[verhaal] de spiegel

[mystress-darqyr]

10 juli 2004

Een knop ontvouwt zich voor mijn ogen tot een mooie, donkerrode roos. Om mij heen glinsteren de dauwdruppels in een paar net geweven spinnenwebben. Een klein spinnetje kruipt over mijn hand heen. Het ochtendzonnetje komt langzaam steeds verder aan de hemel te staan. Zo lig ik al uren te genieten in het pasgemaaide gras.
Plotseling hoor ik gerinkel achter me. Het klinkt alsof een spiegel in duizenden kleine stukjes breekt. Het klinkt net zoals…toen.
Ik kijk achterom, maar zie niemand. Ik vraag me af of er iets ligt en besluit ernaar toe te lopen. Weer zie ik niks, maar op het moment dat ik weg wil lopen valt mijn oog op een klein glinsterend iets tussen de stenen. Ik loop ernaartoe en pak het op. Het is een heel klein stukje spiegel. Ik raak in paniek en weet niet wat ik moet denken. Wat was dat? Hoe kan je in 1 seconde een gebroken spiegel opruimen en weggaan, zonder een spoor achter te laten behalve dat ene kleine scherfje. En waarom hier? Uitgerekend hier? Op dezelfde plek als 10 jaar geleden.
Ik voel dat mijn hart steeds sneller gaat kloppen. Langzaam wordt het zwart voor m’n ogen. M’n ledematen beginnen te tintelen. Ik zie niks meer, ik voel niks meer. Ik ga terug, terug in de tijd.

Het is januari 1994. Ik loop met blote voeten door de sneeuw, die bij elke stap knerpend een stuk dieper zakt. Voor mijn voeten strijkt een vlindertje neer. Een heel klein vlindertje. Ik kijk ernaar, vol bewondering. Ik heb nog nooit zo’n mooi vlindertje gezien. Ze is spierwit, met op elk vleugeltje een perfect, klein, zwart rondje. Ik buk, om deze bijzondere vlinder van dichtbij te bekijken. Achter me klinkt het geluid van een viool en het vlindertje transformeert, voor mijn ogen tot een klein meisje. Ze is blond, met blauwe ogen, blond haar en een witte nachtjapon aan. Ik schat dat ze een jaar of acht was. Ze lijkt een beetje op…nee toch niet. Of wel? Ze lijkt een beetje op Margje, m’n zusje.
“Wie ben jij?”, vraag ik. Het meisje praat, ze antwoordt, maar ze praat niet als een klein kind. Haar woorden zijn woorden die alleen volwassenen gebruiken. “Ik ben de bewaker van de ziel”, zegt ze: “ik kom hier om jou te verlossen van het kwaad dat zich langzaam in jou heeft voltrokken” Haar stem klinkt heel glazig. Alsof ze een robot is. Ik ben in de war, snap niet wat er gebeurt. Naast het meisje verschijnt een spiegel. Ze begint weer te praten: “Kijk in de spiegel, en confronteer je met jezelf. Dit is de spiegel die leidt naar jouw verloren ziel. Kijk, kijk, KIJK!”
Het meisje verdwijnt, maar de spiegel blijft staan. Ik voel de angst steeds groter worden en wil hard wegrennen, maar de spiegel trekt me toch aan. Als een magneet worden mijn voeten naar de spiegel getrokken. Ik wend mijn hoofd af, maar ergens wil ik toch kijken. De angst is groot, maar langzaam vind ik toch de kracht om mijn ogen naar de spiegel te wenden. In mijn spiegelbeeld zie ik het beeld dat ik van mezelf heb. Een mooi meisje, van 24 jaar. Bruine ogen, bruin haar en alles perfect voor elkaar. Na enkele seconden begint het spiegelbeeld te draaien en zie ik mijn verleden, mijn heden en mijn toekomst in flitsen voorbijkomen. Het laatste beeld is zwart, pikzwart, met af en toe een donkerrode druppel bloed die naar beneden glijdt. Mijn hart wordt vervuld met woede en angst en mijn vuist geeft een enorme knal tegen de spiegel aan. De spiegel spat uit elkaar in duizenden kleine stukjes. Ik val neer op de grond.

Tien jaar lang heb ik me afgevraagd of het een droom was. Ik wist het niet. Ik ben naar droomanalisten geweest, naar therapeuten, naar alles wat er maar mogelijk was. Niemand kon me een duidelijk antwoord geven. Ik was psychotisch, ik was paranormaal begaafd en zo zijn er nog duizenden andere antwoorden gegeven, maar geen van hen klopte met de werkelijkheid. Niemand wist ‘t, en nu dit…dit kan toch geen toeval meer zijn? Of wel?
Sinds het voorval met de spiegel ben ik nooit meer dezelfde geweest. Ergens bleef de angst voor dat laatste beeld. En voor het uitkomen hiervan. Ik had alles gedaan om dit te voorkomen. Voor de spiegel was ik altijd alleen maar met mijzelf bezig en om zelf beter te worden. Mijn geld was van mij, van mij alleen. Make-up, populariteit en vriendjes, daarvoor leefde ik. Maar ik wist dat ik zo niet langer door kon gaan. Ik moest veranderen. Ik moest goed worden voor anderen. Ik dacht dat het was gelukt. Tot op de dag van vandaag heb ik alles gedeeld, ben ik altijd goed voor anderen geweest.
En nu dit. Ik weet niet meer wat ik kan doen. Is het allemaal vergeefs geweest? Stond mijn lot al vast?
Ik besluit om op te staan en een stuk te gaan wandelen. Het ochtendgloren is ondertussen al veranderd in een heldere middag. De zon schijnt, en verwarmt mijn koude lichaam. In de verte zie ik een witte schim staan. Heel vaag, heel ver weg, maar toch heel duidelijk. Ik loop ernaartoe en hoe dichter bij ik kom, hoe duidelijker het wordt dat het, het meisje is. Het meisje dat daar staat. Van schrik vloeit er langzaam een traan uit mijn ogen. Hij valt op de grond en ik zie dat het geen traan is, maar een druppel bloed. Er volgen meer druppels. Elke druppel die op de grond valt transformeert naar een mooie roos. Als ik voor haar sta kijk ik haar vragend aan. Wie is zij? “Lucy? Waarom heb je me in de steek gelaten?”, Vraagt het meisje. Ik roep uit dat ik niet eens weet wie zij is. Wanhoop bekruipt me. “Kijk ’s goed? Wat zie je?”, Antwoordt ze. Ik kijk en zie steeds duidelijker Margje. Ze is opeens niet meer zo mooi, maar haar ogen zien dof van vermoeidheid. Haar mooie witte nachtjapon valt bijna uit elkaar van oudheid en is helemaal versleten. Haar eerst zo mooie lange haren zitten geklit van de verwaarlozing. “Margje?”, vraag ik verwonderd: “Wat is er met je gebeurd?” Ze slaat haar ogen op, kijkt me aan. In haar ogen zie ik niks, haar ogen, die vroeger zo straalden, zijn nu niks anders als dorre en dode vlekken. Ze stralen wanhoop uit, smeken om hulp. Ik was 14, toen ik haar voor het laatst zag. Ik was haar eigenlijk al vergeten. Af en toe kwamen er vleugjes herinnering terug, maar eigenlijk had ik haar zodra ze was verdwenen afgesloten uit mijn hoofd.

17 maart 1984. Margje is jarig. Het is ochtend en iedereen is voor haar aan ’t zingen. Slingers zijn opgehangen, uitgepakte cadeautjes liggen her en der verspreid in de kamer en iedereen is blij. Iedereen, behalve ik. Mijn verjaardag hadden ze vergeten. Ik werd 14, dat is een belangrijke leeftijd. Alleen Margje kroop ’s ochtends vroeg op mijn bed. “Lucy? Lucy? Gefeliciteerd!”
Ik ben zo jaloers op Margje, zo boos. Ik heb haar geen cadeautje gegeven, niet eens in de ogen gekeken sinds gisteravond. Ik weiger haar te feliciteren en alle vrolijke blikken beantwoord ik met een vernietigende blik terug. Ik weet ’t wel, dat het zo gaat in ons gezin. Margje is altijd belangrijk, altijd degene die alles krijgt. Ik, ik ben niks. Ik moet ’t zelf maar zien te redden. Toch blijft er altijd ergens de hoop dat het verandert. Dat mijn ouders ’s ochtends bij m’n bed staan en me lief wakker maken. Dat ze me ’s avonds nog even instoppen. Dat ik af en toe gewoon even een knuffel krijg. Ik verlang er zo naar, maar weet niet wat ik er mee moet.
Die avond besluit ik weg te lopen. Ik pak m’n rugzak, wat kleren en ga in bed liggen. Nadat het licht op de gang is uitgedaan en m’n ouders zijn gaan slapen sluip ik de trap af naar beneden. Uit de koelkast pak ik nog even wat eten en drinken voor deze avond. De portemonnee van mijn moeder haal ik leeg. Nog heel even sluip ik naar de kamer van Margje. Ik aai haar over haar bolletje en verlaat haar, om nooit meer terug te komen.

[*~Angel~*]

Wauw, ik vind het verhaal echt heel goed! Ik had de 1ste zin gelezen en gelijk wilde ik meer lezen. Heel mooi geschreven Hier en daar een paar kleine foutjes (weet niet meer waar) maar het stoorde me niet.

Ga zo door!

[Astuanax]

Het verhaal is redelijk goed, vooral de laatste schuingedrukte tekst en het stuk over de rozen was goed

[mystress-darqyr]

dankjulliewel

het is nog niet af, het vervolg komt ergens deze week denk ik(ik ben nogal druk, dus weet niet of ik het red).