Noord Italië, 1942.
"Welkom dames en heren in het prachtige circus Extravaganius. En wilkommen aan onze eregasten vanavond: Generaal Lundorf van de SS en kolonel Muratore, de gezant van Mussolini, applausios!" Terwijl de circusdirecteur zijn laatste woorden sprak zwaaide hij met zijn zwarte wandelstok.
Het volk dat in het circus zat begon te klappen, maar het applaus was niet echt overdonderend, het klonk eerder gedwongen.
De directeur was net een sprookjesfiguur met zijn roetzwarte snor en zijn imponerend pinguïnpak vergezeld door een hoge hoed. De sigaar in zijn mond benadrukte zijn wonderbaarlijkheid alleen maar.
"Laten we beginnen met de schrik van Moskou, twee meter is ie en hij weegt meer dan honderdvijftig kilogram."
Mauzi, de circusdirecteur stopte even met praten. Hij gaf de toeschouwers even de tijd om al deze informatie te verwerken.
"Dames en heren hier is hij dan, Bemotri, de Russische locomotief!"
Zo begon de voorstelling. Later volgden de tijgers, de goochelaars de acrobaten en de clowns. Eerst vermaakten de fascisten zich niet. Dat veranderde nadat Mauzi er een paar schotels bier en een half dozijn vrouwen, met een dozijn dikke borsten naar gestuurd had. Ze begonnen ze zich te vermaken. Al dat bier en al die borsten, daar konden SS’ers zelfs niet aan weerstaan.
"En dan nu dames en heren, onze laatste act. De witte ridder, de clown van Brussel, Damech en heiren, Pierrot!"
Ondertussen waren de meeste Duitsers en zwarthemden al straalbezopen, en lagen ze te snurken op de banken van het circus.
Pierrot was een clown, maar geen zoals wij ze kennen. Geen rode neus en gigantische schoenen, maar een deftig wit pak en een gouden masker. Hij hield een prachtige viool in zijn handen, waar hij malheureuse deuntjes op speelde. De andere clown, Poirot was minder uniek, hij voldeed wel aan de vereisten om een cliché clown te zijn, en het publiek was duidelijk minder onder de indruk van hem. Hij had geen viool in zijn handen, maar een taart, die na enkele minuten in het gezicht van pierrot zou vliegen. Tot grote ergernis van het publiek.
Maar in het midden van de clowneske act klonk buiten het circus plots een ontploffing.
"Terrorista" riep een van de nuchtere zwarthemden en stormde prompt naar buiten. Italianen zijn een nieuwsgierig volkje, dus het circus liep al snel leeg. Enkel de dronken Duitsers en zwarthemden bleven zitten, of beter, liggen.
De circusartiesten bleven ook in het circus, zij hadden buiten geen zaken, maar binnen, met de fascisten. De bom buiten was louter een afleidingsmanoeuvre. Mauzi gaf een schop aan zijn wandelstok, die veranderde in een speer.
"Snel de twee generaals doden en wegwezen' zei een van de acrobaten.
Mauzi luisterde voor één maal naar zijn mindere en executeerde de twee generaals, die verdoofd waren door de alcohol. (Of misschien iets meer dan enkel alcohol.)
"Staat de vrachtwagen gereed Rus?" vroeg Mauzi zenuwachtig.
"Jawel meneer, vanachteren op de autosneleringen." Bemotri hield ervan om korte woorden lang te maken, ook als die niet bestonden.
Toen de meute terug in het circus kwam, waren de artiesten allang weg, maar ze hadden de plaatselijke bevolking wel een stapje dichter gebracht bij de vrijheid.
|