Verhaal (geschreven door mij!)

[*Speechless*]

De bel gaat. Opgelucht stop ik mijn boeken in mijn tas. Ik sta op en net als ik van plan ben het lokaal te verlaten word ik geroepen. De leraar vraagt mij nog even te blijven. Met tegenzin loop ik terug naar mijn tafel en zet de zware rugzak op de grond naast me neer. Als alle leerlingen het lokaal hebben verlaten sluit de leraar de deur van het lokaal. Ik voel mij niet op me gemak. Dan begint meneer Bruinsma uit te leggen waarom hij me wou spreken. Hij maakt zich zorgen over me. Ik geef hem geen kans om uit te praten. Mijn rugzak gooi ik over mijn schouder en ik haast me naar de deur. Ik vertel hem dat het nergens voor nodig is en dat ik zelf wel kom als ik hulp nodig heb. Ik ben zo snel vertrokken dat ik niet eens meer kan verstaan wat mijn leraar me nog na roept als ik de gang uit loop. Eindelijk frisse lucht. Ik adem diep in en voor een moment draait alles om me heen. Mijn hart bonkt in mijn borstkas. Ik zal wel te snel zijn opgestaan daarstraks.
Met grote passen loop ik naar de tramhalte. Eenmaal in de tram draait mijn maag om van de zweetgeur die er hangt. Alle zitplaatsen zijn bezet. Ik probeer me staande te houden door me vast te houden aan een van de stangen in de tram. Als de tram plots afremt verlies ik mijn evenwicht waardoor ik tegen de man naast mij aanbotst. Met een geirriteerde blik kijkt de man me aan. Ik bied mijn excuses aan. Toch blijft de man mij aankijken. Ik wend mijn blik af en doe net alsof ik naar buiten kijk. In mijn oor hoor ik zijn langzame ademhaling. Hij kijkt nog steeds! De volgende halte moet ik er gelukkig uit.
Bij het zebrapad wacht ik tot het voetgangerslicht op groen springt. Opeens blijkt de man uit de tram naast mij te staan. Hij vraagt me waar ik heen ga. Zonder te antwoorden steek ik over. De man volgt me. Of verbeeld ik het me maar? Als ik een straat insla kijk ik even achterom. Gelukkig, niemand te zien. Nog geen minuut later hoor ik echter voetstappen achter me. Ik krijg het benauwd. Moedig kijk ik toch achterom. Het is de man uit de tram. Dan staat hij voor me. Hij kijkt me diep in de ogen met een blik die me doet trillen op mijn benen. Ik vraag hem wat hij van me wilt. 'Ik wil je neuken' zegt hij met een flauw glimlachje op zijn gezicht. Hardhandig duwt hij me vervolgens tegen de muur. Zijn sterke handen slopen de rits van mijn broek. Nog voordat ik kan gillen bedekt hij mijn mond met zijn hand. Hij dreigt me open te snijden als ik ook maar één geluid maak. Hij geeft me de opdracht mijn broek te laten zakken. Door angst overmand doe ik wat me opgedragen word. Mijn string trekt hij kapot en met één hand maakt hij de knopen van zijn broek los en haalt zijn penis te voorschijn. Ik heb het gevoel alsof ik flauw ga vallen. Dan word ik vervolgens op de grond gelegd. De onbekende man verkracht me op brute wijze. Door de pijn die ik voel begin ik te huilen en te smeken of hij op wil houden. Hij gaat net zolang door tot hij het gevoel krijgt dat het te riskant wordt. Half naakt laat hij me achter op de koude straattegels. Snel trek ik mijn kleren recht en met pijn tussen mijn benen loop ik de straat uit.
Niemand is thuis. Moeder werkt overdag en vader is mijn broertje aan het ophalen van school. Ik sluit me op in de badkamer. Ineen gedoken zit ik op de steenkoude vloer. Minuten lang zit ik daar. Ik ben bang. Dan besluit ik om toch maar onder de douche te stappen. Ik voel me vies en boen mijn lichaam grondig met zeep. Mijn huid kleurt rood van het harde wrijven. Ik haat mijn lichaam. Het is allemaal mijn schuld. Ik botste immers tegen de man aan!
Die nacht doe ik geen oog dicht. De volgende dag ochtend op school loop ik het lokaal van meneer Bruinsma binnen. Gedurende de wiskundeles kan ik me niet goed concentreren. Als de leraar een blik werpt in mijn schrift om te kijken bij welke opgave ik ben begint hij zich steeds meer zorgen over me te maken. Langzaam buigt hij zich over mijn tafel heen. Ik kan zijn ademhaling horen. Flashbacks van de verkrachting komen boven. Ik raak helemaal in paniek. Zonder het te beseffen schreeuw ik door de klas 'blijf van me af'. De leraar is zich van geen kwaad bewust en schrikt van de plotseling heftige reactie. Dan begin ik in huilen uit te barsten. Ik weet niet hoe snel ik de klas uit moet rennen. Direct vlucht ik de wc's in die zich op de gang bevinden. Ik kniel neer voor het toilet. Ondanks dat ik het gevoel heb te moeten overgeven, blijven de braakneigingen achterwegen. Dan komt iemand de toiletruimte binnen. Een vrouwelijke stem die vraagt of ik de deur open wil doen. Ik kan mezelf niet voor eeuwig opsluiten dus besluit ik de deur te openen. Het is mevrouw van den Meer, mijn lerares Nederlands. Ze vraagt me hoe het met me gaat. Mijn ogen zijn rood van het huilen en uit schaamte staar ik naar de grond. Ze slaat een arm om me heen om me te troosten, maar ik begin te hyperventileren door de aanraking. Alles lijkt me te herinneren aan de verkrachting. Mijn lerares probeert me te kalemeren wat aardig lijkt te helpen. Toch voel ik mij nog steeds angstig en in de war. Ze neemt me mee naar een leeg lokaal waar ze me een glas water aanbiedt. Als ik naar het water kijk lijkt een stem in mijn hoofd te zeggen dat ik het water niet verdien. Ik ben vies en moet straffen voor mijn zonde. Langzaam kom ik weer tot mezelf. Ik vertel haar dat ik de laatste tijd nogal heb lopen stressen door het vele huiswerk van deze week. Hoewel ik nooit lieg heb ik het gevoel alsof ik nu niet anders kan. De lerares kijkt me nog steeds bezorgd aan en is duidelijk aan het nadenken over wat ze met dit verhaal aan moet. Met een lichte aarzeling besluit ze mijn verhaal te nemen voor wat het is. Ik mag terug naar de klas als ik denk dat het weer gaat. Ik besluit echter om naar huis te gaan. Dan bedenk ik me. Ik keer om en ga richting park. Als ik een bankje tegenkom ga ik zitten. Ik kijk uit op een vijver. Uit mijn rugzak haal ik mijn agenda. Ik kijk wat het huiswerk voor de volgende dag is. Dan stop ik mijn agenda terug. Ik wil opstaan, maar alles begint te draaien. Mijn maag knort. Ik heb wel wat brood meegenomen. Neen, geen brood. Ik moet mager worden. Dun. Onzichtbaar.
Thuis begin ik meteen aan mijn huiswerk. Ik heb afleiding nodig. Ik wil niet meer nadenken over de gebeurtenissen van de afgelopen dagen. Helaas lukt het me niet om me te concentreren. Ik besluit een muziekje op te zetten en ga op bed liggen met mijn ogen dicht. Plots stormt mijn broertje, Thijs, de kamer binnen. Ik moet beneden komen om te eten. Met veel moeite sta ik op. Aan tafel begint mijn moeder te zeuren. Ik moet me eens wat vaker laten zien. Ik zit maar op mijn kamer. Dan heb ik het gehad. Ik doe ook alles fout! Boos smijt ik mijn bestek op tafel en schreeuw dat ik nooit wat goed kan doen. Met grote stappen loop ik de trap op richting mijn kamer. Ik heb nog geen hap gegeten. Net goed!
Later die avond komt Thijs me lastig vallen. Hij noemt me nu al chagrijnige snol. Ik kan hem niet uitstaan. Met al mijn kracht gooi ik een kussen naar zijn hoofd. Zoals te verwachten was begint hij te krijsen en om zijn mama te roepen. Moeder negeert het hele gebeuren. Haar migraine begint weer op zetten. Nu begint vader ook door het huis te roepen dat het nu afgelopen moet zijn met dat gezeur. Wie begon er nou met dat zeuren???
Op school is het een grote chaos. De rapporten worden uitgedeeld. Hoewel iedereen zich druk loopt te maken over zijn cijferlijst ben ik alleen maar aan het bedenken hoe ik kan voorkomen dat mijn ouders naar de ouderavond gaan. Meneer Bruinsma zal mijn ouders vast willen inlichten over de pesterijen die hij heeft opgemerkt. Sinds ik huilend de klas ben uitgelopen is het helemaal uit de hand gelopen. Toch ben ik er zo aan gewend geraakt dat het een beetje langs me heen gaat allemaal. Ik val zolang ik me kan herinneren altijd al buiten de groep. Bij gym word ik als laatste uitgekozen en dan nog word er geprotesteerd dat ze mij niet in hun team willen hebben. Ook vinden ze me raar omdat ik me omkleed in de toiletten. Is ook een beetje raar, maar ik schaam me zo. Ik ben ontzettend ontevreden over mijn uiterlijk. Ik voel me dik en lelijk! Maar nu ik minder eet merk ik dat ik wat aan het afvallen ben. Mijn broeken worden wijder en mijn buikje is al helemaal weg.


....Laat me ff weten wat jullie ervan vinden tot nu toe a.u.b


Kus, Flowergirl

[Charlottetje]

hoihoi, mag ik eerlijk zijn?
ik vind het nogal een beschrijving van het gebeurde, met weinig gevoel ofzo.
Wat me opviel, toen ze van die lerares Nederlands terug naar de klas mocht, maar uiteindelijk naar het park ging had ze haar tas mee! Heeft ze dan, voordat ze huilend de klas uitliep eerst haar tas ingepakt en meegenomen?
Op een gegeven moment komen er ook wel overdereven veel problemen tegelijk en maar in heel korte stukjes.
Waarom, als ik vragen mag?
Heb je haar nog meer problemen willen geven om het verhaal ellendiger te maken?
Een verkrachting of pesterijen op school is eigenlijk al genoeg voor een verhaal, lijkt mij. Deze twee samen dus al helemaal, waarom dan ook nog een moeder met migraine en dat soort dingen? Het wordt allemaal wat veel vind ik.

Maar goed, verder best een leuk verhaal, je zou het misschien eens moeten herschrijven.
Ik heb het echt niet met tegenzin gelezen hoor (wat ik soms best wel eens doen, of het na 5 regels gewoon helemaal niet meer lees, maar dit heb ik wel gewoon uitgelezen)
Maar goed, ik ben natuurlijk ook maar een 'leek' en amateur, dus hoeveel je je eigenlijk van mij aan moet trekken..

Charlotte

[Flshman]

Wat heeft iedereen toch met het thema 'School'? Je gebruikt nogal wat standaard uitdrukkingen en het gaat eigenlijk nergens over.

Misschien een leuke wendig? In ieder geval stoppen met het gebruiken van zinnen als 'Haar maag draaide om'

[Charlottetje]

Flashman schreef op 24-03-2004 @ 11:00:
Wat heeft iedereen toch met het thema 'School'?

Thema's zijn nogal vaak, school, liefde, thuissituaties (ruzies, gescheiden ouders, etc.)
zal wel komen doordat ze vaak zelf (bijna) in zo'n situatie zitten of er veel over horen ofzo...

[*Speechless*]

Dat heb je goed opgemerkt van die tas Charlotte! Heb het helemaal over het hoofd gezien.

Het is inderdaad nogal dramatisch. Vind ik zelf ook.

Ik ga het zeker herschrijven. Jullie mening is heel belangrijk voor me. Ik ben geen dagelijkse schrijfster, maar ik doe mijn best en met wat tips van jullie zal het als het goed is steeds beter moeten gaan.

De standaard thema's zijn inderdaad vaak school, pesten etc. maar dit betekent niet dat een verhaal daardoor minder leuk is.

Ik heb nog een ander verhaaltje. Misschien vinden jullie het leuk om dat ook te lezen en ff te beoordeling. (I hope so).
Jullie zijn tenminste eerlijk. Daar heb ik wat aan!

Kus, Flowergirl

[*Speechless*]

Anne


Langzaam open ik mijn ogen. Het duurt even voordat ik me realiseer waar ik me bevind, maar dan weet ik het weer. Ik ben in een algemeen psychiatrisch ziekenhuis onder behandeling voor mijn eetprobleem, anorexia genaamd. Als ik rechtop in bed ga zitten voel ik een dreunende hoofdpijn opkomen. Ik kijk om me heen. Er is weinig te zien in het donker. In de verte hoor ik een regelmatige ademhaling. Er is nog iemand in de kamer. Het is Janet, mijn kamergenote. Al snel heb ik door dat ik het bovenste bed van een stapelbed lig. Ik besluit op te staan. Ik slinger mijn benen over de bedrand en eenmaal het trappetje gevonden span ik al mijn spieren aan om uit bed te komen. Ik voel me opgelucht als ik de vaste grond onder mijn voeten voel. Op de tast zoek ik de deur. Zodra ik hem heb gevonden blijf ik even een moment stil staan. Ik ben duizelig en merkbaar verzwakt. Na een korte aarzeling besluit ik toch om een stukje te gaan lopen. Ik open de deur en kom op een gang uit. Doordat ik verblind word door het plotseling felle licht heb ik niet door dat er een persoon op de gang staat. Het is een vrouw. Ze komt naar me toe en verzoekt me om terug naar mijn bed te gaan. Ik blijf echter staan. Ik wil niet terug naar bed. Snel verzin ik dat ik naar het toilet moet. Ze stelt voor om even met me mee te lopen. Ik voel me net een klein kind zoals ze me behandeld. Eenmaal op het toilet kijk iknaar mezelf in de spiegel. Heb ik een boller gezicht gekregen of verbeeld ik het me maar? Een vlaag van paniek komt opzetten. Mijn maag draait om en ik hap naar adem. Zwart voor mijn ogen. Als ik wakker word lig ik weer in bed. Ik weet niet of ik net gedroomd heb of dat ik werkelijk uit bed ben gekomen. Plots gaat de kamerdeur open. Een zaklamp schijnt in mijn gezicht. Het blijkt dezelfde vrouw te zijn die ik had ontmoet op de gang. Ik heb dus niet gedroomd. Ze wil mijn bloeddruk meten en mijn polsslag voelen. Ik ben te moe om me te verzetten en onderga het onderzoek. Die nacht kom ik niet meer in slaap. In de ochtend worden janet en ik gewekt. Het hele bed begint te kraken en te schudden. Janet heeft zich omgedraaid in haar bed en is duidelijk nog niet van plan om op te staan. Ik wil juist niets liever. Ondanks het slaaptekort voel ik mij toch een stuk fitter. Ik ga weer de gang op en kom opnieuw de vrouw tegen. Als ze me ziet komt ze me een handdoek brengen en wijst me waar de douches zich bevinden. Een koude douche doet me goed. Ik voel me herboren. Eenmaal terug in de kamer herken ik al gauw mijn eigen kleren en trek deze aan. Plots wordt er geklopt op de deur. Etenstijd! Maar ik ben al zo dik! Mijn ogen worden groter en ik begin te beven van angt. Eenmaal aan de ontbijttafel aangeschoven merk ik al gauw dat ik niet de enige ben met deze gedachte. Er heerst een gespannen sfeer aan tafel en we blijven net zoalng zitten totdat iedereen minimaal een halve boterham op heeft. Drie maal per dag moet er aan tafel gegeten worden. Ik ben beland in de hel! Dag in dag uit word ik geconfronteerd met mijn grootste vijand. voedsel. Ze zeggen me dat ik ziek ben. Ikzelf ervaar het niet zo. Anne, ook wel anorexia genoemd, is mijn grootste en enige vriendin. Bij haar voel ik mij veilig. Toch zal ik afscheid van haar moeten nemen word mij gezegd. Wekenlang voer ik een strijd in mezelf. Moet ik gehoorzamen aan Anne of aan de mensen hier in het ziekenhuis? Ik wil Anne terug, maar langzaam verdwijnt ze uit mijn leven. Ik eet en ik kom langzaam maar zeker in gewicht aan. Een half jaar later krijg ik te horen dat ik naar huis mag. Ik pak al mijn spullen in en voordat ik vertrek ga ik nog even naar het toilet. Ik sta ook in oog met mijn spiegelbeeld. Mijn gezichtsvorm is veranderd. Ik herken het meisje dat ik was weer. Ja, dit is Anneke!




(laat me weten wat jullie van dit verhaal vinden, alvast bedankt)

Liefs Flowergirl

[Charlottetje]

Ik geef slechts mijn mening, ben ook maar een amateur hoor!

En verhalen met een veel voorkomend thema hoeven niet minder leuk te zijn, maar soms raak je wel eens vermoeid door steeds iets over hetzelfde thema te lezen.

Dat laatste verhaal. Jeetje, ik vind het wel verschrikkelijk standaard hoor! Het is gewoon een beschrijving van een van de meest standaard situaties voor iemand met anorexia.
Als je het nou nog heel bijzonder had beschreven...
Ik heb deze echt uitgelezen in de hoop dat het nog beter en boeineder zou worden, maar dat werd het helaas niet.
Sorry, maar dat verhaal, ik heb geen idee of je zelf anorexia hebt, of misschien vrienden/kennissen/familie ofzo, dan kan ik me voorstellen dat je er in geinteresseerd bent en er ook over wilt schrijven, maar om te lezen vind ik het niets, sorry...