veel honger / weerzin tegen eten

[Takkeling]

Ik weet niet zo goed waar dit topic thuishoort. Verplaats ‘m maar indien nodig.

Sinds een paar jaar heb ik erge honger. Als ik bijvoorbeeld een paar boterhammen op heb, dan voel ik me een uur later alweer leeg. Als gevolg daarvan heb ik een soort afkeer van eten ontwikkeld; het levert me geen (of maar heel kort) een verzadigd gevoel op en daarom voelt eten nutteloos.. mijn maag is net een soort bodemloze put waar ik eten in gooi en daarom kan ik mezelf maar moeilijk motiveren om te eten.

Vooral de laatste paar maanden (eigenlijk sinds ik op kamers ben en niet meer aan de structuur van mijn ouders vastzit) eet ik slecht. Ontbijten gaat altijd wel goed en lunchen ook redelijk, en ik eet trouwens ook netjes brood, groente, fruit en zuivel, dus wat ik binnenkrijg is in elk geval wel goed. Tegen het avondeten echter zie ik altijd als een berg op en ik sla dat ook regelmatig over.
Al met al eet ik vergeleken met anderen denk ik niet heel weinig, maar toch merk ik aan mijn lichaam dat ik consequent te weinig binnen krijg: ik voel me de hele dag door hongerig (en als gevolg daarvan vaak chagrijnig / somber / emotioneel) en op het moment dat ik ga slapen ben ik meestal leeg, met als gevolg dat ik slecht slaap en de volgende dag wéér begin met grote honger.

Ik weet dat ik ‘gewoon’ meer moet eten en vaak begin ik hier ’s ochtends ook met goede moed mee, maar in de loop van de dag laat ik het weer verslonzen omdat ik zo’n weerzin tegen eten ervaar. En soms lukt het me wel om een paar dagen goed en bijna voldoende te eten, maar dat kost me zo veel moeite dat ik daarna weer terug val in mijn oude patroon.

Ik heb geen intentie om af te vallen en ik ben ook totaal niet bezig met calorieën tellen of zo, dus het lijkt me niet dat ik anorexisch ben. Heeft iemand enig idee wat de oorzaak zou kunnen zijn van mijn hongergevoel / weerzin tegen eten en hoe ik hier vanaf kom? Als iemand zich hier in herkent, hoor ik dat trouwens ook graag.

Anorectisch zijn is niet dun willen zijn, maar niet willen eten, om wat voor reden dan ook. Een konijn dat niet eet door te lange tanden en pijn, noem je ook anorectisch.

Ga er eens mee naar je huisarts. Blijkbaar heb je ook gewoon weinig pure zin in eten (los van hardcore honger) en kan dat ook zo z'n oorzaken hebben.

[Takkeling]

Ik lees hier in een online folder van Fonds Psychische Gezondheid:

Mensen met anorexia nervosa (magerzucht)* zijn doodsbang om dik te worden, ook al zitten ze ruimschoots beneden het gewicht dat voor hun leeftijd en lengte normaal en gezond is. Al kunnen ze al hun ribben tellen, toch voelen ze zich abnormaal dik. Vermageren is voor hen een verslaving geworden. Het geeft hen houvast, een gevoel van controle en het gevoel ergens heel goed in te zijn. Met een ijzeren wil onderdrukken ze hun honger. Eten doen ze meestal volgens een dwangmatig patroon, en vaak moeten ze het eerst ‘verdienen’.
Mensen die anorexia hebben, beseffen meestal terdege dat hun omgeving het extreme lijnen afkeurt en probeert hen aan het eten te krijgen. Daarom gebruiken ze allerlei uitvluchten en trucs. Ze zeggen dat ze net gegeten hebben, gooien eten weg, of eten mee om de lieve vrede te bewaren, maar braken direct daarna alles weer uit. Verder sporten mensen met anorexia vaak fanatiek. Zo proberen ze het afvallen te versnellen.

Ik herken mezelf hier totaal niet in, behalve dan dus dat ik mijn hongergevoel negeer, maar dat is niet met het doel om af te vallen. Sterker, ik zou juist blij zijn als ik een paar kilo zwaarder was.

Een paar maanden nadat het hongergevoel begon ben ik ermee naar de huisarts geweest. Er is toen bloed geprikt, maar er werd niets ontdekt. De huisarts heeft me toen doorverwezen naar een diëtist, maar die heb ik 1x gezien en die heeft toen alleen tegen me gezegd dat ik simpelweg méér moest eten, want de dingen die ik at waren al goed. Heeft dus niets geholpen.

Anorectisch gedrag vertonen =/= anorexia hebben. Maar vooruit: het gaat niet om de naam en je hebt niet het standaard beeld en daarmee ook niets via oplossingen voor dat beeld. Ik denk ook niet dat je dat beeld hebt, alleen de term is dus wel wat breder dan de bekende stoornis.

'Simpelweg meer eten' is vooral de samenvatting van wat er moet gebeuren. Je moet zeker weten dat je geen dingen over het hoofd ziet qua waar het vandaan komt: is het geen onderdeel van je verder neerslachtig voelen? Als je puur naar het eten zelf kijkt kun je kleine stapjes vooruit zetten, al is het maar een vaste dag in de week met mensen afspreken, of vooraf plannen wat je die dag minimaal wil eten. Je alleen al bewust ervan worden kan een hoop schelen. Zet je wekker om avondeten niet te vergeten. Probeer elke week een nieuw recept, wat dan ook. Je lichaam heeft een hele tijd nodig om zich in te stellen op de juiste hoeveelheid voedsel en verder ook geen hongersignalen meer af te geven. Als jij vaak skipt en op andere momenten misschien net wat veel eet, weet je lijf niet waar het aan toe is. Het kan een hele poos duren maar je zult wat kunstmatiger een ritme moeten aanleren.

[Miekje*]

Ik herken me voor een deel wel in jouw verhaal. Overigens ging het bij mij wel iets anders: ik werd altijd misselijk wakker, waardoor ik geen ontbijt nam, maar later pas at. Dat betekende over het algemeen dat ik rond 12 uur pas iets had gegeten, wat je dan natuurlijk al lang geen ontbijt meer kunt noemen. Daarna was ik dan ook vrij snel weer leeg en werd ik weer misselijk.

Zo kun je je ook wel voorstellen dat ik verspreid over de dag dus ook veel te weinig at. Omdat ik constant misselijk was, was ik eerst bang zwanger te zijn (omdat ik toentertijd een vriendje had en ik weleens de pil vergat). Na een paar tests bleek dit niet zo te zijn. In die tijd viel ik ook regelmatig bijna flauw, omdat ik niet goed had gegeten. Ook fietste ik toen veel: iets meer dan 30 km op een dag, heen en weer naar school. Alles bij elkaar resulteerde bij mij dan ook in ondergewicht.

Ik ben op een gegeven moment verschillende dingen uit gaan proberen, zoals 's ochtends toch een boterham eten, hoe misselijk ik ook was en hoe lang het ook duurde. Ook stopte ik met fietsen en ging ik voortaan met de bus naar school. Onderweg in de bus probeerde ik ook dikwijls nog iets te eten als dat 's ochtends was mislukt, want vaak moest ik van de misselijkheid overgeven (waardoor die boterham dus weer vrolijk naar buiten kwam).

Om een lang verhaal kort te maken: op een gegeven moment had ik een manier gevonden om ervoor te zorgen dat ik genoeg at op een dag. 's Ochtends stond ik vroeger op dan normaal, zodat de misselijkheid al was gezakt tegen de tijd dat ik van huis weg moest. Zo kon ik nog net wat eten voordat ik naar school ging. Vervolgens at ik heel vaak kleine hoeveelheden, ook als ik niet echt honger had. Zo at ik elke pauze (dat was bij ons elk anderhalf uur) een halve of een hele boterham, maar net wat lukte. Ik werd niet meer misselijk, wat hoogstwaarschijnlijk werd veroorzaakt door een lege maag. Als ik thuis was uit school, at ik fruit. Daarna avondeten, want ik vaak in twee momenten verdeelde. Voordat ik naar bed ging, at ik nog wat fruit, yoghurt of een cracker.

Dat bleef ik ongeveer een jaar lang doen, waarna ik steeds minder vaak op een dag ging eten en dan wat meer in één keer probeerde. Nu at ik bijvoorbeeld één pauze niets, en twee boterhammen in de pauze erna.

Nu heb ik eraan overgehouden dat ik het liefste 5 keer per dag redelijk kleine maaltijden eet, in plaats van die grote. En als ik mijn maag ook maar een beetje hoor rammelen, eet ik het liefst meteen een koekje, plakje ontbijtkoek of iets anders kleins. Ik word nog steeds erg misselijk van een lege maag, dus let ik erop dat ik alsnog genoeg eetmomenten heb op een dag. En ik ben alsnog niet dik, maar ondergewicht heb ik al lang niet meer, gelukkig. Nog steeds eet ik iets voordat ik ga slapen en sta het liefst vroeger op om tijd te hebben voor het eten, maar dat is het enige wat ik eraan heb 'overgehouden'.

[Takkeling]

Lusi schreef:

Anorectisch gedrag vertonen =/= anorexia hebben. Maar vooruit: het gaat niet om de naam en je hebt niet het standaard beeld en daarmee ook niets via oplossingen voor dat beeld. Ik denk ook niet dat je dat beeld hebt, alleen de term is dus wel wat breder dan de bekende stoornis.

Ah oké. Dan had ik je opmerking verkeerd begrepen.

Lusi schreef:

'Simpelweg meer eten' is vooral de samenvatting van wat er moet gebeuren. Je moet zeker weten dat je geen dingen over het hoofd ziet qua waar het vandaan komt: is het geen onderdeel van je verder neerslachtig voelen? Als je puur naar het eten zelf kijkt kun je kleine stapjes vooruit zetten, al is het maar een vaste dag in de week met mensen afspreken, of vooraf plannen wat je die dag minimaal wil eten. Je alleen al bewust ervan worden kan een hoop schelen. Zet je wekker om avondeten niet te vergeten. Probeer elke week een nieuw recept, wat dan ook. Je lichaam heeft een hele tijd nodig om zich in te stellen op de juiste hoeveelheid voedsel en verder ook geen hongersignalen meer af te geven. Als jij vaak skipt en op andere momenten misschien net wat veel eet, weet je lijf niet waar het aan toe is. Het kan een hele poos duren maar je zult wat kunstmatiger een ritme moeten aanleren.

Ik ben wel een piekerkont, soms ga ik daar minder van eten. Verder heeft het er in elk geval momenteel mee te maken dat er weinig structuur in mijn leven is (ik doe geen studie meer en heb atm geen werk). Ik doe wel vrijwilligerswerk en als ik daar ben merk ik dat eten altijd veel beter gaat, omdat er duidelijke eetmomenten zijn (en omdat het fysiek redelijk zwaar werk is en ik anders letterlijk flauwval van de honger ). Het zou dus goed zijn om ook in het dagelijks leven qua eten meer voor een vaste structuur te zorgen idd.

[Takkeling]

Miekje* schreef:

Ik herken me voor een deel wel in jouw verhaal. Overigens ging het bij mij wel iets anders: ik werd altijd misselijk wakker, waardoor ik geen ontbijt nam, maar later pas at. Dat betekende over het algemeen dat ik rond 12 uur pas iets had gegeten, wat je dan natuurlijk al lang geen ontbijt meer kunt noemen. Daarna was ik dan ook vrij snel weer leeg en werd ik weer misselijk.

Zo kun je je ook wel voorstellen dat ik verspreid over de dag dus ook veel te weinig at. Omdat ik constant misselijk was, was ik eerst bang zwanger te zijn (omdat ik toentertijd een vriendje had en ik weleens de pil vergat). Na een paar tests bleek dit niet zo te zijn. In die tijd viel ik ook regelmatig bijna flauw, omdat ik niet goed had gegeten. Ook fietste ik toen veel: iets meer dan 30 km op een dag, heen en weer naar school. Alles bij elkaar resulteerde bij mij dan ook in ondergewicht.

Ik ben op een gegeven moment verschillende dingen uit gaan proberen, zoals 's ochtends toch een boterham eten, hoe misselijk ik ook was en hoe lang het ook duurde. Ook stopte ik met fietsen en ging ik voortaan met de bus naar school. Onderweg in de bus probeerde ik ook dikwijls nog iets te eten als dat 's ochtends was mislukt, want vaak moest ik van de misselijkheid overgeven (waardoor die boterham dus weer vrolijk naar buiten kwam).

Om een lang verhaal kort te maken: op een gegeven moment had ik een manier gevonden om ervoor te zorgen dat ik genoeg at op een dag. 's Ochtends stond ik vroeger op dan normaal, zodat de misselijkheid al was gezakt tegen de tijd dat ik van huis weg moest. Zo kon ik nog net wat eten voordat ik naar school ging. Vervolgens at ik heel vaak kleine hoeveelheden, ook als ik niet echt honger had. Zo at ik elke pauze (dat was bij ons elk anderhalf uur) een halve of een hele boterham, maar net wat lukte. Ik werd niet meer misselijk, wat hoogstwaarschijnlijk werd veroorzaakt door een lege maag. Als ik thuis was uit school, at ik fruit. Daarna avondeten, want ik vaak in twee momenten verdeelde. Voordat ik naar bed ging, at ik nog wat fruit, yoghurt of een cracker.

Dat bleef ik ongeveer een jaar lang doen, waarna ik steeds minder vaak op een dag ging eten en dan wat meer in één keer probeerde. Nu at ik bijvoorbeeld één pauze niets, en twee boterhammen in de pauze erna.

Nu heb ik eraan overgehouden dat ik het liefste 5 keer per dag redelijk kleine maaltijden eet, in plaats van die grote. En als ik mijn maag ook maar een beetje hoor rammelen, eet ik het liefst meteen een koekje, plakje ontbijtkoek of iets anders kleins. Ik word nog steeds erg misselijk van een lege maag, dus let ik erop dat ik alsnog genoeg eetmomenten heb op een dag. En ik ben alsnog niet dik, maar ondergewicht heb ik al lang niet meer, gelukkig. Nog steeds eet ik iets voordat ik ga slapen en sta het liefst vroeger op om tijd te hebben voor het eten, maar dat is het enige wat ik eraan heb 'overgehouden'.

Pff, dat klinkt wel echt vermoeiend, elke 1,5 uur iets eten! Maar het is wel de beste methode denk ik. Ik probeer nu zelf ongeveer elke 2,5 uur te eten, althans, dat is mijn voornemen voor vandaag en komende week. Ik vind het wel moeilijk om vol te houden want ik vind eten 9 van de 10 keer een vervelende bezigheid. Het kost in mijn beleving alleen maar tijd en geld en het is maar heel soms lekker. Bij wijze van stok achter de deur heb ik een goede vriend opgebeld en over mijn voornemen verteld, en ik wil ook graag iets leuks voor mezelf doen als ik me eraan hou. Ik moet echt trucjes verzinnen om mezelf aan het eten te krijgen want ik heb er gewoon zo'n hekel aan. Een deel van de oplossing zou natuurlijk zijn dat ik eten leuker ga vinden, maar ik zou echt niet weten hoe ik dat moet doen, behalve zo nu en dan met vrienden eten of een nieuw recept uitproberen.

[Miekje*]

Takkeling schreef:

Pff, dat klinkt wel echt vermoeiend, elke 1,5 uur iets eten! Maar het is wel de beste methode denk ik. Ik probeer nu zelf ongeveer elke 2,5 uur te eten, althans, dat is mijn voornemen voor vandaag en komende week. Ik vind het wel moeilijk om vol te houden want ik vind eten 9 van de 10 keer een vervelende bezigheid. Het kost in mijn beleving alleen maar tijd en geld en het is maar heel soms lekker. Bij wijze van stok achter de deur heb ik een goede vriend opgebeld en over mijn voornemen verteld, en ik wil ook graag iets leuks voor mezelf doen als ik me eraan hou. Ik moet echt trucjes verzinnen om mezelf aan het eten te krijgen want ik heb er gewoon zo'n hekel aan. Een deel van de oplossing zou natuurlijk zijn dat ik eten leuker ga vinden, maar ik zou echt niet weten hoe ik dat moet doen, behalve zo nu en dan met vrienden eten of een nieuw recept uitproberen.

Het is zeker vemoeiend, maar het went vanzelf. Je moet echt even over de grens heen, zeg maar.

Nu lette ik er niet mer sé op of het ook gezond was, wat ik at, er zaten ook genoeg chocolade- en chipsmomenten tussen. Maar ja, als je toch aan moet komen, lijkt dat me niet zoveel uit te maken.

Er is ook niet zoveel eten wat ik écht lekker vind, en als ik het écht lekker vind, is het zelfgebakken of uitgebreid gekookt En het is nou niet dat ik daar altijd tijd voor heb. Voordeel is wel dat wij hier thuis een grote diepvries hebben, en ik vrij veel kleine porties avondeten kan invriezen. Zo kan ik toch normaal eten, ook al heb ik geen tijd om iets te koken. Ook houd ik erg van brood en wraps en dat soort dingen, dus dat scheelt al.

[ESCLEPIOS]

Los van je eetpatroon, zou je eens kunnen nadenken over wat je nu echt zo dwars zit, in het leven. Waar ben je zo bang van? Waarom ben je zo gestrest?