in de war over ex-vriend

[waves]

Hoi allemaal,

Lang geleden dat ik hier ben geweest maar ik wil gewoon ff mijn verhaal kwijt (is wel lang hoor, sorry )

Het is nu ruim een maand uit met mijn ex, na een relatie van bijna 3 jaar. Hij voelde zich rot in onze relatie en ik wist wel dat het niet helemaal lekker ging maar niet dat het bij hem zo hoog zat.

2 weken voordat het uitging zei hij me dat hij zo niet verder wilde, ik heb hem ervan overtuigd dat we het wat rustiger aan moesten doen en dat we elkaar niet zonder slag of stoot konden laten gaan. Ik heb hem die 2 weken regelmatig gevraagd hoe hij zich voelde en hij zei me dat hij zich een stuk minder rot voelde. Naar mijn idee ging het weer helemaal de goede kant op.

Hij ging naar lowlands zonder mij (dat was al gepland zo) en ik ging op introductiekamp met mijn studie zonder hem. De vrijdag dat ik terug kwam belde ik hem op of ik langs kon komen. Hij klonk al niet heel erg enthousiast en beantwoordde mijn 'ik hou van jou' ook niet echt. Toen ik bij hem was deed hij nog steeds afstandelijk en ik vroeg waarom. Hij zei dat hij het echt niet meer zag zitten samen. Dat hij zich ontzettend rot voelde maar wel van me hield. Dit had ik niet echt verwacht, ik dacht dat het beter ging en we er wel overheen zouden komen. Ik was kwaad, verdrietig, voelde me belogen; mijn vader heeft me opgehaald en dat was de laatste keer dat ik hem heb gezien. We zouden proberen vrienden te blijven hebben we afgesproken. Ook omdat we ook echt maatjes waren.

Ik heb gehuild, gevloekt, getierd omdat ik het zo oneerlijk vond. We hielden (houden?) van elkaar en toch werkt het niet meer. Ik verweet mezelf van alles: als ik eerder ingezien had, als ik dit niet had gedaan en dat wel... Dat doe ik nog een beetje eigenlijk. Maar na een aantal dagen werd ik rustiger en zei ik tegen mezelf dat het nooit meer geworden was dan dat het was. Dat samenwonen en dergelijke er niet in had gezeten. Ik heb alle herinneringen in een grote doos gedaan. En daarna was het een paar dagen zo dat ik hem verfoeide. Dat ik met niets leuks meer van ons samen meer kon herinneren en ook niet waarom ik ooit van hem gehouden heb.
Daar schrok ik toch wel van, heb wat dingetjes opgedoken, herinnerde me weer leuke dingen en dat was goed. Heb ook heel goed nagedacht over of ik hem nou miste of mijn vriendje. Ik mis hem, daar ben ik nu wel achter.

We bellen, msnen en smsen nog steeds. Ik vind het heel fijn om dingen over hem te horen. Al is het maar gepraat over koetjes en kalfjes en wat we vandaag gedaan hebben. Maar ik merk dat ik er echt naar uit kijk, dat ik verdrietig ben als hij een dag niks van zich laat horen. Soms zijn de gesprekken weer bijna als vanouds. Dan lijkt het net alsof we elkaar aan het dollen zijn. Ik zou bijna vergeten dat het uit is. Maar dan zegt hij weer iets dat hij niet wil dat ik verkeerde ideeën krijg. Hij kent me het beste van iedereen, weet hoe ik over dingen denk, wat ik voel. Ik weet dat ook van hem. Hij was mijn beste vriend.

Ik ben gewoon in de war. Ik spring van 'het is goed zo' naar 'ik wil hem terug'. Ik weet niet wat ik moet doen om het duidelijk te krijgen voor mezelf. Wil hij mij terug? Op dit moment niet, dat weet ik zeker. Maar in de toekomst is nooit iets zeker, heeft hij zelf gezegd.

Heb van de week gedroomd dat ik hem troostte, we hadden bijna sex totdat ik 'wakker werd' en zei dat dat niet kon omdat het uit is. Het leek zo echt, het voelde zo goed. Ik kon hem ruiken... Dit verwarde me nog meer.

Mijn vriendinnen kunnen me niet echt helpen. Geen van hen heeft ooit een dergelijk serieuze relatie verbroken. Ook mijn ouders en broertje hebben hier geen ervaring mee.

Hoe overleef ik mijn verbroken relatie?

[Briseïs]

Even geen contact hebben lijkt me. Bijna dagelijks bellen klinkt niet echt goed, zeker als je zoals jij zegt soms bijna zou vergeten dat het uit is.

En ik bedoel niet helemaal nooit meer contact hebben, maar gewoon nu even niet.

[WolterB]

Meer afstand nemen helpt. Als je elkaar bijna dagelijks blijft spreken is de kans dat je hem vergeet of er helemaal overheen zal komen klein.

Geef het verder de tijd en de ruimte. Een relatie van 3 jaar ben je niet zomaar in een maadje vergeten.

[x-spekkie-x]

Zet op een rijtje wat je nu (dus op dit moment) echt wilt. Wil je weer een relatie met hem of wil je verder met je leven?
Een relatie met hem zit er op de korte termijn niet in. Dat betekent dat je dus gaat wachten totdat het er misschien wel van komt. 1) je weet niet of het ooit nog gebeurt 2) dit betekent dat je je minimaal maanden zo kut gaat voelen als dat je je nu voelt.
Als je verder wil met je leven zorg dan dat je het contact verbreekt, in ieder geval voor de komende twee maanden. Dit geeft jou de tijd om alles te verwerken en misschien kun je daarna weer vrienden worden. (Al ben ik geen voorstander van vrienden met je ex... in mijn situatie was er na vijf maanden totaal geen contact, toch weer spanning en gevoelens tussen ons.)

Ik denk dat het heel erg moeilijk wordt om het echt te "verwerken" dat het uit is, als je zoveel contact met hem hebt. Het is denk ik belangrijk om uit te vinden wat je leven is zonder hem erin, waar jij staat en wat je nog allemaal wilt. Het contact voorlopig verbreken is heel erg moeilijk, maar naar mijn mening wel de enige manier om echt los te komen van elkaar. Het KAN als je contact houdt, maar ik denk dat het dan veel langer duurt.. vooral aangezien jij eigenlijk met hem verder wilt.

Zoek afleiding. Je vriendinnen kunnen je best steunen, ookal weten ze niet hoe het is. Ga leuke dingen met ze doen, praat met ze over wat jij nu ZELF allemaal wilt. Vorm een nieuw toekomstbeeld, voorheen was dat misschien samenwonen met hem, maar vind iets wat je ook een heel fijn gevoel geeft en juist kan doordat je nu vrij bent.

Nou ja.. dat zijn de dingen die voor mij allemaal belangrijk zijn geweest toen het uit ging met mijn ex. Het heeft echt wel een tijd geduurd voor ik er helemaal overheen was, maar ik kon er alleen overheen komen door helemaal geen contact meer met hem te hebben.

[Dott]

wat je verteld komt me heel erg bekend voor.
Ik heb eigenlijk precies hetzelfde gehad, en we zijn toen 'een beetje aan elkaar blijven hangen'.
Na 4 maanden is het goedgekomen, maar het is daarna al snel weer misgegaan.. door meerdere factoren.
Ik heb hem toen voor 3 maanden compleet uit mijn leven gegooit, en dat hielp.
Gewoon even niks, en tuurlijk, je hoort cht wel wat ie uitvoert, ik weet bijna tot in detail wat mn ex met andere meiden heeft gedaan.. erg vervelend, maar beter dan met je neus erbovenop staan.

Tegenwoordig hebben we weer contact, maar het gaat erg moeizaam, omdat je gewend bent op een bepaalde manier met elkaar om te gaan.
Ik geef erg veel om hem, zoals jij duidelijk ook om je ex doet, maar geloof me, een vriendschap werkt in 9 van de 10 gevallen niet.. het is echt veel moeilijker dan het lijkt.

Het duurt gewoon echt lang. Je kunt niet verwachten dat het na een maand voorbij is. Als je de beslissing samen maakt, is het een ander verhaal, maar als het zoals bij jullie van zijn kant komt, tja, dan kun je alleen maar wachten en veel huilen en veel afleiding zoeken (en rebounden ) en uiteindelijk denk je steeds minder vaak 'als we nu dit hadden gedaan' of 'als ik nu dat' of 'dit klopt allemaal niet, we horen gewoon bij elkaar'. Je went eraan. Het kost gewoon veel tijd.

En contact verbreken is in zulke gevallen meestal wel het beste/handigste. In ieder geval voor een tijdje. Het wordt namelijk steeds lastiger om te zien hoe hij doorgaat met z'n leven terwijl jij nog het idee hebt dat je zit te wachten tot alles beter wordt.

x-spekkie-x schreef:

(Al ben ik geen voorstander van vrienden met je ex... in mijn situatie was er na vijf maanden totaal geen contact, toch weer spanning en gevoelens tussen ons.)

Dat hoeft natuurlijk niet in de weg te staan van een vriendschap (Komt ze weer ). Juist als je elkaar wel ziet, kun je er aan wennen dat je 'om die gevoelens heen' contact kunt hebben.

Je moet hem loslaten.

[jolliehollie]

Ik weet wat het is.. Mijn ex zegt ook.. Tja, je ziet zoveel relaties die uit gaan, en later weer goed komen.. Dan krijg je het idee dat hij even gaat testen of hij het alleen toch niet leuker vind als met jou.. Mijn hoop vervliegt langzaam. En ik heb nu ( na een maand toch nog af en toe contact) met hem afgesproken dat we alleen nog "hoi"en "doei"zeggen. En het is voor mij minder pijnlijk als voorheen.. toen we samen lachten,om al "onze" grapjes.. Hij zei het zo: we kunnen nu gewoon niet gescheiden houden, wat een relatie is en wat een vriendschap samen inhoudt.. En daar moest ik hem gelijk in geven. Want echt, jongens vinden het gewoon moeilijk, om zelf deze grens aan te geven denk ik dan. Want idd, hij geeft vast nog heel veel om je, en wil jou helemaal niet kwetsen.. en natuurlijk vind hij het nog heel gezellig als hij je spreekt. Maar het doet veel met jou. En aan verwerken kom je dan niet eens toe, omdat het alleen maar onbegrijpeliljker wordt allemaal. Het is gewoon een *** tijd..

[waves]

Gisterennacht kwam ik m tegen in de kroeg waar we altijd heengingen, maar hij had gezegd dat hij niet op stap zou gaan dus durfde ik daar wel even heen te gaan. Verder dan een hoi kwamen we niet en ik ben maar weer snel doorgelopen. Hij zei dat hij er niet bij nagedacht had maar hij heeft wel mooi mn avond verpest.

Ik heb hem gemaild dat ik geen contact meer wil, dat het te zwaar is zo en dat ik moet loslaten.

Hij antwoorde dat hij het heel jammer vind maar t wel begrijpt en dat hij het respecteert. Het lijkt net alsof hij 'ons' niet eens mist ofzo, er al gewoon weer overheen is. Niet eerlijk!!!

Ik wist niet dat het contact verbreken zo moeilijk zou zijn. Zit de hele tijd te janken en ik moet zo gaan werken ook nog .

Ik denk dat het moment nadat je het contact hebt verbroken het moeilijkst is. Nu moet je ECHT alleen verder.. het is iets waar je even doorheen moet. Dat je moet werken is dan misschien juist wel goed, dan heb je even afleiding. Het lijkt nu onmogelijk, maar het slijt allemaal echt. In het begin zul je bijna ieder moment van de dag aan hem denken, voor als je alleen bent/niets aan het doen bent. Uiteindelijk zul je een keer 's avonds gaan slapen en je beseffen dat je de hele dag nog niet aan hem hebt gedacht.

Het is heel moeilijk, maar bijna iedereen maakt het mee en komt er ook weer uit. Geef jezelf de tijd!

[Maija]

Het zou zo mijn verhaal kunnen zijn. alleen bij mij is het al bijna 7/8 maanden uit.
Het kan weken goedgaan als ik hem niet zie, maar zodra ik hem droom ik van hem.. wil ik met hem praten.. gewoon weer zoals vroeger.


Ik weet niet hoe je het overleeft, ik weet het zelf niet..
ik hoop dat het alleen bij jou sneller gaat dan bij mij, want mijn vriendinnen hadden na 2 maanden al zoiets van.. komop ga verder met je leven..

Contact verbreken hielp bij mij wel.. (tel verwijderen en msn verwijderen.. zodat je niet op msn gedoe hebt, en niet steeds als je op msn komt hopen dat hij dr ook is..)

Alleen ik weet niet of je nog ooit verplicht hem moet zien?

[waves]

Ik hoef hem niet verplicht te zien, gelukkig niet.

Het gaat nu wel goed eigenlijk. Maar het is toch wel moeilijk, de afgelopen 3 jaar zijn er geen 3 dagen voorbij gegaan waarin ik niks van hem gehoord heb. En nu hoor ik niks, en ik laat niks horen. Het is gewoon raar dat ik niet weet hoe het met hem gaat en dat ik niet aan hem kan vertellen hoe het met mij gaat.
Bij hem kon ik altijd terecht en dat kan nu niet meer, nu moet ik het meer zelf oplossen. Maar dat gaat helemaal goed komen .

Ik kan er nu weer vrij redelijk mee omgaan, denk nog wel aan hem maar niet als in wanhopig om hem terug te krijgen.

We're making progress here .

[Maija]

Goedzo,

Heb je ook dat als er iets leuks gebeurd dat je denkt hoe je dat aan hem zou vertellen, en dat je dan realiseerd dat hij niet meer zit te wachten op je verhaal