Isolatie
Dag in dag uit,
dwaal ik door diepe dalen.
Helemaal alleen,
schrijf ik jullie mijn verhalen.
Geen mens nabij,
helemaal niemand die om mij geeft.
Nooit ben ik blij,
ik weet niet of ik dit overleef.
Leegte in mijn hart,
geen teken meer van hoop.
Kil aan de buitenkant,
duw ik mezelf nog in de dood.
Nu haat ik het leven,
het is allemaal mijn eigen schuld.
Ik kan er niet meer tegen,
gevoelens doorboren mijn geduld.
Iets komt naar boven,
het is een diepe innerlijke haat.
Die haat gaat mij beroven,
beroven van dit ziekelijke geblaat.
Gedachten worden daden,
mijn gevoelloze kant wordt een feit.
Een grens zal vervagen,
de grens tussen fantasie en realiteit.
MAS187
I've had enough. It's time to break the cycle...
|