Het Grote Lucht-Je-Hart Topic #13

[Nijn*]

Is me gelukt! *helemaal trots is*

Gaat uw gang!

Argh, mijn ik-ga-mijn-hart-luchten pagina's van mijn schrift raken vol !!

[SuperSanne]

[edit] deze stond als ener enerlaatste in het vorige topic voor drie seconde ofzo en ik denk niet dat mensen het vorige klaagtopic gaan checken... vind iemand het heel erg dat ik 'm hier nog even zet? ik wil het echt even kwijt

Argh...

ik zit zo in de knoop met mezelf en ouders en leven en alles gewoon. Er hangt een hele broeierige sfeer hier vooral tussen m'n ouders en mij, iemand hoefd bij wijze van spreke maar in de richting van de ander te ademen en het huis is te klein. Zal ook wel liggen aan het feit dat ik toch al een grote meid aan het worden ben ( ) en gewoon steeds meer behoefde heb aan me eigen stekkie. Ik ben het zo zat om van alles en iedereen afhankelijk te zijn, wil me eigen rekeningen, me eigen fruit in de schaal, en de vloer schoonmaken met MIJN favo merk schoonmaakmiddel. (ja, ik besef dat dit bericht een vreemde wending begint te krijgen, maar je snapt wel wat ik bedoel). Natuurlijk zijn er obstakels.

Geld bijvoorbeeld. Ik heb geen werk, de overheid overlaad me nou niet bepaald met gulle giften, en het ziet ernaar uit dat mijn revolutionare uitvinding om doppen die vast zitten los te draaien (elastiekje erom dien en dan met he hand eroverhen draaien, heb je véééél meer grip, beter dan een tang!) me ook niet binnen nu en twee weken genoeg euries voor financiele onafhankelijkheid gaat opleveren. Nou is dat niet echt het probleem, ik bedoel: als ik het écht echt echt wil is er vast wel een manier (baantje zoeken, lenen bij de ib-groep of desnoods naar die piepeltjes van de postkrediet) om volddoende geld bij elkaar te krijgen. En een kamer vinden? tja... ik schrijf me desnoods ergens in. Ik wacht al 18 jaar, die paar maanden kunnen er dan ook nog wel bij, maar er is een groter probleem dat zelfs de almachtige ibgroep (ohm...... ) niet kan oplossen: mijn hittefobie.

Dat is iets waar ik al zolang al ik me kan herinner mee worstel, en het belemmert me enorm, onder andere in koken. Het dichtste bij een warme maaltijd dat ik kan maken is een kopje thee (waterkoker durf ik wel, omdat die niet echt heet word en je ziet het verwarmingselement niet zitten), en een dieet van thee, frisdrank en chips (en de snackbar op zondag en tijdens de kerst mischien) word op den duur wel vervelend denk ik Daarom heb ik ook na bijna 10 jaar (zo rond m'n 9ende begon ik me eraan te ergeren omdat ik geen rotjes af durfte te steken en werd uitgelachen door de andere kinderen) wikken en wegen ("nah... als ik wat zelfhulp boeken lees en de dr. Phil show kijk en aan positieve dingen denk, lukt het me volgend jaar vást wel!") naar de huisarts gestapt die me wonder boven wonder serieus nam (ik heb de huisarts from hell, zelfs als je met je hoofd onder je arm komt binnenlopen krijg je nog nauwelijks een asprientje van haar los) en me doorstuurde naar het riagg. Ik heb daar al een intake gesprek gehad van iemand, en maandag krijg ik er nog een en dan gaan ze een behandeling voor me regelen.

Nou zou je denken, als zij me al serieus nemen, dan zouden mijn ouders dat zeker doen. Nou, bekijk het maar. Ze "begrijpen" het wel, en tuurlijk nemen ze me wel serieus anders hadden ze me nog ook niet de weg naar het riagg gewezen? (ik kan met de beste wil van de wereld nog geen kaartlezen dus moesten ze me effe helpen) Maar ondertussen zeggen ze wel dat ik "me nu toch wel erg aanstel" als ze met de aansteker naar me wijzen. Hij staat toch uit?!?!? Ja hallo, tuurlijk is ie dan niet gevaarlijk, dat zijn andere apparaten ook niet (tezij ze stuk zijn, maar even afgezien van dat) als je er goed mee omgaat (tuurlijk brand je je aan een oven als je je armen erinsteekt en gaat zwaaien, hehe ...) maar als ik dat begreep (dat die ik geestelijk wel, maar onderbewust niet.. ik wéét dat het niet gevaarlijk is maar als ik ermee geconfronteerd word, ga ik zweten, trillen, hyperventileren, enz...) dat had ik ook geen hulp nodig, of wel soms?!?!?

Ik werd kwaad. En dan bedoel ik ook echt HEEL ERG KWAAD!!! Ik voelde me gekwetst omdat ze me niet serieus namen. Alweer. Want voor mijn idee nemen ze me nooit serieus. Als er iets is mag ik even mijn hart uitstorten, op somige momenten mag dat zelfs best lang, maar nooit zo lang als ik dat wil. En nee, ik heb ook geen behoefde aan goedbedoelde adviezen in de vorm van "je moet gewoon effe kalmeren en...". Ik ben dus blijkbaaar hysterisch zonder reden? Ik doe het blijkbaar voor de lol ofzo? er is echt niets aan de hand? Ik wil gewoon effe kunnen tieren met af en toe een teken dat ze luisteren, al is het maar een knikje of "hmm...". Maar nee, ZE NEMEN NIET EENS DE MOEITE OM ME EVEN AAN TE KIJKEN ALS IK WAT ZEG!!!!!! Af en toe (nadat ik iets zeg van "hallo, contact!") kijken ze me drie tellen aan met een blik van "nou.. snel dan even, ik moet zo weer naar buiten kijken of iets in die richting" en dan draaien ze hun hoofd weer weg ("ja, ik luister echt wel!!!" ahum...) of (m'n moeder) houd haar hand voor d'r mond of onder haar kin zodat ik haar nauwelijks versta als ze reageert (als ze dat al doet) en dan krijg ik weer gezeik van "ja hallo, ik doe dat als ik dat wil". Lekker geïntresseerd!!! Zo belangrijk zijn mijn problemen dus blijkbaar ook weer niet!!! Ik overdrijf tenslotte alleen maar. Na een nachtje slapen ben ik het waarschijnlijk wel weer vergeten en kunnen we vrolijk doen alsof er niets gebeurt is.

Ze maken ook NOOIT hun exuses als ze iets fout doen (het idéé). Het maakt echt niet uit wat, al is het maar als zij boos worden dat ik het licht niet achter me heb uitgedaan en dan even later blijkt dat ik het wel heb gedaan, als ze me perongeluk omver lopen, als ze de computer beneden afsluiten terwijl ik duidelijk heb gezegd dat ik boven bezig ben en internet het dan niet meer doet, als ze om 6.15 uur 's ochtend in mijn kamer staan te springen omdat om om 6 uur mijn bed uit had gemoeten en ik mijn trein ga missen, terwijl ik de avond ervoor DRIE keer had gemeld dat ze niet raar om moesten kijken als ik niet beneden was als zij wakker waren omdat ik de eerste 2 uur vrij had... Ze zeggen nooit sorry. Ik bedoel, hoe moeilijk is dat nou? Sorry, het spijt me, dat was ik zeker vergeten, mijn fout, oeps..... KOM OP ZEG!?!?!?!? Ik maak overigens wel meestal (ik ben ook geen heilige hoor, maar "meestal" is nog altijd stukken beter dan "ik ga nog liever dood") m'n exuus als ik fout zit omdat ze dan later tenminste niet (als we ooit nog eens op de dr. phil show eindigen ofzo) kunnen zeggen van "oh, en JIJ dan, hmm?!?". Ik verlaag me niet tot hun niveau. Net zoals ik altijd een goede reden zal geven waarom ik iets doe, i.p.v. dingen als "omdat ik het zeg" "wij mogen dat WEL doen omdat het ons huis is" (staan dingen als "mensen hun zin niet laten afmaken" en "verwachten dat iemand zich volwassen gedraagt als je 'm behandeld als een kleuter" in een huurcontract? dacht 't niet... en als je iemand verbied het licht achter z'n kont te laten branden, en je het zelf wel de hele tijd doet, dan zal er wel geen goede reden voor dat verbod zijn neem ik aan? anders zou je het zelf ook wel doen, al is het maar om het goede voorbeeld te geven)

Ik ben nu kwaad om alles. kwaad omdat ze me echt heel, heel, heel erg gekwetst door te zeggen dat ik me niet zo moet aanstellen (er zijn geen woorden voor hoe ongelofelijk hard dat aankwam, alsof iemand je keihard in je maag trapt ookal zullen zij daar anders over denken) en ze hun exuses niet hebben gemaakt. dan doen ze nooit. Alleen als ik echt, echt, echt heel lang zeur, stamp, gil en nog net niet mezelf in brand steek krijg ik een heel sarcastish "sorry hoor! " te horen. Zo ook deze keer. Ik vroeg rustig om eem exuus, uitleggend dat ikk me nu echt heel gekwetst voelde, daarna minder rustiig, toen dwingend (ik was het helemaal zat. ze maakte nooit hun exuses, nou nu dus wel! al moest ik er hemel en aarde voor omkeren! dit keer kwamen ze er niet mee weg! DE GRENS LIGT HIER!!!! ) toen heel erg dwingend, en toen sloegen gewoon alle stoppen door.

Ik had me me hele leven rustig gehouden. Tuurlijk, wel es een woedeuitbarsting hier en daar, maar dat was na een nachtje (soms twee, maar alleen als het echt heel heftig was) slapen weer vergeten. door hen omdat ze zich te goed voelde om sorry te zeggen tegen hun eigen dochter, door mij omdat ik liever de lieve vrede wilde bewaren maar niet zoiets. maar de mat was vol! Ik scheeuwde, ik huilde, ik gilde en stampte, ik werd echt helemaal gek, alle frutraties, alle opgekroopte woede kwam er in één keer uit. IK EIS RESPECT!!! ik ben het zat dat ik altijd moet verontschuldigen en dat nooit eens terugkrijg, ik ben het zat dat ik nooit m'n zin mag afmaken en niet eens word aangekeken als we praten alsof ik er "effe tussendoor" moet (met als smoes dat ze nou eenmaal niet willen praten tijdens het koken of journaal, dat heb ik wel eens gedaan ja, maar verdere momenten "vergeten" ze voor het gemak maar even net zoals het feit dat als ik vroeg "wanneer komt het dan wel uit?" ik nooit een antwoord kreeg, of in het beste geval iets in de vorm van "niet nu!") en nooit zolang als ik wil ("nu moet je effe ophouden hoor" "dat zei je net ook al" "daar hebben we het vorige maand nog over gehad") het is nooit bevredigend. Mijn hart kan zegmaar 100 luchtpunten bevatten, maar ik kan ze nooit állemaal kwijt. in het beste geval mag ik er 40 lozen, maar dan moet ik er echt over ophouden en krijg ik er weer 65 bij, ik mag er 40 lozen, 65 bij, 40 eraf, 65 bij... dat gaat op een gegeven gewoon fout en dat moment was dus vandaag. En ben ik opgelucht? nee!!!

ik wil nog zoveel tegen ze schreeuwen... dagen lang als het moet! en ze moeten luisteren en me aankijken en me niet onderbreken dat heb ik ZO VERSCHRIKKELIJK HARD NODIG dat het pijn doet, ik wil ze vertellen dat ik ook respect wil al is het maar een hééééél klein beetje. Maar ze luisteren niet. ik heb al zo vaak een serieus gesprek geprobeert aan te gaan, nog één keer proberen om gewoon er goed voor te gaam zitten en een echt goed uitleggen, dan begrijpen ze vast wel...als ik nou gewoon... Het werkt gewoon niet!!!!!! voor schreeuwen, gillen stampen huilen en andere kijk-eens-hoe-gefrustreeds-ik-ben tactieken werken evenmin. ik heb echt geen opties meer over, ik MOET ZE DUIDELIJK MAKEN DAT IK HET MEEN!!! Wat moet ik nou?!?!? Weigeren te eten? me maandenlang opsluiten in m'n kamer? of gewoon helemaal niet meer tegen ze praten? Het leek maandenlang een belachelijk idee, maar ik had maar weinig opties en die heb ik allenaam al ontelbare keren geprobeert en nog steeds weigeren ze me serieus ye nemen en blijven ze de situatie bagataliseren. WAT MOET IK DOEN?!?!?!? HEEEEELLLP!!!! AAAAAAAAAAAAAAARRRGH!!!!

Ik weet het gewoon echt niet meer. het liefst zou ik gewoon doortypen om me af te reageren, maar dat help niet. ik blijf kwaad en het is na deze typmarathon nog geen klein beetje minder geworden. Ik moet me ergens opm afreageren en dat heb ik hier gedaan. maar het help niet dus ik stop met typen. ik ben gewoon te moe

ik zat al te wachten..

Stomme ov ook, valt ook nooit te vertrouwen he?!
Pff druk vandaag/deze week.
En ik voel me nog steeds . Weer bij die groep geweest op 't riagg maar ik weet het niet hoor, niet of dit wel de juiste hulp is.

Ik weet niet wat er is maar in eene was ik helemaal down toen ik daar heen ging terwijl het daarvoor best ok ging. Miss mn masker afgezet oid?

Kom niet uit mn woorden, t enige zou zijn wat ik wil is dat ik even verdwijn (voor altijd)

SuperSanne schreef op 11-10-2004 @ 22:01 :
[edit] deze stond als ener enerlaatste in het vorige topic voor drie seconde ofzo en ik denk niet dat mensen het vorige klaagtopic gaan checken... vind iemand het heel erg dat ik 'm hier nog even zet? ik wil het echt even kwijt

[...]

Damn, wat een verhaal. Ik ga hem morgen nog een keer lezen want nou ben ik niet echt op mijn normale geestelijke sterkte. iig sterkte jij

Grim

[SuperSanne]

Grim schreef op 11-10-2004 @ 22:03 :
Damn, wat een verhaal. Ik ga hem morgen nog een keer lezen want nou ben ik niet echt op mijn normale geestelijke sterkte. iig sterkte jij

Grim

thnxs, dat had ik echt effe nodig

[Miracle]

Phoe, ik heb volgens mij nog nooit zoveel afspraken gehad in twee maanden tijd. Maar ach, ik doe het mezelf aan.

*slaapt*

waarom voel ik toch steeds de drang om te strijden? Te strijden om mensen bijvoorbeeld die een belangrijk plekje vrij hebben weten te maken bij mij? Waarom ben ik toch zo bang altijd een tweede plaats of lager te hebben, terwijl ik weet dat ik nooit nummer 1 zal zijn? Waarom wil ik zo graag belangrijk voor iemand zijn?

SuperSanne schreef op 11-10-2004 @ 22:05 :
thnxs, dat had ik echt effe nodig

no problem *knuffje? *

Ik ga nou slapen, zwarte kleren klaarleggen etc.
Morgen begrafenis...

Loontjuh schreef op 11-10-2004 @ 22:08 :
waarom voel ik toch steeds de drang om te strijden? Te strijden om mensen bijvoorbeeld die een belangrijk plekje vrij hebben weten te maken bij mij? Waarom ben ik toch zo bang altijd een tweede plaats of lager te hebben, terwijl ik weet dat ik nooit nummer 1 zal zijn? Waarom wil ik zo graag belangrijk voor iemand zijn?

Herkenning, herkenning. Daarbij komt dat het vaak lijkt alsof ik mijn zin krijg

[Roxjuh]

Heeeeell lastig:

Eind vorig schooljaar waren er een paar jongens op school (toen 5 atheneum) die mijn naam door de hele school gingen schreeuwen, soms tot vervelends toe..
Het nieuwe jaar is dus al(lang) weer begonnen en ik dacht dat het alleen maar vorig jaar was geweest.. Verkeerd gedacht Ze begonnen zo weer. Nouw vind ik het eigenlijk best leuk om fans te hebben Niej irri doen of zow, maar gwoon fans vind ik wel leuk
Afgelopen dinsdag hebben ze dan eindelijk om mijn msn adres gevraagt, en hebben me glijk die avond aangemeld. Was heel erg leuk moet ik toegeven. Ze waren met zen 3en, 2 vertelden mij dat de andere jongen mij leuk vond, en die 2 jongens wilden mij aan hem koppelen. Ik vond dat dan wel best, het is een erg leuke jongen en zo..
Hele week verder grappig gemsnt. Vrijdagmorgen zeggen ze dat ze ook een tussenuur hadden, gelijk met mij en een vriendin van mij. (Aan het begion van dit jaar waren ze ook al begonnen met haar naam door school heen schreeuwen en zij vond het wel heel irri..!)
Dus toen hebben we heel lang gepraat, over onze hobbies, hoelang we al bij elkaar in deklas zaten, zulke dingen. Verder heb ik ze die vrijdag niet meer gezien. Tijdens dat gesprek van die dag was ik nogal afwezig (sjiess, mag ik ook ff wakker worden ).
Zaterdagavond ging ik uit in de plaatselijke discotheek en fietste samen met een andere vriendin terug naar huis. Een van die jongens (fans) fietste oowk meej. Gepraat en zo, over die jongen waar ze mij aan wilden koppelen, allemaal prima.
Vandaag hoor ik dus allemaal dat het een grap was, van verschillende kanten. Nogal lullig op zich. Vooral nu ze me beginnen te negeren. Alleen mijn vriendin word nog 'geirriteerd'..

Zo, niet dat me kop nouw vrij is van het gek*t, maar de hart is gelucht..

[Mark Almighty]

Loontjuh schreef op 11-10-2004 @ 22:08 :
waarom voel ik toch steeds de drang om te strijden? Te strijden om mensen bijvoorbeeld die een belangrijk plekje vrij hebben weten te maken bij mij? Waarom ben ik toch zo bang altijd een tweede plaats of lager te hebben, terwijl ik weet dat ik nooit nummer 1 zal zijn? Waarom wil ik zo graag belangrijk voor iemand zijn?

Oh my God, da's precies hetzelfde als wat ik heb. EXACT hetzelfde. Is een rotgevoel, ik weet het. Maar wat doen we er tegen?

[El Kim]

aaaaargh, verdomde *$&$&@$#@ rotenkel!!!

Mark Almighty schreef op 11-10-2004 @ 22:37 :
Oh my God, da's precies hetzelfde als wat ik heb. EXACT hetzelfde. Is een rotgevoel, ik weet het. Maar wat doen we er tegen?

Jeetje, ik dacht dat ik de enige was met dit stomme gevoel
Komt bij mij ook beetje voort uit vroeger en misschien ook wel uit mn vorige relatie.
Wat doen we er aan? Ik zeg mezelf dat ik me niet zo moet aanstellen, maar dat doet niets aan het feit dat ik me dan rot voel. Wel fijn om te weten dat ik niet de enige ben. Soms komt ineens dit heel erg sterk opzetten. Vaak in mindere maten. Tja, het ligt toch wel deels aan de basis van mijn jaloezie denk ik

[Gothic]

Ik ben echt zo ontzettend zenuwachtig. Er staat zoveel druk op. Ik hoop echt dat het lukt, ik wil zo graag dat het lukt...

[edit] Helaas ...

[farai]

Vandaag hoor ik haar eindelijk weer is.
Nooit gedacht dat onze band na zoveel tijd niet met elkaar te hebben gesproken nog zo sterk kon zijn. Oke, het word nooit meer helemaal zoals het was maar dat vind ik niet erg. Ook al spreek ik haar in de toekomst mss bitterweinig, ik ben al lang blij dat ze weer een stukje van mn leven is.

Ben zenuwachtig......Hoe gaat zij strax reageren? Hoe ga ik reageren? brrrrr vind het eng maar kvoel een enorme dosis gezonde spanning. .....Nu al, en tis nog maar edit: 8u 49

Loontjuh schreef op 12-10-2004 @ 07:34 :
Jeetje, ik dacht dat ik de enige was met dit stomme gevoel

Sorry Loontje, maar ik zie dat zo ontzettend vaak. Ook leuk om op te zoeken op dit forum. Vooralsnog weet ik niet wat je eraan kunt doen, misschien heel vaak tegen jezelf zeggen dat de plaats die je nu bereikt heb goed genoeg is?

Daardoor strijd iig niet meer om een plaats bij mn beste vriend

Grim

Ruud. Gefeliciteerd. *smak*smak*smak* En als je mijn 'cadeautje' vandaag ontvangen hebt, ik meen wat er verder bij staat. Anders moet je, je nieuwgierigheid nog maar een nachtje ophouden

Wat is het toch heeeeeeeerlijk om in slaap te vallen met bliebjes, en het gebrom van stoomwalsen op de achtergrond. Oeh

gvd wat zou ik haar graag dood willen zien

[cyntha]

Ik kan na 6 weken eindelijk weer eens op internet en dus ook weer eens op het forum. De afgelopen weken waren erg vermoeiend en zwaar. Was opgenomen in een revalidatiecentrum.. En ben er helaas helemaal niks mee opgeschoten. Ben zelfs eerder naar huis gestuurd omdat ze niks meer voor me konden doen. Is moeilijk. Moet gaan accepteren dat ik nooit meer de oude ik wordt en dus veel dingen niet meer zelfstandig kan. Maar ik weet niet of ik daar wel sterk genoeg voor ben. Eerst maar even de uitslagen van mijn bloed afwachten. Wie weet komt daar deze keer eens wel wat uit.

Loontjuh schreef op 11-10-2004 @ 22:08 :
Waarom ben ik toch zo bang altijd een tweede plaats of lager te hebben, terwijl ik weet dat ik nooit nummer 1 zal zijn? Waarom wil ik zo graag belangrijk voor iemand zijn?

Dat gevoel is vreselijk, weten dat je nooit voor iemand een nummer een zal zijn

Het gaat gewoon kut.

[Lorelei]

*niest even goed*

Zo, dat lucht op en geeft meteen aan hoe ik me voel.

Gauloises schreef op 12-10-2004 @ 14:31 :
Dat gevoel is vreselijk, weten dat je nooit voor iemand een nummer een zal zijn

of niet meer...

[mrsjones]

Ik heb hem eindelijk uit gevraagd Volgende week gaan we wat drinken

[AngelLena]

En ik ben strontchagerijnig. Lekker puh. Waarom? Nou dit gaat een flink verhaal worden.

Vorig jaar heb ik voor mijn opleiding stage gelopen op een school (wat al geen SPH stageplek is, maar ja, je moet toch wat, jeugdzorg neemt je pas vanaf je 3e jaar aan), oke, hardstikke leuk, maar ik kon er niets mee. Had constant het gevoel opgeleid te worden naar klasseassistente terwijl ik PABO achtige bezigheden helemaal niets vind. Dat uitte zich ook in mijn stage waardoor ik door een hel heb moeten gaan om een voldoende te halen. Dus eind vorig jaar, ik naar het stageburo met het uitdrukkelijke verzoek mij dit jaar niet weer op een school te laten stage lopen. 2 weken later, indeling bekend: ja hoor, Angel moet weer naar een school. In Leeuwarden ook nog, wat een reistijd van bijna 4 uur per dag is (2 uur heen, 2 uur terug). Dus ik op hoge poten naar het stageburo waarom ze me dit in godsnaam weer aandoen. Weer het smoesje: 'er is niets anders'. Ja m'n reet, anderen hebben ook 10 keer leukere stages toegewezen gekregen.

Maar goed, ik pas me wel weer aan, ik op intake gesprek bij de school. Ze hadden toch wel wat leuke plannen voor mij, dus ik was wat gerustgesteld. Blijkt begin dit jaar dat al die plannen niet doorgaan en ik me dus alsnog weer op mag stellen als klasseassistente... *zucht*. Nou vooruit dan maar, is niet anders.
Vanaf daar beginnen de problemen. Ik krijg ELKE pauze pleindienst toegewezen. Nou oke, prima, niet zo'n vreselijke ramp, maar houdt wel in dat ik dus geen pauze heb. Dat mag eigenlijk al niet. Maar oke, ik doe niet moeilijk, dan maar geen pauze, zodra er meer docenten op het plein aanwezig zijn, ga ik heel even naar achteren een sigaretje roken (maximaal 5 minuutjes weg dus) en dan kom ik weer terug, mij hoor je nergens over. Maar ja hoor, begeleiding begint te zeiken dat ik het recht niet heb om tijd voor mezelf te nemen. Pardon? De arbo wet zegt duidelijk dat je om de 3 uur een kwartier pauze MOET krijgen!!!! En die neem ik niet eens.

Maar goed, gezeik, niets van aantrekken, gaan gewoon door.
Maar dan kom ik op het plein voor mijn pleindienst, is er verder helemaal NIEMAND aanwezig, een groepjes docenten staat vrolijk achter te roken en ik sta in mijn eentje al die kinders uit elkaar te halen die elkaar om de 2 minuten de hersens inslaan. Ik op hoge poten naar binnen en geeist dat er iemand naar buiten kwam, want naast dat ik het niet wil, MAG ik ook niet in mijn eentje voor een groep staan. En dit is niet 1 keer voorgekomen, nee wel 10 keer. Maar als ik dat niet aankon, moest ik niet in het onderwijs gaan zitten. Ja hallo! Dat was mijn planning ook helemaal niet, ik doe SPH, geen PABO!

We staan met z'n 3en op een groep van 9 kinderen. Ik voelde me van begin af aan al flink overbodig... Maar toen kwam er de dag dat het lastigste jochie van de klas werd overgeplaatst naar een andere klas nadat hij voor de zoveelste keer met tafels en stoelen had lopen gooien. De rest van de kinderen zijn engeltjes, dus waarom daar in godsnaam met z'n 3en op staan? Voelde me erg overbodig. De klasseassistente moest die dag weg, en de docente had constant telefoon ivm de overplaatsing van dat jochie. Kwam er dus op neer dat ik alleen voor de klas stond, ik heb alles over gepakt, gezorgd dat de kinderen aan het werk waren, ze geholpen met hun vragen de orde gehouden tot ze terug was. Ging hardstikke goed, ik trots op mezelf...'s Middags gesprek met docente gehad die begon te zeuren dat ik geen enkel initiatief nam!!!!!!!!

Toen knapte er iets in mijn hoofd, ik heb mijn spul gepakt, heb gezegd dat ik hier niet op mijn plek was en wel op zoek ga naar iets anders want hier heb ik 3 keer niets aan. Toen kwamen zij er nog vrolijk even mee dat ze inderdaad het idee hadden dat ik niet geschikt was voor het onderwijs en hier geen voldoende zou halen. Nou doei. Ik vertrek zelf wel.

Je snapt het al, dan volgen er ineens allemaal procedures vanuit school, er moet een nieuwe stage geregeld worden voor de donderdag na de herfstvakantie, anders haal ik mijn stage niet, dus is erg kort dag en juist op dit soort haastige momenten heeft school er nogal een handje van om het lekker rustig aan te doen, er moeten gesprekken gevoerd worden etc etc... Heb het stageburo weer benaderd met dit keer niet het verzoek, maar de eis op een stageplek die NIET in het onderwijs ligt, want daar is het altijd hetzelfde gezeik en dat ben ik spuug en spuugzat.

Gisteravond laat kreeg ik ineens last van misselijkheid, was wat licht in m'n hoofd, beetje draaierig, viel constant steeds even weg... Dus ben op bed gaan liggen, maar gevoel dat ik moest kotsen ging niet weg. Boven de pot gaan hangen, maar nee hoor, kwam niets uit. Weer op bed gaan liggen. Maar gevoel ging niet weg, om de 10 minuten denken: ja, nu komt het! En nee hoor, er kwam niets uit, hoe hard ik het ook probeerde... Let wel om 7 uur vanochtend (!!!) viel ik eindelijk in slaap om om 11 uur wakker gebeld te worden door de directrice van mijn oude stage die even komt melden dat ook zij met het stageburo contact had opgenomen om me te helpen in het feit dat ik niet weer op stage moet in het onderwijs. Nou vriendelijk bedankt, maar dat had ik al voor elkaar. Welterusten. Om 12 uur werd ik natuurlijk weer wakker en sindsdien heb ik nergens de energie kunnen vinden om ook maar iets uit te voeren, en om half 7 moet ik bij buro Halt zijn voor een training in het geven van vuurwerkvoorlichting.

Kortom samengevat: ik ben doodop en strontchagerijnig.

Zo. Dat is eruit.

[ilse]

ik ben moe. zo moe. moe van alles om me heen, ik wil nu eindelijk eens rust.

leave me alone!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

[cerys]

Loontjuh schreef op 11-10-2004 @ 22:08 :
waarom voel ik toch steeds de drang om te strijden? Te strijden om mensen bijvoorbeeld die een belangrijk plekje vrij hebben weten te maken bij mij? Waarom ben ik toch zo bang altijd een tweede plaats of lager te hebben, terwijl ik weet dat ik nooit nummer 1 zal zijn? Waarom wil ik zo graag belangrijk voor iemand zijn?

ik heb dat dus ook

maar goed nu heb ik gewoon het gevoel dat ik niet belangrijk ben en dat er niets belangrijks bestaat voor mij en daarom zucht ik al de hele dag en ben ik weer net zo in mezelf gekeerd als ik ooit was.

[leucomelas]

damn, weer een sigaret..
waar blijft me mama nou?
kwil niet gaan werken!!
klote profielwerkstuk.. anders doet zij er ook even moeite voor?

[Mark Almighty]

cerys schreef op 12-10-2004 @ 16:17 :
maar goed nu heb ik gewoon het gevoel dat ik niet belangrijk ben en dat er niets belangrijks bestaat voor mij en daarom zucht ik al de hele dag en ben ik weer net zo in mezelf gekeerd als ik ooit was.

Dat ook.

En ik zeg dan inderdaad ook tegen mezelf dat ik me niet aan moet stellen, maar ik blíjf me rot voelen. Want ik wéét dat ik bij m'n beste vriendin nooit op nr. 1 zal staan (zolang M. er nog is). En sinds ik in Utrecht studeer merk ik dat m'n *vrienden* steeds minder tijd hebben. Voor mij, that is.

Toen ik nog op de middelbare zat, kreeg ik van m'n beste vriendin aan het begin en einde van iedere pauze een knuffel. Twee pauzes op een dag: 4 knuffels. En vaak nog ééntje als we aan het eind van de dag naar huis gingen. IK mis nu dus in een week 25 knuffels. En dat begin ik te merken.

AngelLena schreef op 12-10-2004 @ 15:43 :
Verhaal

Ik vind dat ook gewoon stom dat ze dan toch jou plaatsen in het onderwijs, als je dat niet doet en ook nog eens gevraagd hebt om dat niet te hoeven doen. Stomme mensen altijd

Ik ben zo boos op haar!
Voel me gewoon echt kut (sorry )

[Charly Brown]

Loontjuh schreef op 12-10-2004 @ 18:34 :
Ik ben zo boos op haar!
Voel me gewoon echt kut (sorry )

Op wie ?

Ik wordt echt helemaal gek. Er gebeuren veel te veel dingen om me heen. Gisteravond was mijn ex op het forum. Ik was helemaal bang. Zat te rillen. Alleen niet van buiten, van binnen. Ik heb soms echt opeens jankbuien die ik gewoon niet kan stoppen. Vandaag ook in de les. Ik ben meteen even naar de wc gegaan en heb meteen de schoolpsychologe op mijn dak waar ik dus echt niet tegen kan. Nu ook een jankbui. Ik voel me gewoon raar .

T gaat best ok eig .
Veel gedaan vandaag en dat voelt . En dan nog die reactie van iemand uit mn groepje. Ze weet waarschijnlijk niet half hoeveel dat betekend voor mij.

Morgen gaat mn pa geloof ik weer voor een paar dagen weg . Effies rust...

Mensen ik wil echt vakantie ook al moet ik dan veel doen.

[Gruppie]

moet ik opeens onze bevindingen gaan presenteren, terwijl ik jarig ben en iedereen weet dat ik een hekel heb aan presenteren t ging dan ook weer eens zwaar klote... Hoorcollege was te erg; zoveel info dat ik het niet bij kon houden met pennen.. (weet ook nog steeds niet of dit het WEL is )
MAAR toen ik thuis kwam lag er een stapel met kaarten van vriendinnen (waarvan ik de meeste al een tijd niet meer gesproken heb) mijn hele dag is weer goed

gefeliciteerd gruppie!

[Gruppie]

thanx!

[NachtApotheker]

ik heb zo het idee dat ik mijn tentamen niet ga halen.

[metallica]

Jaaaaaaaaaaaaaa, we stonden in de krant. Hum, de foto was wel niet erg leuk, stond er een beetje kut op. Maarja

Wil Mir zien, wil weekend dus

[Gothic]

Godver, juist nu wil ik zijn schouders en warmte, waarom wil hij dan juist deze avond niet komen om me te troosten .

[Nijn*]

Wojoo, anders doe je even respectloos.. Hoe lullig kan je zijn? Waarom ben ik nu de enige die dit echt niet vind kunnen, ben ik dan de enige met een gezondverstand?
Waar ben ik beland? De kinderachtigheid van mijn klas, en de STRONTVLIEG die de hele tijd aan mijn reet kleeft maken mij gek, en zelfs de knapste docent snapt mijn logica niet! Jeetje, wat is dit allemaal? *Helemaal in de war is*

nou, leuk hoor. t was gezellig, maar de boel escaleerde echt godsgruwelijk vandaag. welja, kan er ook wel bij. met de jongens aan het werk gegaan, was wel gezellig. ook naar het station gelopen met ze. heb ook echt wel met ze gepraat, en dat deed me wel goed. maar verder weet ik het ook niet. *zucht* bah. en het is hier koud.


roddel en achterklap, praten en een heleboel air. tering hee.

[Melanie Wilkes]

Wat een negatieve dingen allemaal...

Ik voel me vandaag juist echt supergoed, dat moet ik ook even kwijt... Dus bij deze: ik ben heel blij vandaag

[Nijn*]

Waarom maak ik me nu zo'n zorgen? Waarom bestaat er niet een toverstafje waarmee ik de tijd terug kan draaien, een tijd waarin mensen onbezorgd rondlopen, zich geen zorgen hoeven te maken over morgen.. Ik wil het oplossen, maar ik ben er niet toe in staat, waarom ben ik nu weer zo zwak? Iedereen zou dit toch aankunnen.. waarom ik dan niet? *jankt*

[Charly Brown]

Het hoort gewoon niet goed te gaan in mijn leven. Mijn vader belt net op. Met het bericht dat hij niet langskomt vanavond omdat een vriend van mijn vader, die heeft een dochter, en die dochter is net van der fiets gevallen. En ligt nu in coma in het ziekenhuis. Met 2 bloedproppen in haar hersenen. En ze is 11. Juist wanneer je denkt dat je leven niet erger kan worden. Wordt het het wel. .

[Dreamerfly]

AngelLena schreef op 12-10-2004 @ 15:43 :
En ik ben strontchagerijnig. Lekker puh. Waarom? Nou dit gaat een flink verhaal worden.

Vorig jaar heb ik voor mijn opleiding stage gelopen op een school (wat al geen SPH stageplek is, maar ja, je moet toch wat, jeugdzorg neemt je pas vanaf je 3e jaar aan), oke, hardstikke leuk, maar ik kon er niets mee. Had constant het gevoel opgeleid te worden naar klasseassistente terwijl ik PABO achtige bezigheden helemaal niets vind. Dat uitte zich ook in mijn stage waardoor ik door een hel heb moeten gaan om een voldoende te halen. Dus eind vorig jaar, ik naar het stageburo met het uitdrukkelijke verzoek mij dit jaar niet weer op een school te laten stage lopen. 2 weken later, indeling bekend: ja hoor, Angel moet weer naar een school. In Leeuwarden ook nog, wat een reistijd van bijna 4 uur per dag is (2 uur heen, 2 uur terug). Dus ik op hoge poten naar het stageburo waarom ze me dit in godsnaam weer aandoen. Weer het smoesje: 'er is niets anders'. Ja m'n reet, anderen hebben ook 10 keer leukere stages toegewezen gekregen.

Maar goed, ik pas me wel weer aan, ik op intake gesprek bij de school. Ze hadden toch wel wat leuke plannen voor mij, dus ik was wat gerustgesteld. Blijkt begin dit jaar dat al die plannen niet doorgaan en ik me dus alsnog weer op mag stellen als klasseassistente... *zucht*. Nou vooruit dan maar, is niet anders.
Vanaf daar beginnen de problemen. Ik krijg ELKE pauze pleindienst toegewezen. Nou oke, prima, niet zo'n vreselijke ramp, maar houdt wel in dat ik dus geen pauze heb. Dat mag eigenlijk al niet. Maar oke, ik doe niet moeilijk, dan maar geen pauze, zodra er meer docenten op het plein aanwezig zijn, ga ik heel even naar achteren een sigaretje roken (maximaal 5 minuutjes weg dus) en dan kom ik weer terug, mij hoor je nergens over. Maar ja hoor, begeleiding begint te zeiken dat ik het recht niet heb om tijd voor mezelf te nemen. Pardon? De arbo wet zegt duidelijk dat je om de 3 uur een kwartier pauze MOET krijgen!!!! En die neem ik niet eens.

Maar goed, gezeik, niets van aantrekken, gaan gewoon door.
Maar dan kom ik op het plein voor mijn pleindienst, is er verder helemaal NIEMAND aanwezig, een groepjes docenten staat vrolijk achter te roken en ik sta in mijn eentje al die kinders uit elkaar te halen die elkaar om de 2 minuten de hersens inslaan. Ik op hoge poten naar binnen en geeist dat er iemand naar buiten kwam, want naast dat ik het niet wil, MAG ik ook niet in mijn eentje voor een groep staan. En dit is niet 1 keer voorgekomen, nee wel 10 keer. Maar als ik dat niet aankon, moest ik niet in het onderwijs gaan zitten. Ja hallo! Dat was mijn planning ook helemaal niet, ik doe SPH, geen PABO!

We staan met z'n 3en op een groep van 9 kinderen. Ik voelde me van begin af aan al flink overbodig... Maar toen kwam er de dag dat het lastigste jochie van de klas werd overgeplaatst naar een andere klas nadat hij voor de zoveelste keer met tafels en stoelen had lopen gooien. De rest van de kinderen zijn engeltjes, dus waarom daar in godsnaam met z'n 3en op staan? Voelde me erg overbodig. De klasseassistente moest die dag weg, en de docente had constant telefoon ivm de overplaatsing van dat jochie. Kwam er dus op neer dat ik alleen voor de klas stond, ik heb alles over gepakt, gezorgd dat de kinderen aan het werk waren, ze geholpen met hun vragen de orde gehouden tot ze terug was. Ging hardstikke goed, ik trots op mezelf...'s Middags gesprek met docente gehad die begon te zeuren dat ik geen enkel initiatief nam!!!!!!!!

Toen knapte er iets in mijn hoofd, ik heb mijn spul gepakt, heb gezegd dat ik hier niet op mijn plek was en wel op zoek ga naar iets anders want hier heb ik 3 keer niets aan. Toen kwamen zij er nog vrolijk even mee dat ze inderdaad het idee hadden dat ik niet geschikt was voor het onderwijs en hier geen voldoende zou halen. Nou doei. Ik vertrek zelf wel.

Je snapt het al, dan volgen er ineens allemaal procedures vanuit school, er moet een nieuwe stage geregeld worden voor de donderdag na de herfstvakantie, anders haal ik mijn stage niet, dus is erg kort dag en juist op dit soort haastige momenten heeft school er nogal een handje van om het lekker rustig aan te doen, er moeten gesprekken gevoerd worden etc etc... Heb het stageburo weer benaderd met dit keer niet het verzoek, maar de eis op een stageplek die NIET in het onderwijs ligt, want daar is het altijd hetzelfde gezeik en dat ben ik spuug en spuugzat.

Gisteravond laat kreeg ik ineens last van misselijkheid, was wat licht in m'n hoofd, beetje draaierig, viel constant steeds even weg... Dus ben op bed gaan liggen, maar gevoel dat ik moest kotsen ging niet weg. Boven de pot gaan hangen, maar nee hoor, kwam niets uit. Weer op bed gaan liggen. Maar gevoel ging niet weg, om de 10 minuten denken: ja, nu komt het! En nee hoor, er kwam niets uit, hoe hard ik het ook probeerde... Let wel om 7 uur vanochtend (!!!) viel ik eindelijk in slaap om om 11 uur wakker gebeld te worden door de directrice van mijn oude stage die even komt melden dat ook zij met het stageburo contact had opgenomen om me te helpen in het feit dat ik niet weer op stage moet in het onderwijs. Nou vriendelijk bedankt, maar dat had ik al voor elkaar. Welterusten. Om 12 uur werd ik natuurlijk weer wakker en sindsdien heb ik nergens de energie kunnen vinden om ook maar iets uit te voeren, en om half 7 moet ik bij buro Halt zijn voor een training in het geven van vuurwerkvoorlichting.

Kortom samengevat: ik ben doodop en strontchagerijnig.

Zo. Dat is eruit.

Hoe gaat ie nu?

Heb je al ideeen over een nieuwe stageplek?.

Waar ligt je interesse qua doelgroep en mag je zelf ook een stageplek zoeken?(heb ik nu 2 maal gedaan; in mijn 1e jaar van mn SPH en in m'n 3e jaar)

[Droomvlucht]

Gefeliciteerd Ruudje en Gruppie!!

[AngelLena]

Dreamerfly schreef op 12-10-2004 @ 21:43 :
Hoe gaat ie nu?

Heb je al ideeen over een nieuwe stageplek?.

Waar ligt je interesse qua doelgroep en mag je zelf ook een stageplek zoeken?(heb ik nu 2 maal gedaan; in mijn 1e jaar van mn SPH en in m'n 3e jaar)

Ik heb al iets op de achterhand. Het is totaal niet wat ik zoek, maar kreeg net telefoon van mijn vader die vertelde dat ze in een opvanghuis voor geestelijk gehandicapten nog stagiaires zoeken voor op de leefgroep of in de activiteiten begeleiding. Geestelijk gehandicapten is totaal niet mijn doelgroep, ik ben meer iemand van jongeren, en ik heb morgen gesprek met de vrouw die de stages bij ons op school regelt. Als zij niet snel met iets beters komt, ga ik daar alsnog wel heen. (ja je mag zelf stages zoeken, maar wel in overleg met stageburo)


(ps, wij moeten trouwens 3 jaar stage lopen, 1e jaar een half jaar, 2e jaar een half jaar en 3e jaar helemaal, hele jaar)

[Droomvlucht]

Het gaat niet goed. En waarom doen ze nou zo ontzettend lief? Daar wordt ik harstikke emotioneel van. Ik heb dat helemaal niet verdiend.

Morgen gelukkig weer therapie, al hoop ik wel dat ik eerlijk kan zijn. Eerlijk over dat het niet goed gaat, dat de stemmen weer meer opkomen ondanks mijn medicatie, dat het niet goed gaat met eten en .. , kortom dat het niet goed gaat.

Ik heb weer gefaald.

Opluchting alom, ben gestopt met mijn stage en studie SPW niveau 4. Nu komt er een hoop papierwerk en wachttijd. Vrees ik. Ik ga in op het aanbod van mijn 'mentor' / stagebegeleider, om SPW niveau 3 te gaan volgen. Onder mijn eigen niveau, maar op dit moment qua duur en studiebelasting lijkt het perfect voor me..
Alleen weeeeer zoeken naar een stageplaats, maar dat laat ik ook een deel aan school over.

Morgen eerste gesprek in Oudenbosch (bij een psychologe). Ben erg benieuwd. Had gisteren het mens van de GGZ aan de lijn, dat ze wilde dat ik de afspraak door liet gaan, om het af te ronden. Ze heeft me zoooo gekwetst en pijn gedaan, maar het schijnt uit goed fatsoen te moeten. Dus daar vrijdag maar heen.

Lichtpuntjes: morgen lekker met beste vriendin naar woonboulevard Breda, bij nieuwe Xenos kijken en bij Ikea wellicht. Zaterdag met mamsje naar Breda nieuwe broeken, truitjes en truien kopen en gewoon over 11 dagen al op Kreta zitten..