Dit komt dus omdat zijn ouders hem (en mij) belemmeren.
En daar lijdt ik heel erg onder.
Ik mis hem, en ik wil graag bij hem zijn.
Hij kan dus in wat voor situatie hij ook zit, mijn liefde niet beantwoorden.

Het is allemaal geen leuk vooruitzicht.

En dan mijn situatie thuis, mijn moeder wil dat ik een eigen flat neem. Zo kan hij ongestoord bij mij zijn, zonder dat hij een schuldgevoel krijgt, omdat ik niet bij hem thuis kan komen.
Maar komt hij echt vaker als ik alleen woon?
En wil ik eigenlijk wel de gezelligheid met mijn familie, en alle gemakken van thuis inruilen voor eenzaamheid en hem, terwijl ik niet eens weet of hij wel komt?

Hij komt namelijk (niet meer) bij mij thuis omdat hij het erg vervelend vond, dat hij wel bij mij thuis kon komen en ik niet bij hem.
Maar het feit dat onze relatie samen, alleen maar negatieve en bijna geen positieve dingen met zich mee brengt, is al pijnlijk genoeg. Een aantal goede vrienden, vinden het net zoals mijn familie, niet leuk om toe te kijken hoe een beperkte liefde mij helemaal verdrietig maakt.

Ik geef nog steeds veel om hem, en ik kan hem niet zomaar uit mijn hoofd zetten, hoe hij me ook (misschien onbewust) behandeld.
Ik blijf mezelf nog steeds tot hem aangetrokken voelen.
Het lijkt net alsof ik niet zonder hem kan.
Maar toch kan dat, want voor ik hem kende, was ik toch ook gelukkig?
Ik wil weer alle leuke dingen kunnen zien, en ik wil weer openstaan voor andere mensen.
Ik wil zo graag weer genieten van alle dingen die gebeuren in het leven.
Ik moet nu een beslissing maken, en niet alleen voor mezelf, maar ook voor de mensen om mij heen, die ook zo graag willen dat ik weer gelukkig ben.

Ik heb hem twee opties gegeven;
Óf hij gaat voor onze relatie samen, en hij zorgt dat hij een flatje krijgt en zijn studie zelf kan gaan betalen (want het probleem ligt uiteindelijk bij hem thuis en niet bij mij)
Óf we stoppen er bewust mee, en zoeken ieder weer onze eigen weg. Hoe pijnlijk, verdrietig en naar het ook is, zo kan het niet verder.
Hoe ontzettend graag ik het ook zou willen.
Ik kan het niet meer aan, om steeds gekwetst worden.

Sinds ik hem deze mail gestuurd heb, geeft hij geen respons.
Er is eigenlijk sowieso de laatste tijd al een probleem met zijn interactieve benadering vind ik.
Aanzoeken, contacteren werkt allemaal niet zo.

Heb ik nu goed gedaan met deze beslissing?
Wat vinden jullie van de situatie?
Is er iemand die ongeveer hetzelfde heeft meegemaakt, of nog steeds meemaakt?

[Lorelei]

Ik ben het met je moeder eens. Zoek een eigen ruimte. Verder vind ik het onzin dat hij zich schuldig voelt over dat hij alleen naar jou kan. Ik begrijp wel dat hij zich daar schuldig over voelt, maar als het zover gaat dat de relatie erop stukloopt, dan zou hij zich daar toch overheen moeten kunnen zetten. Van zijn kant mis ik sowieso wel iets. Hij is 20, studeert, maar laat z'n leven bepalen door zijn ouders/moeder. Hij zou ook op kamers kunnen gaan wonen. Daar is niets mis mee als je 20 bent en als hij het net zo'n probleem vindt als jij, zou dat een goede oplossing zijn. Òf hij het net zo'n probleem vindt als jij, weet ik niet. Het lijkt hem, van wat ik in je bericht lees, weinig (of in ieder geval: niet genoeg) te doen. Ik kan je niet vertellen of jullie elkaar vaker zouden zien als jullie op kamers gingen wonen. Het zou het in ieder geval makkelijker maken. En mocht het niet goed gaan... op zich is het geen ramp om op je 18e/20e op kamers te wonen.
Ik zou hem er een keertje goed mee confronteren. Niet via e-mail, maar gewoon in eigen persoon. Zeg 'm dat dit zo niet langer gaat en dat als hij wil dat deze relatie nog langer doorzet, dat er dan iets moet veranderen en dat hij daarin mee moet werken.

Succes

[Black Rainbow]

Hij is bijna 20, het wordt is tijd dat ie zelf keuzes gaat maken, daar is ie ondertussen wel oud genoeg voor. Hij is echt niet verplicht thuis te blijven omdat z'n ouders dat willen, hij moet gewoon weg als ie dat wil, en als z'n ouders daar moeite mee hebben is dat jammer voor ze, tis zijn leven.

Het zou idd niet slecht zijn om zelf iets te zoeken, misschien iets waar jullie alle2 kunnen wonen, of waar hij naartoe kan komen, desnoods kan studeren, en dat hij weg is bij z'n ouders.

[koekiemonstertje]

Maar zeg nou zelf, dit is toch geen goede manier om door te gaan. Het lijkt alsof je vriend niet zo goed weet wat hij nou met deze hele situatie aanmoet.

Het lijkt mij de tijd voor een goed gesprek! Ik vind het een rare vage reden dat hij niet maar naar jou komt omdat jij niet naar hem mag komen. Het gaat toch om het samenzijn en niet om waar je bent?
Volgens mij hoeft een nieuwe plek niet... spreek bij jou thuis af of ergens anders.
En zijn ouders. Moet daar niet eens een goede discussie mee gevoerd worden. Het is toch eigenlijk onzin! Je kunt heel goed een relatie hebben als je studie er maar niet onder gaat lijden, daar ben ik het mee eens, maar volgens mij is het gewoon een domme smoes omdat ze bang is haar zoon te verliezen. Heb gewoon eens het lef om met je vriend samen daar te gaan zitten, gebakje, kopje thee. Maak eens kennis!

Maar goed. Jij wil met hem veder, nu moet hij aangeven wat hij wil. Maken jullie een nieuwe start of kappen jullie ermee...

Volgens mij klopt er gewoon iets niet. Ookal vinden z'n ouders dat hij zich op z'n studie moet richten, waarom heb je z'n vrienden dan nog nooit ontmoet?

En dat incident dat hij niet kwam opdagen.. hij liep boos de deur uit, vergat z'n mobiel dus hij kon je niet bellen? En hij is 3 dagen weggeweest? En dat kan dan ineens wel? En waar is hij dan geweest die 3 dagen? Waar hij ook was, vanuit daar had hij je kunnen bellen!

En als hij geen 3 dagen weg was gegaan dan had hij je toen hij weer thuis was natuurlijk zo snel mogelijk gebeld, dat lijkt me logisch! Je spreekt niet met je vriendin af om vervolgens niet te komen opdagen en dan ook nog eens 3 dagen nix van je te laten horen.. hier krijg ik dus een raar gevoel bij..

[Vissertje]

ik heb ook het idee dat er iets niet spoort..

meis, er is toch iets niet goed. hij wil niet meer bij jou thuis komen omdat jij niet bij hem mag komen???? als je dolverliefd ben maakt je het niets uit waar je mekaar dan ziet, als je mekaar maar ziet!!!!!
je kan op zich een eigen woonruimte zoeken, maar ik heb meer het idee dat dit meer zijn probleem is dan jouw probleem. misschien an hij beter een eigen woonruimte zoeken. dan is hij weg van zijn bemoeialerige ouders en kan jij ook gewoon nog even thuis blijven wonen.
het is goed dat je hem voor de keuze hebt gezet, want hij is 20 en moet nu toch echt eens wat keuzes maken
ik wens je heel veel sterkte!!!!

[Rosaatje]

Beetje vreemd, klinkt alsof het, behalve het geen contact mogen hebben, verder ook niet echt lekker loopt. Hij is twintig en oud genoeg om een keuze te maken, goed dat je duidelijk maakt dat je graag wil dat hij dat doet.

Alleen gaan wonen om de reden dat hij dan vaker bij je kan komen vind ik niet zo sterk, tenzij je het toch al van plan was, maar bedenk wel dat hij blijkbaar nog niet zo volwassen is dat hij helemaal los van zijn ouders is gekomen en dat het toch al wel goed moet zitten in een relatie ongeacht het feit of je op jezelf woont of niet.

[Vrouw1986]

Alicia Silverstone schreef op 25-05-2004 @ 19:51 :
Volgens mij klopt er gewoon iets niet. Ookal vinden z'n ouders dat hij zich op z'n studie moet richten, waarom heb je z'n vrienden dan nog nooit ontmoet?

En dat incident dat hij niet kwam opdagen.. hij liep boos de deur uit, vergat z'n mobiel dus hij kon je niet bellen? En hij is 3 dagen weggeweest? En dat kan dan ineens wel? En waar is hij dan geweest die 3 dagen? Waar hij ook was, vanuit daar had hij je kunnen bellen!

En als hij geen 3 dagen weg was gegaan dan had hij je toen hij weer thuis was natuurlijk zo snel mogelijk gebeld, dat lijkt me logisch! Je spreekt niet met je vriendin af om vervolgens niet te komen opdagen en dan ook nog eens 3 dagen nix van je te laten horen.. hier krijg ik dus een raar gevoel bij..

Hij heeft mij het volgende verteld; toen hij boos de deur uit was gegaan (door een ruzie met zijn moeder), is hij meteen erna naar een vriend gegaan. Hij wou me bellen maar wist mijn nummer niet uit zijn hoofd (ik heb namelijk sinds een paar maanden een nieuwe sim).
Toen hij thuis kwam, heeft hij zijn voice mail afgeluisterd, en schrok daar blijkbaar erg van. Ik was erg boos, en dat heb ik toen ook redelijk duidelijk laten blijken.
Hij vertelde me later dat hij dacht dat het beter was wanneer hij mij de tijd gaf om het te laten bezinken. Wat bij mij juist niet erg goed werkt, ik praat liever de dingen meteen uit.

[Vrouw1986]

Rosaatje schreef op 25-05-2004 @ 20:26 :
Beetje vreemd, klinkt alsof het, behalve het geen contact mogen hebben, verder ook niet echt lekker loopt. Hij is twintig en oud genoeg om een keuze te maken, goed dat je duidelijk maakt dat je graag wil dat hij dat doet.

Alleen gaan wonen om de reden dat hij dan vaker bij je kan komen vind ik niet zo sterk, tenzij je het toch al van plan was, maar bedenk wel dat hij blijkbaar nog niet zo volwassen is dat hij helemaal los van zijn ouders is gekomen en dat het toch al wel goed moet zitten in een relatie ongeacht het feit of je op jezelf woont of niet.

Je hebt gelijk dat het verder ook niet helemaal lekker loopt. Hij is natuurlijk heel erg bezig met zijn studie.
En ík wil graag soms wat aandacht. Ik laat vaak een week, soms langer, niets van me horen omdat ik weet dat hij dat prettig vind? Tenminste zo komt het bij mij over. Hetzelfde doet hij.
Hij reageert ook erg weinig/tot bijna nooit, op mijn mail. En sms berichten naar elkaar sturen, is helemaal niet meer ter sprake.
Bellen deden we in het begin erg vaak, maar die initiatieven neemt hij nooit. Ondernemingen in het algemene contact, zijn bij hem eigenlijk ook maar zelden van toepassing.

[Gruppie]

Ik heb tzelfde gevoel als Alicia.... Ik vind het ook absurd dat jullie elkaar twee jaar kennen en jij nog nooit bij hem thuis bent geweest, met als reden die jij nu noemt. En zo zijn er nog wel meer dingen, dat ik denk dat hij een soort dubbelleven heeft ofzo

[Luna]

Ik vind dat een relatie van twee kanten moet komen en als deze jongen geen moeite voor je wil doen dan is ie jou niet waard.
(Zo was mijn ex aan het einde van onze relatie ook een beetje, en ik weet nu gewoon dat hij mij niet waard was. Achteraf voelt het goed dat ik de knoop heb doorgehakt.)
succes!

Gruppie schreef op 25-05-2004 @ 21:46 :
En zo zijn er nog wel meer dingen, dat ik denk dat hij een soort dubbelleven heeft ofzo

Ja precies, zo lijkt het, want in feite sta je helemaal los van zijn leven. Misschien weten anderen wel niet eens dat je z'n vriendin bent.

[Vrouw1986]

grl schreef op 25-05-2004 @ 18:59 :
Ik ben het met je moeder eens. Zoek een eigen ruimte. Verder vind ik het onzin dat hij zich schuldig voelt over dat hij alleen naar jou kan. Ik begrijp wel dat hij zich daar schuldig over voelt, maar als het zover gaat dat de relatie erop stukloopt, dan zou hij zich daar toch overheen moeten kunnen zetten. Van zijn kant mis ik sowieso wel iets. Hij is 20, studeert, maar laat z'n leven bepalen door zijn ouders/moeder. Hij zou ook op kamers kunnen gaan wonen. Daar is niets mis mee als je 20 bent en als hij het net zo'n probleem vindt als jij, zou dat een goede oplossing zijn. Òf hij het net zo'n probleem vindt als jij, weet ik niet. Het lijkt hem, van wat ik in je bericht lees, weinig (of in ieder geval: niet genoeg) te doen. Ik kan je niet vertellen of jullie elkaar vaker zouden zien als jullie op kamers gingen wonen. Het zou het in ieder geval makkelijker maken. En mocht het niet goed gaan... op zich is het geen ramp om op je 18e/20e op kamers te wonen.
Ik zou hem er een keertje goed mee confronteren. Niet via e-mail, maar gewoon in eigen persoon. Zeg 'm dat dit zo niet langer gaat en dat als hij wil dat deze relatie nog langer doorzet, dat er dan iets moet veranderen en dat hij daarin mee moet werken.

Succes

Ik wil trouwens zeggen dat ik jullie allemaal erg behulpzaam vind. Dat waardeer ik erg. Het zijn aardige adviezen.

Mijn reactie:

Ik krijg onderhand ook het gevoel dat het hem niet genoeg doet. Het is namelijk al een keer uit geweest.
Dit was omdat ik de relatie niet meer gezond kon standhouden.
Ik wilde hem niet aansporen tot alleen wonen, omdat ik vond dat hij zelf maar met die enige oplossingen zou moeten komen.
Maar met die dergelijke voorstellen kwam hij niet.
Ik miste hem op den duur zo erg, dat we toch weer bij elkaar zijn gekomen. Waardoor ik nu dus eigenlijk weer met diezelfde brokken als toen ben komen te zitten.
Maar wanneer ik bij hem ben, kunnen we het erg goed vinden.
We hebben vaak lol samen, en kletsen ook een eind weg.

In ieder geval bedankt voor de hulp.

[Vrouw1986]

koekiemonstertje schreef op 25-05-2004 @ 19:19 :
Maar zeg nou zelf, dit is toch geen goede manier om door te gaan. Het lijkt alsof je vriend niet zo goed weet wat hij nou met deze hele situatie aanmoet.

Het lijkt mij de tijd voor een goed gesprek! Ik vind het een rare vage reden dat hij niet maar naar jou komt omdat jij niet naar hem mag komen. Het gaat toch om het samenzijn en niet om waar je bent?
Volgens mij hoeft een nieuwe plek niet... spreek bij jou thuis af of ergens anders.
En zijn ouders. Moet daar niet eens een goede discussie mee gevoerd worden. Het is toch eigenlijk onzin! Je kunt heel goed een relatie hebben als je studie er maar niet onder gaat lijden, daar ben ik het mee eens, maar volgens mij is het gewoon een domme smoes omdat ze bang is haar zoon te verliezen. Heb gewoon eens het lef om met je vriend samen daar te gaan zitten, gebakje, kopje thee. Maak eens kennis!

Maar goed. Jij wil met hem veder, nu moet hij aangeven wat hij wil. Maken jullie een nieuwe start of kappen jullie ermee...

Een kopje thee drinken? Kon dat maar, als ik wist waar hij woonde dan had ik dat al lang een keer gedaan.
Misschien ga ik nu toch beseffen dat ik voor altijd de knoop moet gaan doorhakken.

[Vrouw1986]

Black Rainbow schreef op 25-05-2004 @ 19:02 :
Hij is bijna 20, het wordt is tijd dat ie zelf keuzes gaat maken, daar is ie ondertussen wel oud genoeg voor. Hij is echt niet verplicht thuis te blijven omdat z'n ouders dat willen, hij moet gewoon weg als ie dat wil, en als z'n ouders daar moeite mee hebben is dat jammer voor ze, tis zijn leven.

Het zou idd niet slecht zijn om zelf iets te zoeken, misschien iets waar jullie alle2 kunnen wonen, of waar hij naartoe kan komen, desnoods kan studeren, en dat hij weg is bij z'n ouders.

We hebben het al gehad over samenwonen, we zijn tot de conclusie gekomen, dat we elkaar daar te jong voor vinden.
Bovendien zien we elkaar niet vaak genoeg om dat al te kunnen beoordelen, we zouden eerst eens op vakantie moeten.
Zelfs zo ver is het nog nooit gekomen, te gek toch eigenlijk.

[Vrouw1986]

Alicia Silverstone schreef op 25-05-2004 @ 21:52 :
Ja precies, zo lijkt het, want in feite sta je helemaal los van zijn leven. Misschien weten anderen wel niet eens dat je z'n vriendin bent.

Dat zou kunnen. Ik ben van aard heel lief, zeggen mensen.
Dus ik zou nooit gaan hameren op zoiets als zijn vrienden, misschien moet ik dat toch eens gaan doen. Of had ik dat al véél eerder moeten doen. Maar dit verwacht je niet van tevoren.

[Mori]

Vrouw1986 schreef op 25-05-2004 @ 22:16 :
Een kopje thee drinken? Kon dat maar, als ik wist waar hij woonde dan had ik dat al lang een keer gedaan.
Misschien ga ik nu toch beseffen dat ik voor altijd de knoop moet gaan doorhakken.

Je weet zijn achternaam en woonplaats? Kijk in het telefoonboek en doe een "verassingsbezoek" bij zijn ouders, of is dat niet mogelijk?

[Vrouw1986]

Gruppie schreef op 25-05-2004 @ 21:46 :
Ik heb tzelfde gevoel als Alicia.... Ik vind het ook absurd dat jullie elkaar twee jaar kennen en jij nog nooit bij hem thuis bent geweest, met als reden die jij nu noemt. En zo zijn er nog wel meer dingen, dat ik denk dat hij een soort dubbelleven heeft ofzo

Ik zal je iets vertellen, hij heeft mij een keer een adres gegeven, hier ben ik samen met mijn moeder langs gereden.
Toen bleek dat hij er niet woonde. Hij heeft dus tegen me gelogen. Iets wat eigenlijk al niet veroorloofd is in mijn ogen.
Ik weet niet precies waarom, maar hij kan er niet eerlijk over zijn.

[Vrouw1986]

Heartworm schreef op 25-05-2004 @ 22:23 :
Je weet zijn achternaam en woonplaats? Kijk in het telefoonboek en doe een "verassingsbezoek" bij zijn ouders, of is dat niet mogelijk?

Ik heb alles wat je kan bedenken al geprobeerd.
Ik heb alle achternamen al gebeld. En het zijn er zo veel.

[sientjuh]

Vrouw1986 schreef op 25-05-2004 @ 22:25 :
Ik zal je iets vertellen, hij heeft mij een keer een adres gegeven, hier ben ik samen met mijn moeder langs gereden.
Toen bleek dat hij er niet woonde. Hij heeft dus tegen me gelogen. Iets wat eigenlijk al niet veroorloofd is in mijn ogen.
Ik weet niet precies waarom, maar hij kan er niet eerlijk over zijn.

Als hij wat dit betreft niet eerlijk is, waarom denk je dan dat hij over andere dingen wel eerlijk is? Wil je een relatie met iemand die tegen je liegt??? Eigenlijk denk ik dat je het antwoord hierop wel weet
Het is niet makkelijk voor je, maar ik denk wel het beste, dat je het gewoon definitief uit maakt.

[Avalon_Mae]

Dit klopt van geen kanten. Hij liegt tegen je, wil geen moeite doen noch om je te zien, noch om de relatie op een andere manier gezond te houden. Dit ligt niet aan jou, maar aan hem. Het is toch van de gekken dat jíj uit huis zou moeten om hem te kunnen zien (terwijl jij niet bij hém thuis kunt komen). Bovendien lijkt het me zeer onwaarschijnlijk dat hij dan wel komt. Als ik hem was geweest had ik fikse ruzie met mijn ouders, dat hij niet in opstand komt is een slechte zaak...

Het is denk ik goed dat je hier je verhaal hebt verteld, zo zie je het zelf ook in een breder perspectief en kun je pas echt zien hoe vreemd het eigenlijk allemaal is! Als ik jou was zou ik er snel mee kappen, want deze jongen zal je waarschijnlijk niet gelukkig maken...

[Lorelei]

Vrouw1986 schreef op 25-05-2004 @ 22:25 :
Ik zal je iets vertellen, hij heeft mij een keer een adres gegeven, hier ben ik samen met mijn moeder langs gereden.
Toen bleek dat hij er niet woonde. Hij heeft dus tegen me gelogen. Iets wat eigenlijk al niet veroorloofd is in mijn ogen.
Ik weet niet precies waarom, maar hij kan er niet eerlijk over zijn.

Wat?!

Weet je.. dat hij liegt heb je door, dat het niet klopt heb je door. Als buitenstaander is het moeilijk te begrijpen dat je nog bij 'm wil zijn, maar dat is altijd anders als je degene bent die verliefd is en zo. Maar ben je niet bang?! (mja, ik zou het niet zijn, dat moet ik er wel even bij zeggen.. eerder nieuwgierig en wantrouwend) Wie weet wat-ie allemaal doet, waar hij woont, wat z'n verleden is, wat voor ouders hij heeft. Ik begrijp wel dat uitmaken stom klinkt. Je bent verliefd op 'm, dan is uitmaken meteen zo'n grote stap. Maar ik denk dat iedereen het erover eens is dat het wel moet. En dat je dat zelf eigenlijk ook wel weet. Als je dit nog even wil uitstellen, kàn je proberen met 'm te praten. Te zeggen dat je nu de waarheid wil en dat je anders wel naar de waarheid opzoek gaat. Of dit zin gaat hebben, betwijfel ik. Maar dan heb je in ieder geval voor je gevoel nog een stap ondernomen.

[Vrouw1986]

sientjuh schreef op 25-05-2004 @ 22:40 :
Als hij wat dit betreft niet eerlijk is, waarom denk je dan dat hij over andere dingen wel eerlijk is? Wil je een relatie met iemand die tegen je liegt??? Eigenlijk denk ik dat je het antwoord hierop wel weet
Het is niet makkelijk voor je, maar ik denk wel het beste, dat je het gewoon definitief uit maakt.

Hij zei dat hij er alleen over loog, om mij te sussen.
Maar in het begin loog hij ook over zijn hele situatie thuis, waardoor ik uiteindelijk in deze moeilijke omstandigheden ben beland, omdat ik om hem ben gaan geven.
Deze online gesprekken werken wel oppeppend trouwens.

[Vrouw1986]

Avalon_Mae schreef op 25-05-2004 @ 22:41 :
Dit klopt van geen kanten. Hij liegt tegen je, wil geen moeite doen noch om je te zien, noch om de relatie op een andere manier gezond te houden. Dit ligt niet aan jou, maar aan hem. Het is toch van de gekken dat jíj uit huis zou moeten om hem te kunnen zien (terwijl jij niet bij hém thuis kunt komen). Bovendien lijkt het me zeer onwaarschijnlijk dat hij dan wel komt. Als ik hem was geweest had ik fikse ruzie met mijn ouders, dat hij niet in opstand komt is een slechte zaak...

Het is denk ik goed dat je hier je verhaal hebt verteld, zo zie je het zelf ook in een breder perspectief en kun je pas echt zien hoe vreemd het eigenlijk allemaal is! Als ik jou was zou ik er snel mee kappen, want deze jongen zal je waarschijnlijk niet gelukkig maken...

Het klopt echt dat ik het nu vanuit een ander oogpunt bekijk. Ik heb het allemaal zo ver laten komen, ik had al veel eerder aan de bel moeten trekken, en vragen aan hem moeten stellen.

Hij is alleen in opstand gekomen, wanneer hij de auto niet mocht lenen. Maar nu ga ik om heel eerlijk te zijn, ellendig genoeg, ook een beetje twijfelen aan de volledige waarheid van dit verhaal.

[Vrouw1986]

grl schreef op 25-05-2004 @ 22:45 :
Wat?!

Weet je.. dat hij liegt heb je door, dat het niet klopt heb je door. Als buitenstaander is het moeilijk te begrijpen dat je nog bij 'm wil zijn, maar dat is altijd anders als je degene bent die verliefd is en zo. Maar ben je niet bang?! (mja, ik zou het niet zijn, dat moet ik er wel even bij zeggen.. eerder nieuwgierig en wantrouwend) Wie weet wat-ie allemaal doet, waar hij woont, wat z'n verleden is, wat voor ouders hij heeft. Ik begrijp wel dat uitmaken stom klinkt. Je bent verliefd op 'm, dan is uitmaken meteen zo'n grote stap. Maar ik denk dat iedereen het erover eens is dat het wel moet. En dat je dat zelf eigenlijk ook wel weet. Als je dit nog even wil uitstellen, kàn je proberen met 'm te praten. Te zeggen dat je nu de waarheid wil en dat je anders wel naar de waarheid opzoek gaat. Of dit zin gaat hebben, betwijfel ik. Maar dan heb je in ieder geval voor je gevoel nog een stap ondernomen.

Ik begrijp mezelf ook niet. Ik ben verliefd, maar ik voel me wel stom. Bang ben ik niet. Mijn moeder was/is heel erg argwanend (net zoals ik eigenlijk).
Ze heeft het hele verhaal nooit kunnen bevatten, maar ze heeft me altijd gesteund, in alles.
Ze was/is zelfs bereid om een detective op hem af te sturen, wanneer we afspreken.
Maar zo ver wil ik het eigenlijk niet laten komen omdat ik niet weet of hij dat wel waard is.
Want dan heb ik de waarheid. En dan?
Dan zal blijken dat hij misschien heeft gelogen over dingen.
Of er zal uit blijken dat het waarheid is.
Een grote kans dat het teleurstellingen met zich mee brengt.

Ik bedenk me opeens, jij begint over zijn verleden.
In het begin vertelde hij me, dat ik zijn ouders niet kon ontmoeten vanwege een andere reden.
Ze zouden geen meisje in zijn leven willen, omdat uit de relatie met zijn vroegere verkering een incident was voortgekomen.
Zij zou hem hebben aangegeven bij de politie wegens aanranding, terwijl dat helemaal niet waar zou zijn.
Ik kreeg het idee dat het wat dramatiseerd werd.
En ik geloofde ook niet dat dit de reden was.
Maar de reden van nu, is natuurlijk ook moeilijk te aanvaarden.
Nu zei hij laatst, dat het verhaal met zijn jeugdige ex, alleen een smoes was voor zijn ouders om hem alsnog verwijtend met zijn studie bezig te kunnen houden, en het niet te hoeven accepteren van een relatie of een ander vergelijkend meisje in huis.
Maar dan kent hij zijn ouders dus eigenlijk niet zo goed.

[Vrouw1986]

lise_smiles schreef op 25-05-2004 @ 20:10 :
meis, er is toch iets niet goed. hij wil niet meer bij jou thuis komen omdat jij niet bij hem mag komen???? als je dolverliefd ben maakt je het niets uit waar je mekaar dan ziet, als je mekaar maar ziet!!!!!
je kan op zich een eigen woonruimte zoeken, maar ik heb meer het idee dat dit meer zijn probleem is dan jouw probleem. misschien an hij beter een eigen woonruimte zoeken. dan is hij weg van zijn bemoeialerige ouders en kan jij ook gewoon nog even thuis blijven wonen.
het is goed dat je hem voor de keuze hebt gezet, want hij is 20 en moet nu toch echt eens wat keuzes maken
ik wens je heel veel sterkte!!!!

Dank je, ik wil ook erg graag thuis blijven wonen.

[Lorelei]

Vrouw1986 schreef op 25-05-2004 @ 23:04 :
Ik begrijp mezelf ook niet. Ik ben verliefd, maar ik voel me wel stom. Bang ben ik niet. Mijn moeder was/is heel erg argwanend (net zoals ik eigenlijk).
Ze heeft het hele verhaal nooit kunnen bevatten, maar ze heeft me altijd gesteund, in alles.
Ze was/is zelfs bereid om een detective op hem af te sturen, wanneer we afspreken.
Maar zo ver wil ik het eigenlijk niet laten komen omdat ik niet weet of hij dat wel waard is.
Want dan heb ik de waarheid. En dan?
Dan zal blijken dat hij misschien heeft gelogen over dingen.
Of er zal uit blijken dat het waarheid is.
Een grote kans dat het teleurstellingen met zich mee brengt.

Ik bedenk me opeens, jij begint over zijn verleden.
In het begin vertelde hij me, dat ik zijn ouders niet kon ontmoeten vanwege een andere reden.
Ze zouden geen meisje in zijn leven willen, omdat uit de relatie met zijn vroegere verkering een incident was voortgekomen.
Zij zou hem hebben aangegeven bij de politie wegens aanranding, terwijl dat helemaal niet waar zou zijn.
Ik kreeg het idee dat het wat dramatiseerd werd.
En ik geloofde ook niet dat dit de reden was.
Maar de reden van nu, is natuurlijk ook moeilijk te aanvaarden.
Nu zei hij laatst, dat het verhaal met zijn jeugdige ex, alleen een smoes was voor zijn ouders om hem alsnog verwijtend met zijn studie bezig te kunnen houden, en het niet te hoeven accepteren van een relatie of een ander vergelijkend meisje in huis.
Maar dan kent hij zijn ouders dus eigenlijk niet zo goed.

Ja, de kans is zeer groot dat het een teleurstelling met zich meebrengt. Anders zou hij waarschijnlijk niet gelogen hebben. En daarom ga jij ook niet achter de waarheid aan. En dat is fout. Jullie hebben een relatie gebaseerd op allemaal leugens en het gaat fout. Jij wil niet dat het fout gaat, dus je sluit je ogen er voor. Dat kan niet goed blijven gaan. Òf je komt erachter wat hij voor je verbergt... en dat zou wel eens heel onaangenaam kunnen zijn.. of je wordt er gek van dat nooit eens iets kan en je niets van 'm weet. Want wat weet je nou eigenlijk zeker? Dat-ie die studie doet. That's all. Ik wil niet vervelend zijn maar stel je nou dit voor: Hij woont allang niet meer thuis en hij heeft een andere vriendin waar hij mee samen woont. Hij zegt tegen jou dat-ie vroeg thuis moet zijn van z'n ouders. (anders wordt vriendin argwanend) Dat hij niet weg mag van z'n ouders (ze hadden samen al andere plannen) en dat hij niet op kamers kan gaan wonen omdat z'n ouders bang zijn dat z'n studie eraan gaat dan. (hij woont al samen) ... Dit kan hoor.. ik weet niet of het zo is, ik hoop voor je van niet, maar het kàn. Laat dat goed tot je doordringen. Je weet he-le-maal niets. Al 2 jaar niet. Ik begrijp dat je (heel erg) verleifd bent en dat het dus moeilijk is om dat goed door te laten dringen en vooral om er consequenties aan vast te knopen. Maar soms moet je voor je verstand gaan ipv voor je hart.
Nog 1 ding. Jij verdient dit ook niet. Is dat al wel eens in je opgekomen? Jij bent stapelverliefd op een jongen en doet je best voor hem en het enige wat hij kan doen is tegen je liegen. En niet een weekje of een maandje, tot jullie elkaar wat langer kennen, nee, 2 jaar! Kies voor jezelf.

Succes ermee!

Aparte verhaal!

Jij hebt zijn ouders nog nooit gezien in die twee jaar doordat hij veel tijd aan zijn studie moet besteden?? Dus hij is zo'n 12 uur, 7 dagen per week aan zijn school bezig?
En tussendoor nooit tijd voor een kopje thee met jou en zijn ouders samen?
Kan het me haast niet voorstellen, wat doe hij de rest van zijn vrije tijd?
Weet je wel in welke plaats hij woont?
Ik zou wanneer die naar huis gaat, gewoon een keer stiekum laten stalken door een vriend(in) ofzo wel gemeen maar zo heb je wel meer duidelijkheid en kun je hem ermee confronteren.. Maar ja dat ben ik, hoef jij absoluut niet te doen hoor..
Weten zijn ouders uberhaupt wel dat hij een vriendin heeft?
Ik zou dit echt niet pikken, ik zou net zo lang doorzeuren en doorhameren totdat ik het echte verhaal hoor, waar hij woont en dat jullie er samen heen gaan. Heb je zijn opa en oma wel eens gezien, geen broertjes of zusjes??

En liever nu een teleurstelling en dan zo snel mogelijk weer happy door gaan met je leven dan nog eens 2 jaar aanmodderen en dán pas weer je leven oppakken. Meid ik zou echt eens een stevig gesprek gaan voeren met je vriend en niet door hem je allemaal smoesjes en leugens laten aanpraten. Good Luck!