Overleden vader

[vosje16]

Hallo,

Mijn vader is maandag plots overleden toen hij op reis was in India met mijn moeder voor hun 25 jaar huwelijk. Hij werd omvergereden door een bus op het voetpad.

Met mij gaat het wel. Mijn moeder is vanmorgen teruggekeerd uit India en nu lijkt het ook wel wat beter met haar te gaan. Ik neem aan dat het heel erg moeilijk voor haar geweest moest zijn daar helemaal alleen in India...

Wel geeft ze aan dat ze niet meer wil slapen omdat ze elke keer als ze haar ogen dichtdoet het beeld van mijn vader heeft na het ongeval. (Ze heeft hem moeten identificeren enzo...) Volgens mij heeft ze het daar het moeilijkst mee.

Nu is mijn vraag of iemand enig idee heeft hoelang ze met dat beeld zal zitten? Na hoeveel tijd dat ze dat beeld zal kunnen vergeten of er niet meer zo verdrietig door worden als ze er aan denkt? En weet iemand hoe je zo'n beeld sneller kunt doen verdwijnen? Over praten? Gedachtes proberen te blokkeren? ...?

Ohja, en ze wil liever geen slaappillen gebruiken...

xxx

Virginie

Gecondoleerd..
Voor iedereen is het rouwproces anders. De een gaat na een week alweer vrolijk aan het werk terwijl de ander een half jaar of langer uit de running is. Daar kan je denk ik nix van zeggen.
Bij praten is dat ook voor iedereen anders, maar bij de meeste mensen helpt het wel om erover te praten, met familie/vrienden of eventueel een professioneel iemand.
Gedachtes blokkeren kan je proberen maar dit is geen goed idee. Je blijft dan wegdrukken maar die gedachtes en gevoelens zijn er nog wel. Hierdoor kan het rouwproces langer duren en de gedachtes en gevoelens moeten er toch een keer uit.
Ik zou proberen te praten en elkaar steunen. Mocht dit niet genoeg zijn, dan kan je altijd bij de huisarts aankloppen en die kan je doorverwijzen naar een psycholoog voor rouwverwerking.
Sterkte.

[Stefanie]

Het beste is om er met een professional over te praten. Wat jouw moeder (en jij natuurlijk) heeft meegemaakt is echt vreselijk. Niet alle mensen kunnen dat alleen verwerken.

Heel veel sterkte.

Gecondoleerd en heel veel sterkte!

[Nona]

Geez, gecondoleerd.

Ik denk dat de gedachten gewoon toelaten en er de tijd voor nemen het beste idee is. Ze zal het toch moeten verwerken en ik denk dat om zoiets te verwerken, je dingen voor jezelf op een rijtje moet zetten en herinneringen koesteren. En ja, zeker op het begin is dat nogal overweldigend. Maar als het goed is gaat dat ook steeds beter. Dan zal ze misschien in staat zijn zich je vader te herinneren zoals hij was en niet zoals hij overleed.
Gaat het niet beter na een paar weken, dan kan ze het beste hulp zoeken. Helemaal over is het natuurlijk nooit, maar gewoon kunnen slapen is wel een must.

[Sagana]

Ik krijg er de rillingen van...
Ik heb geen tips voor je moeder ofzo, maar wilde jullie toch even sterkte wensen. Gecondoleerd.

Gecondoleerd.
Probeer er toch maar over te praten als het moment zich daarvoor aanbied, en laat het daarna aan haar over of/en hoe ze zich daarna opstelt mbt praten.
Heel veel sterkte!

Gecondoleerd, heftig. Bah. En ik denk dat wegdrukken, in tegenstelling tot wat fiepje zegt, niet per se kwaad kan. Integendeel, telkens maar er aan blijven denken en oprakelen is ook geen goede methode. Altijd alles verdringen is geen goed plan, natuurlijk, maar als je er te veel last van hebt, is het helemaal geen stom idee om bewust ergens anders aan te gaan denken (of bijvoorbeeld een spannende film te gaan kijken, of bewust ergens anders over praten). Je moet niet alleen maar vluchten voor het gevoel, natuurlijk, maar het helpt écht wel om je gedachten te verzetten. Hoewel ervaring wel uitwijst dat het in het begin vrijwel onmogelijk is om ergens anders aan te denken, maar dat gaat écht over.

Verder... toen mijn opa doodging heeft mijn moeder ook een tijd in d'r hoofd gezeten met hoe hij er uitzag net voor hij stierf - wel niet hetzelfde als wat jouw moeder meemaakt, maar door de kanker zag mijn opa er ook niet bepaald prettig meer uit. Dat is na een tijdje (ik weet niet hoe lang precies, maar niet meer dan een half jaar denk ik) wel overgegaan - sowieso na de eerste maanden wel. Niet dat ze er niet nog af en toe aan moet denken, maar meestal herinnert ze zich mijn opa zoals hij in het volle leven was.

Wat mijn eigen ervaring betreft blijft zulk verdriet de eerste paar maanden echt gruwelijk heftig en daarna zwakt het heel langzaamaan, met golven, steeds iets af (en dan wordt het weer heftig, en dan weer iets minder, en dan voel je je schuldig omdat het minder is, etcetera). Maar hoe dat precies verloopt, weet je van tevoren niet. Je moet gewoon fases door en uiteindelijk kun je er mee leven.

[vosje16]

Thx voor de berichten en de steun!

Ik dacht plots aan iets...ik zit in de week normaalgezien op kamer en mijn broer moet overdag ook naar de les. Zou het een goed idee zijn om bijvoorbeeld een hond te kopen zodat er toch altijd wel "iemand" in huis is met mijn moeder?

Hmm, zou niet al te impulsief zoiets doen, je zit wel een jaar of 15 aan een hond vast. Maar misschien kan er eentje een tijdje bij jullie logeren? Of, misschien nog handiger, kunnen er bijvoorbeeld ouders, zussen/broers, tantes, vriendinnen een tijdje komen logeren? Kunnen ze elkaar afwisselen, desnoods. Kan me goed voorstellen dat je niet alleen wilt zijn in de eerste tijd.

[vosje16]

Maar met mij gaat het redelijk goed. Ik maak me vooral zorgen om mijn moeder...

Is dit eigenlijk normaal? De eerste dag (maandag, toen mijn moeder mij het nieuws had verteld via de telefoon) heb ik wel bijna de hele dag moeten huilen om mijn vader, maar sinds gisteren gaat het al veel beter. Ik heb de indruk dat ik het verdriet van mijn moeder nu erger vind dan de dood van mijn vader... Elke keer dat zij begint te huilen breekt mijn hart gewoon Ik wil gewoon niet terug op kamer en wil haar niet helemaal alleen thuis laten.

[Redhair]

Zoiets moet je niet wegstoppen, maar verwerken. Als je ze wegstopt zal het gevoel op een andere manier terug komen. De beelden die zij ziet zijn waarschijnlijk vreselijk heftig en dit kan een tijdje duren, maar ze moet ze zien, voor het verwerkingsproces, voor de acceptatie. Rouw is raar, grillig. Ook voor jou, verdriet komt waarschijnlijk nog wel. Er zijn verschillende sites waar wel handige dingen op staan, moet je maar even op rouw googlen. Toen mijn vader overleed, wat niet onverwacht was als in jouw geval, heb ik een paar van die sites met mijn moeder doorgenomen.
Vraag aan je moeder wat ze wil, maak niet voor haar beslissingen. Vraag of ze het fijn vindt als jij even thuis komt slapen, voor school/werk kan je wel vrij krijgen. Heel veel sterkte en succes en nog gecondoleerd.

Allereerst gecondoleerd en heel veel sterkte.

Er is geen standaard manier van rouw, oftewel: alles is normaal. Het belangrijkste is dat je doet wat voor jou goed voelt en dat is voor iedereen anders. Misschien kan je op internet eens op zoek gaan naar informatie over rouw? Als je het idee hebt dat je er in je eentje niet uitkomt of dat je moeder er niet uitkomt, dan zou je met je huisarts kunnen overleggen over professionele hulp (of daar zelf naar op zoek gaan).

vosje16 schreef:

Maar met mij gaat het redelijk goed. Ik maak me vooral zorgen om mijn moeder...

Is dit eigenlijk normaal? De eerste dag (maandag, toen mijn moeder mij het nieuws had verteld via de telefoon) heb ik wel bijna de hele dag moeten huilen om mijn vader, maar sinds gisteren gaat het al veel beter. Ik heb de indruk dat ik het verdriet van mijn moeder nu erger vind dan de dood van mijn vader... Elke keer dat zij begint te huilen breekt mijn hart gewoon Ik wil gewoon niet terug op kamer en wil haar niet helemaal alleen thuis laten.

Ten eerste heel veel sterkte.. wat een bizar verhaal.
Een paar maanden geleden is de vader van een vriendin van mij ook plotseling overleden. Ik heb de eerste week best veel contact gehad met het gezin en merkte dat ze er allemaal heel verschillende mee omgingen.
Ze kwamen allemaal heel rustig over..
Tijdens de begrafenis kwam voor mijn vriendin pas echt het besef maar is het toch nog een hele tijd 'goed' gegaan. De laatste tijd lijkt het wat minder goed te gaan, ook met haar broertje.

Niets is in zo'n geval normaal. En ik zou me ook zeker geen zorgen gaan maken over je reactie. Ga op je gevoel af maar voel je bijv. niet schuldig als je het idee hebt dat je bijv. niet 'verdrietig' genoeg bent.
Als je maar goed naar jezelf blijft luisteren. Rekening houdt met jezelf en rustig aan doet.
Misschien komt het echte besef pas over een hele tijd, misschien ook helemaal niet.

[Nienna*]

Als dat beeld blijft, moet ze wel hulp gaan zoeken. Ik had dat namelijk ook wel een beetje (in mindere mate) en bij mij was het een post-traumatische stress-stoornis. Bleek goed te behandelen bij mij overigens.

Heel veel sterkte! Zoiets is echt vreselijk en moeilijk.

[Vogelvrij]

Gecondoleerd en veel sterkte. En het lijkt me wel normaal dat het je momenteel het meest verdriet om je moeder zo verdrietig te zien, je doet vast je best om haar zo goed mogelijk te steunen, maar probeer je je eigen verdriet dan daarbij niet te vergeten?

Gecondoleerd. Ik denk dat ze het eeuwig zal blijven zien, maar dat ze er wel mee kan leren leven, mits ze de nodige hulp daar bij krijgt

[metalman]

gecondoleerd.
je moeder zal het heel moeilijk krijgen. dit is de man waar ze 25 jaar mee samen is geweest en kinderen mee heeft gekregen en hij is dan opeens weg, met geen mogelijkheid om hem terug te krijgen. de schok daarvan zal er misschien voor gezorgd hebben dat ze die beelden blijft zien, omdat ze het maar niet kan, of nooit zal, verwerken.

[Jazzcrime]

gecondoleerd vosje, wat erg zeg..veel sterkte

Een hondje aanschaffen lijkt me een goed plan, mijn moeder is redelijk vaak alleen thuis en helemaal gek op ons hondje thuis, het hondje komt 's ochtends bij haar in bed liggen, ze praat er dehele dag mee, voelt zich niet alleen & word er heel rustig van.

Het is wel belangerijk denk ik dat je een hondje zoekt dat bij het baasje past, wij hebben thuis een king charles hondje http://www.cavalierpage.com/fotohoek/index.php dit zijn echt geweldige beestjes

[Eend]

Gecondoleerd en sterkte!

Hoelang ze die beelden blijft zien, ligt geheel aan haarzelf. Hoe ze het gaat verwerken e.d. Niet dat ze het in de hand zal hebben, maar het ligt wel aan haar manier van denken e.d. Het beste is om er met een professional over te praten, maar dat werd hierboven ook al genoemd.

Liefs,

Eend

Gecondoleerd en heel veel sterkte.
Verder heb ik niet echt advies, behalve dat je jezelf niet moet vergeten.

[Fantôme]

vosje16 schreef:

Maar met mij gaat het redelijk goed. Ik maak me vooral zorgen om mijn moeder...

Is dit eigenlijk normaal? De eerste dag (maandag, toen mijn moeder mij het nieuws had verteld via de telefoon) heb ik wel bijna de hele dag moeten huilen om mijn vader, maar sinds gisteren gaat het al veel beter. Ik heb de indruk dat ik het verdriet van mijn moeder nu erger vind dan de dood van mijn vader... Elke keer dat zij begint te huilen breekt mijn hart gewoon Ik wil gewoon niet terug op kamer en wil haar niet helemaal alleen thuis laten.

heey meis. las net ook al je andere topic op w,g&r.
nogmaals, heel veel sterkte...!

Het is bij een rouwproces niet zo makkelijk te zeggen of iets normaal is.
In ieder geval hoef jij je niet schuldig te voelen over jouw rouwproces en jouw manier van rouwen. Ik denk dat het ook een soort (onbewust?) zelfbeschermingsiets is van je lichaam. Je trekt het niet om je 24/7 rot te voelen.
Wees iig niet verbaast als de emoties later ineens wel komen, op een moment dat je het mss. helemaal niet verwacht... laat het iig wel toe.

[xxChange]

Gecondoleerd.
Ik wens jou, je moeder en de hele familie heel veel sterkte toe

[Cherry Springs]

Gecondoleerd, en heel veel sterkte. *knuffel geeft*

Waarschijnlijk is het allemaal al gezegd, maar ik denk niet dat het verstandig om er helemaal niet aan te denken, omdat de schok dan deste groter is als er iets is waardoor ze er toch aan moet denken, onvrijwillig. Ik denk dat het beter is om er over te praten en te accepteren wat er gebeurd is, aangezien er niets meer aan te veranderen. Maar er de hele dag aan denken is ook niet goed, dan kan je beter dingen gaan doen die afleiding geven.

Ik denk dat het persoonlijk is hoe hevig en hoe lang je ergens echt verdrietig over bent. Misschien verwerk en accepteer je dingen sneller dan je moeder, dat kan. Ik zou in elk geval een tijd bij haar blijven logeren, tot ze zich iets beter begint te voelen. Ik zou niet zomaar een hond kopen, misschien dat ze dat opvat als een poging tot vervanging van haar man ofzo.
En wat Fantome ook zegt, als je opeens zin krijgt in een huilbui, laat het vooral lopen. Er is altijd wel iemand die een arm om je heen kan slaan.

Nogmaals heel veel sterkte.

[vosje16]

Thx voor al jullie berichten!