Je moest een gebeurtenis van 5 minuten mbt school omschrijven. Ik heb het nooit ingeleverd omdat ik het te persoonlijk vond.
En ja het heeft een erg loze titel
PAARS PARADIJS TENMIDDEN VAN HET GRIJS
Na 2 tussenuren doelloos te hebben doorgebracht in de kantine loop ik op commando van de bel tergend langzaam, hopend dat ik nog wakker zal worden uit deze nachtmerrie, over het plein vol grote grijze tegels. Het is koud en het regent. Langzaam komt het gebouw me tegemoet. Het water van de plassen trekt in mijn te lange broek omhoog. Ik voel hem bij elke stap zwaarder worden net als mezelf. Als mijn haar in natte pieken in mijn gezicht waait proef ik het schuim wat ik er vanochtend in heb gedaan, zoet met alcohol, ik slik het door, het zoet wordt bitter. Als ik mijn haar uit mijn gezicht veeg zie ik dat mijn hand zwart wordt van de waterproof mascara. Ik sta stil en kijk omhoog, niet lang want al snel valt er een regendruppel in mijn oog. Ik voel hoe de regen zich nu ook binnen mijn jas begeeft, ik voel hoe het in koude stroompjes via mijn haar en nek over mijn rug mijn broek inloopt. Elizabeth zeurt dat ik me sjaal goed moet doen om het te doen stoppen, ik loop door. Tegen de tijd dat ik zo dicht bij de gymzaal ben dat de geur zich plotseling grof en bedwelmend aan me opdringt en het gebouw dreigend boven me uittorent in al zijn lelijkheid dringt toch het besef tot me door dat ik het toch echt weer zal moeten ondergaan. Ik loop de blauwe deur door (deur sluiten a.u.b. krijst het tegen me) en vraag ik me af hoe ze in godsnaam ooit zo'n lelijk gebouw hebben kunnen ontwerpen. Het hele gebouw is grijs met blauwe deuren en blauw zeil op de grond, net als de rest van de school. De geur slokt me nu volledig op, mufheid, rubber en boven alles uit de geur van zweetvoeten. "Je bent 3 minuten te laat, wil je even een briefje halen!!!?" wordt tegen me gesnauwd door de driller. Ik schrik even, als door een korte felle klap in mijn gezicht word ik uit mijn gedachten getrokken. Terwijl ik, een spoor van water achterlatend, doorloop en weer verzink excuseer ik me zonder hem aan te kijken. De driller accepteert het deze keer en roept me nog iets achterna wat ik niet meer meekrijg. Ik loop het naar zweet stinkende omkleedhok binnen en trek mijn gymkleren aan. Eerst het walgelijk gymbroekje ('moet nodig een normaal broekie kopen' komt in mijn hoofd op om daarna weer te verdwijnen naar het diepste van mijn hersens om daar te blijven tot de volgende dinsdag) gevolgd door een zwart shirt, en om het geheel af te maken grote 'witte' gympen met witte zolen. Net als de stenen van de muur tegenover me beginnen te praten komt een Marie-Louise , met 2 hoofdletters en een streepje, buiten adem binnen gerent, ik ga zitten en kijk hoe ze zich omkleedt. Ze is mooi, vrouwelijk en atletisch maar niet te. Lange benen, mooie heupen, een klein buikje en mooie volle borsten, mooi gezichtje ook. Terwijl ze een strak adidas broekje aantrekt wiegen haar borsten gevat in een donkerpaarse bh tevreden en zachtjes heen en weer. Een vaag gevoel dat ik niet kan plaatsen komt op in mijn buik, geen verliefdheid maar ook geen jaloezie, iets ertussen in besluit ik. Een bijpassend adidas shirt verbergt haar borsten nu, ook al zijn de contouren nog duidelijk zichtbaar had ik ze nog even langer willen zien, even maar. Door het shirt heen zie ik ze nog steeds licht wiegen. Het plotselinge verlangen om ze even vast te houden laat me schrikken. Ze doet haar blonde krullen in een staartje. Mijn blik zakt en ik zie dat haar mond versiert met lipgloss gehaast open en dicht gaat. Een rechte rij witte tanden wordt zichtbaar. Ze vertelt een verhaal tegen me dat onderbroken wordt door een hoge lach, ik glimlach. Zou ik nu een schaap lijken? Nadat ze haar veters opnieuw gestrikt heeft en nerveus aan haar haar plukt kijkt ze me aan. Haar grote groene ogen zijn omrand door lange volle wimpers met mascara die wel waterproof blijkt te zijn. Geëpileerde wenkbrauwen. Ze kijkt mij aan. Ik zie dat ze zich ongemakkelijk voel, het dringt nu ook tot mij door en ik sla mijn ogen neer, met moeite hijs ik me van de houten bank we lopen samen naar de zaal. Pijnlijke stilte.
__________________
because we are born free, to have the world as our playground
|