Je vervreemd voelen van iedereen

[Blackeyed]

Hey,
Ik heb even nood om mijn hart te luchten denk ik. Want mijn hoofd zit vol met verwarrende dingen.

Al sinds dat ik klein was, ben ik de 'slimmerik' van de familie. Ik had nichtjes die mooi waren, of aardig, of sociaal, of populair. Maar ik was de slimmerik, het nichtje wat altijd met haar hoofd in de boeken zat enz.
Dit ben ik geweest tot op heden. Nu dat ik naar de universiteit ga, en ambities heb om te promoveren word ik nog meer aangezien als de slimmerik.

Maar ondertussen lijkt het alsof ik alleen maar dat ben. En ik heb het gevoel dat me dat tegen begint te werken. Omdat ik nog naar school ga, krijg ik geen auto van mijn ouders, mag ik niet gaan samenwonen met mijn vriend,...

Daarbij komt nog eens dat niemand eigenlijk begrijpt wat ik doe. Ik volg Biomedische Wetenschappen/ Moleculaire levenswetenschappen en ben eigenlijk heel trots op wat ik doe. Maar niemand snapt er iets van. Na 3 jaar deze richting gevolgd te hebben denk mijn pa nog altijd dat ik later in een ziekenhuis als een soort dokter ga werken. Als ik iets uitleg van op school/stage beginnen mijn ouders/vriend na 15seconden over iets anders te praten of te lachen.

Kortom ik ben het momenteel een beetje beu mezelf te zijn. En ik weet niet hoe ik iemand anders moet zijn, of dat ik dat wel wil zijn. Ben al heel de week een beetje depri door al deze gedachten in mijn hoofd. Maar als ik tegen mijn vriend zeg dat ik me sip voel dan zegt hij dat ik overdrijf. Terwijl ik gewoon op zoek ben naar een helpende hand.

Ik weet niet meer of het allemaal aan mij ligt of aan mijn omgeving. Ik weet ook niet hoe ik hen duidelijk moet maken dat ik me niet goed voel bij de manier waar alles moment gaat.
Iemand een helpende hand?

Het klinkt misschien een beetje hard en daar zit je op dit moment misschien niet op te wachten, maar ik zeg het toch. Kom uit die slachtofferrol!

Waarom wil je iemand anders zijn? Omdat je dat zelf wilt of omdat je het idee hebt dat anderen dat willen? In het eerste geval zou ik gaan bedenken wat je dan graag wilt, in het tweede geval zou ik eerst nagaan of dat inderdaad wel is wat anderen willen. Zo nee, dan is er geen probleem, zo ja, dan zou ik me af gaan vragen of je dat zelf ook wel wilt. (Je bent trots op jezelf (houden zo!), je doet wat je wilt doen, je hebt ideeën over en plannen voor de toekomst...dan lijkt me dat je zelf wat dat betreft helemaal niet iemand anders wilt zijn? Of zit ik er erg naast?)

Praat (nog) eens met je ouders en je vriend over de situatie, geef aan dat je het vervelend vindt dat ze niet weten wat je doet, probeer ze het - nogmaals - uit te leggen, neem ze desnoods mee naar een open dag, laat ze dingen zien. Juist bij je vriend is het zo belangrijk om je goed te voelen en om met elkaar over dit soort dingen te (kunnen) praten. Probeer hem duidelijk te maken hoe erg jij er mee zit. Geef bij aan dat het er niet om gaat wat hij denkt, maar om wat jij denkt en voelt en dat je daar graag met hem over wilt praten.

Als je bij je ouders en vriend geen gehoor krijgt zou ik op de universiteit op zoek gaan naar iemand of anders bij je huisarts, er is altijd wel iemand die wil luisteren.

Enneh...een auto krijgen; waarom zouden je ouders je uberhaupt een auto geven? Neem een bijbaantje en koop er zelf één als je er zo graag één wilt. Samenwonen met je vriend; dat doe je toch als je daar zelf aan toe bent? Daar hoeven je ouders je toch geen toestemming voor te geven? Maar ik denk niet dat dit soort dingen het echte probleem is.

[Nona]

Misschien dat je ook wel gewoon even net iets andere dingen kunt vertellen, iets wat een beetje meer in het referentiekader van je familie ligt. Natuurlijk kun je vertellen over de inhoud van je studie en hoe je je stage evalueert, maar je zou natuurlijk ook kunnen vertellen over een saaie docent, een leuke klasgenoot en al je sollicitatiebrieven. Daar hebben ze zelf waarschijnlijk ook weleens mee te maken gehad. Dat is dus makkelijker te plaatsen en prettiger luisteren.

En praten ze door je heen of beginnen ze te lachen mag jij hen er natuurlijk ook best op wijzen dat ze nu eenmaal een vraag stelden en dat ze dan ook interesse in het antwoord zouden mogen tonen. Dat vind ik nogal een vervelende reactie en er is niets mis mee daar wat van te zeggen.

Blackeyed schreef:

Hey,
Ik heb even nood om mijn hart te luchten denk ik. Want mijn hoofd zit vol met verwarrende dingen.

Al sinds dat ik klein was, ben ik de 'slimmerik' van de familie. Ik had nichtjes die mooi waren, of aardig, of sociaal, of populair. Maar ik was de slimmerik, het nichtje wat altijd met haar hoofd in de boeken zat enz.
Dit ben ik geweest tot op heden. Nu dat ik naar de universiteit ga, en ambities heb om te promoveren word ik nog meer aangezien als de slimmerik.

Maar ondertussen lijkt het alsof ik alleen maar dat ben. En ik heb het gevoel dat me dat tegen begint te werken. Omdat ik nog naar school ga, krijg ik geen auto van mijn ouders, mag ik niet gaan samenwonen met mijn vriend,...

Daarbij komt nog eens dat niemand eigenlijk begrijpt wat ik doe. Ik volg Biomedische Wetenschappen/ Moleculaire levenswetenschappen en ben eigenlijk heel trots op wat ik doe. Maar niemand snapt er iets van. Na 3 jaar deze richting gevolgd te hebben denk mijn pa nog altijd dat ik later in een ziekenhuis als een soort dokter ga werken. Als ik iets uitleg van op school/stage beginnen mijn ouders/vriend na 15seconden over iets anders te praten of te lachen.

Kortom ik ben het momenteel een beetje beu mezelf te zijn. En ik weet niet hoe ik iemand anders moet zijn, of dat ik dat wel wil zijn. Ben al heel de week een beetje depri door al deze gedachten in mijn hoofd. Maar als ik tegen mijn vriend zeg dat ik me sip voel dan zegt hij dat ik overdrijf. Terwijl ik gewoon op zoek ben naar een helpende hand.

Ik weet niet meer of het allemaal aan mij ligt of aan mijn omgeving. Ik weet ook niet hoe ik hen duidelijk moet maken dat ik me niet goed voel bij de manier waar alles moment gaat.
Iemand een helpende hand?

"krijg ik geen auto"? Pardon, wie krijgt er in vredesnaam wél een auto van zijn ouders, dan? De meeste mensen zijn al blij met hun rijbewijs, en zelfs dat is niet de norm ofzo. We zijn hier niet in Amerika.

"mag ik niet samenwonen"? Pardon, je bent twintig, je mag doen wat je wil. Of moeten je ouders dat ook betalen ofzo? Wederom, welkom in de echte wereld dan.

En verder, tja, dat heb je nu eenmaal met familie en gespecialiseerde studies. Mijn ouders zijn ook niet bepaald geïnteresseerd in wat ik doe (ja wel of het goed gaat en ik het leuk vind, maar ze hoeven zelf geen gesprekken te voeren over syntaxis of literatuur). De rest van mijn familie snapt er al helemaal niks van. Daar heb ik mijn studiegenoten voor, die snappen dat namelijk wél. Je verwacht toch niet serieus dat je met mensen die in principe niks met jouw studie hebben, daar diepgaande gesprekken over kunt hebben Met mijn familie praat ik wel over andere dingen. Ik denk toch niet de hele dag alleen aan taal?

Maar. Dat je je er niet goed bij voelt, of het nu aan jou ligt of aan hen, is inderdaad wel iets waar je beter met hén over kunt praten. Dat je vriend zegt dat je overdrijft is een beetje flauw - want hoewel jij misschien wel onrealistische verwachtingen hebt van de mensen om je heen, neemt dat niet weg dat je er wel mee zít. Als hij het per se beter weet, dan kan hij dat wel eens wat vriendelijker uitleggen. Misschien moet je proberen het toch iets duidelijker te maken tegenover hem en bijvoorbeeld je ouders? Die willen je vast wel helpen als ze beseffen dat jij graag wat meer connectie wil.

Blackeyed schreef:

Al sinds dat ik klein was, ben ik de 'slimmerik' van de familie. Ik had nichtjes die mooi waren, of aardig, of sociaal, of populair. Maar ik was de slimmerik, het nichtje wat altijd met haar hoofd in de boeken zat enz.
Dit ben ik geweest tot op heden. Nu dat ik naar de universiteit ga, en ambities heb om te promoveren word ik nog meer aangezien als de slimmerik.

Wat is er mis mee om 'de slimmerik' te zijn? Was ik maar zo slim om universitaire opleidingen te kunnen doen.

Blackeyed schreef:

Omdat ik nog naar school ga, krijg ik geen auto van mijn ouders, mag ik niet gaan samenwonen met mijn vriend,...

Ik ken niemand die een auto krijgt, is dit niet een wat Amerikaans concept? Je mag al blij zijn als je ouders je de kosten voor je rijbewijs deels of helemaal hebben betaald. Ik kreeg in ieder geval helemaal niets. Is het ook niet veel bevredigender om er zelf voor te werken?

Je mag niet samenwonen van je ouders? Dat mag je toch zelf wel weten. Maar ja, het is een ander verhaal als die vriend niet deugt, maar dat kan ik niet oordelen en je ouders wel. Trouwens, als hij om uitlegt vraagt en je verteld erover dan is het wel een erg lompe actie om te gaan lachen of over iets anders snel te gaan praten. Lijkt me niet verstandig om met zo'n persoon samen te wonen.

[Droomvlucht]

Niet om het een of ander, maar misschien bedoelt ze dat binnen haar context wel de anderen een auto hebben gekregen maar zij niet? Dat ze vanuit daar redeneert? Dan zou ik het me op zich nog kunnen voorstellen. Maargoed, dit voegt natuurlijk weinig toe aan het topic. Ik vind alleen dat er nu nogal veel vanuit eigen kaders gereageerd wordt.

Je kunt ook lastig uit de kaders van iemand anders reageren als je die amper kent. Misschien dat 'anderen' wel een baan hebben (wat over het algemeen niet super betaald als je nog jong bent) waar ze vijf dagen in de week met de auto naar toe moeten, dat haar ouders voor die 'anderen' niet veel geld voor een studie neer hoeven te leggen en ipv daarvan dus die auto konden kopen, enz. En misschien zijn het alleen haar nichtjes die auto's krijgen (ze heeft het in haar post nergens over broertjes of zusjes) en willen haar ouders daar helemaal niet aan...wat ik me ook goed voor kan stellen. Als TS zo over die auto in zit, dan kan ze dat het beste met haar ouders bespreken, wellicht kunnen zij haar uitleggen waarom 'anderen' wel een auto krijgen en zij (nog?) niet.

[vedetje]

ben je niet gewoon eventjes moe van je studie?

De laatste tijd had ik dat namelijk ook, ik doe mijn studie heel graag, haal heel goede resultaten, maar ik was er gewoon moe van. Ik had het gevoel dat er naast mijn studie niets meer was van mijn leven...

Het lijkt me wel belangrijk dat je met je vriendje goed kan praten, en je gevoelens luchten, hoe irracioneel ze soms ook kunnen zijn...

En wat de andere ook zeggen, een studie is een gespecialiseerde materie: je kan er niet met iedereen over spreken, en niet iedereen vindt het interessant.