Oud 10-12-2007, 00:00
CDune
CDune is offline
Hallo allemaal,
In mijn vrije tijd houd ik er wel van verhalen te schrijven, en dan met name fantasy. Hier is het begin van een van mijn verhalen. Als iemand enige opmerkingen of reacties heeft hoor ik ze graag!
-----------------------------------

Hoofdstuk 1
Hij was onzichtbaar. Wie zou hem kunnen zien in deze gewaden? Zelfs al was iemand naar hem op zoek, en die kans achtte hij gering, dan nog zouden zijn gecamoufleerde kleren bijna onwaarneembaar zijn in de schemering. Hij droeg een donkerbruin, lederen vest, schoenen en een broek in dezelfde kleur en een lange cape, zo donker als de nacht. Geluid was iets wat hem meer zorgen baarde. Daarom liep hij in een gestaag tempo, want haast had hij niet. Nee, hij had alle tijd van de wereld. Al zou het uren duren; zolang de opdracht werd uitgevoerd zou er geen haan naar kraaien.
Zijn plaats in de Orde zou voorgoed zijn veiliggesteld en rijkdom zou hem ten deel vallen, zoveel was zeker. Nog maar een paar uur, dan was alles voltooid en kon hij zich voortaan onthouden van dit soort duistere praktijken. Het was, zoals zijn Meester het noemde, ‘De Laatste Test’, de unieke kans om voor eens en altijd zijn waarde te laten blijken. Hij zou de Meester niet teleur stellen, al zou zijn slachtoffer de hele nacht gillen. De Meester was de leider, hij de volger. Daar zou uiteindelijk verandering in komen, natuurlijk, maar nu moest hij gehoorzamen. Hij verheugde zich al op de volgende dag; de uitdrukkingen van verbazing en verwondering op de gezichten van zijn kompanen, en de wijze woorden van zijn Meester die de toekomst veilig zouden stellen. Nog een uur of twaalf, dan was het zover.

Het pad slingerde en was op geen enkele plaats makkelijk begaanbaar. Het was onmogelijk om geen geluid te maken, aangezien er meerdere takken braken bij elke stap die hij zette. Het Dorre Woud was nu eenmaal een onheilzame plek, en hij was blij dat hij wist welke kant hij op moest. Het was niet ver meer. Om hem heen waren de geluiden van wilde dieren duidelijk waarneembaar. Voor uilen was het nog te vroeg, gelukkig, maar er waren meer dan genoeg andere vogels die hun herkenbare deuntje schalden. Voor hem was dat alleen maar gunstig; hoe meer geluid er om hem heen was, hoe minder hijzelf zou opvallen. Niet dat hij verwachtte iemand tegen te komen, zo vlak voor het invallen van de avond. Maar hij had niets te zoeken op deze plek en op dit uur; vragen waren daarom onvermijdelijk.

Hij trok zijn muts nog wat dichter over zijn hoofd. De dagen werden nu echt kouder. Het zou niet lang meer duren voordat er sneeuw ging vallen. Hij haatte sneeuw; niet alleen vanwege de extreme kou die het met zich meebracht, maar voornamelijk omdat voetsporen niet uit te wissen waren als er sneeuw was. Vaak genoeg had hij daar de narigheden van ondervonden en hij wist dat het nog vaker zou gebeuren. Dat waren echter geen missies van extreme noodzaak, zoals deze. Vandaag zat alles mee.
Hij kuste zijn duim, een gewoonte die hem in de loop der jaren eigen was geworden, en vervolgde zijn pad. In de verte was nu het lastig waarneembare silhouet van de hut te zien. Zijn hart begon sneller te kloppen en onbewust legde hij zijn linkerhand op het gevest van zijn zwaard. Het zou niet lang meer duren voordat hij bloed zou vergieten, iets waar hij van tevoren altijd tegenop zag; De daad zelf viel hem echter nooit tegen. Hij vond de intense opwinding van het moment geweldig; het gevoel van onoverwinnelijkheid met niets op de wereld te vergelijken. De meeste mensen zouden zijn daden verafschuwen, maar de Meester niet. Nee, de Meester wist precies wat een moord inhield. Elke dimensie ervan. Lieve hemel, hoe vaak had de Meester al een moord gepleegd? Als hij de verhalen mocht geloven zeker vijftig keer. De trots om voor zo een man te werken overweldigende hem weer. Hij zou de Meester niet teleurstellen.
Hij vertraagde zijn pas. Als zijn doelwit hem zou zien alvorens hij het zwaard door zijn borst zag steken, had hij gefaald. De schrik in de ogen van zijn slachtoffer wilde hij niet missen. Bovendien, het kon nogal eens rommelig worden indien de ander zich verweerde. Niet dat zijn slachtoffer enige kans maakte tegen hem, maar het kon zorgen voor onvoorzienbare incidenten. Een wond bijvoorbeeld. Nee, hij moest tot op het laatste moment ongezien blijven. Morgen wilde hij zich ongedeerd voor de Meester vertonen.
Behendig omzeilde hij enkele grote maar lastig waarneembare takken, waarna hij voor het eerst goed zicht had op de hut. Deze was nog precies zoals een paar maanden geleden, toen hij ook al eens op deze plek naar het huisje stond te kijken. De hut was klein, vervallen, maar nog altijd in gebruik en het straalde bovendien een zekere gezelligheid uit; waarschijnlijk vanwege de rook die uit de schoorsteen kringelde. Aan de voorzijde zat een enkele deur, en aan drie zijdes was een klein raam aanwezig. Een vierde, korte zijde, was massief. Natuurlijk zou hij zich aan die kant een tijdje schuilhouden, zodat hij de bewegingen in de hut kon waarnemen. Niet dat hij dat echt hoefde te doen, maar hij wilde alle risico’s vermijden. Zelfs bij zo een eenvoudige klus als deze.

Eindelijk was hij gearriveerd bij de plaats waar het moest gebeuren. Muisstil verplaatste hij zich richting de muur; hij wachtte lang met het plaatsen van zijn voet, want hij wilde geen enkel geluid produceren. Tevreden steunde hij uiteindelijk tegen het koude hout van de hut aan. Hij legde zijn oor tegen de houten muur aan en wachtte. Seconden. Minuten. Niets. Geen enkel geluid. Zou zijn slachtoffer slapen? Rond dit uur van de dag was het ongebruikelijk, maar niet onmogelijk. Hij moest wel in de hut zijn, want naar zijn weten leefde zijn slachtoffer als een soort kluizenaar en verliet hij zijn huis uitsluitend voor dringende zaken. Tevergeefs drukte hij zijn oor opnieuw tegen het hout. Het enige wat hij hoorde was het gieren van de ijzige wind. Hij had gehoopt op meer tekenen van leven, maar het leek erop dat hij toch het risico moest nemen om naar binnen te spieken. Zacht ademend van de inspanning verzette hij zijn gewicht naar zijn andere been. Hij kon nu om de hoek kijken. Nog een minuut wachtte hij, en toen keek hij naar binnen.
Hij had een paar seconden nodig om zich te realiseren wat hij zag. Bloed sijpelde over de houten vloer; een hand lag roerloos naar hem toe. Midden in de hut lag zijn doelwit; bleek, ijzig en onmiskenbaar dood.

Zijn hersenen begonnen onmiddellijk te werken. Was iemand met hetzelfde doel hem voor geweest? Of had deze man een ongeluk gehad? Hij stapte de hut binnen, keek even rond, en na zich ervan te hebben overtuigd dat voor de rest alles in orde was, boog hij zich over de man. Het bloed kwam uit een groot gat, dat bijna midden op zijn voorhoofd was ontstaan. Hij richtte zijn aandacht op het eikenhouten tafeltje dat tegen de muur stond. Het was mogelijk dat de man was gevallen en met zijn hoofd de punt van de tafel had geraakt. En ook al wilde hij zich daarvan overtuigen, zijn intuïtie vertelde hem duidelijk: moord.
Ach ja. Zolang hij de documenten mee terugnam naar de Meester, zou er niets aan de hand zijn. Hij kon eenvoudigweg beweren dat hijzelf deze moord had gepleegd. Niemand zou zijn ongelijk kunnen bewijzen. Zijn stemming werd weer wat vrolijker toen hij zichzelf daarvan verzekerde. In zijn achterhoofd stond de situatie hem echter niet aan. Het was té toevallig dat de kluizenaar dood aan zijn voeten lag. Zouden de documenten nog veilig zijn? Hij schoof de la van het enige kleine bureau uit het huisje open en drukte, zoals hem was verteld, op de twee lastig waarneembare houten knoppen aan weerskanten van de la. Het geheime compartiment opende zichzelf. Er lag papier in de la! Hij haalde het er direct uit en legde deze op het bureau neer. Snel las hij het bericht en langzaam verloor hij alle moed. Hij zakte op de vloer van de hut en barstte in tranen uit. De boodschap op het briefje was duidelijk en direct:

- Aan degene die dit leest: je bent te laat! Verkwansel niet nog een leven door mij te achtervolgen, want die weg is er een die geen ziel wil volgen.
S.
Met citaat reageren
Advertentie
Oud 10-12-2007, 00:01
niña
Avatar van niña
niña is offline
Eerste tip: Zulke grote lappen tekst zijn niet echt fijn lezen vanaf een scherm. Misschien per hoofdstuk posten of zelfs kleiner.
__________________
“I have a friend who is a stripper. You’re much happier than her.”
Met citaat reageren
Oud 10-12-2007, 00:03
CDune
CDune is offline
Hoofdstuk 2

Tarlin probeerde zich een weg te banen door de menigte. Zo druk als vandaag had hij het nog maar zelden meegemaakt. Bij de wekelijkse markt waren vaak veel mensen aanwezig, maar bij de Jaarmarkt leek dat aantal te zijn vervijfvoudigd. Het hele dorp stond vol met kraampjes, waarachter kooplui hun waren probeerden te verkopen. Burgers liepen in massa’s, zonder enige orde, door elkaar op zoek naar interessante producten. Op veel hoeken stonden wachters, die door de chaos maar weinig uit konden richten; iemand had alleen kans zichzelf verstaanbaar te maken door veel, en vooral hard te schreeuwen. Er zouden genoeg bekenden van hem rondlopen op de markt, maar de kans ze tegen het lijf te lopen was niet erg groot. Het liefst wilde Tarlin weer naar huis; hij had het na een uurtje ronddolen wel gezien. Het was echter een hele klus je een weg te banen door de massa, en bovendien werd Tarlin’s aandacht zo nu en dan getrokken door interessante producten die uitgestald stonden. Hij dacht juist een rustigere plek te hebben gevonden, toen hij voor het eerst een bekende tegen het lijf liep.
‘Hee Tarlin!’ riep iemand achter zijn rug. Tarlin draaide zich om en het duurde even voordat hij opmerkte wie hem had geroepen, maar al snel vond hij een bekend gezicht tussen de hordes mensen: Pietro. Pietro was een goede vriend van zijn vader, en zo af en toe deed Tarlin een klusje voor hem om wat bij te verdienen. Het was een aardige vent; een jaar of veertig, schatte hij; de man was niet groot, maar behoorlijk gezet en er stond altijd een lach op zijn verweerde gezicht.
‘Tarlin, wat goed om jou te zien! Ik dacht al dat je vandaag de markt zou bezoeken, maar het is fortuinlijk dat ik je heb gevonden tussen zoveel mensen. Hoe gaat het met je? Het is al een paar weken geleden sinds we elkaar voor het laatst gesproken hebben.’
‘Prima, Pietro, prima. Ik kijk of hier wat te beleven valt vandaag. Het is druk, maar ik heb nog maar weinig bekenden gezien. Ik denk dat de meeste bezoekers van ver komen, in de hoop wat goedkope spullen op de kop te kunnen tikken. Verkoop jij nog wat, of ben je hier ook als koper?’
Pietro schudde zijn hoofd. ‘Nee, ik heb verderop een kraam. Mijn zoon houd daar even een oog in het vizier nu, ik wilde zojuist wat te eten halen. Maar ik heb een paar kruidenmengsels gemaakt tegen allerlei ziekten, toch weet je maar nooit of dat aanslaat. Verderop zijn er andere verkopers van medicijnen die de boel aan het belazeren zijn. Het is dat ik daar uit principe nooit aan meedoe, maar als ik zie hoeveel klanten zij hebben…’ De koopman zag er niet al te vrolijk uit; Tarlin vermoedde dat zijn omzet niet al te hoog was geweest tot nu toe.
‘Kop op. Eerlijkheid duurt het langst, en dat weet je maar al te goed. Hoe vaak hebben we de bewakers al niet iemand mee zien sleuren aan de arm, doordat zij de boel hadden opgelicht? Ik zou me daar niet in begeven, als ik jou was. Bovendien, jouw brouwsels werken tenminste. Dat drankje wat je mij vorig jaar gaf tegen koorts hielp uitstekend; binnen een dag was ik ervan af.’ zei Tarlin in de hoop om de man wat op te vrolijken. Het leek maar half te lukken.
‘Ach, toen was je ook al een week ziek; ik heb geen idee of mijn kruiden de genezing hebben versneld. Maar ik vind wel dat je gelijk hebt; ik ben niet zoals die kwakzalvers. Over kwakzalvers gesproken, de oude Renc vroeg mij om hem wat paddenstoelen te brengen; ik hoopte je al te zien vandaag, omdat ik dacht..’
‘..Dat ik die wel even zou brengen voor je.’ Tarlin glimlachte. ‘Maar natuurlijk, geen probleem. Het is maar een uur of twee lopen naar Renc, dan ben ik nog voor het donker thuis.’
‘Ik weet dat je het ook voor niets zou doen, maar natuurlijk krijg je wat zilverstukken voor je hulp. Ik zou het niet kunnen verdragen je voor niets op pad te sturen. Hier, twee bij voorbaat en nog eens drie wanneer je terug bent. Doe maar rustig aan, Renc loopt niet weg…vervloekt, die vent ken ik al jaren en ik kan me slechts een stuk of drie keer herinneren dat ik hem niet in zijn huis heb gesproken…Toegegeven, hij is ook niet zo goed ter been, maar ik vraag me ten zeerste af of het ook maar iets met zijn fitheid te maken heeft.’
Tarlin moest onbewust lachen om de woorden van de koopman, want hij wist hoe de oude Renc zijn dagen doorkwam. Hij kende hem niet bijzonder goed, maar de keren dat hij hem had gezien, hadden een onuitwisbare indruk achtergelaten. Renc straalde een bijzondere vorm van wijsheid uit; de man kon mensen als geen ander naar hem laten luisteren en zijn diepe, geruststellende stem was zo zalvend, dat de tijd omvloog als hij één van zijn talloze verhalen over zijn lippen liet rollen. Om de een of andere reden vond Tarlin het een prettig vooruitzicht, de wandeling naar de oude kluizenaar. Bovendien had hij dan tijd om na te denken. Zijn dilemma werd met de minuut groter…

Nadat Pietro hem de spullen had overhandigd en vervolgens weer op weg ging naar zijn kraam, vertrok Tarlin door de Oosterpoort in de richting van de Schemerende Plassen, een plaats die hij nooit echt had betreden. De hut van Renc stond aan de rand van het merengebied en hij had nooit reden gehad de Plassen verder te verkennen. Mensen vertelden elkaar voortdurend ongure verhalen over de plaats, maar de gekscherende toon van de meest bizarre verzinsels verraadde dat niemand écht geloofde dat het gebied gevaarlijk was. Toch beloofde hij zichzelf voorzichtig te zijn, want alhoewel hij de tocht al meermaals had gemaakt, wilde hij niets aan het toeval over laten. Nee, Pietro zou tevreden met hem zijn. Dat wist hij zeker.

Het eerste gedeelte van zijn tocht verliep vlekkeloos. Zo nu en dan kwam hij iemand tegen, maar over het algemeen was het rustig op de wegen. De meeste mensen waren vandaag in de stad, of kwamen de stad binnen via het Westen, wist Tarlin. Ten oosten van de stad waren niet veel dorpjes of steden en zeker in vergelijking met het westen woonden er aanzienlijk minder mensen aan deze kant van de stad.
Hij was al over de helft toen hij een geweldig kabaal hoorde, een meter of tien van de weg vandaan tussen de struiken. Kreten van woede en geluiden die duidden op een gevecht! Tarlin was van plan de benen te nemen, totdat de herrie plotseling ophield. Het voelde zo..onnatuurlijk aan. Het geluid was in een fractie van een seconde opgehouden. Hij voelde het gevaar, maar zijn nieuwsgierigheid was groter.
Verbaasd liep hij in de richting van de plaats waar hij de geluiden gehoord dacht te hebben. Hij zag al snel dat de bron, of beter gezegd bronnen van het kabaal, het land der levenden hadden verlaten. Op de grond lagen vijf lichamen; onmiskenbaar gedood. De mannen die levenloos op de grond lagen zager er niet uit als de minsten: messen en zwaarden lagen her en der verspreid in het gras. De mannen leken verrast te zijn door de kracht van hun moordenaars. Of moordenaar…Tarlin durfde niet te denken aan de aanblik van iemand die vijf mensen op deze manier kon doden; zijn hoofd wilde deze plaats zo snel mogelijk verlaten, maar zijn benen droegen hem niet verder. In plaats daarvan bleef hij doodstil staan.
Met citaat reageren
Oud 10-12-2007, 00:04
CDune
CDune is offline
Citaat:
Eerste tip: Zulke grote lappen tekst zijn niet echt fijn lezen vanaf een scherm. Misschien per hoofdstuk posten of zelfs kleiner.
Al aangepast, dit is idd makkelijker .
Met citaat reageren
Oud 11-12-2007, 23:53
CDune
CDune is offline
DIT is het goede deel, niet wat hier eerst stond (fb)

‘Geen beweging!’ riep een stem achter zijn rug. Tarlin schrok, maar wist op de been te blijven. Onbewust bracht hij zijn handen in de lucht. Hij voelde een metaal voorwerp licht tegen de huid van zijn rug aan komen. Het was op dat moment dat het bij hem opkwam dat hij wel eens zou kunnen sterven, op dit moment en op deze plaats. Als deze persoon al deze mannen had omgebracht, maakte Tarlin geen schijn van kans. Het zou gedaan zijn in een oogwenk.
‘Doe me geen pijn, ik smeek U! Ik heb niets met dit bloedvergieten van doen!’ Zijn stem trilde, maar hij probeerde toch zo oprecht mogelijk te klinken. Vechten was geen optie; misschien kon praten zijn leven redden.
Het bleef een hele tijd stil. Tarlin’s belager hield nog steeds het zwaard tegen hem aan, maar hij zei niets. Seconden en minuten gingen voorbij, en met de minuut werd Tarlin banger. Waarom zei de man niets? Net toen hij zelf zijn mond wilde opendoen, sprak zijn belager zijn tweede zin:
‘Waar kom je vandaan?’ vroeg hij. Het klonk niet overdreven vijandig, maar de stem was resoluut en bars. Het was duidelijk dat hij geen zin had in getreuzel. Hij verwachtte een snel en bondig antwoord.
‘Ik..Ik kom uit de stad…ik liep langs deze weg toen ik geluiden hoorde. Bloed..overal bloed..Alstublieft, doe me geen pijn!’ smeekte Tarlin opnieuw. Zijn leven hing nu af van het antwoord van de man.
‘Hmm…je ziet er niet al te kwaadaardig uit en ik geloof niet dat je deel uit maakt van deze groep mannen die mij zojuist overviel, maar mij is altijd geleerd dat men niet voorzichtig genoeg kan zijn. Welke baat zou ik er bij hebben jou te laten leven? Erg rijk zie je er niet uit en het zou dagen duren voordat iemand je lichaam vindt..’
Tarlin’s hersenen maakten overuren. Wat zou hij nu kunnen zeggen? Welk antwoord verwachtte deze man? Hij bedacht dat een eerlijk antwoord nu het beste van pas zou komen: ‘Wat heeft u er aan een onschuldig persoon te vermoorden? Wat zou ik u kunnen maken? Als u al deze mensen heeft gedood, en dat geloof ik ogenblikkelijk, dan bent u een machtig man. Ik ben maar een nietige jongen, niet in staat u in enig opzicht te deren. Krijgt u werkelijk geen last van uw geweten als u iedereen die maar een beetje in de weg staat, aan het zwaard rijgt?’
Het antwoord kwam snel en zonder blikken of blozen: ‘Welnee, ik heb geen geweten meer..’

Laatst gewijzigd op 13-12-2007 om 20:40.
Met citaat reageren
Oud 12-12-2007, 10:33
flyaway
Avatar van flyaway
flyaway is offline
Letteren heeft vaak even tijd nodig, het is niet een snel forum, dat hoort erbij Als je even geduld hebt denk ik dat er wel mensen gaan reageren.
Met citaat reageren
Oud 12-12-2007, 23:10
FIEloSOOF
FIEloSOOF is offline
Probeer eens een synoniem te verzinnen voor (on)waarneembaar. Het viel me op dat je dat woord erg vaak gebruikt.

Verder vond ik de tijdsprong tussen het tweede en het derde fragment een beetje verwarrend. En eigenlijk ook een beetje jammer. De eerste ontmoeting tussen Tarlin en die moordenaar leek me juist een spannend moment, en dat moment heb je nu juist overgeslagen.

Maar ik ben wel benieuwd naar een vervolg.
__________________
wees gekust
Met citaat reageren
Oud 13-12-2007, 00:05
CDune
CDune is offline
Citaat:
Probeer eens een synoniem te verzinnen voor (on)waarneembaar. Het viel me op dat je dat woord erg vaak gebruikt.

Verder vond ik de tijdsprong tussen het tweede en het derde fragment een beetje verwarrend. En eigenlijk ook een beetje jammer. De eerste ontmoeting tussen Tarlin en die moordenaar leek me juist een spannend moment, en dat moment heb je nu juist overgeslagen.

Maar ik ben wel benieuwd naar een vervolg.
Er is iets vreselijk mis gegaan met het neerzetten hier..er mist een enorm stuk..kan alleen mn posts niet meer aanpassen...waardeloos.
Met citaat reageren
Oud 13-12-2007, 11:46
flyaway
Avatar van flyaway
flyaway is offline
Citaat:
Er is iets vreselijk mis gegaan met het neerzetten hier..er mist een enorm stuk..kan alleen mn posts niet meer aanpassen...waardeloos.
Als je wil kan ik je posts wijzigen PM maar!
Met citaat reageren
Oud 13-12-2007, 12:01
Verwijderd
Citaat:
Klein extra stukje...IEMAND enige opmerkingen? Als niemand het leest heeft het weinig zin om een vervolg te maken....
Schrijf jij voor je publiek dan?
Met citaat reageren
Oud 13-12-2007, 12:43
CDune
CDune is offline
Citaat:
Schrijf jij voor je publiek dan?
Nee, ik schrijf sowieso wel een vervolg. Maar het heeft weinig zin het hier te posten... Ik wist bij voorbaat niet hoe druk dit gedeelte van het forum was maar dat valt een beetje tegen .
Met citaat reageren
Oud 13-12-2007, 19:15
Verwijderd
De kwaliteit van reacties is hier wel goed.
Met citaat reageren
Oud 13-12-2007, 20:40
flyaway
Avatar van flyaway
flyaway is offline
Aangepast
Met citaat reageren
Oud 13-12-2007, 21:38
FIEloSOOF
FIEloSOOF is offline
Khoopte al dat het een foutje was
__________________
wees gekust
Met citaat reageren
Oud 14-12-2007, 00:23
CDune
CDune is offline
Een tel later voelde Tarlin het zwaard van zijn rug glijden. Hij wist wat er komen ging. Hij zette zich schrap en wachtte op de scherpe punt, die zich elk ogenblik in zijn rug kon boren. Teleurstelling en angst, dat zijn mijn laatste gevoelens, dacht hij. Zijn antwoord was niet het juiste geweest.
Het duurde een hele tijd voordat zijn opponent actie ondernam. Maar dit was niet hetgeen wat Tarlin verwachtte.
‘Je hebt gelijk, ik heb er niets aan je te doden. Maar ik heb een vraag die ik beantwoord wil zien. Alleen als je mij vertelt wat ik wil horen, dan laat ik je leven. Verkwist deze kans niet, want je krijgt er maar één. Ik heb echt geen geweten, en over een uur zou ik je al weer vergeten zijn. Welnu, mijn vraag is, ken jij een man genaamd Saevar? Hij is een invloedrijk persoon..’
Tarlin had nog nooit gehoord van iemand die zo werd genoemd, en afgezien van het feit dat hij geen enkel invloedrijk persoon kende, probeerde hij in zijn geheugen te graven…wist hij maar wie Saevar was! Dan zou hij zijn belager kunnen helpen…maar het ogenblik dat hij de naam had gehoord, had Tarlin diep in zichzelf geweten dat hij de naam nog nooit eerder had gehoord.
‘Ik…Ik..echt, ik ken de man niet. Ik zou U graag willen helpen maar dat kan ik alleen door te liegen, de naam Saevar zegt mij niets.’ Tarlin sprak zo oprecht en duidelijk als hij maar kon, al wist hij dat het weinig verschil zou maken.
De man achter hem liep om Tarlin heen en kwam recht voor hem staan. Binnen een seconde zag Tarlin hoe gevaarlijk deze persoon was. Hij was niet uitermate groot of fors. Maar zijn imposante kleding en houding maakten hem er indrukwekkender uitzien dan dat zijn figuur ooit had kunnen doen. De man droeg een zwartlederen vest, met aan beide zijdes een rij vlijmscherpe messen. Zijn broek, eveneens zwart, werd aan beide kanten versierd door een gouden havik, die eigenlijk als eerste in het oog sprong bij het zien van de man. Afgezien van de messen droeg de man twee zwaarden aan zijn riem, en had hij nog een zware bijl over zijn schouders hangen. Een zwarte cape zorgde ervoor dat de man nog meer leek op een schaduw in de nacht. Degene die zo onfortuinlijk was met deze man te moeten vechten, zou geen vijf seconden overleven. Bovendien zou het gezicht van zijn moordenaar nooit duidelijk worden, want een kap omsloot het grootste gedeelte van zijn hoofd.

De man pakte razendsnel één van zijn messen, gooide deze in de lucht, en ving hem weer op; de scherpe kling wees naar zijn eigen borst.
‘Je hebt geen wapens bij je, zie ik. Neem dit mes maar. Dan kun je jezelf in elk geval verdedigen. Niet dat ik verwacht dat we worden aangevallen, maar voor het geval dat. Zoals ik zei, men moet niets aan het toeval overlaten.’
Tarlin, die als versteend had gestaan bij de worp van de man, had geen woord gemist van wat deze zei. ‘Ehh…u zei we, meneer?
‘Juist ja, was je dat nog niet duidelijk? Wij reizen de rest van de dag samen. Voorlopig noem je me maar Danwe. Schiet op, we moeten gaan. Ik heb haast.’
Met citaat reageren
Oud 14-12-2007, 00:23
CDune
CDune is offline
Danwe was een bijzondere reisgenoot. De man zei nauwelijks een woord; hij maakte slechts via handgebaren en norse geluiden duidelijk wat hij wilde. Niet dat hij echt bevelen gaf aan Tarlin; Danwe keek af en toe om, zodat hij kon controleren of zijn reisgenoot meeliep, maar veel meer ook niet. Het viel Tarlin direct op dat de man altijd waakzaam om zich heen keek. Zo nu en dan stopte hij zelfs omdat hij de zaak niet helemaal vertrouwde. Geen enkele maal werd het Tarlin duidelijk waarom Danwe zo op zijn hoede was, maar één van de dingen die hij wel wist, was dat hij geen vragen moest stellen. Als Danwe iets kwijt wilde, zou hij daar zelf wel mee aan komen zetten. Nee, de tocht verliep langzaam maar gestaag, en een enkele keer stopten de twee om wat te eten; Danwe had een kleine buidel met enkele vruchten en wat brood bij zich. Het leek erop dat de man alleen op zichzelf had gerekend, maar hij bood Tarlin elke keer weer de helft van zijn voedsel aan. Daar was Tarlin wel dankbaar voor, al vertrouwde hij zijn metgezel van geen kant. Danwe had iets..onguurs. Hij leek niet kwaadaardig, maar er ging evenmin warmte van hem uit. Het leek een soort van geest; hij was onvermoeibaar en zijn waakzaamheid verslapte geen seconde, maar een goed gesprek was er niet mee te voeren.
Danwe vertelde hem dat de twee naar een andere stad zouden reizen, Orydel genaamd. Daar had Tarlin wel eens van gehoord, al had hij nooit reden toe gehad naar de plaats af te reizen. Die reden was er nu ook niet, maar toch had Tarlin het donkerbruine vermoeden dat hij Danwe maar beter te vriend kon houden; er zat niets anders op dan hem te volgen. Zijn uitstapje naar de kluizenaar Renc leek hiermee even van de baan, maar gelukkig hoefde hij slechts een aantal paddenstoelen te bezorgen. Het zou niemand echt deren als deze onverhoopt verloren gingen. Nee, het ergste vond hij het voor Pietro, want hij had deze een belofte gedaan. Tarlin zou deze alsnog voldoen, maar dan met enige vertraging.

Het werd al donker toen Tarlin zijn metgezel voor het eerst iets hoorde zeggen wat leek op een duidelijk geformuleerde zin. ‘Je vraagt je vast af wat je hier nu doet. Jouw nut zal snel genoeg duidelijk worden. Voorlopig kan ik je niet veel meer vertellen. Ik vraag je alleen goed uit te kijken; ik heb nog steeds het gevoel dat wij worden gevolgd. Met mij aan je zijde loop je weinig gevaar, maar desondanks vermijd ik liever gevechten. Dat kost me soms weer een dolk en ik ben nogal gehecht aan mijn wapens.’ zei de krijger, en het werd Tarlin niet duidelijk of hij dat laatste serieus had bedoeld. In ieder geval had er geen glimlach gespeeld op het gezicht van Danwe, maar lachen had Tarlin de man de hele dag nog niet zien doen.
Tarlin kon zich zelf niet meer beheersen het vroeg wat hij al de hele tijd wilde weten. ‘Zou je mij doden, Danwe, als ik nu een poging deed te vluchten? Om eerlijk te zijn kan ik mijn tijd nuttiger besteden dan een tocht naar een of andere stad, waar ik niets, maar dan ook helemaal niets te zoeken heb.’ Tarlin sprak met een bittere toon, want hij meende het.
Danwe reageerde nors, zoals gewoonlijk. ‘Zoals ik zeg, dat zou me een dolk kosten en die behoud ik liever. Nee, ik zou je niets aandoen. Toch raad ik je aan te blijven; ik kan je hulp goed gebruiken, maar bovendien schenk ik je de kans een machtig man te ontmoeten. Geloof me, je zou er je hele leven spijt van hebben als je nu wegliep.’
Tarlin overwoog zijn mogelijkheden. Hij had de kans nu weg te lopen, en dan zou hij in een uur of vijf veilig thuis kunnen zijn. Of hij zou koers naar Renc kunnen zetten; die tocht zou vier uur vergen en bovendien zou hij Pietro dan niet teleurstellen. De derde optie was om door te reizen met de mysterieuze Danwe, een man waar Tarlin nog steeds geen lucht van had. Behalve zijn angstaanjagende gestalte en zijn ongeïnteresseerde houding had de man zich angstvallig op de vlakte gehouden.
Met citaat reageren
Oud 14-12-2007, 00:23
CDune
CDune is offline
‘Wanneer kan ik deze ‘machtige man’ ontmoeten? Kan ik rekenen op enkele uren of enkele weken?’ vroeg Tarlin. Hij achtte de kans op een antwoord niet erg groot. Als Danwé één onderwerp angstvallig vermeed, afgezien van zijn verleden, dan was het hun bestemming. Hij was dan ook verbaasd toen hij Danwe hoorde zeggen:
‘Een dag, misschien twee. Het is niet zo ver meer. Stil nu…ik wil de omgeving kunnen horen. Dat doe ik niet voor niets. Ik vertrouw het niet. Ik denk dat we gevolgd worden.’
‘Ge-gevolgd? Maar ik dacht dat je al je belagers had vermoord? Ik zou zweren dat ze dood zijn. De meesten zagen er nauwelijks meer herkenbaar uit.’
Danwe keek Tarlin fronsend aan en zei stug: ‘O, maar dat waren lang niet de enigen. Er zitten veel meer mensen achter mij aan. Dat was slechts een kleine verkenningsgroep. Ze waren licht gekleed en het waren geen beste vechters. Nee, ik mag hopen dat we de werkelijke groep die het op mij heeft gemunt niet tegenkomen. Het zou ons onnodig kunnen vertragen.’
‘Danwe, wat moeten al deze mensen van je? Waarom willen ze je allemaal dood hebben? Heb jij hen iets aangedaan, willen ze je goud, hoe zit het? Ik wil wel eens weten wie de man is waar ik al een tijdje mee rondtrek.’
‘Vragen, vragen….’ Danwe keek Tarlin aan en deze schrok bijna: voor het eerst was er iets wat op een glimlach leek te zien op het gezicht van de ruige krijger. ‘Niemand is onschuldig, ik ook niet, Tarlin. Maar ik geloof dat de mensen die achter mij aanzitten, meer op hun geweten hebben dan ik. Vraag me alsjeblieft niets over mijn verleden…dat heeft geen enkele zin. Ik heb zo langzamerhand aangeleerd om zelf te komen met antwoorden op vragen die ik al dan niet heb gehoord. Het zal je vanzelf duidelijker worden.’

Tarlin en Danwe vorderden snel op hun tocht. Tarlin wist niet waar de twee heen gingen, maar Danwe leek nimmer te twijfelen over de te nemen weg. Zo nu en dan hielden ze halt om even iets te eten en wat te rusten, maar deze momenten waren schaars. Het was duidelijk dat Danwe haast had. Of dat te maken had met de onzichtbare groep achtervolgers was Tarlin niet duidelijk, maar hij klaagde niet over het tempo. Na jaren lang in een stad te hebben geleefd vond hij de reis te voet een enorme beleving. Hij had niemand die zich er druk over zou maken dat hij er even tussenuit was, behalve de koopman Pietro misschien. Zijn vader zou het toch druk hebben met de markt; voor een koopman was dit de drukste tijd van het jaar. Bovendien leefden de twee erg gescheiden van elkaar; het wilde wel eens voorkomen dat de twee elkaar weken niet zagen. Nee, hij had geen haast en eigenlijk wilde hij ook niet terug. Nog niet althans. Hij was benieuwd waar de reis hen voerde en hij wilde graag meer weten over zijn metgezel.
Met citaat reageren
Advertentie
Reageren

Topictools Zoek in deze topic
Zoek in deze topic:

Geavanceerd zoeken

Regels voor berichten
Je mag geen nieuwe topics starten
Je mag niet reageren op berichten
Je mag geen bijlagen versturen
Je mag niet je berichten bewerken

BB code is Aan
Smileys zijn Aan
[IMG]-code is Aan
HTML-code is Uit

Spring naar

Soortgelijke topics
Forum Topic Reacties Laatste bericht
De Kantine Weerwolfspel #86
Geel
500 17-06-2011 19:21
Games semi-nieuw gratis MMO turnbased strategy spel
Mardrax
0 03-12-2003 23:30
ARTistiek Epiloog van mijn (SF/Fantasy)verhaal
Retinite
5 16-12-2001 00:34
ARTistiek Mijn verhaal, veranderd en helft van hfdst 2!!!!
ArvidKeemink
9 08-09-2001 22:32
ARTistiek Mijn verhaal, nieuwe versie en makkelijker te lezen
ArvidKeemink
4 04-09-2001 20:57
ARTistiek Zelf een verhaal geschreven!
ArvidKeemink
7 03-09-2001 16:57


Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 18:17.