mijn bleke lichaam [verhaal]

[The one who I am]

Jij zegt A als ik B zeg en dan sla je blauwe plekken op mijn bleke lichaam. Ik verschuil me onder de dekens, maar je weet altijd de pijnlijkste plekken het hardst te raken. Als ik gil sla je harder, als ik huil stomp je me in het gezicht. Ik haat je om de zelfde reden dat ik van je hou.

Het is maandag ochtend. Net laat genoeg voor het eerste zonnenstraaltje om mijn kamer binnen te dringen, tussen de gordijnen door. Het is nog helemaal stil buiten en ook in huis is niemand nog wakker, behalve ik. Het word lekker weer vandaag zo te zien, dus glip ik mijn bed uit en trek mijn nieuwe jurkje aan. (Die ene, die we samen hebben gekocht een paar weken geleden. Dat korte paarse jurkje wat je zo mooi vond staan.) en mijn kisten. Make-up en mijn hanenkam omhoog. Ik haal wat brood uit de keuken en smeersel, dan sniek ik het huis uit.
We hebben om half 8 afgesproken en het is kwart over 7 als ik in het park kom. Ik ga naast het water zitten en gooi wat brood voor de eendjes. Ik smeer er een voor mijzelf en ga maar alvast wat eten. Om kwart voor 8 kom je aangefietst. Je ziet er super schattig uit. Je haar zit helemaal door de war en je oogjes staan nog helemaal slaperig, zo te zien heb je maar snel wat kleren aan getrokken, want alles zit schots en scheef. Je komt naast me zitten, zucht hard en geeft me dan een kus. "Moest het echt zo vroeg?" vraag je me geiriteerd. Ik lach, maar geef geen antwoord. Inplaats daarvan vraag ik of je wat wil eten, maar je grist de zak met brood al uit mijn handen. Ik vertel je dat ik pindakaas en salami bij me heb, maar je eet liever je eigen beleg. Dat kan natuurlijk ook. We blijven daar zitten, pratend en over het water starend tot een uur of 11. Dan klaag je dat je een zere reet krijgt en ik ben het met je eens. We hebben hier wel lang genoeg gezeten. Ik stel voor om nog ergens heen te gaan, maar je gaat liever naar huis, zeg je. We nemen afscheid en fietsen dan allebij een andere kant op.

's Avonds probeer ik je te bellen. Het is bijna de laatste dag van de vakantie en ik wil je vragen mee uit te gaan. Je neemt niet op en ik zal het later nog een keer proberen. Ik ga achter de computer zitten en stuur je een mailtje, waarin ik je schrijf dat ik om 12 uur in de Vrankrijk ben als ik je niet meer kan bereiken en dat ik hoop dat jij er dan ook zult zijn. Ik bel je nog een keer, maar je blijft afwezig, de hele verdere avond.
Om half 12 ga ik de deur uit. Ik heb me omgekleed en vind dat ik er best cool uit zie. Blij fiets ik richting de kroeg. Als ik daar aan kom en mijn fiets wegzet kijk ik om mij heen om te zien of je ergens in de buurt bent, maar ik zie je niet. Ook je fiets is niet aanwezig. Ik ga naar binnen in de hoop dat je daar bent, maar je bent er niet. Ach het is pas tien voor twaalf, misschien dat je straks toch nog komt. Christel komt naar me toe rennen en gilt hoe blij ze is me weer te zien. Ze verteld wat over de vakantie en wilt me gelijk meteen aan haar nieuwe "lover" voorstellen. "I really want you to meet him and he's dying to meet you" zegt ze. Ik loop met haar mee naar achter, naar de dansvloer. Daar zit haar vriend op het podium. Daniel is zijn naam. Lieve jongen, erg mooi ook. Hij maakt een paar grapjes en met mijn bloemkool engels probeer ik net zo grappig terug te doen. Het is inmiddels kwart over twaalf en je bent er nog steeds niet. Ik voel me schuldig. Had ik toch nog een keer moeten bellen? of had ik gewoon thuis moeten blijven?! Als je er om half een nog niet bent, begin ik me zorgen te maken. Je bent boos of je doet iets veel leukers met een veel leuker iemand dus heb je geen zin in mij vanavond. Het is inmiddels drukker geworden en er staan wat mensen tegen me aan te praten. Ondanks mijn onzekere gevoel praat ik vrolijk terug. Christel stelt voor te gaan dansen want ze draaien "on my radio". Ik doe lollig met Daniel en Christel vindt dat ik op zijn rug moet en dat zij dan bij iemand anders op zijn rug gaat. Ik vraag me af wat haar bedoeling is, maar Daniel heeft me al op het podium gezet zodat ik op z'n rug kan klimmen. Net op het moment dat ik zit kom je binnen. Je kijkt me aan met vuur in je ogen, draait je om en loopt weg. Ik schrik! Ik spartel en Daniel laat me los. Ik ren je achterna, maar je rukt je los als ik je mauw vastpak. Ik vraag je waarom je zo boos bent en je antwoord vol woede "moet je dat echt nog vragen?!". Ik bevestig dat ik dat echt nog moet vragen, omdat ik geen idee heb en je zegt dat ik je dus niet ken en loopt weer weg. Ik blijf staan, tranen in mijn ogen. Waarom voel ik me nu zo ontzettend schuldig? Uit angst voor alles en niets roep ik je achterna. Je blijft staan. Gelukkig, je blijft staan! Ik loop naar je toe en zeg dat ik blij ben dat je er bent. Je antwoord dat dat niet te merken is en dat ik je blijkbaar niet nodig heb als ik al zoveel vrienden heb om lol mee te maken als je weg bent. Een discussie volgt, een heftige. We smijten met woorden en maken elkaar uit voor rotte vis. Opeens haal je uit en sla je keihard in mijn gezicht, ik kijk je aan verschrikt. Uiteindelijk gaan we toch samen weer terug naar binnen, maar de gespannen sfeer blijft.

Samen fietsen we naar jouw huis, het is half 3 en we zijn allebij dood stil. Je gaat me voor in het fietsenhok als we aankomen en daarna loop je naar boven. Je doet je schoenen uit en gaat naar bed. Ik sta een beetje beduust te kijken. Wat doe je ontzettend afstandelijk! Maar uiteindelijk vraag je me waarom ik niet gezellig bij je kom liggen, omdat het eenzaam is alleen onder de dekens. Ik kleed me uit en kruip tegen je aan. Je zoent mijn gezicht. Mijn nek en mijn borstjes. Ik aai je hoofd en het akelige gevoel verdwijnt bijna helemaal.

Ik lig op de bank als mijn moeder thuis komt. Het is donderdag en de school is alweer begonnen. Ik ben net nog bij je geweest, maar we hebben weer ruzie gemaakt. Je hebt me weer geslagen, een bloedneus deze keer. Ik schaam me verrot en mijn neus begint al behoorlijk te zwellen. Ook mijn arm doet pijn door het afweren van de rest van de klappen die je me hebt willen geven. Waarom vecht ik niet gewoon terug?! Verschrikt blijft mijn moeder staan als ze me ziet liggen. Ik had het willen verbergen, maar ze lijkt alles te kunnen zien. Ze vraagt me wat ik heb gedaan en ik vertel haar dat ik van de fietst ben gevallen. "Die ellendige Amsterdammertjes, he. Je weet wel." Daar moet ze het maar mee doen en daar doet ze het ook mee. Ze vind het best. "Doe je er wel ijs op?!" roept ze nog vanuit de keuken, maar ik geef geen antwoord meer en loop naar mijn kamer om te kijken of je online bent.

Ik heb je vandaag weer gezien en ik vind het niet meer leuk zo. We maken steeds vaker ruzie en ik hou er steeds meer bulten en beurse plekken aan over. Christel vroeg me laatst ookal hoe ik aan mijn blauwe oog kwam. Ik heb het haar verteld. Ze vond het niet kunnen, ze heeft je lopen uitmaken voor van alles en werd daarna boos op mij omdat ik je blijf verdedigen. Daarna begon ze me een beetje uit te lachen. Ze vind het raar, zei ze, dat ik me laat slaan door jou. Ze vind het raar dat ik je niet terug sla. Ik heb haar gezegd dat ik je niet wil terug slaan, omdat ik om je geef. Toen vroeg ze of dat betekend dat jij niet om mij geeft, omdat jij mij wel slaat. Ik vind dat ze gelijk heeft. Ik vind dat het over moet zijn. Op school hebben ze me ookal uit gelachen omdat ik me door een meisje in elkaar heb laten slaan. Gelijk hebben ze. De volgende keer kan je het krijgen ook, dan sla ik gewoon terug, ookal ben je mijn vriendin. Ex-vriendin vanaf nu.

[autodropje]

....jeej, vind het echt lekker lezen

[Vlooienband]

Leuk
het boeit goed, je schrijft heel leuk

maar in het vervolg de titel duidelijker he

[The one who I am]

Hej droog dr is [verhaal] achter mijn titel gezet... Ik was het inderdaad vergeten, zorriej!

Dank jullie! (bedoel voor de positieve reactieee)

Wat vinden jullie eigenlijk van het onderwerp? Ik bedoel is het leuk dat het 2 meisjes zijn of is dat een beetje overdreven? Hadden jullie het verwacht?! of was het gwoon maar zo..zo... lekker boeiuh!

wil ik nog wel ff weten

Rupsje

[utopian me]

las lekker ja
ik had idd al een heele voorstelling van een jongen gemaakt was het een meisje! ghehe, vond het wel leuk eigenlijk.. toen las ik het verhaal nog een keer heel anders.. eerst om te kijken of de hoofdpersoon een jongen was (vooral door dit 'Op school hebben ze me ookal uit gelachen omdat ik me door een meisje in elkaar heb laten slaan. ') maar dat was dus ook een meisje
leuk verhaal!

Hehe, eerst dacht ik dat het om een meisje ging da zich door een jongen liet slaan, en toen ik 'vriendin' zag staan, dacht ik dat het om een jongen ging...

Maar toen vatte ik 'rokje' en 'borstjes' niet helemaal

Noujah, tis dus tussen twee meisjes..Wel verrassend

En ojah, ik zag twee spelfouten:
mauw = mouw
allebij = allebei

Hallo.

Een leuk verhaal inderdaad. Vlot geschreven, nodigt uit tot lezen en het boeit ook aardig.

Het begin is geweldig. Daar verover je de lezer mee. Je gooit hem midden in het verhaal en hij heeft geen flauw idee wat er gebeurt. De enige redding is lezen tot de laatste regel. 'Media Res' heet dat, voor mensen die interessant willen lijken.

Daarna, echter, zwakt het wat af. Aan het einde is af te leiden dat je wilt schetsen hoe de hoofdpersoon ontwikkeld. Ze wordt eerst geslagen en op het laatst is ze het zat en dumpt ze haar vriendin. Een goed gegeven, maar de uitwerking is minder.
De avond in de Vrankrijk is nogal lang beschreven, vergeleken met wat je er in uit laat komen.

In de laatste paar alinea laat je de ontwikkeling van de hoofdpersoon plaatsvinden. Ik had het beter gevonden als je deze door het verhaal heen geweven had, zodat de opbouw goed was en de lezer mee kon leven met de hoofdpersoon.

Je hebt hier en daar nog een paar vervelende fouten en vreemde taalcapriolen die ik persoonlijk niet fijn vind, zoals tekst tussen haakjes en een Engels woord in het Nederlands fonetisch opschrijven. Af en toe een spelfout, maar verder geen grote zonden. Het pleit voor je dat de zinsopbouw vaak correct en ook goed is. Je hebt het.

LUH-3417