Vadercomplex

[Alive!]

Een paar dagen terug las ik in Psycholgie Magazine over donorkinderen, en dat heeft me weer erg aan het denken gezet. Zelf weet ik sinds iets meer dan een jaar dat ik door een anonieme zaaddonor ben verwekt, en als ik dan zoiets lees komen er weer veel vragen bij me naar boven. Ik ben niet op zoek naar een persoonlijke relatie met mijn biologische vader – het is immers alleen een donor, en niet per se een vaderfiguur. Ik heb al zo lang nagedacht over hoe hij zou kunnen zijn, dat hij me in werkelijkheid waarschijnlijk alleen maar tegen kan vallen. Daar heb ik dus geen behoefte aan. Maar ik zou wel willen weten hoe hij er uit ziet, wat hij doet, gewoon wat algemene feiten; en ik ben natuurlijk heel nieuwsgierig welke eigenschappen ik al dan niet van hem heb. Het is echter wel zeker dat ik daar nooit achter zal komen, want de gegevens hiervan zijn vernietigd.

Ik vind het eigenlijk best een vreemde situatie: met mijn wettelijke vader heb ik totaal niks, nooit gehad ook. Materieel onderhoudt hij me, maar emotioneel hebben we gewoon een hele slechte relatie. Niet omdat we ruzie hebben of iets dergelijks, maar omdat hij nooit interesse in me toont en ik inmiddels ook niet meer in hem. Hij heeft nooit iets kapot gemaakt, maar dat is alleen omdat er nooit ‘iets’ is geweest. Een echte reden om boos op hem te zijn heb ik dus niet, maar ik toch ben ik het. Enkele maanden terug had ik voor het eerst zowaar een echt gesprek met hem, en toen heb ik hem dat ook verteld, en ook dat ik hem niet als mijn vader zie. Volgens hem komt zijn apathische gedrag door de scheiding van zijn vorige vrouw (niet mijn moeder), maar nog steeds kan ik daar niet echt genoegen mee nemen. Ik verwacht niet dat de relatie met mijn wettelijke vader ooit veel beter zal worden, en als hij er niet zou zijn zou ik hem denk ik ook niet missen.

Daarnaast is er wel weer iemand anders, bij wie ik wel echt een ‘vader-gevoel’ heb. Enkele maanden voor het vertrek van mijn middelbare school raakte ik bevriend met een docent (nu dus ex-docent) en daar kan ik het zeer goed mee vinden. Het kostte wat tijd om hem te leren vertrouwen (ik ben nogal angstig), maar nu vertrouw ik hem helemaal. Hij was/is ook de eerste persoon waarbij ik echt het idee heb dat ik heel veel van hem hou, waar ik me echt verbonden mee voel. Ik heb regelmatig het gevoel dat ik verliefd op hem ben, dat weet hij ook, maar het zou goed kunnen dat ik dat alleen maar denk en hem gewoon heel graag als mijn vader wil (heb ik ook verteld). Hoewel ik zijn persoonlijkheid ook echt fantastisch vind. Hij ziet mij ook als zijn dochter en dat voelt heel fijn. De laatste tijd gaat het ook steeds beter met me, en dat komt zeer zeker ook door deze ‘vriendschap’. Wat dat betreft ben ik ook niet meer zo ge-interesseerd in mijn echte vader, wat ik ben ontzettend blij met hem en hij met mij. Maar aan de andere kant blijf ik toch nieuwsgierig wie het nou zou kunnen zijn.

Hm, ik weet niet wat ik hier nou precies mee wilde zeggen; ik vind het gewoon nogal verwarrend allemaal. Eigenlijk ben ik wel benieuwd of er hier meer mensen zijn die weten dat hun biologische vader een zaaddonor is, en hoe zij hier mee omgaan. En sowieso of er hier meer mensen rondlopen met zo’n vadercomplex? Tips, ervaringen? Vertel!


PS: ik ben een uc, als je weet wie ik ben wil je het dan alsjeblieft voor je houden?
Ik weet trouwens niet of dit op psychologie of op L&R thuishoort.