De Tram Catastrofe

[Flosdraad]

Ik wil degenen die op mijn eerste post hebben gereageert en opbouwende kritiek gaven graag bedanken en uitnodigen voor mijn volgende wapenfeit, een rit in de tram. Na mijn ietwat teleurstellende eerste post op dit forum, nu dus een heel ander verhaal en een wat andere stijl. Rij je mee? Ik ben benieuwd naar jullie mening. (dit verhaaltje is al eens uitgebracht in het maandelaakse Magazine MONTRER in een iets andere vorm)

De Tram Catastrofe

Vandaag ben ik, zoals ik wel vaker doe, met de tram naar de stad gegaan. Met de tram naar de stad is voor mij altijd weer een avontuurlijke onderneming. Ik vind het prachtig. Tijdens mijn vijf minuten durende wandeling naar de halte die ik moet hebben, ben ik zelfs lichtelijk zenuwachtig. Ik ben altijd benieuwd wat ik nu weer zal aantreffen.

Een rijdende tram is een maatschappij op zichzelf. Een klein staatje waar iedereen hetzelfde is. Iedereen gaat dezelfde kant op. Iedereen heeft hetzelfde doel. Een tram van buitenaf bekijken en een tram van binnenuit zien zijn twee totaal verschillende belevingen. Als je in de tram zit hoor je de gesprekken, het piepen van de wielen in de bochten, de schel rinkelende bel. Je ziet de mensen, de kinderwagens, je ziet de wereld aan je voorbij vliegen. Je bent even van de wereld, je zweeft even mee in een wonderlijk vervoermiddel dat je in no-time op een geheel andere plek brengt. Van buitenaf gezien echter is het ding enkel een lastige lawaaimaker die altijd voorrang heeft en waar achter de ramen een groot aantal mensen te zien is met een chagrijnige rotkop.

Tijdens de rit in die tram doe je enorm veel levenservaring op. Je moet er niet voor terugschrikken zo af en toe iemand te helpen, je moet niet verbaast opkijken als er een aantal mensen in je persoonlijke zone komen staan of zitten. Je moet daar allemaal mee om kunnen gaan. Ook nog zoiets: je moet wel om kunnen gaan met een stempelautomaat en met strippenkaarten. Een strippenkaart weet zelf niet waar hij gestempeld moet worden. Dat moet jij bepalen. De strippenkaart moet gevouwen worden, en zo gevouwen dat hij dus op het goeie stripje gestempeld wordt als je hem in dat apparaat steekt. En als je dan heb staan vouwen en driedubbel gecheckt hebt of het het goeie stripje is wat je binnen nu en een aantal seconden wilt gaan markeren. Steek je vervolgens dat ding in het vervaarlijke apparaatje. Als je dan het geruststellende piep en klik geluid hoort is dat een grote overwinning voor je ego.
Bij het stempelen is nog haast geboden ook. Het moet je niet overkomen om al direct bij het binnenkomen afgekeurd te worden door je medetramreizigers omdat je staat te treuzelen bij het vouwen en ‘ piep-klikken’. Die medetramreizigers zijn ook altijd veel bekwamer dan jij, ze staan altijd op jou te wachten en hebben dan altijd een verveelt gezicht.
Bij zulke fatale fouten ben je dus voor de rest van de rit verstoten en kun je het beste bij de eerstvolgende halte uitstappen en de volgende tram nemen om opnieuw te proberen een plekje te veroveren binnen het kleine tramuniversum. Nog beter is van te voren je strippenkaart te vouwen en vervolgens achteloos de tram in te kunnen lopen en geleidelijk de kaart in het machientje te kunnen steken. Dan heb je direct een aanzien. Dat wekt vertrouwen. Dan zit je de rest van de rit gebakken. Je komt dan over als een gepokte en gemazelde tramreiziger.

Ook een groot probleem is waar je gaat zitten als je het stempeldebacle hebt gehad. Ga je naast die oude eenzame mevrouw zitten die lijkt te snakken naar aandacht en je gretig aankijkt met haar kleine kraalogen? Of neem je plaats naast die enorme kale vent die gehuld is in officiële Feyenoord trainingsjas, behangen is met gouden kettingen en een agressieve blik heeft in zijn ogen? Of blijf je staan en veranker je jezelf met één van je armen aan een daarvoor bestemde roestvrijstalen paal? Het is een niet gemakkelijke keus die je dient te maken binnen enkele ogenblikken. Je loopt anders het risico om te donderen door de G-krachten die je te verduren krijgt wanneer de tram optrekt richting de volgende haltes. Doelloos blijven staan in het gangpad is een rampzalige fout.
Als je dan tenslotte kiest voor het plaatjse naast de oude mevrouw zit je de rest van de rit aan haar vast. Dus kies je voor het plekje naast de Feyenoord hooligan en hoop je maar dat zijn geliefde club de afgelopen zondag nog heeft gewonnen.

Eenmaal gezeten op een van de stoeltjes is het wachten op de conducteur. Een man of vrouw die uitstekend in staat is te blijven staan als de tram zijn weg zoekt over het traject wat af en toe lijkt op een achtbaan uit de ‘Rollercoaster Capital of Europe’. Je ziet de man of vrouw al van verre aankomen. Ze zijn zeer kritisch die conducteurs. Je hart klopt in je keel, nu wordt jou stempeling beoordeelt. Het is een moment van grote angst. Het zweet loopt over je rug. En als ze dan bij de stoelen voor jouw rijtje met stoelen terecht is gekomen merk je dat je je strippenkaart niet kunt vinden. Paniek maakt zich meester over je, je hebt het gevoel dat de gehele trambevolking je aanstaart met een blik van afgrijzen en dat je publiekelijk zal worden opgehangen op het stadhuisplein als het blijkt dat je zwartrijder bent.

Als de controleur, nonchalanter dan andere mensen, op je af komt lopen en jij je strippenkaart zo vloeiend mogelijk uit je zak naar haar toe wilt richten zodat ze je stempeling meyt zortg kan beoordelen, klopt het hart in de keel. De conductrice kijkt al lopend naar jou meesterwerk en laat doormiddel van een licht hoofdknikje weten dat je stempeling correct is bevonden. Nu kun je dus echt, tot je grote vreugde, constateren dat jouw bestempeling is goedgekeurd. Een moment van trots en grote euforie schiet als een bliksem door je heen en je kunt het niet laten eventjes trots, met de kin omhoog, contact te zoeken met je medereizigers, die je teleurstellend lijken te negeren.

Bijkomend van je stempel-avontuur, zit je vervolgens nog de nodige minuten voor je uit te kijken en hoor je ineens, vanuit het niets, een niettemin aardige vrouwenstem de tram in schallen. Het is duidelijk te verstaan in het geluid dat een mix is van de veeltalige roes van stemmen, huilende kinderen, de piep-klikken en de piepende tram-wielen. Jouw halte wordt genoemd, je moet eruit. Paniek slaat om je hart, hoe stap je goed en soepel uit? Toch voel je ook een gevoel van opluchting omdat je avontuur voorbij lijkt te zijn en daarnaast komt er ook nog eens een gevoel van trots bij je op. Je besluit langzaam op te staan en ‘gewoon’ te doen wat je te doen staat. Een kort moment schiet het spreekwoord “A man has to do what a man has to do”.
Je gaat alvast bij de deur staan, je ziet voor je dat de tram snelheid mindert en je realiseert je dat je straks dit kleine universum voorgoed achter te laten. Het knopje op de deur begint een groen licht uit te stralen en je ziet bij de andere deur links van je dat een ongeduldige man al op het knopje begint te drukken. Om niet uit de dans te springen boots je zorgvuldig het gedrag van de ongeduldige man na. De tram stopt…….. De deur opent……….. De mensen stappen uit, nieuwen gaan erin.

[I C U]

Dit verhaal(tje) spreekt me meer aan dan je vorige. Hoewel je bij dat stempel-gedoe iets te langdradig werd naar mijn zin, beviel de stijl me verder goed en las het lekker weg. Het onderwerp vind ik origineel en zou geweldig aansluiten bij die verhaal-wedstrijd, als het thema het OV wordt!
Er staan een aantal fouten in (best wel domme fouten: je moet verbaast zijn => verbaasD!!!! wat woorden waarvan de letters door elkaar staan, dat soort dingen), daar moet je nog even naar kijken.

Enne, een eerste verhaal wordt zelden echt goed ontvangen Komt vanzelf! Van kritiek schijn je te leren... Als je ermee om kan gaan, tenminste.

[Roosje]

Ik vind hem te langdradig. En te beschrijvend.

Maar hij is wel leuk.

[Vogelvrij]

Ik heb hem niet helemaal gelezen en wil alleen iets opmerken. Je zegt dat dit verhaaltje in een andere stijl is geschreven, maar je begint precies op dezelfde manier:

Vandaag ben ik, zoals ik wel vaker doe, met de tram naar de stad gegaan. Met de tram naar de stad is voor mij altijd weer een avontuurlijke onderneming.

Die herhaling, dat doe je bij dat andere verhaaltje ook.

Wel grappig

[Shitonya]

te langdradig, de omgeving te uitvoerig beschreven. Hoe kun je hiermee ooit de aandacht van de lezer vasthouden zonder er zelf van in slaap te vallen?

[Flosdraad]

Vogelvrij schreef op 31-05-2005 @ 13:36 :
Ik heb hem niet helemaal gelezen en wil alleen iets opmerken. Je zegt dat dit verhaaltje in een andere stijl is geschreven, maar je begint precies op dezelfde manier:

Die herhaling, dat doe je bij dat andere verhaaltje ook.

Wel grappig

je hebt gelijk, misschien moet ik die gewoonte eruit rammen. en ik zei geenANDERE stijl, maar een IETS ANDERE stijl.