Oud 16-06-2011, 17:51
flyaway
Avatar van flyaway
flyaway is offline
De sympathieke vis

Met een metaalachtige gerepeteerdheid komt de volgende lading roerloos langzaam het water naar beneden drijven. Zijn vis hapte met dezelfde ongeïnteresseerdheid ernaar en slikte rustig door. De kalme buitenkant was een façade. Dat wist de vis, en proefde het ook na het slikken.

Het kind zat in zijn kamer met zijn oren bedekt. In de kamer ernaast schreeuwden twee mensen naar elkaar. Eigenlijk schreeuwde vooral de vader tegen de moeder. Waar ging het over? Het maakte niet uit. Vergeten. Negeren. Vervagen. Het kind had al vroeg in zijn leven een uitweg gevonden .

Die nacht kwam de moeder langs om haar kind ingehouden te horen huilen. Wrijvend over zijn hoofd zat de moeder naast het kind terwijl het kind ook dit negeerde, vervaagde.

Vooral in het begin bestond de façade uit onduidelijke beelden. De vis was toen nog geïnteresseerd en proefde verder, duikte dieper en doorzag. Daarna vergat hij wat hij gevonden had.

Naarmate het kind behendiger werd in zijn wisseltruc, begon hij ook meer inzicht te krijgen in de wereld om hem heen. De wereld bestond toen nog steeds voornamelijk uit schreeuwende mensen en soms een paar spontane uitstapjes naar een betere tak van de familie waar ademhalen vrijuit mocht gebeuren.

Het kind was inmiddels oud genoeg om alcohol te mogen drinken, in het nieuwe land. Terugblikkend op zijn jeugd verwonderde hij zich waarom die hem zo leeg leek. Waar waren alle gedachten heen? Niet alleen viel hem op dat hij weinig kon herinneren, maar van wát hij kon herinneren was het grootste gedeelte gelukkige gedachten. Het kind was daar blij mee – dat de gedachten van een gelukkige aard waren – maar hij was ook het type kind dat zich afvroeg waar zijn minder blije gedachten waren. Had hij dan een zo’n gelukkige jeugd gehad? Als dat zo was, waarom kon hij zich dan niet méér herinner van zijn jeugd?

Toen het kind halverwege de basisschool was kreeg de vis het iets minder druk en tegelijkertijd werd zijn taak steeds zwaarder. Slikken begon een hels karwei te worden. Niet omdat er iets mis was met de vis, maar omdat hij steeds grotere hoeveelheden moest slikken. De vis vroeg zich af of de tendens in de frequentie aan zou houden en of hij uiteindelijk, voor de laatste keer, een immense hoeveelheid zou moeten slikken.

Een paar jaar later begreep het kind het. Alles. Maar het was te laat. Hij kon het zich niet meer herinneren. Weggedrukt en ondergedompeld in nietszeggende en een paar blije gedachten was de onwelkome waarheid goed verborgen.

De vis accepteerde dat zijn wateroppervlak nog vaak, maar niet geregeld, verstoord zou worden.

Het kind groef nog altijd door in zijn hoofd, maar kwam – naast een paar keer een sympathieke vis – niets tegen. Integendeel, het leek alsof de leegte van zijn jeugd zijn leven van nu inhaalde.

Laatst gewijzigd op 17-06-2011 om 11:58.
Advertentie
Topic gesloten

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 03:34.