De juiste hulp voor je problemen zoeken op social media

[Suzanmb]

Hey allemaal.

Heb jij problemen? Ben je ergens bang voor? Heb je iets vervelend meegemaakt? Ben je depressief of misschien autistisch? Heb je daarvoor hulp gezocht of vindt je het moeilijk om hulp te zoeken?

Ik kon zelf in mijn puberteit erg moeilijk omgaan met mijn emoties. De scheiding van mijn ouders had een enorme impact op mij en het liefst rookte ik wiet of dronk ik alcohol en dat deed ik op een gegeven moment zelfs dagelijks. Ik wilde geen pijn voelen. Ik dacht dat ik dat namelijk niet aan zou kunnen. Pas jaren later, toen ik 22 jaar was durfde ik hulp te zoeken, iets dat ik veel eerder had moeten doen. Maar hulp zoeken was in mijn ogen zwak. Ik weet nu dat dat niet zo is. Ik heb me nog nooit sterker gevoeld dan de dag dat ik besloot hulp te zoeken en op de dag dat ik mijn therapie afsloot, toen ik me weer mens voelde.

Laats zag ik een aantal folders. Ken je die folders? Waar in koeienletters opstaat waar je last van zou kunnen hebben? 'Depressie', 'Angst', 'Autisme'. Maar er zijn nu veel meer folders, ook voor problemen zonder naam. Eén daarvan was 'emotieregulatie', het leren omgaan met boze gevoelens, bang zijn, onzekerheid. Het eerste wat ik dacht was: 'Was die therapie er toen maar geweest! Had ik toen maar meegedaan aan zo’n cursus, dan was veel pijn me bespaard gebleven.' Maar dat was er toen niet.

Nu hebben ze het wel, allerlei soorten therapieën, cursussen, trainingen, om leren om te gaan met jou problemen, om leren om te gaan met jou pijn en het leren verwerken van vreselijke gebeurtenissen in jou leven. Meer dan je denkt.

Alles gaat weer goed, ik heb mijn HAVO gehaald. Nu doe ik een onderzoek voor mijn opleiding Communicatie bij een ‘Geestelijke Gezondheidszorg’ instelling die deze hulp biedt, om te kijken of de mensen die daar werken sociale media willen inzetten om jullie de informatie te geven die jullie willen, nodig hebben of waar jullie gewoon nieuwsgierig naar zijn.

Mijn vraag:

Ben jij iemand met problemen die hulp krijgt of die graag hulp zou willen? Zou jij het handig vinden als een organisatie die je deze hulp kan geven, op sociale media zit en daar informatie op zou zetten over al die cursussen en trainingen?

Denk bijvoorbeeld aan Facebook, Hyves, Twitter.

Let me know! Jullie mening is erg belangrijk. De organisaties die hulp bieden hebben één belangrijk doel: zorgen dat jullie je beter gaan voelen.

Liefs, Suzan

P.s. als je hier liever niet openbaar op antwoord mag je me ook altijd een privebericht sturen

Hoi!

Ik zou heel graag hulp willen voor mijn problemen, ook al gaat het de laatste tijd toch wel steeds beter met me... Toch zit er nog iets dat niet zomaar weggaat. Ik durf alleen geen hulp te zoeken. Ik wil geen 'patient' of 'cliënt' zijn. Ik vind het gewoon een eng idee dat mensen zich om mij bekommeren en voor mij zorgen omdat ik al mijn hele leven voor andere mensen heb gezorgd. Zelf was ik ondertussen wel erg benieuwd wat ik allemaal mankeer en ook heb gemankeerd (omdat ik een deel van mijn problemen zelf opgelost heb) en ben gaan zoeken in tijdschriften en op internet. Al snel kwam ik aan een hele waslijst met dingen die 'wel bij mij pasten' wat natuurlijk nog niet betekend dat ik dat ook daadwerkelijk heb of heb gehad.

Ik ben er ondertussen wel van overtuigd dat ik trichotillomanie heb (gehad). En dat ik een heleboel obsessieve angsten en trekjes heb gehad een aantal jaren geleden (die nu gelukkig voorbij zijn). Ook ben ik er achter gekomen dat ik (zoals een lerares me eerder al had verteld) best wel hooggevoelig ben (dat ik gevoelens van anderen snel aanvoel en overneem, en dat ik me verschrikkelijk druk om andere mensen kan maken).

Vooral voor het obsessieve deel hielp het verschrikkelijk om er over te lezen. Ik dacht namelijk dat ik gek was. Ik had voornamelijk last van dwanggedachten, en ik dacht dat wat ik dacht gek was. Dat niemand zulke dingen dacht... En dat iedereen me gek aan zou kijken als ik zou vertellen waar ik aan dacht. Toen ik las dat veel meer mensen dezelfde dingen als mij dachten realiseerde ik me dat het niet gek was, en dus was ik er minder bang voor.
Omdat ik niet meer bang was voor die gedachten gingen ze langzaam weg. Ik schaam me er nog wel voor, maar ik weet nu dat het gewoon een zieke stoornis was veroorzaakte dat ik die dingen ging denken omdat ik er bang voor was.

Door erover te lezen ben ik van een deel van mijn problemen afgekomen omdat ik er achter kwam dat ik niet gek was, en niet alleen was. Daarom denk ik dat het heel nuttig is om deze informatie op social media te zetten!
Misschien is de stap om naar een cursus te gaan via social media ook veel minder groot dan dat het in grote letters op een website staat. Ik denk zeker dat ik sneller naar zo'n cursus zou gaan als het via social media aangekondingt zou worden. Dan zijn er ook sneller meer mensen van op de hoogte.

Liefs!

[Suzanmb]

Hey!

Bedankt voor je reactie. Ik vind het knap hoe je jezelf hebt geholpen.

Het is al een hele stap om toe te geven dat je hulp nodig hebt en wil gaan zoeken. Ik herken me in wat jij zegt dat je voor andere zorgt en je om anderen bekommert, maar wie zorgt er dan voor jou? Wie bekommert zich om jou? Het kan een hele opluchting zijn om eens met iemand te praten die naar je luistert, iemand die je ook daadwerkelijk kan helpen. Ik suggereer niet dat niemand in je omgeving naar je luistert, maar soms is het makkelijker om met iemand te praten die ver van je af staat. Iemand waar jij niet voor zorgt of je verantwoordelijk voor voelt.

Je bent op papier een 'cliënt', tijdens de behandeling ben je gewoon een mens. Een normaal mens met problemen. Iets waar je je zeker niet voor hoeft te schamen, want inderdaad, don't we all?

Ik heb jaren later de stap durven zetten, want ik voelde me alles behalve normaal. Iets zat me in de weg waar ik de vinger niet op kon leggen. Het belemmerde mij in mijn dagelijks leven en ik heb toen voor mezelf gekozen, door hulp te gaan zoeken. Toen ik die beslissing nam voelde ik me heel sterk. Het is eng, absoluut. Je gaat naar de huisarts, je krijgt een verwijsbrief voor een instantie, daar krijg je een intakegesprek. Het zijn drempels en dat is spannend.

Maar hou 1 ding in je achterhoofd, je doet het voor jezelf. En dat mag, want jij bent het waard en jij hebt het recht om je goed te voelen en gelukkig te zijn. Dat was de uitkomst van mijn therapie, een wereld ging voor mij open.

Bedankt voor je uitgebreide reactie, ik neem het mee in mijn onderzoek. Hopelijk volgen er nog meer reacties!

Succes met alles!

Liefs, Suzan