Jouw stijl van schrijven

[Kitten]

Ik lees op dit moment een boel verschillende fantasy verhalen (in het Engels) en het valt me op dat er heel veel verschillende stijlen van schrijven zijn (duh!). Dan heb ik het niet alleen over dingen zoals toon, maar ook zinlengte, actieve v.s. passieve zinnen, gebruik van bijvoegsels, beschrijvingen en benoemingen. (bijvoorbeeld Stan Nichols ('Orcs') is heel grafisch, terwijl Markus Heitz ('Dwarves') dat veel minder is).

Nu vroeg ik me af: Wat zijn jouw speerpunten/punten van aandacht als je schrijft en kan je dat laten zien in een stukje tekst (niet te lang0?

TS begint: Ik vind het zelf belangrijk om een duidelijk onderscheidt te maken tussen acties, observaties en conversaties. Misschien ligt dat aan de manier waarop ik lees, maar ik vind zinnen waar alles in 1 keer gebeurt altijd lastig om te lezen. Ik onthou vaak alleen de actie.

Verder ben ik erg gewend om Amerikaans netjes te schrijven. Mijn karakters vloeken zelden, sex en naaktheid zijn niet heel uitgesproken aanwezig en ik schrijf vaak om grafisch schokkende beelden heen. Dit heeft vooral te maken met mijn ervaring van RPGen met een PG13 rating.

Ik vind stukken waar ik veel zinnen opsplits vaak het prettigste lezen. Het is wel moeilijke om voldoende variatie te houden in mijn stijl en het beginnen van zinnen, maar het splitsen vind ik zelf vaak prettig lezen. Het geeft alinea's een introductie, die daarna wordt verder gezet in een soort clue.

Voorbeeld (Tijmen is een Star Trek-stijl officier ala Harry Kim):

Washington DC, 1866
“Primitive,” Tijmen slumped down on a bench, then looked around annoyed. “Primitive and backwards.”

“Tijmen, my boy,” the voice said from behind him. “Don’t be so negative. This is to be the greatest nation on earth.”

“Q,” Tijmen instantly replied. “What am I doing here? I am with Commander Waterford and I need to be there in case they need me.”

“So tense… but a valid question,” Q rose from the bench. He was now dressed in a similar scientific suit as Tijmen. “You’re an opinionated young man. From what I heard on the ship, you are quite the theorist.”

“My current theory is that I will get demoted and thrown from Starfleet if Command Roys finds me missing,” Tijmen sighed. “Are you going to kill us all?”

“I am offended indeed, sir!” Q said, pulling a monocle from his pocket. “I did not shoot Commander Waterford! And no, I am not going to kill you all.”

“Then what do you want?”

“Tijmen, my boy. You need to learn patience,” Q replied. “What do you think I want?”

“One of two things. Of course, you prefer to know how you can prevent dying,” Tijmen said.

“Ah, someone who agrees with me. A refreshing honesty from you, young man. Unlike those of the continuum who say I am going to ‘pass on’ to a different type of being,” Q said, a serious face contrasted by a grin.

“You are facing the oldest dilemma of living beings, Q,” Tijmen hung back. “What do you think of death?”

“Well, it bloody scares me, of course!” Q threw his hands in the air as he spoke. “Doesn’t it you?”

“Of course,” Tijmen said. “But I don’t know any different. I have known from early on that I would die eventually… but I would hate being immortal.”

“Why not?” Q looked puzzled and he sat back on the bench.

“Because death defines what we can make of life, Q,” Tijmen said...

[Issun]

Ik weet niet precies hoe ik mijn stijl moet beschrijven, maar ik zal het proberen.

- Ik schrijf voor mijn gevoel met afwisselend lange of juist korte zinnen, maar dus niet alleen lang of alleen kort. Dit klinkt misschien heel logisch, maar het is meestal zo: lange zinnen met af en toe een korte zin ertussendoor. Volgens mij is dit nog steeds een vage uitleg maar jullie doen het er maar mee.

- Ik merk dat ik veel komma's gebruik, en ook vaak voor het woordje 'en' als dat niet per sé hoeft. Zoals de vorige zin, dus eigenlijk.

- Ik ben altijd bang dat mijn alinea's te kort zijn.

- Over vloeken e.d.: mijn personages vloeken soms wel, maar ik voel me toch altijd een beetje ongemakkelijk als ik ze 'verdomme' of zo laat zeggen.

- Ik vind het leuker om te beschrijven dan om dialogen te schrijven. Ik heb altijd het gevoel dat mijn dialogen cliché zijn, maar ik probeer de zinnen wel zo natuurlijk mogelijk te maken.

- Ik probeer waar nodig alinea's af te sluiten met een soort mooie slotzin.

Ik kan helaas geen voorbeeld verzinnen, maar een schrijver die ik wel een beetje na probeer te doen is David Mitchell.

Geweldig topic trouwens. ^^

[Geel]

Het belangrijkste bij het schrijven vind ik dat ik niet cliché overkom, waardoor ik dialogen vermijd. Als ik dan toch een personage iets moet laten zeggen probeer ik het kort te houden. Ik merk dat in sommige verhalen dat, het zo min mogelijk laten spreken van personages, best wel moeilijk is. Dat ligt vooraal aan het publiek waarvoor ik schrijf, maar meestal schrijf ik niet voor een publiek dus dan zwijgen mijn personages meestal.

Ik heb meer ervaring met schrijven van betogen en 'essays' dan fictie, dus veel gescheld komt er niet voor in mijn schrijfsels. Maar op zich heb ik geen problemen met schelden, of sex (in mijn verhalen hé..).

Ik heb zo even geen voorbeeld van een 'verhaal' (ik ben momenteel niet thuis), maar mijn USB zit wel vol betogen en essays:

Subliminal messages are messages that are supposed to be ignored at the first glance, but are supposed to be noticed by the subconscious mind. In advertising subliminal messages are used to send messages to a certain target group without being noticed by other people.

For example the first advertisement, about ‘Got Milk?’. There are a few subliminal messages in that ad. The first one is the glass of milk and the mustache of milk. The glass of milk refers to power, it suggests that women get power by drinking milk, power like men have. The mustache also refers to men, in this ad it is the symbol for manhood. So the message is that women can become like men by drinking milk. It suggests that women are not strong. Also, the pose of the women in the ad is not feminine at all, it is masculine.
The second message is in the text. The text says: “[…] The protein helps build muscle and some studies suggest teens who choose it tend to be leaner. Cheers to that. […]”. It suggests that teenagers (young girls) want to become leaner. Why? To please men, or for their own good?

Eigenlijk kun je hieruit niet afleiden wat mijn manier van schrijven is, dus ik zal later wel een stukje posten van een echt verhaal.

[Vogelvrij]

Leuk topic Al is het misschien minstens zo interessant om niet alleen je eigen stijl proberen te beschrijven, maar ook die van elkaar. Wat me opvalt aan Kittens voorbeeld, is dat het een dialoog is, ik vraag me af of jij (blijkbaar in tegenstelling tot Issun en ggcy) eigenlijk alleen gebruik maakt van dialoog? Mijn personages vloeken nooit heel erg, omdat ik zelf tegen vloeken ben, maar ja, er zijn nu eenmaal een hoop situaties waarin gevloekt wordt en ik wil wel realistisch over komen

Oké, mijn eigen stijl. Ik ga er nog meer over nadenken, maar ik denk dat in elk geval humor een belangrijk aspect van mijn stijl is. Nou ja, humor is natuurlijk nogal subjectief, maar misschien is het vooral het gebruik maken van ogenschijnlijk onlogische gedachtesprongen. Ik houd van dialogen, maar ik wissel het af met beschrijvende stukken. Momenteel schrijf ik het liefst in de derde persoon (en jullie?). Issun zegt dat hij alinea's meestal probeert af te sluiten met een mooie slotzin, ik denk dat ik dat ook doe. Een voorbeeldje:

Achteraf gezien was het vooral merkwaardig dat meneer Meijer de eerste week niets door leek te hebben. Hij at de voedzame maaltijden die zijn vrouw hem voorzette, loste kruiswoordpuzzels op en ging biljarten. Één keer zei hij dat het fijn was dat mevrouw Meijer zijn zakdoeken zo mooi had opgevouwen en een andere keer constateerde hij dat er zand in de spinazie zat. Mevrouw Meijer knikte dan peinzend. Het leek erop dat het zwijgen haar goed beviel en dat ze probeerde om nu ook haar gedachten stop te zetten. Pas een week nadat mevrouw Meijer haar besluit had genomen, zei meneer Meijer ineens: “Zeg je nu helemaal niets meer?”
Ze waren net samen naar een televisieprogramma aan het kijken waarin vrouwen over een podium renden om een onduidelijke wedstrijd te winnen. De lengte van hun rokjes bedroeg minder dan die van hun hakken. Mevrouw Meijer schudde eerst haar hoofd, bedacht zich en knikte heftig. De ontkenning in de vraag had haar in verwarring gebracht. “Lekker rustig”, vond meneer Meijer en hij richtte zijn blik weer op het televisiescherm. Verdere woorden werden er niet aan vuil gemaakt en daardoor sterkte dit mevrouw Meijer in haar mening dat ze de juiste keuze had gemaakt. Opnieuw verstreek een week waarin ze zich moeiteloos aan haar voornemen kon houden, totdat er op een donderdagavond gebeld werd. Meneer Meijer was biljarten, zodat zij de telefoon wel op moest nemen.

O, en ik heb eigenlijk nog een vraag aan ggcy, hoezo denk je dat personages minder snel cliché overkomen als je geen gebruik maakt van dialogen? Mij lijkt eerder het tegenovergestelde, door ze te laten praten, kun je ze een eigen taalgebruik geven, een eigen manier van uiten. (ehm ja, in mijn voorbeeldje wordt er natuurlijk vooral gezwegen, maar dat is natuurlijk weer een andere manier van uiten. Ettelijke verhalen van me gaan over zwijgen, het is echt een onderwerp van me )

[Kitten]

Vogelvrij schreef:

Leuk topic Al is het misschien minstens zo interessant om niet alleen je eigen stijl proberen te beschrijven, maar ook die van elkaar. Wat me opvalt aan Kittens voorbeeld, is dat het een dialoog is, ik vraag me af of jij (blijkbaar in tegenstelling tot Issun en ggcy) eigenlijk alleen gebruik maakt van dialoog? Mijn personages vloeken nooit heel erg, omdat ik zelf tegen vloeken ben, maar ja, er zijn nu eenmaal een hoop situaties waarin gevloekt wordt en ik wil wel realistisch over komen

Dit was meer toeval. Ik vond het wel een goed stukje. Ik stop normaal best veel beschrijving in mijn verhalen.

Voorbeeld:

The streets were full of people. They walked up and down the street with apparent haste in the pouring rain. It was September and the downpour had been going on for most of the hour. The rain dampened the otherwise vibrant sounds of the city into a dull mixture. Nothing much could be heard or smelled in this kind of wetter. Only the wet thuds of footsteps nearby revealed that there was more to this particular city than rain. The muddy brown coats and solid boots provided the passing men and women with the protection they needed at this moment. They were unlike the true wealthy though. These people all had to walk. They could or would not ride a carriage. That meant they were more occupied with keeping their necks from the rain than watching their purses. Of course, they would not keep it all at the same place, but it was worth picking up.
He was cold, so it better be worth it today. Going out in the early morning fog had seemed like a good idea to find a place to fill his belly. Stealing an apple or a piece of meat was a lot easier when you could dash back across the street and into the mists. Not that most of the merchants would give chase. Once he –or any other street boy for that matter- touched a piece of ware, it was unsellable anyway. The real battle they engaged in was preventing theft in the first place. The richer merchants had guards posted, each holding a nasty stick which they clubbed you over the head with. Less rich merchants either had hired street boys, or their own sons on that duty. The worst he had ever encountered was a famer’s daughter. She had seemed an easy target, guarding a crate of patatoes, but the moment he reached for it, she had taken him in the collar, showed his face into the nearest pile of horse shit and nearly suffocated him. She had only let go, because Shaun and Davis had taken the opportunity to take the whole cart. By the time she returned to exact her vengeance upon him, he had fled.

Ik ga even naar jullie stukjes kijken.

[Kitten]

Ik ben eigenlijk wel fan van cliché's. Ik ben meer van het combineren van de factoren die een cliché maken. Je zult het uiteindelijk heel moeilijk krijgen met het integreren van factoren op het moment dat je echt weg blijft van cliché's. Ik denk toch dat je beter kan kiezen dan ontwijken.

@Vogelvrij: Ik vind het wel knap dat je echt de clue heel lang kan uitstellen. Ik zou zelf bij het schrijven van zo'n stuk er wat meer tekst in passen om te zorgen dat ik meer alinea's kan gebruiken.

[Vogelvrij]

Ah, dus jij (Kitten) gebruikt ook gewoon én beschrijvingen, én dialogen. In het verhaal waarmee ik hier de verhalenwedstrijd heb gewonnen, zat wel bijna alleen dialoog, trouwens. Wat bedoel je met het uitstellen van de clou? Ik neem aan dat het over mijn voorbeeld gaat, maar dat is niet echt een clou, dat is gewoon een stukje uit het midden van een verhaal, dus dan lijkt het maar zo. Maar ik vind het wel leuk als pas later duidelijk wordt hoe dingen precies in elkaar zitten. En jij zegt 'om te zorgen dat ik meer alinea's kan gebruiken', wat bedoel je daar precies mee? Jij bent niet zo van: schrijven is schrappen?

Wat clichés betreft, het lijkt me dat je die moet vermijden. Maar ik denk dat Kitten vooral bedoelt dat je nog beter clichematig kan schrijven, dan krampachtig moeite doen om maar niet in clichés te vervallen, of niet? Ik denk dat de meeste onderwerpen eigenlijk heel cliché zijn, maar het gaat er natuurlijk ook om op welke manier je erover schrijft (stijl dus!).

Dit heeft niet precies met stijl te maken, maar wel met schrijven, merken jullie dat je steeds over dezelfde thema's schrijft en doe je dat bewust? Als je naar je verhalen kijkt, zie je dan veel overeenkomsten in onderwerp en stijl, of zou een buitenstaander denken dat ze allemaal door verschillende mensen zijn geschreven? Probeer je wel eens een andere stijl uit, om te kijken hoe dat bevalt?

[Kitten]

Even drie dingen opsplitsen.
1 - Ik bedoelde met de clou

Meneer Meijer was biljarten, zodat zij de telefoon wel op moest nemen.

. Het sluit echt een mini verhaaltje af.

2 - Schrijven is schrappen niet echt mijn insteek vaak. Ik ben wel voor doeltreffend schrijven, maar een stuk dat makkelijk en snel leest, omdat het niet nadenkstof is, vind ik persoonlijk erg prettig. Daarmee bedoel ik dat als je een pagina in 1 keer doorleest, je ook nog weet wat je hebt gelezen. Als je veel schrapt, kan je nog steeds een goed verhaal hebben, maar dan moet je echt nadenken hoe een stuk samenhangt. Daar hou ik persoonlijk niet zo van. Vooral omdat het mijn fantasie verminderd. Ik heb vaak niet zo veel zin om me voor te stellen wat er in de witregels moet, maar ik wil dan nog een stap verder.

3 - Ik denk juist dat cliché's heel interessant zijn. Bijvoorbeeld: Een mentor-figuur is in veel verhalen aanwezig. Dat mentor figuur is dan een cliché. Toch is het gebruiken van een mentor heel interessant voor een verhaal en kan je een originele invalshoek proberen op het cliché. Zo kan de mentor juist de persoon zijn die je niet verwacht.
(ander voorbeeld: Een 8-jarig meisje dat elke dag vraagt hoe je dat is geweest, en er op die manier voor zorgt dat de hoofdpersoon zich heel veel details van een dag kan herinneren aan het einde, wanneer hij/zijn dat nodig heeft. Het meisje is dan de mentor, dus het cliché, maar de invalshoek maakt het origineel.)

[Vogelvrij]

1. Ja, oké. Maar in mijn verhaal gaat het er dan dus mee verder dat ze de telefoon opneemt Maar ik denk dat het er wel te maken heeft met wat Issun zei over slotregels bij alinea's, die zijn voor mij bijna net zo belangrijk als de beginzin en de eindzin.

2. Ja maar, jij gaat al een stap verder! Want als iets makkelijk en snel leest, dan betekent dat dat alle loze informatie, alle overbodige details, er al uit verwijderd, geschrapt zijn. Ja, natuurlijk kan je daarna nog meer schrappen, zodat de lezer meer moeite moet doen om te begrijpen hoe een stuk samenhangt, maar ik denk eigenlijk dat normaal gesproken met 'schrijven is schrappen' wordt bedoeld dat je niet allerlei nutteloze zaken in je verhaal frot omdat je dat juist zo mooi had bedacht.

3. Ja, maar dat bedoelde ik eigenlijk ook, alleen jij legt het beter uit. Al vind ik ze niet per se interessant, ik ben van mening dat je clichés uiteindelijk toch niet echt kan vermijden, dus dat je ze dan in elk geval origineel moet maken.

[Issun]

Overigens is het verhaal wat ik voor de verhalenwedstrijd heb geschreven heel anders dan wat ik normaal schrijf. Normaal doe ik niet aan zweverige sprookjesachtige dingen.

Ik was vroeger trouwens altijd anti eerste-persoon, maar nu doe ik bijna niks anders meer. Hoe zit dat bij jullie?

Dit heeft niet precies met stijl te maken, maar wel met schrijven, merken jullie dat je steeds over dezelfde thema's schrijft en doe je dat bewust? Als je naar je verhalen kijkt, zie je dan veel overeenkomsten in onderwerp en stijl, of zou een buitenstaander denken dat ze allemaal door verschillende mensen zijn geschreven? Probeer je wel eens een andere stijl uit, om te kijken hoe dat bevalt?

Goede vraag. Ik schrijf voor mijn gevoel niet telkens over dezelfde onderwerpen, maar de personages hebben vaak wel iets gemeen, iets dat dus gewoon bij mijn stijl hoort neem ik aan. En ik probeer inderdaad wel eens een andere stijl uit, zie mijn verhalenwedstrijdverhaal (leuk woord ).

Ik zal later iets uploaden. Moet dat trouwens van een andere schrijver zijn of van jezelf?

[Kitten]

Issun schreef:

Ik zal later iets uploaden. Moet dat trouwens van een andere schrijver zijn of van jezelf?

Ik had juist bedacht dat je kleine stukjes geeft die van jezelf zijn, als illustratie van een punt.

[Vogelvrij]

@Issun: Ja nou, ik schrijf de laatste tijd juist ineens veel in de derde persoon! In de eerste persoon kun je zo weinig objectief over iemand schrijven. Dat verhaal over meneer en mevrouw Meijer zou sowieso niet in de eerste persoon kunnen, aangezien mevrouw Meijer een zwijgend personage is. Ik weet niet, je kunt eerlijker over personages zijn, harder over personages oordelen als je in de derde persoon schrijft. Maar de eerste persoon schept ook weer mogelijkheden natuurlijk! Dan kun je meer de wereld vanuit een bepaald persoon beschrijven.

De dag waarop mijn goudvis begon te praten, was dezelfde als waarop ik een presentatie over het sublieme moest geven. Mijn eerste gedachte was daarom dat ik eindelijk eens iets subliems meemaakte. Meteen daarna bedacht ik me dat ik blijkbaar toch niet zo ontzettend overdonderd was, als ik meteen aan zulke onbenullige dingen als presentatiestof dacht. Misschien verbaasde het me niet dat mijn goudvis besloten had zijn mond open te trekken. De zwarte kringen rond zijn ogen hadden hem altijd al een schijn van hoge intelligentie gegeven.

Hm, ook dit verhaal gaat over zwijgen en praten

Ja, mijn personages hebben ook vaak wel wat met elkaar gemeen. Ik merk dat ik veel over wat neurotische mensen schrijf. En over schaamte. Wat dat over mij zegt, daar denk ik maar niet te veel over na

[Issun]

Een stukje uit het verhaal waar ik nu mee bezig ben:

Tikkend op het raam speelt de regen een Rainy Day Blues. Ik trippel over de vensterbank en kruip in een knus hoekje, vergezeld door mijn favoriete metronoom, een grijs ding wiens bestaan slechts een voortdurend bijna hypnotisch tikken omvat. Ik geef de slinger een duw en heen en weer gaat hij, tik-takkend, altijd precies op de tel. Ik hou van simpele vrienden.
Pentatoniek klinkt uit de kamer ernaast, vingers glijdend over de witte toetsen van een zwarte vleugel. De puurste jazz komt hier vandaan. Ik hou van jazz. Ik weet niks van muziek, ik weet alleen van jazz. Van rock word ik kriebelig. Mijn metronoom ook. Jazz is wat ons bindt, mijn metronoom en ik, we worden er allebei stil van. Ik probeer wel eens een gesprek met hem aan te gaan, over jazz, maar op een tik of een tak na zwijgt mijn metronoom als een steen. Toch weet ik in het geheim dat mijn metronoom op een andere manier stil is tijdens de jazz dan als hij zwijgt. Ik geef hem nog een slinger.
Vreugdevol gelach stijgt op uit de kamer ernaast. De vleugel stopt en ik hoor een pianostoel naar achteren schuiven over de houten vloer. Stappen van hoge hakken.
‘Kap! Had ik jou al eten gegeven? Ja toch?’ Ze aait me. Ik spin terug.
‘Niet?’ Ik gaap. Ze krabbelt me onder mijn kin en ik onderga het met een glimlach. Ze draait zich om en loopt richting de keuken. Met een sprong kom ik van de vensterbank af. Ik groet mijn metronoom en loop haar achterna. Als ik binnenkom draait ze zich om.
‘Sorry Kap. Die stomme baas van jou is vergeten om eten voor je te kopen. Jouw stomme baas zit nog op zijn werk achter zijn telefoontoestel met foute collega’s te kletsen. Geen eten vandaag, Kap.’
Ik geef kopjes tegen haar voeten en laat haar mijn rommelende maag voelen. Ze probeert haar been zachtjes weg te trekken maar ik blijf er op aanhouden dat ze geknuffeld dient te worden, en ze geeft zich over. Ik kijk haar vragend aan.
‘Slijmbal. Nee, ik ga geen eten meer voor je kopen. Het is laat, Kap. Bijt je baas maar hard in z’n been als hij thuis komt.’
Het viel te proberen. Hongerig loop ik terug naar mijn metronoom en samen vallen we in slaap.

'Kap' is trouwens een afkorting van 'Kapsones'. Op dit punt in het verhaal is dat al bekend, vandaar.

Offtopic: Ik ben zelf trouwens niet zo'n jazzliefhebber.

[Vogelvrij]

Wow, ik dacht dat ik altijd heel gedetailleerd schreef, maar jij kan er ook wat van! En hier gebruik je wel degelijk dialoog. Nou ja, je personage zegt in elk geval iets

[Issun]

Ik gebruik het ook wel (best veel ook), maar ik vind het gewoon moeilijker dan beschrijven.

[Geel]

Vogelvrij schreef:

O, en ik heb eigenlijk nog een vraag aan ggcy, hoezo denk je dat personages minder snel cliché overkomen als je geen gebruik maakt van dialogen? Mij lijkt eerder het tegenovergestelde, door ze te laten praten, kun je ze een eigen taalgebruik geven, een eigen manier van uiten. (ehm ja, in mijn voorbeeldje wordt er natuurlijk vooral gezwegen, maar dat is natuurlijk weer een andere manier van uiten. Ettelijke verhalen van me gaan over zwijgen, het is echt een onderwerp van me )

Hmm..ongelukkige woordkeuze van mijn kant.
Ikzelf schrijf eigenlijk niet zo veel. Schrijven lukt me alleen als ik een hele vreemde soort bui zit. Op momenten dat ik eigenlijk niets te doen heb, of niets wil doen, en een beetje verdrietig ben komen er bruikbare ideeën in me op om over te schrijven. Wat ik wil zeggen is dat ik dus niet zo veel ervaring heb met schrijven en ik durf wel te zeggen dat mijn verhalen ietwat simpel en amateuristisch zijn. Als ik dan dialogen gebruik kom ik al snel uit op de 'gebruikelijke' dingen waarover men spreekt. En dat, het praten over het 'gebruikelijke', probeer ik dan te voorkomen door minder dialogen in mijn verhaal te stoppen.
Dialogen over interessante dingen vind ik de tekst juist verrijken, maar zo vaak schrijf ik neit over interessante dingen.

Ik zal vanavond een stukje posten waarin ik geprobeerd heb om dialoog te gebruiken.

Edit: Hier is een stukje van een verhaal over Joran:

Op de trap naar de eerste verdieping blijft Joran staan, het schiet hem opeens te binnen dat het maandag is en dat hij zijn gymspullen niet bij zich heeft. Nog voordat hij zich daar zorgen om kan maken ziet hij Teun lopen en haast zich naar hem toe.

Een paar kinderen uit zijn klas lachen als Joran achterover valt. De meeste negeren hem. Er is één jongen die hem goed bedoeld advies geeft.
– Je moet echt ophouden zo achterover te leunen op je stoel. Straks val je met je hoofd tegen iets aan, zegt de jongen.
Alsof Joran dat zelf niet weet! Hij leunt toch ook niet bewust zo ver naar achteren! Verder komt Joran niet met het in z’n hoofd verdedigen van zichzelf. Hij is alweer aan het fantaseren over hoe het eruit gezien moet hebben in Sparta, een paar duizend jaar geleden. Luisterend naar de geschiedenisleraar en fantaserend over de geschiedenis leunt hij weer naar achteren met z’n stoel.

In zijn gedachten is hij een sterke legeraanvoeder en één van de twee koningen van Sparta. Hij zit in een tent, een paar kilometer van Athene vandaan, en bespreekt met twee generaals de plannen om Athene te veroveren. De twee generaals zijn het met hem eens dat het nu een goed moment is om Athene te veroveren. Nog geen week geleden heeft Sparta samen met Athene zij aan zij gevochten om een nabij gelegen stad te veroveren. In die veldslag heeft Athene meer mensen verloren dan Sparta en juist daarom heeft hij, als legeraanvoeder, besloten om Athene te veroveren. Dat moet wel lukken sinds de Perzen hem helpen door Athene vanaf de andere kant aan te vallen.

– Wat!? Dat is toch pas volgende week? roept Joran verschrikt uit.
– Nee hoor, zegt de lerares kalmpjes, dat is echt vandaag.
– Maar ik dacht echt dat het pas volgende week was.
Nog net kan de lerares een zucht onderdrukken als ze zegt dat Joran zijn spreektbeurt de volgende les wel mag houden. De lerares probeert te begrijpen waarom hij voor de tweede keer is vergeten dat hij een spreekbeurt moet houden. Ze weet niet meer of Joran aan het liegen is of dat hij het echt heeft vergeten. Ze snapt heus wel dat het voor Joran iets moeilijker is dan voor andere mensen om zich op school te concentreren als er allerlei andere dingen zijn die hem afleiden, maar wat ze niet snapt is waarom zijn ouders Joran niet met zijn huiswerk helpen. Het zijn toch juist die ouders die voor structuur en routine moeten zorgen voor Joran? Nou ja, denkt ze uiteindelijk, die ouders zullen vast ook niet meer weten wat ze moeten doen.

[Vogelvrij]

Maar ik denk eigenlijk dat je beter gewoon veel kan oefenen met het schrijven van dialogen in plaats van ze te vermijden als je wilt dat je verhalen minder amateuristisch worden Je kan dialogen natuurlijk ook over interessante dingen laten gaan! Je interpunctie is wel een beetje apart, je zou eens kunnen kijken hoe dat in 'echte boeken' gedaan wordt. Ikzelf ben sinds kort aan het klooien met alinea-indeling, ik maakte eigenlijk nooit gebruik van inspringingen, maar dat probeer ik nu wel te doen. In een verhaal met ik-perspectief!

[Issun]

Inspringingen ja, dat gebruikte ik eerst ook nooit, maar nu ik dat wel doe ziet het er een stuk beter uit.

Over dialogen gesproken: je kan ook proberen een verhaal te schrijven met alleen maar dialoog. Zo'n verhaal zit ook in De Geestverwantschap van David Mitchell (fanboy ) en dat is echt heel goed. Maar het lijkt me wel erg moeilijk.

[Geel]

Vogelvrij schreef:

Maar ik denk eigenlijk dat je beter gewoon veel kan oefenen met het schrijven van dialogen in plaats van ze te vermijden als je wilt dat je verhalen minder amateuristisch worden Je kan dialogen natuurlijk ook over interessante dingen laten gaan! Je interpunctie is wel een beetje apart, je zou eens kunnen kijken hoe dat in 'echte boeken' gedaan wordt. Ikzelf ben sinds kort aan het klooien met alinea-indeling, ik maakte eigenlijk nooit gebruik van inspringingen, maar dat probeer ik nu wel te doen. In een verhaal met ik-perspectief!

Oefenen, ja, dat zou ik kunnen doen als ik meer inspiratie had dan zo nu af en toe een rare bui .
Waarom vind je mijn interpunctie apart? En volgens mij weet wel ik wat voor interpunctie ze in 'echte boeken' gebruiken hoor. , als je vertelt wat er apart is aan mijn interpunctie kan ik er misschien nog meer op letten?

Inspringen, dat doe ik eigenlijk ook nooit. Maar het verhaal over Joran gaat eigenlijk over iemand die ik ken met een lichte geestelijke achterstand en het leek me wel passend bij een verhaal over hem.

[Vogelvrij]

Als ik gewoon het boek pak wat naast me ligt, dan wordt een dialoog daar als volgt weergegeven:

'Nou, dat was gezellig,' zei ze. 'Hoe ging het met Isabel? Ze zei niet zo veel.'
'Isabel is een trut.'
(...)
'Ik dank je voor je openheid. En wat ga je precies doen met dat ding?'

(uit Knokken voor Cas van Hans Kuyper)

Zelf wissel ik de komma en het aanhalingsteken meestal om, maar ik geloof dat dit per uitgeverij verschilt. Ik geloof wel dat er altijd gebruik wordt gemaakt van inspringingen, maar ik vind dat wel echt ontzettend wennen en ook best wel veel werk En ik vind jouw interpuctie dus apart omdat je geen gebruik maakt van komma's en aanhalingstekens

@Issun: Echt alleen maar dialoog, in hoeverre gaat dat dan? Staat er wel bij wie wat zegt, of zelfs dat niet?

[Geel]

Vogelvrij schreef:

Als ik gewoon het boek pak wat naast me ligt, dan wordt een dialoog daar als volgt weergegeven:



(uit Knokken voor Cas van Hans Kuyper)

Zelf wissel ik de komma en het aanhalingsteken meestal om, maar ik geloof dat dit per uitgeverij verschilt. Ik geloof wel dat er altijd gebruik wordt gemaakt van inspringingen, maar ik vind dat wel echt ontzettend wennen en ook best wel veel werk En ik vind jouw interpuctie dus apart omdat je geen gebruik maakt van komma's en aanhalingstekens

Oh, dat! . Natuurlijk weet ik wel dat het neit zo hoort zoals ik dat doe, maar ik wilde iets nieuws (nieuw voor mij i.i.g.) proberen. In andere verhalen gebruik ik gewoon aanhalingstekens en komma's hoor .
Ik dacht dat je meer doelde op de komma's die ik in de zinnen zet, want ik heb gemerkt dat ik dat anders doe dan anderen.

[Issun]

Vogelvrij schreef:

Als ik gewoon het boek pak wat naast me ligt, dan wordt een dialoog daar als volgt weergegeven:



(uit Knokken voor Cas van Hans Kuyper)

Zelf wissel ik de komma en het aanhalingsteken meestal om, maar ik geloof dat dit per uitgeverij verschilt. Ik geloof wel dat er altijd gebruik wordt gemaakt van inspringingen, maar ik vind dat wel echt ontzettend wennen en ook best wel veel werk En ik vind jouw interpuctie dus apart omdat je geen gebruik maakt van komma's en aanhalingstekens

@Issun: Echt alleen maar dialoog, in hoeverre gaat dat dan? Staat er wel bij wie wat zegt, of zelfs dat niet?

Er staat echt alleen dialoog, niet eens wie wat zegt, maar dat is vaak wel duidelijk.

Trouwens, hoezo is inspringen veel werk? Je kan bij Word gewoon bij 'alinea' de inspringing (insprong?) instellen.

[Roosje]

Ik vind streepjes prachtig als interpunctie voor dialoog.

En ik moet hier nog eens echt gaan posten.

[Uice]

Ik schrijf hier eigenlijk nooit, maar wel veel papers. Daarin vind ik eenvoud en helderheid heel belangrijk. Ik loop ze na afloop altijd even na om alle overbodige woorden te verwijderen. 'Isabel is a character who often speaks in beautiful poetry', bijvoorbeeld.
Ik ben ook erg tegen passieve zinnen: dingen als 'in dit paper zullen de volgende onderwerpen behandeld worden' vind ik enorm slap.

[Vogelvrij]

Roosje schreef:

Ik vind streepjes prachtig als interpunctie voor dialoog.

En ik moet hier nog eens echt gaan posten.

Het is heel Frans, toch? Of Engels? Ik kan me herinneren dat het in een ander taalgebied wel op die manier wordt gedaan.

@Uice: Ik schreef papers ook altijd nogal bondig, maar gebruikte tegelijkertijd wel een hoop loze woorden als 'wel' en 'toch' (in het Engels minder, want daar heb je zulk soort woorden gewoon minder). Maar die verwijderde ik nooit, omdat ik zo bondig schrijf, had ik toch al nooit genoeg woorden En passieve zinnen worden toch meestal gebruikt omdat je niet met 'ik' mag schrijven?

[fizzle-fluffy]

Kitten schreef:

Verder ben ik erg gewend om Amerikaans netjes te schrijven. Mijn karakters vloeken zelden, sex en naaktheid zijn niet heel uitgesproken aanwezig en ik schrijf vaak om grafisch schokkende beelden heen.

Ik heb een paar Amerikaanse en veel Britse boeken gelezen. Ik was eigenlijk juist geshoqueerd door de hoeveelheid scheldwoorden en expliciete seks en naaktheid in die Amerikaanse boeken. Er was bijna geen conversatie waar níet in gescholden werd.

Maar waarschijnlijk heb jij dan juist heel andere Amerikaanse boeken gelezen. Maar in elk geval kwam Amerikaans juist niet netjes op me over. Een beetje offtopic maar het is een discussie over taal en literatuur toch?

[Issun]

Vogelvrij schreef:

Het is heel Frans, toch? Of Engels? Ik kan me herinneren dat het in een ander taalgebied wel op die manier wordt gedaan.

In het Duits gebruiken ze in ieder geval heel vaak >> en <<. En dat vind ik schijtirritant.

[Kitten]

fizzle-fluffy schreef:

Ik heb een paar Amerikaanse en veel Britse boeken gelezen. Ik was eigenlijk juist geshoqueerd door de hoeveelheid scheldwoorden en expliciete seks en naaktheid in die Amerikaanse boeken. Er was bijna geen conversatie waar níet in gescholden werd.

Maar waarschijnlijk heb jij dan juist heel andere Amerikaanse boeken gelezen. Maar in elk geval kwam Amerikaans juist niet netjes op me over. Een beetje offtopic maar het is een discussie over taal en literatuur toch?

Ik bedoel PG-13. Dat is een beetje 'ouder dan 12' in Nederlandse rating.

[KIET]

Ik heb over het algemeen een vrij beschrijvende, luchtige schrijfstijl volgens mij. Hoewel niet altijd bondig. Nou probeer ik ook geen hoogwaardige lectuur te schrijven, maar gewoon iets wat je zou kunnen lezen zonder er al te veel over na te hoeven denken; wat je gewoon over je heen kan laten komen. Clichés ontkom je denk ik dan ook gewoon niet aan, zolang je het niet te erg maakt. Seks doe ik ook niet erg aan, hooguit suggesties dat iets is gebeurd of gaat gebeuren, en het geweld en gevloek beschouw ik vooral functioneel voor het genre. Ik heb wel een vrij vaste schrijfstijl. Een paar van mijn vaste kenmerken zijn:
- Beschrijvend, met name op de actiestukken. Ik neem vrij veel tijd om situaties en handelingen te omschrijven. Hoewel het feit dat ik overwegend avonturenverhalen schrijf daar wel min of meer om vraagt, natuurlijk.
- Regelmatig dezelfde onderwerpen en verhaalstructuur, en dan komt met name mijn voorliefde voor auto's wel naar voren. Niet zo vreemd, want meestal schrijf je toch over iets waar je wat van weet.
- Vaste personages, of eventueel variaties daarop of afgeleiden daarvan. Hier komt ook de clichématigheid die Kitten omschreef wel naar voren, bij het vullen van bepaalde rollen. Voorbeeld: in mijn meer SF-verhaallijn heb ik als hoofdpersonage een gevatte, charismatische avonturier (Mallory; ik had die ook even uitgeleend voor het eerste rollenspel). Vorig jaar ben ik begonnen met een regulier avonturenverhaal, maar omdat ik Keith Mallory liever in zijn eigen setting wilde behouden heb ik een vergelijkbaar personage ontwikkeld dat er een afgeleide van is: Jack Mallory, zijn oom. Een ander voorbeeld is een soort van sidekick, doorgaans iets dat de spieren en militaire kant van het duo vertegenwoordigt.
- Luchtige insteek. Dit komt vooral terug in de 'buddy'-dynamiek tussen de hoofdpersonen. Vlotte dialogen over irrelevante zaken en een flegmatieke of soms cynische instelling. Daar staat tegenover dat mijn personages niet altijd extreem diep zijn uitgewerkt, ik ga niet heel diep op hun gedachten zelf in. Dat komt meer in hun dialogen en acties naar voren.

Ik vind de verhalen van Clive Cussler leuk om te lezen, en dat is de stijl die ik het liefst zou willen hanteren. Zijn verhalen zijn ook luchtig en niet bijster moeilijk geschreven, zijn personages zijn ook vrij vaak niet erg breed uitgewerkt en zoals menig schrijver herhaalt hij vaak hetzelfde kunstje alleen in een ander jasje, maar hij heeft met zijn Dirk Pitt-reeks wel 120 miljoen boeken wereldwijd verkocht Je hoeft dus echt niet ijzersterke, diepe literatuur te schrijven. Een vermakelijk verhaal, met alle bijkomende clichés en een beetje een originele insteek, doet het bij het publiek ook al goed.

En een stukje van mijn eigen tekst:

De hemel scheurde open en een schicht zocht een weg naar beneden. Even lichtte de hele omgeving op. Nu konden ze de staat van de Andrea Gail pas goed zien. De oude vissersboot zag er eenvoudigweg verlept uit: de verf was van de romp afgebladerd en dikke striemen bruin roest sierden elk deel van haar constructie. De lange vissersarmen waren naar binnengeklapt, met daaronder bungelend de resten van de netten die door de storm waren afgescheurd. Op de bovenbouw was amper nog haar naam te lezen, en twee van de ramen waren volledig uit het stuurhuis weggeslagen. Alsof dat niet genoeg was stak de boeg van de trawler vervaarlijk diep in het water. De Andrea Gail maakte duidelijk water.
De blauwgrijze ogen van Larantz namen het schouwspel met verwondering in acht. “Het is een wonder dat die treiler nog niet op de bodem van onze haven ligt.”
“Ik heb een vergiet dat beter blijft drijven,” zei Jouldig.
“Laten we hopen dat dit wrak dat ook blijft. Oplappen is beter dan bergen.”
De zestonner en het troepentransport kwamen naast elkaar tot stilstand. Larantz en Jouldig speurden door de regen de boot af in de hoop een teken van leven te ontdekken. Er brandde een heel vaag, geel lampje op het bovendek en een zwakke schemer kwam uit de stuurhut, maar een teken van leven ontbrak.
Uit de mobilofoon kwam gekraak, gevolgd door de stem van Varakchov. “Voor ons, bij de ankerplaats op de kade.” Hij pauzeerde even. “Voor de duidelijkheid; ik wil heel graag de auto niet verlaten.”
Larantz richtte haar blik naar voren. Toen haar ogen gewend waren zag ze wat Varakchov bedoelde. “Mijn hemel.” Jouldig zag het ook. “Die kerel is niet goed wijs.”
In de stromende regen was een enorm gestalte in de weer met het seizen van de trawler. De man leek onverstoorbaar met de dikke, stalen tros in de weer, klaarblijkelijk de slopende krachten van de natuur volledig negerend. Zelfs luitenant Jouldig, die menig tros door een ankerring had getrokken, was verbaasd over de stoïcijns uitgevoerde prestatie die hier werd neergezet. Het figuur speelde hetzelfde klaar wat onder deze omstandigheden zo drie man had gekost – als die al zo gek waren om nu op de kade te gaan staan.
“Heeft-ie de memo niet ontvangen dat hij zijn boot niet mocht verlaten?” vroeg Larantz in het algemeen.
“Heeft-ie de memo niet ontvangen dat de nieuwe zondvloed bezig is?” vroeg Jouldig, die de bui al zag hangen en naar zijn manschappen gebaarde zich klaar te maken de auto te verlaten.
Naast hem slaakte Larantz een zucht, om daarna met tegenzin de autodeur te openen. Ze zou in drie tellen compleet doorweekt zijn wist ze, maar ze bedacht zich dat het nog veel erger kon. Ze had ook één van die arme drommels op die trawler kunnen zijn, de laatste uren al vechtend tegen de storm en hun gehavende schip. Ze benijdde hen niet.
Een windvlaag van de storm rukte bijna de hoed van haar hoofd. Achter haar klonk een gegrom van ongenoegen toen hetzelfde bij luitenant Jouldig gebeurde. Uit het troepentransport kwam Varakchov gekropen, met een gezicht dat – net als het weer – op tien dagen onweer leek te staan. “Het beste wat je wat mij betreft kan doen,” riep hij boven het gekletter van het water uit, “is alles uit dat wrak halen en er een kippenhok van maken. De vissen lachen zich dood als ze dat geval aan zien komen varen.”

Normaal maak ik ook gebruik van inspringen aan het begin van een alinea (m.u.v. de eerste van een nieuw hoofdstuk), dat heb ik altijd al gedaan en ik vind dat een stuk overzichtelijker staan. Maar op het forum lukt dat even niet
Overigens heb ik het laatste jaar erg weinig geschreven, ik hoop het nu weer een beetje op te pakken.

[WAT]

hmmmm, schrijfstijl....
- beschrijvend
- duister
- veel flashbacks
- eerste persoon

ik heb jarenlang geschreven in het nederlands in de derde persoon omdat ik graag wou dat de lezer kon lezen wat iedereen dacht en vond. Op een gegeven moment ging ik mezelf uitdagen door een verhaal in de eerste persoon te schrijven en sindsdien doe ik niet anders. Een paar jaar geleden ben ik op het engels overgestapt en schrijf nu veel duistere verhalen waarin de eerste persoon juist het verhaal meer sfeer geeft.
Ook is in mijn verhaal elke paar hoofdstukken de IK-persoon een ander iemand.... ik hou het maximum op 3 of 4 personen per verhaal en elk hoofdstuk heeft door zijn verteller een eigen sfeer. Want niemand is hetzelfde dus ook het hoofdstuk is anders als je vanuit iemand anders er tegen aan kijkt.
Flashbacks zijn in een van mijn verhalen een mooi truukje om bepaalde informatie vrij te geven zonder dat direct te doen. Veel denkwerk dus soms ook.

een klein stukje:
persoon 1:

The sad feeling grows when lunch comes to an end. I keep trying to ignore it, I don't like feeling sad. As the next class progresses the sad feeling turns into a bad feeling and my stomach starts to twitch. I look around, trying to keep my mind otherwise occupied but the bad feeling worsens. I look at my hands as my fingers start to tingle, small muscles in my hands start to twitch and I can no longer distract myself from what is happening. I raise my hand to get the teachers attention.
“Yes Vic?” the teacher looks at me.
“Can I go to the bathroom?” I ball my fists to keep the shaking under control, panic is clawing at my brain.
“Sure,” he continues class as I quickly get out off the room. My locker with medication is at the other side of the building. Halfway through the building I realize I won't make it in time. My hands shake too bad and I feel the muscles in my legs begin to twitch worse. I concentrate with all my might on recovering my cellphone from my pocket and accidentally drop it on the floor. I curse through clenched teeth and slide against the wall next to it. Picking up the phone I push speed dial and Chris picks up almost straightaway.
“It's bad,” I manage to whisper “Help.” My mind starts blurring and the trembling worsens.
“Where are you?” Chris' alarmed voice barely reaches me.
“Help...” I whisper before the phone falls out of my hand and my mind goes blank.

xXx

My body hurt, my muscles ached and my arm felt trapped. I slowly opened my eyes but that didn't help much. It was dark all around me, I heard some beeping and some soft voices, but it was too far away to recognize. I lost my focus again and the second time the sun shone brightly on my face. I don't know how long I lay there before I realized this wasn't where I last was. I wasn't in my room, my room didn't have a window this big. I raised my hand, trying to get the thing off my arm so I could move it better. I didn't feel a blanket, like I was suspecting to, but a cast, a hard plaster that wouldn't budge. When did? What happened? The blurring in my mind seemed to fade little by little, but still the where and why were lost on me.
“You're awake,” A whisper came from the door “how are you feeling?” I only shook my head, I refused to talk ever since they put me in here. What was the use anyway? “Do you remember what happened?” A chair was pulled up next to the bed. I shook my head again, still not looking at the person next to me. I knew I would break if I did. As the blurring in my mind dissolved, fear began clawing at the edges of my mind. I had no memory of what had happened, none whatsoever. All the possibilities of what happened kept crawling through my mind. “You had an attack. You were sleeping when it happened. We don't know what caused it or how to avoid it next time. You will stay here for a few days, just for some tests. After that you will come back.” I lifted my left arm, bringing the cast to his attention. “You fractured your knuckles when you hit the wall. It will heal up nicely.” I closed my eyes and turned my face towards him, tears slowly dripped on the pillow. What was happening to me? Why did nothing work out the right way? What was gonna happen to me? “Stay calm. Everything is going to turn out fine. Just make sure you get better.” he walked back out of the room. I didn't look at him, I didn't really break down, not yet...

Persoon 2:

Mike joins me after our last class, Vic doesn't share all of my classes so he waits for me in front of the school.
“You do realize that we have a test on this next week eh?” Mike laughs as I keep growling about the huge load of math assignments we have for tomorrow “Oh come on, just ask Vic or Marie to help you, they'll make sure they get done.” Mike punches my shoulder and we walk though the front door, suddenly he stops. “Jo?” he softly asks in wonder and his face lightens up. I look in the direction he is looking and see Vic talking to a tall slightly muscular guy. Next to me Mike tries to walk towards them as normal as possible, but still there is a slight skip in his step. I smile fondly as I follow him.
“Jo!” the guy looks up as Mike gives him a quick hug en keeps standing close to him, a small smile plastered on his features.
“Yeah, I wanted to surprise you. I thought it would be fun to spend some time and was free early anyway.” Jo smiles and looks at me “I don't think we know each other. Hi, I'm Jo, Mike's guy, you must be Jack. You look exactly like Vic told me.” I look at Vic but he just blushes and looks away. So Jo was a friend of Vic and also Mikes boyfriend, or well, that is what it looks like. I never even guessed that he may be gay, but right now, I barely thought it was interesting any more.
“Do you guys want to join us?” Jo looks at Vic and me expectantly.
I look at Vic who shrugs “Why not? We haven't seen each other in a long time anyway. You okay with it Mike?”
“Why would I mind? It's not like Jo and I never see each other and it might be fun hanging around with you guys.” Mike smiles and looks at Jo “Where do you want to go? Do you have anything in mind?”
“Just that cafe we went to last time? It wasn't that crowded and their chocolate milk is delicious and not too expensive. You guys okay with that?” Vic and I nod “Okay then lets go.” He turns and we walk off the school grounds.

deze 2 stukken verschillen misschien niet zo veel, maar de verschillende hoofdstukken per persoon wel. Anyways, het is laat ik ga slapen.

[Vogelvrij]

Wat KIET zegt, doe ik ook, ik heb al verschillende verhalen waarin dezelfde personen terugkomen, maar dat komt omdat ik eigenlijk een langer verhaal aan het schrijven ben en soms moet ik even een kort verhaal schrijven voor een wedstrijd of zo dus dan gebruik ik die personages en dat is eigenlijk alleen maar handig, zo komen ze steeds meer tot leven

Hmm.. Heb wel eens wat geschreven. Mijn stijl is dan meestal: Veel lange zinnen (maar niet té lang), ook veel gebruik van stijlfiguren, dit vind ik erg mooi en zo kan ik mijn kennis van stijlfiguren toepassen. Ik probeer wel kort en lang af te wisselen, dan een vrij lange zin, dan een hele korte om de aandacht erbij te houden. 'spelen' met taal vind ik ook erg leuk en stiekem vind ik het geweldig om te laten zien dat ik iets weet dat lang niet iedereen weet *bloos*, zoals bijv. een verwijzing naar mythologie (al komen die niet zo vaak voor).

Laat mij trouwens geen verhaal van 30 hoofdstukken schrijven, dan haak ik halverwege af. Ik ben meer van de korte verhalen.

[Kitten]

Micromensje schreef:

Laat mij trouwens geen verhaal van 30 hoofdstukken schrijven, dan haak ik halverwege af. Ik ben meer van de korte verhalen.

Ik ben juist nu de uitdaging van een langer verhaal aangegaan. Zit op ruim 35 pagina's en het is best leuk, maar ik zit nu in wat overgangsscenes. Het duurt nog wel 25-30 pagina's voor het echter verhaal begint, maar ik vind wel dat ik die tijd moet nemen om een duidelijk beeld van mijn wereld en mijn hoofdpersoon te schetsen.

[KIET]

O, ik kan juist heel slecht korte stukken schrijven. Sinds ruim een jaar zit ik sporadisch aan twee stukken te werken, het ene zit nu op 39 pagina's en het andere op 64
In het verleden heb ik twee verhalen afgekregen; het ene kwam uit op 49 pagina's inclusief opmaak (circa 44 zonder, de ruwe versie heb ik niet meer) en het andere op 303 pagina's inclusief opmaak (280 zonder). Maar het is wel heel lastig om zo'n lang project ook daadwerkelijk af te krijgen, dat geef ik meteen toe Ik heb ook nog wel tal van oude projecten liggen tussen de 8 en 90 pagina's lang, die denk ik met gemak een acceptabele boeklengte zouden bereiken als ik ze af zou schrijven.

De truc is om het niet als één groot verhaal te zien, maar als allemaal kleine verhaaltjes met één centrale lijn. Gewoon steeds de aandacht richten op het segment waar je op dat moment aan werkt, het algehele plot in het achterhoofd houden en dat er doorheen verweven.

[Uice]

Vogelvrij schreef:

@Uice: Ik schreef papers ook altijd nogal bondig, maar gebruikte tegelijkertijd wel een hoop loze woorden als 'wel' en 'toch' (in het Engels minder, want daar heb je zulk soort woorden gewoon minder). Maar die verwijderde ik nooit, omdat ik zo bondig schrijf, had ik toch al nooit genoeg woorden En passieve zinnen worden toch meestal gebruikt omdat je niet met 'ik' mag schrijven?

Dat wordt inderdaad vaak afgeraden, zeker in het propedeusejaar. Maar om 'ik' te vermijden hoef je niet voortdurend je toevlucht te nemen tot zinnen waarin alleen maar dingen 'zullen' gebeuren.

[Vogelvrij]

Maar hoe zeg jij dan wat je gaat bespreken in een paper?

Ik vind het lastige aan een langer verhaal dat je echt zo ontzettend je hersens moet blijven gebruiken. Voor je het weet, klopt er iets niet. Dat is in een korter verhaal veel gemakkelijker te controleren. Ik zoek me nu de hele tijd rot naar hoe ook alweer iets precies zat, welke tijd het is, welk jaar het is, welke kleur haar iemand heeft, allemaal van zulk soort dingen. Ik probeer sommige dingen wel in een overzichtje te zetten, maar de lol gaat er voor mij een beetje af als je eerst hele schema's maakt. Als het verhaal al kant en klaar in je hoofd zit, heb ik niet meer zo'n zin om het op te schrijven Wat KIET zegt, doe ik nu trouwens ook, mijn verhaal heeft wel verschillende hoofdpersonages en daardoor ook verschillende verhaallijnen. Schrijft een stuk prettiger.

[Geel]

Vogelvrij schreef:

Ik vind het lastige aan een langer verhaal dat je echt zo ontzettend je hersens moet blijven gebruiken. Voor je het weet, klopt er iets niet. Dat is in een korter verhaal veel gemakkelijker te controleren. Ik zoek me nu de hele tijd rot naar hoe ook alweer iets precies zat, welke tijd het is, welk jaar het is, welke kleur haar iemand heeft, allemaal van zulk soort dingen. Ik probeer sommige dingen wel in een overzichtje te zetten, maar de lol gaat er voor mij een beetje af als je eerst hele schema's maakt. Als het verhaal al kant en klaar in je hoofd zit, heb ik niet meer zo'n zin om het op te schrijven

Dit herken ik! Na 30 blz. herinner ik me de kleine detaills, die de lezer wel op zouden vallen, helemaal niet meer en dan moet ik het helemaal teruglezen...

[Vogelvrij]

Pff, ik heb nog geen eens dertig bladzijdes Alles langer dan drie bladzijdes vind ik lang! Maar ik heb nu dus zo'n 10.000 woorden.

[Kitten]

Ik vind het altijd juist makkelijk om belangrijke details te herinneren.

[KIET]

Vogelvrij schreef:

Pff, ik heb nog geen eens dertig bladzijdes Alles langer dan drie bladzijdes vind ik lang! Maar ik heb nu dus zo'n 10.000 woorden.

Hoe het in Nederlands precies zit ivm vertalingen weet ik niet, maar in het Engels lijkt het als volgt te zijn: een roman heeft over het algemeen meer dan 50.000 woorden. Mysteries zijn dan vaak aan de kortere kant (65.000 woorden) en thrillers en SF/fantasie lopen vaak wel boven de 150.000 woorden door. Gemiddelde ligt dan rond de 300/400 pagina's, of 100.000 tot 175.000 woorden, voor een roman. Niet dat er echt regels voor zijn, het zijn meer richtlijnen (als je je daar aan wil houden) Uiteindelijk is een boek zo lang als de schrijver nodig acht.

Details heb ik niet heel erg veel problemen mee, hoewel er soms wel inconsistenties in willen kruipen. Vooral ik een tijdje er niet mee bezig ben geweest en ik toch iets vergeten ben uit het begin. Of ik laat personages iets doen, en dan later merk ik dat ik alternatieven over het hoofd heb gezien of dat er gevolgen zijn waar ik niet aan gedacht had (het is bijna net het echte leven ). Maar dat valt altijd nog aan te passen, en daarom lees ik als het werk af is de boel nog eens helemaal door.

[Geel]

KIET, ben jij een schrijver van beroep?

[KIET]

Nee, alleen iemand met te veel vrije tijd
Zou misschien wel leuk zijn, though

[Vogelvrij]

Het zou toch wel leuk zijn, niet? Schrijven voor je beroep, bedoel ik. Momenteel is het wel een beetje mijn hoofdactiviteit, maar dat komt eerder omdat ik verder geen vaste baan heb

Ik was op de hoogte van die 50.000 woorden en zo! Maar er bestaan natuurlijk ook nog novelles, persoonlijk houd ik juist ook van wat kortere boeken en ik zie ook niet precies voor me hoe ik echt een verhaal van 60.000 woorden zou schrijven. Aan de andere kant neemt mijn verhaal achttien jaar in beslag en zou het misschien wat gek zijn om dat in 30.000 woorden of zo te vertellen.

Kitten, hoe doe je dat dan? Of heb je gewoon zo'n goed geheugen? Ik onthoud natuurlijk wel wat details, maar toen ik gisteren mijn verhaal nog eens doorlas, merkte ik dat ik een gebeurtenis had die 's ochtends plaatsvond en een gebeurtenis die 's avonds plaatsvond, terwijl die eigenlijk tegelijkertijd plaatsvonden. En verder vind ik bij een langer verhaal denk ik het lastigst wat KIET zegt, ik had het zelf nog niet zo verwoord, maar het klopt precies: vaak zijn er gevolgen waaraan je nog niet had gedacht. Bij een korter verhaal zijn die gevolgen minder groot, gewoon omdat er minder gebeurd en omdat je meer focust op één gebeurtenis, bij een langer verhaal zijn er veel meer aspecten waar je rekening mee moet houden, meer alternatieven, je moet ontzettend goed opletten wat je doet, of dingen logisch zijn, of je geen dingen over het hoofd ziet. Lastig! Wel een uitdaging Zo realiseerde ik mij gisteren ineens dat het misschien wat raar is dat mijn hoofdpersoon niet trouwt, dus dat moet ik er nu nog bij schrijven.

[Kitten]

Vogelvrij schreef:

Kitten, hoe doe je dat dan? Of heb je gewoon zo'n goed geheugen? Ik onthoud natuurlijk wel wat details, maar toen ik gisteren mijn verhaal nog eens doorlas, merkte ik dat ik een gebeurtenis had die 's ochtends plaatsvond en een gebeurtenis die 's avonds plaatsvond, terwijl die eigenlijk tegelijkertijd plaatsvonden. En verder vind ik bij een langer verhaal denk ik het lastigst wat KIET zegt, ik had het zelf nog niet zo verwoord, maar het klopt precies: vaak zijn er gevolgen waaraan je nog niet had gedacht. Bij een korter verhaal zijn die gevolgen minder groot, gewoon omdat er minder gebeurd en omdat je meer focust op één gebeurtenis, bij een langer verhaal zijn er veel meer aspecten waar je rekening mee moet houden, meer alternatieven, je moet ontzettend goed opletten wat je doet, of dingen logisch zijn, of je geen dingen over het hoofd ziet. Lastig! Wel een uitdaging Zo realiseerde ik mij gisteren ineens dat het misschien wat raar is dat mijn hoofdpersoon niet trouwt, dus dat moet ik er nu nog bij schrijven.

Ik ben van origine een roleplayer. Ik doe dit al sinds 2001 en ik doe daarbij aan tafelspellen (D&D) en aan een vorm van email RPG, genaamd PBEM RPG. Bij beide ben ik al geruime tijd (sinds 2003/2005 respectievelijk) spelleider/game manager/dungeon master. Als je die rol vervult, is het erg belangrijk dat je constant op de hoogte bent van wat er om je heen gebeurd. Als DM (dungeon master) zit je eigenlijk de hele tijd te rekenen en te plannen. Je neemt dus een hele actieve houding ten opzichte van het verhaal en de manier van spelen in. Daarnaast leer je om goed te analyseren wat mensen doen, vooral in hun karakters.

Met andere woorden: Ik heb geleerd om belangrijke feitjes op te slaan in mijn hoofd. Dit betekent dat ik een grote kennis van details heb die ik nodig heb tijdens mijn spel, maar ook tijdens het schrijven van een verhaal. Daarnaast gebruik ik die feitjes ook in een methode om mijn verhaal op te hangen aan een frame. Ik zoek de belangrijkste scenes (kapstok) en hang daar de belangrijkste feitjes die ik nodig heb aan.

Een voorbeeld van twee stukjes verhaal die een jaar na elkaar zijn geschreven. Ik heb het chronologisch eerdere stukje speciaal opgezocht voor dit topic, en niet meer gelezen sinds een jaar geleden.

Waarschuwing: De volgende geschreven scenes kunnen als schokkend worden ervaren

8 November 2008:

In the Head Counsellor's room, there was a complete silence. Shareena did not even breathe when she saw the sight in the room. Random clothes had been scattered all around the room and the table had been upturned. In a corner, Shareena could hear the soft going of the sonic shower and to her far left she noticed a small cat backing out in a corner.

Yet it was not this that took her breath away. In the middle of the room, where the ceiling was 2.5 meters high, a rope had been drilled into the ceiling. It was completely straight and lead to a noose. Suspended from the noose was the obviously lifeless body of Lieutenant John George. He was dressed in full uniform and a small stool was next to him, kicked aside. Shareena felt a morbid fascination coming of her as she walked over and felt the limb right hand. It was frigid.

8 december 2009
Stukjes door het persoon 'Kai' zijn geschreven door Richard Lott.


“We both have our problems. You have your booze, your pills… your tempers,” Shareena smiled a sad smile. “I have my own,” she looked up. “I don’t care for my body. I hoped… somehow… we could help each other.”

Kai smirked slightly, “Appearance issues? C’mon Shareena, you’re fitter than I am and quite pleasing to the eyes. You got nothing to worry about.”

“Doesn’t mean I care,” Shareena sighed. Then slowly lifted a small part of her shirt, revealing the deep scar on her abdomen. She chuckled apologetically. “Usually my skin folds cover it.”

“What’s the scar from? Knife fight? Didn’t know you were into that.”

“I ran away from home,” Shareena said. “Away from my overcaring mother and my strict father. I didn’t want to be in PT all morning and in the kitchen all afternoon. So I ran. But they found me and I didn’t want to live anymore…”

Dit is gebaseerd op 1 thema: Shareena geeft niet om haar lichaam en is in staat om zichzelf pijn te doen zonder daar bij na te denken. Ze is verder niet suicidaal trouwens.

Ter illustratie: http://sixth-fleet.com/uss-bismarck/bio/bio_catave.htm

[KIET]

Offtopic: Als dat 'jouw' bio is: Epsilon en 'wears light make-up' zijn verkeerd geschreven, net als Intrepid en Sovereign in alle bio's - vooral dat laatste is vrij onvergeeflijk natuurlijk

Vogelvrij schreef:

Het zou toch wel leuk zijn, niet? Schrijven voor je beroep, bedoel ik. Momenteel is het wel een beetje mijn hoofdactiviteit, maar dat komt eerder omdat ik verder geen vaste baan heb

Ik ook niet, dus het is ook bij mij wel één van mijn hoofdactiviteiten. Op zich zou het dus best leuk zijn als ik er mijn beroep van zou kunnen maken, want solistische beroepen liggen mij over het algemeen het beste. Alleen schrijven is iets wat je maar tot op een bepaalde hoogte kan leren. Het laatste beetje wat ervoor zorgt dat je werk in de winkel te verkrijgen is, is vooral een kwestie van talent. Ik heb niet het idee dat ik dat voldoende heb

[Vogelvrij]

Kitten, ik snap niet precies wat je met die voorbeelden wilt. Ik had het eigenlijk vooral over feitelijkheden, jij ook volgens mij, maar ik zie het niet in die voorbeelden terug. Maakt verder niet uit hoor. Kan me inderdaad voorstellen dat ervaring met rolspelen inderdaad veel helpt! Zeker als je spelleider bent.

@KIET: Eigenlijk denk ik dat doorzettingsvermogen het allerbelangrijkste is, denk je ook niet? Bereid zijn om daadwerkelijk te leren, echt willen schrijven en ermee door blijven gaan, ook als het tegen zit. Mja, een beetje talent zal ook wel nodig zijn, maar ik denk toch van ondergeschikt belang. Het is vooral ook hard werken en een beetje geluk. (maar ik vind het tof als je zomaar durft te zeggen dat je denkt dat je niet voldoende talent hebt. En dat je dan wel verder blijft schrijven. Ik weet niet of ik dat zou kunnen)

[Kitten]

Vogelvrij schreef:

Kitten, ik snap niet precies wat je met die voorbeelden wilt. Ik had het eigenlijk vooral over feitelijkheden, jij ook volgens mij, maar ik zie het niet in die voorbeelden terug. Maakt verder niet uit hoor. Kan me inderdaad voorstellen dat ervaring met rolspelen inderdaad veel helpt! Zeker als je spelleider bent.

In dit geval ging het niet over een enkel feitje, maar om een thema, een type reactie enz. Als je een verhaal schrijft met een karakter over langere tijd, dan is het belangrijk dat je het karakter duidelijk kan volgen en beschrijven, zonder terug te hoeven refereren naar eerdere hoofdstukken. Dit was dus een wat uitgebreider detail.

[KIET]

Vogelvrij schreef:

@KIET: Eigenlijk denk ik dat doorzettingsvermogen het allerbelangrijkste is, denk je ook niet? Bereid zijn om daadwerkelijk te leren, echt willen schrijven en ermee door blijven gaan, ook als het tegen zit. Mja, een beetje talent zal ook wel nodig zijn, maar ik denk toch van ondergeschikt belang. Het is vooral ook hard werken en een beetje geluk. (maar ik vind het tof als je zomaar durft te zeggen dat je denkt dat je niet voldoende talent hebt. En dat je dan wel verder blijft schrijven. Ik weet niet of ik dat zou kunnen)

Natuurlijk speelt ambitie een rol, maar aangezien er geen vaste regels of voorwaarden zijn en de doorslag of een boek/schrijver leuk/goed genoeg is om te lezen heel erg subjectief is kan je niet zeggen 'ik ga net zolang door met schrijven totdat genoeg mensen mijn werk leuk vinden zodat ik er van kan leven'. Doorzettingsvermogen wekt de indruk dat er een tastbaar doel is wat je met genoeg ambitie altijd kan bereiken, wat er als beroepsschrijver niet is. Oké, je moet niet na 10 velletjes de handdoek in de ring gooien, maar er is een bepaald aspect van schrijven dat je niet eenvoudigweg kan leren. Misschien kan je het wel wat verder ontwikkelen, als je genoeg geduld hebt, maar ook dat is geen garantie En soms is het een 'je ne sais quoi'-kwestie; hoe kan je iets leren als niemand precies weet wat waar het probleem zit?

Het is net als zingen: iemand kan heel mooi en helder zingen, maar het gevoel missen waardoor het net dat beetje extra krijgt. Dat is gewoon het kenmerkende van talent; als je het niet voldoende hebt, dan houd het gewoon op.

Maar ik zie niet in waarom talent een voorwaarde moet zijn om schrijven leuk te kunnen vinden Het is voor mij een hobby. Veel hobby's zijn vrij nutteloos en matig uitgevoerd, maar dat zal niemand ervan weerhouden om ze toch te doen
Dat zou je ook niet moeten doen, en dat ga ik andere hobby-schrijvers ook zeker niet adviseren.

[Issun]

Ik ben nu een verhaal aan het schrijven met verschillende verhaallijnen, en ik merk dat ik soms voor een stukje (dus één stukje verhaal van die verhaallijn) maar één pagina gebruik. Ik weet niet of dat nou erg is of niet en of ik dat moet veranderen, maar aan de andere kant wil ik ook niet geforceerd alles wat langer maken.

[Vogelvrij]

@Kitten: O ja, op die manier. Dat vind ik toch een beetje een andere categorie, karakterontwikkeling en zo. Daar heb ik nog niet zoveel ervaring mee omdat er in korte verhalen meestal niet zo veel ontwikkeling is

@KIET: Je hebt natuurlijk gelijk, soms is het moeilijk aanwijsbaar waar het nu wringt, waarom iets niet goed genoeg is. Voorlopig houd ik zelf echter toch maar vast aan het 'net zolang doorschrijven totdat mensen het leuk genoeg vinden' En verder ben ik het ook helemaal met je eens dat iedereen de hobby mag uitoefenen die hij/zij wil, zelfs als het matig wordt uitgevoerd, alles mag van mij zolang je het maar leuk vindt, maar tegelijkertijd vind ik het toch niet helemaal een hobby omdat er iets mee bereikt kan worden. Dat kan natuurlijk ook met sport, daar zit dat ook in, voor sommige is het gewoon leuk op zondagochtend voetballen en weer andere blijven stiekem dromen naar meer. Voor mij is schrijven natuurlijk ook een hobby, maar wel een hobby die ik uitoefen omdat ik ergens iets mee wil bereiken. Dit in tegenstelling tot lezen en televisie kijken

@Issun: O, ik heb echt precies hetzelfde, ik probeer elk stukje minimaal duizend woorden te laten zijn, maar soms haal ik zelfs dat niet. We zullen zien