Een verhaaltje voor KCV

[Changshan]

Ik heb hier een verhaal dat ik nog snel even gechecked wil hebben voor het inleveren, nu ik toch ziek ben.

Het verhaal gaat over een priesteres in Delphi, die, Pythia zijnde, de voorspellingen en raadgevingen van Apollo woordelijk moet doorgeven aan de theopropoi, de mensen die goddelijke raad verlangen. Er staan nog enkele (schuingedrukte) Griekse benamingen. Ik hoop dat ze door de context al wel duidelijk genoeg zijn geworden.

--------------------------------------------------


Teleita staarde voor zich uit, keek de lichtstralen na, die aan haar fakkel ontsproten. Haar verplichte uurtje pauze was net ingegaan. Toch, zoals zij wist, het zou om zijn voor ze er goed en wel van had kunnen genieten. Ze bleef zich zweverig voelen, hoezeer de avondwind ook zijn best deed haar een beetje nuchter te maken. Grote, starende ogen in een lijkwit gezicht. Schijnbaar niets ziende pupillen in een in een waas van bloeddoorlopenheid. Een uur was wel het minste wat ze nodig had, anders zou het op gaan vallen. Wie wilde er nu een raaskallende gek op de drievoet in de grootse tempel van Delphi hebben?

Drie witte gewaden, onzichtbare figuren omhullend, fladderden de brede, marmeren trap af, zoekend, loerend naar hun slachtoffer, hun bron van inkomen. Ze wist dat ze voor haar kwamen; haar pauze was voortijdig beëindigd. Kennelijk waren er belangrijke gasten, die haar kunsten als Pythia weer eens nodig hadden. Eén van de priesters was nu al op gehoorafstand genaderd. Hij riep: “Haast je naar de tempel terug! Er zijn belangrijke gezanten uit Sicilië aangekomen; ze hebben zichzelf al gereinigd in de Kastaliabron en de offergeit heeft welwillend gesidderd. Ook over de pelanos, het grootse offer dat gegeven moet worden, zijn we het eens al eens geworden.”
Langzaam, al haar aandacht aanwendend om haar lichaam statig en in evenwicht naar boven te leiden, kwam ze overeind en liep ze mee met haar begeleiders. Men zat vast al op haar te wachten in de oikos, de wachtruimte van waaruit ze al talloze vragen haar kant op had horen komen. Vragen, niet voor haar bestemd, maar toch ook wel. Ach, die arme gelovigen wisten toch ook niet beter…
Na een voor haar ellenlange tocht, beide armen gebruikend om de waas in haar hoofd niet naar buiten te laten treden, en haar lichaam in evenwicht te houden – de fakkel had ze inmiddels al afgestaan aan de enige priester van de drie, die niet probeerde haar te ondersteunen tijdens het lopen – kwam ze aan in de anthron, het grotgedeelte van de tempel, alwaar ze als speciale priesteres deed wat haar taak was. Al bij aankomst werd ze misselijk van de geur die uit de orakelopening kwam. Ze stopte even om op adem te komen; haar begeleiders waren toch al achter gebleven bij de ingang. Ze slikte, slikte nogmaals. Voetje voor voetje liep ze op de drievoet af. Hijgend zette ze zich neer. Een maagd op leeftijd was ze, want dat hoorde zo bij een Pythia. Dit gegeven begon echter wel zijn tol te eisen.

Eenmaal gezeten op de haar zo vertrouwde, doch tegelijkertijd gehate zetel, begon ze waarmee ze al zo vaak begonnen en geëindigd was. Met een geforceerd zware, doch immer overtuigende stem, sprak ze: “Apollo wacht op uw antwoord.” Hoeveel theopropoi zouden er ditmaal in de naastliggende ruimte zitten? Hoeveel onzekere stemmen zouden in al hun nervositeit tot drie keer toe tegelijkertijd beginnen met dezelfde vraag, tot uiteindelijk één het woord kreeg van de anderen? Om dan met veel tussenpozen, zo goed mogelijk hun aller gebrek aan kennis verwoordend, om raad te vragen? Rijke gezanten uit Sicilië… nee, die zouden zich goed voorbereid hebben, om geen dom figuur te slaan.
Doch, geschuifel en gekuch aan de andere kant van de wand suggereerde dat er maar één man zat. Na lange tijd weerklonk dan toch een stem:
“O Pythia, mijn offer is meer dan ruim, mijn tijd fortuinlijk genoeg ook, aangezien ik geen andere wachtenden buiten de tempel zag. Het zal wel aan het weer van de afgelopen dagen liggen. Nu, ik schroom dan ook niet, mijn vraag iets te verlengen. Zoals Orpheus zijn vraag al zingend steeds weer begeleidde met zijn lier en er een kunst van maakte, de goden van zijn goed recht te overtuigen, zo wil ik ook de alwetende Apollo nog één maal laten weten wat ik voel."

Even hield de persoon aan de andere kant van de wand zich stil, alsof hij een reactie verwachtte in antwoord op dit uitzonderlijke begin. Toen hervatte hij zijn betoog.

"Ooit leefde ik in Athene, was ik gelukkig en getrouwd. Ooit kende ik liefde. Mijn vrouw was dan wel maagd – en zou het altijd blijven, daar zij een vleselijke ziekte had, maar toch heb ik nooit zulke gelukkige tijden gekend. We hielden van elkaar, en ik hou nog steeds van haar. Op een dag echter, kwam ik thuis en vond een beschreven vel, met daarop alle mogelijke liefdesbetuigingen en excuses… ze had besloten dat het leven voor haar als vrouw van een man ondraaglijk was, omdat ze nooit met kinderen of zelfs maar met het spel der geliefden kon aantonen, hoeveel ze van me hield. Van de ene op de andere dag was ze weg, met geen andere aanwijzing dan dat ze haar leven in dienst van de goden zou stellen… om mijn verdriet weg te kunnen werken, ben ik gaan reizen, steeds verder, tot ik er de leeftijd niet meer voor had. Op Sicilië heb ik mijn standplaats gevonden, maar steeds bleef ik denken aan die ene vrouw, die zichzelf haar geluk niet gunde, omdat ze zich daar te min voor voelde… geen nacht was zonder haar stem in mijn hoofd, geen dag vervulde ik mijn plicht als stadsbestuurder in Sicilië, zonder haar bij iedere beslissing steeds in gedachten om raad te vragen. Haar stem was mijn geweten geworden.
Mijn vraag is dan ook: zal ik Teleita ooit nog terugzien? ”

Teleita’s ogen, nat en vol verwarring, keken radeloos in het rond. Sinds tijden hadden haar ogen niet meer zoveel bewustzijn uitgestraald. Nee, ze wilde dit niet. Ze had haar beslissing genomen. Geen stap terug in het verleden. Haar eigen zonsopgang, ze zou de zon niet terug laten duwen achter de horizon. Het was goed zoals het gegaan was, hield ze zichzelf voor. Maar…
Ze zag nog maar één uitweg. Wanhopig staarde ze naar het gouden Apollo beeld schuin achter haar in de hoek. Laat er voor één keer echt een god aanwezig zijn in deze verdoemde dampen. Laat me voor één keer niet zelf hoeven antwoorden, bedwelmd door deze brandende kruiden, diep in dit gat, deze drugs die eenieder laten denken dat ik praat met de woorden van de grote zonnegod, Apollo…
Ze boog naar voren en snoof diep.
Te diep.
Het laatste wat Leonos aan de andere kant van de wand hoorde, was een droge snik. Hij rende om de wand heen en zag het antwoord op zijn vraag. Hij kreeg haar nog één keer te zien…

Het was gaan regenen. De silhouet van een man doemde op bij de poort van het tempelcomplex, en verdween weer. Hij liep langzaam, alsof hij iets zwaars in zijn armen droeg.

[Flshman]

Kulturele en Cunstzinnige Vorming?

[Changshan]

Flashman schreef op 15-03-2005 @ 11:52 :
Kulturele en Cunstzinnige Vorming?

Bijna goed.

[Sketch]

Flashman schreef op 15-03-2005 @ 11:52 :
Kulturele en Cunstzinnige Vorming?

Klassieke Culturele Vorming

[Zut Alors!]

Kut(c)Vak

[Zut Alors!]

Misschien kan ervoor ook nog wel een witregel.

?

[Changshan]

Zut Alors! schreef op 15-03-2005 @ 11:57 :
Misschien kan ervoor ook nog wel een witregel.

?

Done. Je bent oplettend. Danke!

[Verleden Tijd]

Jij hoort hier bij mij op school te zitten, jongetje

grootse tepel van Delphi hebben?

Foutje?

Om dan met veel tussenpozen, zo goed mogelijk hun aller gebrek aan kennis te verwoordend, om raad te vragen?

te verwoordend?

[Changshan]

Kristoph schreef op 15-03-2005 @ 12:47 :
Jij hoort hier bij mij op school te zitten, jongetje

En jij moet aan je geschiedenis. Nope, k ben beetje misselijk en hoesterig... maar hee, kom dan op web messenger. Doet Louise ook.

[Changshan]

En ik wil hier weer wat inhoudelijk commentaar zien!

[Verleden Tijd]

nou prachtig hoor, ( dit is B. , chrissie heeft mn account overgenomen in de mediatheek) Hond , je zakt af naar de lagere regionen.

(niet dat ik het gelezen heb ofzo, maar de letters zien er goed uit)

Kristoph schreef op 15-03-2005 @ 12:47 :
Foutje?

Wat Freud wel niet daarover te zeggen zou hebben....

[Changshan]

Krummeltje schreef op 15-03-2005 @ 13:32 :
Wat Freud wel niet daarover te zeggen zou hebben....

De wens was hierbij niet de vader van de typefout, echt niet!
Heb je ook nog iets over het verhaal te melden? (a)

[Roosje]

Erg goed.

Het is alleen dat ik niet van Grieks en orakels en tempels houd, maar goed, dat komt gewoon door mijn lerares Grieks. Ik mocht trouwens wel voorlezen en dat is altijd leuk.

Ok, ik dwaal weer eens af.

[Verleden Tijd]

*kuchkuch...zie ook de andere kcv-verhaaltjes...kuchkuch*

[Changshan]

Kristoph schreef op 15-03-2005 @ 14:17 :
*kuchkuch...zie ook de andere kcv-verhaaltjes...kuchkuch*

Laten we er een verhalen-KCV-wedstrijdje van maken.

[Verleden Tijd]

is het nog mogelijk om een poll erbij te openen?

[Changshan]

Hehe, jammer... nee dus. Dat zou nog een extra topic worden.

[duivelaartje]

Wow, Changshan, jij moet vaker gaan schrijven/posten. Duimpje.

[SiemdeCyper]

Ik heb je laatst al verteld dat je me overtuigd hebt van je schrijfkunsten, maar je mag het idd wel blijven doen .

Al snap ik geen aars van griekse termen en wil ik het ook liever niet, inhoudelijk klinkt het verhaal oké, maar met af en toe vreemde vormen als 'nuchterder'

Maaar goed, het is wel een handelingsdeel of drie waard, vind ik.

[Changshan]

Grim schreef op 16-03-2005 @ 07:00 :
Al snap ik geen aars van griekse termen en wil ik het ook liever niet, inhoudelijk klinkt het verhaal oké, maar met af en toe vreemde vormen als 'nuchterder'

Maaar goed, het is wel een handelingsdeel of drie waard, vind ik.

Nuchterder => nuchter. Er waren al eerder mensen die het minder vonden klinken. Dank.