Omnipolentes - Catillo

[vincit]

De eerste keer dat ik zelf hier ns iets neerzet, dus zeg ns eerlijk wat je ervan vind en of je invloeden van andere dingen kan ontdekken.
Maarja. Over dit verhaal. Het gaat over Catillo in het Omnipolentes universum. Het speelt zich af in onze dimensie, dus stel je maar voor dat ie in nederland woont ofzo. Wat je maar wilt. Een vager begin van een verhaal is er nooit geschreven, dus wees een beetje redelijk in je commentaar.
Nou jah, lees maar!

/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\
OMNIPOLENTES - STORY OF CATILLO - H1

De eerste jaren van zijn leven had hij helemaal geen bewustzijn van uitzonderlijke gaven bij hemzelf. Zijn leven was die in een droomwereld waarin hij alles kon doen, alles wist, en alles kon veranderen. Zijn naïviteit zou hem nooit verlaten, maar zijn onwetendheid veranderde langzaam in bewustzijn van zijn gaven en met de tijd groeide zijn intelligentie.
In de tijd waarin hij zijn dagen moest laten verlopen met een bezigheid wat anderen ‘school’ noemden leerde hij andere mensen observeren en kwam hij erachter dat hij de enige was die zijn bewuste gave had. Hij vond het enorm dat hij deze aparte gave had. ‘Verstoppertje’ won hij altijd.
Alles wat hij bedacht voerde hij uit. Het werk wat hij van ‘school’ opkreeg hinderde hem niet, dat dacht hij gewoon af. Het leukste vond hij het reizen. Hij liet zich door een gewichtloze ballon over de wegen zweven, vliegen, stuiteren. Mensen in de voertuigen liet hij blij lachen. Door zijn reizen leerde hij vele talen en culturen kennen en hij nam alles wat hij leerde op in zijn geheugen. Omdat hij meestal te laat voor het eten was kreeg hij bij het eerstvolgende feest een horloge cadeau van zijn onwetende, maar vaak bezorgde ‘ouders’.
Maar terwijl hij op een hogere school echt leerde na te denken werd zijn eerst onbezorgde leven complexer en moeilijker. Gelukkig kon hij door te denken zó alles omveranderen.

Langzamer, in een dalende lijn, leek de tijd te gaan, terwijl hij in een zacht tempo zich meer en meer echt bewust werd van de wereld om hem heen. Dat leidde de aandacht van zijn fantasie weg, en het gevolg daarvan was dat hij zijn gave kwijt aan het raken was. Te vaak dacht hij in een halve paniek dat hij niks meer kon, maar het lukte hem dan wel zijn wanhoop te gebruiken om toch iets te doen. Een object bewegen, de tijd sneller laten verlopen. Meer niet. Alleen in zijn dromen kon hij nog alles. Maar toen hij erachter kwam dat dat bij elk normaal mens ook het geval was, begon hij zich steeds ernstiger zorgen te maken. En zijn krachten van zijn gave namen steeds meer af. Het was alsof zijn eigen geest, of lichaam, hem aan het tegenwerken was. En dat terwijl hij fysiek alleen maar sterker werd. Hij groeide, zoals het bij zijn leeftijd behoorde.
Op een avond was het weg. Helemaal verdwenen. Hij kon niks meer veranderen, en het hele gevoel van harmonie met de rest van het bestaan was onvindbaar. Angstige gedachten gingen door zijn hoofd. Zou hij het niet gedroomd hebben? Het was toch allemaal echt? Zijn reizen, zijn ontdekkingen? Het zou wel moeten. Hoe kon hij anders zoveel verzinnen over andere culturen, wat achteraf bleek te kloppen. De beleving van het alleen gelaten zijn was verschrikkelijk voor hem. Zijn ouders glimlachten geniepig en blij en noemden het ‘de puberteit’…
Alleen in zijn dromen hield hij vast wat hij wou en hoe hij wou. Hij kwam erachter dat hij, beter als andere mensen, zijn dromen kon controleren en er bewust in kon bewegen. Dat hield hij zich voor als een kleine hoop.
\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/

[vincit]

Dank voor de vele reacties... -_-

/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\
Maar, net toen het hem na een lange tijd was gelukt over zijn verlies heen te komen, kreeg hij een droom waar hij geen controle over had. Losse angsten en gevoelens van puur paniek overvloeiden hem. Hij had er geen vat op. Hij was alleen in de droom. In een oneindige ruimte, waar niks leek te gebeuren. “Jawel!” sneed een vreemde stem door de ruimte. “Je bent niet alleen.” De stem klonk als die van een behoorlijk volgroeid meisje, en was even eng als verzachtend. “Ik sta hier, naast je. Bedenk me maar.” Verward zag hij dat er een schim naast hem ontstond, lang als een menselijk lichaam. Het begon zwart maar werd al gauw grijziger, en menselijker. “Jij bent er ook één, he?” vroeg ze. Hij begreep opeens wat ze bedoelde. Hij knikte.
Ze stonden even tegenover elkaar, als twee honden die elkaar bekijken al voor te snuffelen.
Opeens veranderde de omgeving. "Je droom loopt ten einde." Hij keek een beetje angstig om zich heen en toen naar haar, bang om weer te verliezen. Een glimlach ontwaarde duidelijk uit de schim. Een tevreden en aardige glimlach. "Tot de volgende keer!" Hij hoorde haar gegiechel nog terwijl de droom snel lichter werd, tot een witte flits, en ophield. Hij sprong wakker op. Hij was alleen in zijn kamer.
"Wie was ze eigenlijk?"

De volgende nacht, het was alsof hij zo al zeker wist dat ze terug zou komen, was dat het eerste wat hij haar vroeg. Ze stonden weer in zijn droom, en in haar schim waren duidelijke kenmerken te onderscheiden. Opeens was het goed waarneembaar. Ze was een meisje van ongeveer zijn leeftijd, misschien net iets groter dan hij, maar dat scheelde niet veel. Ze had duidelijk donker haar en een vreemd gezicht, één van iemand die zeker niet uit dezelfde streken zou komen als hij. “Ik,” zei ze, “ wie ik ben…?” Er verscheen weer die glimlach op het aparte, maar mooie gezichtje. “Ik ben Twijgje! Ja!” Energie straalde haar gelaat uit. “Buigzaam als de pesterigste twijgjes met fonkelnieuwe blaadjes!” Ze zweefde een salto achterover, zakte draaiend door haar knieën, en stopte in een lage pose. “Energiek als de jongste twijgjes van de schone ochtenden!” Ze ging weer gewoon staan en zei met een quasi-serieus gezicht: “Maar jij mag me Hastula noemen.” Knipoog.
Hij stond even verstijfd van haar uitbarsting, maar voelde zich opgelucht en niet meer bang voor wat dan ook. “Mooi.” Bracht hij eruit, hopend even doortastend te klinken. Zij begon met een uit Latijn afgeleide naam, dus hij ook. “Ik ben de fijnproever!” Hij nam een levendiger pose aan. “Geniet van het leven als alleen de onschuldigste jonge wulpjes kunnen!” Hij zakte half, maar licht, door zijn knieën. “Smaakt en proeft alles! Smult van het genot wat al dat beleeft kan brengen!” Hij ging een beetje spottend weer gewoon staan. “Ik ben Catillo!”
Zij kon haar genegen lachen niet meer inhouden.
\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/

[stroopwafel]

ik heb of geen id waar het over gaat of ik vin het heel wazig, mis. moet je wat uitgebreider schrijven..

[vincit]

Dat kan wel, maar ik heb dit eksepres zo geschreven om de waagheid erin te brenegn, om te laten zien dat de hoofdpersoon een dromer is.

[vincit]

Voor als er mensen zijn die het lezen... -_-'
/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\
Vele nachten daarna stonden ze weer tegenover elkaar en zij vertelde hem over werelden waarin ze had gereisd en wat je daar samen allemaal kunt doen. Hij vertelde over zijn wereld, en de onbeduidende fantasieloze mensen die er in een rechte lijn hun levens leidden. Zij vertelde dat ze reisde tot ze erbij neerviel en vele gastvrije mensen tegenkwam. Hij vertelde over werktijden, bejaardenhuizen en geloof. Zij vertelde over reizen op de rug van alle dieren die er bestaan, en over rijkdommen en koninkrijken in werelden, die alleen door dimensieloos te reizen bereikt konden worden. Toen ze hem vroeg mee te gaan kon hij alleen maar instemmen.
Op één van de nachten vertelde ze hem dat ze een lange tijd niet meer zou verschijnen. Zijn dromen zouden moeilijker bereikbaar zijn en voor haar was het elke keer een hele klus om weer te komen. Misschien vatte hij dit op het moment te licht op en zou hij later pas weten hoe erg het zou zijn.
Ze vertelde hem die nacht voor de laatste keer over de verschillende dimensies, waarvan één de schoonste is: degene die niks anders is dan de hemel, waarin iedereen eeuwig leeft en zijn eigen gedaante kan bepalen. Maar om daar te komen moest je verschrikkelijk goed kunnen dimensiereizen. Iedereen in de wereld Abdera, dat de enige dimensie op die van de hemel na was waar alle mensen reizers zijn, wil het ooit bereiken.

“Vertel me eens iets over die wereld van de reizers…” zei Catillo. Hij wilde deze droom zo lang en leerzaam mogelijk maken. Hij snapte niet veel van wat ze van de dimensies had verteld, maar wilde haar niet onderbreken om de tijd zo nuttig mogelijk te gebruiken.
“Over Abdera?” zei Hastula, “Hm… De dimensie Abdera is eigenlijk al een soort paradijs. Het is er dus alleen bevolkt met reizers, die allemaal op de hoofdplaneet wonen, net als de mensen in jouw dimensie eigenlijk. Die planeet heeft een mooie zon, en drie manen. Het heet ook Abdera, net als de dimensie.”
De vraag kwam zo dringend aan bij Catillo, dat hij haar wel even moest onderbreken. Hij voelde dat hij er misschien later nog wat aan zou hebben. “Hoe heet mijn wereld dan…?”
“Terra. Net als je planeet, gekkie. Mag ik verder gaan?” Knipoog. “De planeet Abdera is behoorlijk klein. Ik denk dat jouw planeet in je dimensie zeven keer groter is dan Abdera. Ook heeft het minder verschillende klimaten dan die van jou. Het is over het algemeen behoorlijk gematigd warm, net als een middellandse-zee klimaat bij jou, behalve in het verre Noorden en Zuiden, waar de polen zitten. Het is een aangename wereld, wat logisch is, want wat zou jij kiezen als je zelf een eigen wereld zou bedenken?” Die vraag had niet de hele betekenis bij Catillo als ze zou willen. “Iedereen is er dus een dimensiereiziger, een reizer, en iedereen spreekt Esperanto. Die taal was al voor het creëren van Abdera algemeen verantwoord als interdimensionale taal tussen de reizers. Elke reizer, maakt niet uit wat zijn of haar geboortedimensie is, heeft Esperanto geleerd. Daar zou jij wel trots op moeten zijn hè, dat een taal die in jouw dimensie uitgevonden is door iedereen gesproken wordt!” Catillo had nog niet alles door laten dringen en knikte maar suf. “Voor het Esperanto was Latijn de officiële interdimensionele taal, maar dat kon niet iedereen even goed, en mensen die het niet goed konden of te moeilijk te leren vonden spraken hun eigen voertaal. Dat was een zooitje. Het is nu veel beter zo. Wel is het een traditie om je reizernaam, die je altijd zelf mag kiezen, uit het Latijn laat afleiden. Dat heb jij ook al gedaan.” Glimlach.
Catillo was helemaal versuft door haar verhaal en beleefde maar half bewust dat de droom weer begon te eindigen. Hastula wou weer verder met haar verhaal, maar toen ze merkte dat de droom afliep hield ze op en nam afscheid van Catillo. Vol verdriet zag Catillo de droom om zich heen vervagen, en de laatste woordenwisseling zou hij zich nog lang herinneren;
“Cattie…”
-“Hastu…”
“Dag, ik zal je nooit vergeten… ….tot ons weerzien…”
-“Dag, twijgje…”
“Dag… lekkerbekje…”
Knipoog.
Hij werd bezweet en bezwaard wakker in zijn bed. Deze droom had hem meer vermoeid dan een gewone nacht dromen ooit zou kunnen hebben gedaan.
\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/\/