Een bericht van mij op een andere board

[Gael]

Ik ben ook lid van een ander board, niet echt eentje zoals dit. Meer eentje als je fan bent van een bepaalde artiest/groep. En daar heb ik dit gepost. Ik doe het ook maar hier. Misschien zijn er mensen die hier iets in herkennen en zich beter voelen als ze dit lezen.

Hi, I'm not exactly new here, but I feel I can't post with my other name. A lot of people here know me in real life as well. And as the title says, I am too ebarressed. From experience I know friends won't be the same after you tell them your deepest secrets. Especially when they are secrets like I have.

You could say I have two lives, one where I have friends and show the world that I am a happy and a very much living human. My behaviour at school is very social, not too rude against my teachers, and I do know how to stand up for myself. I have quite a few friends to hang out with.

Despite all of this I know there always is a place inside of me that's dead, heavy and depressed. Everytime I laugh, everythime a bit of happiness surfaces, a bit of emptyness goes along with it. It tears me apart and it feels like handeling it is impossible. Everytime I hide those feelings, and each time it gets worse. The first time I got depressed, it lasted for more than 3 monts. Every single day was torment, every single day was a day of feeling empty inside, didn't matter what I did, sitting still all day.. whatever.
And with those feelings I started my year at school, my parents were on vacation and my brother and sister were also gone. I was home alone, alone with the feelings, nobody to talk to. It was then that I began to change, I didn't talk very much anymore at school. But I still had the mask that can smile whenever it needed to. I felt like I could scream my lungs out, but also as if my body was about to give up. I felt like I could die any minute because my emotions were too intense.
When my parents came home I cried a few days later, telling them I wasen't well. They didn't do much, my mother said that I was down. Everytime I described them what I was feeling, they thought it was because of some stupid reason.

When it finally was over, I still had days where I felt it, even more intense.. horrifying.
As the year went by everything slipped away from me, my grades sank as quickly as I did(and yes, I failed that year).
Then one day I was toying with bandage and something which is small yet sharp to keep it together, by accident it partially went through my wrist's skin. I felt no pain, but the blood made me curious. I did it over and over, and little wounds were scattered. As I looked at it that same evening, I wanted more. That's how I started cutting myself. Now I'v got quite a collection of scars, in both my arms. In one deep scars, oh the other superficial yet many scars. The cutting is addictive I can say, it calms me... and when I feel the stinging it satisfies me. I'm a freak, because I enjoy it.
I have stopped cutting, and the only reason I did so is because I still wear t-shirts and then my friends start asking questions. But every single thought I have of thinking back to cutting myself makes it harder not to do it. The only thing that makes it better is to hit a wall till my knuckles are black, but after that..

I talked to a teacher at school, called a mentix, she was very kind..told her a few things about my homesituation. I didn't really have a nice childhood, I can tell you that. I know what it feels like to get beaten up by your father or mother. It tears me up. Luckilly they can't do it anymore, I'll hit back. But now I can't talk to that teacher anymore, she'll leave school. I also haven't talked to her for more than 8 months.

The only reason why I'm here is because I've got people who care about me I guess, there was a night where I could have died.. but it didn't happen because people came to help me. I never intended to kill myself, I wanted to have a good time, instead this happens. I guess it happens because I don't care weather I live or die.

The only thing I know now is that I will do my best at school so that I can leave home as quickly as possible, and I'll see what will happen from there. Some future I have, I already feel messed up.

I hate this, with whatever is left of me.

[rozijntje]

je vindt het toch niet erg als ik in het nederlands antwoord?

ik snap wel ongeveer wat je schrijft. ik heb het zelf ook, in mindere mate weliswaar (heb nooit aan snijden of iets in die aard gedaan). constant maskers voorhouden naar de buitenwereld.

ik kan je dus ook niet echt helpen, ik zou niet weten wat je kan doen, buiten dan wat je zelf zegt: zo snel mogelijk thuis weggeraken en aan een toekomst beginnen.

[Gael]

Het is engels omdat die board ook engels is Ik ben gewoon Nederlands.

Je hoeft mij niet te helpen Ik weet dat ik er zelf uit moet komen, ik post om anderen dit te laten lezen en misschien zelf duidelijkheid te krijgen. En ik zelf misschien ook wel.

Thanks voor je berichtje

[Gothic]

(misschien is het handig dit ook te vertalen? Ik weet niet hoeveel mensen dit goed genoeg kunnen lezen)

Ik heb je stukje gelezen. Ik herken het. Als is mijn leven op dit moment gelukkig bijna 180 graden gedraaid. Mijn eerste opmerking is dat je moet stoppen met snijden en die energie gebruiken voor het positieve. Dus gebruik die energie problemen op te lossen, dingen te verwerken, je eigen leven weer door jou te laten bepalen. Het lijkt alsof je heel passief in je leven staat, en zolang jij niets doet, blijft je lezen zo, en zal het waarschijnlijk alleen maar erger worden. Ik vind het lastig zo een reply te typen...

Je bent welkom op msn

[Elvis]

Gael schreef:
Ik ben ook lid van een ander board, niet echt eentje zoals dit. Meer eentje als je fan bent van een bepaalde artiest/groep. En daar heb ik dit gepost. Ik doe het ook maar hier. Misschien zijn er mensen die hier iets in herkennen en zich beter voelen als ze dit lezen.

Hi, I'm not exactly new here, but I feel I can't post with my other name. A lot of people here know me in real life as well. And as the title says, I am too ebarressed. From experience I know friends won't be the same after you tell them your deepest secrets. Especially when they are secrets like I have.

You could say I have two lives, one where I have friends and show the world that I am a happy and a very much living human. My behaviour at school is very social, not too rude against my teachers, and I do know how to stand up for myself. I have quite a few friends to hang out with.

Despite all of this I know there always is a place inside of me that's dead, heavy and depressed. Everytime I laugh, everythime a bit of happiness surfaces, a bit of emptyness goes along with it. It tears me apart and it feels like handeling it is impossible. Everytime I hide those feelings, and each time it gets worse. The first time I got depressed, it lasted for more than 3 monts. Every single day was torment, every single day was a day of feeling empty inside, didn't matter what I did, sitting still all day.. whatever.
And with those feelings I started my year at school, my parents were on vacation and my brother and sister were also gone. I was home alone, alone with the feelings, nobody to talk to. It was then that I began to change, I didn't talk very much anymore at school. But I still had the mask that can smile whenever it needed to. I felt like I could scream my lungs out, but also as if my body was about to give up. I felt like I could die any minute because my emotions were too intense.
When my parents came home I cried a few days later, telling them I wasen't well. They didn't do much, my mother said that I was down. Everytime I described them what I was feeling, they thought it was because of some stupid reason.

When it finally was over, I still had days where I felt it, even more intense.. horrifying.
As the year went by everything slipped away from me, my grades sank as quickly as I did(and yes, I failed that year).
Then one day I was toying with bandage and something which is small yet sharp to keep it together, by accident it partially went through my wrist's skin. I felt no pain, but the blood made me curious. I did it over and over, and little wounds were scattered. As I looked at it that same evening, I wanted more. That's how I started cutting myself. Now I'v got quite a collection of scars, in both my arms. In one deep scars, oh the other superficial yet many scars. The cutting is addictive I can say, it calms me... and when I feel the stinging it satisfies me. I'm a freak, because I enjoy it.
I have stopped cutting, and the only reason I did so is because I still wear t-shirts and then my friends start asking questions. But every single thought I have of thinking back to cutting myself makes it harder not to do it. The only thing that makes it better is to hit a wall till my knuckles are black, but after that..

I talked to a teacher at school, called a mentix, she was very kind..told her a few things about my homesituation. I didn't really have a nice childhood, I can tell you that. I know what it feels like to get beaten up by your father or mother. It tears me up. Luckilly they can't do it anymore, I'll hit back. But now I can't talk to that teacher anymore, she'll leave school. I also haven't talked to her for more than 8 months.

The only reason why I'm here is because I've got people who care about me I guess, there was a night where I could have died.. but it didn't happen because people came to help me. I never intended to kill myself, I wanted to have a good time, instead this happens. I guess it happens because I don't care weather I live or die.

The only thing I know now is that I will do my best at school so that I can leave home as quickly as possible, and I'll see what will happen from there. Some future I have, I already feel messed up.

I hate this, with whatever is left of me.

idd

[Gael]

Hoi, ik ben niet echt nieuw hier, maar ik heb het gevoel dat ik hier niet kan posten met mijn andere naam. Een hoop mensen hier kennen me ook 'in real life'. En zoals de titel zegt: Ik ben bang mezelf in moeilijkheden te brengen. Uit eigen ervaring weet ik dat vrienden niet hetzelfde zullen zijn nadat je hun je diepste geheimen vertelt. En vooral met de geheimen die ik heb.

Je zou kunnen zeggen dat ik ik 2 levens heb, in de ene heb ik vrienden en laat ik de wereld zien dat ik blij en levendig ben. Mijn gedrag op school is zeer sociaal, maar niet te brutaal tegen mijn leraren, ik weet ook goed voor mezelf op te komen. Ik heb zeker wel een aantal vrienden om mee om te gaan.

Ondanks dit alles heb ik altijd geweten dat er een plek in me is dat altijd dood is, zwaar en depressief. Elke keer dat ik lach, een beetje vrolijkheid naar boven komt, komt er ook een beetje depressie naar boven. Het verscheurt me van binnen en het voelt alsof er geen manier is om mee om te gaan. Elke keer verberg ik deze gevoelens, en elke keer wordt het weer erger. The eerste keer dat ik depressief werd, duurde het langer dan 3 maanden. Elke dag was een marteling, elke dag had ik het lege gevoel, wat ik ook deed. Voor me uit zitten staren, wat dan ook.
Met deze depressie begon mijn schooljaar, mijn ouders waren op vakantie en mijn broer en zus waren ook weg. Ik was alleen thuis, alleen met mijn depressie, niemand om mee te praten. Toen begon ik te veranderen, ik praatte niet zoveel meer op school, maar ik had nog steeds mijn 'lach' masker op wanneer het nodig was. Het voelde alsof ik de longen uit mijn lijf kon schreeuwen, maar ook alsof mijn lichaam het elk moment kon opgeven. Het voelde alsof ik elk moment in elkaar kon zakken, omdat mijn emoties te sterk waren. Mijn ouders kwamen thuis en een paar dagen later moest ik huilen, en vertelde hun dat ik me niet al te best voelde. Ze deden niet veel, mijn moeder vertelde me dat ik gewoon een beetje down was. Elke keer beschreef ik hun wat ik voelde, en ze dachten dat het allemaal maar door een onbenullige reden kwam.

Toen het eindelijk voorbij was, had ik still dagen waarin ik het voelde, soms zelfs sterker.
Het jaar ging langzaam voorbij, en mijn cijfers zakten net zo snel als ik(en ja, ik bleef dat jaar zitten). En toen op een dag zat ik te spelen met verband en een soort scherp speltje om het verband bij elkaar te houden, per ongeluk ging het voor een deel door het huid in mijn pols. Ik voelde geen pijn, maar het bloed maakte me nieuwschierig. En zo herhaalde ik het nog een paar keer, en kleine wondjes verspreidde zich over mijn pols. Toen ik die zelfde avond ernaar keek, wilde ik meer. Zo was het snijden begonnen. Nu heb ik best wel een verzameling van lidtekens, op beide armen. In de ene diepe lidtekens, op de andere oppervlakkige maar wel veel lidtekens. Het snijden is verslavend kan ik zeggen, het kalmeert me... en als ik het metaal in mijn huid voel gaan vloeit mijn twijfel weg. Ik ben een 'freak', omdat ik ervan geniet.
Nu snij ik niet meer, en de enige reden dat ik ben gestopt is omdat ik nog steeds t-shirts draar en mijn vrienden dan vragen gaan stellen. Maar elke keer dat ik terugdenk aan het snijden maakt het moeilijker om niet te snijden. Wat ik ook nog wel eens doe is slaan tegen de muur tot mijn knokkels blauw zijn, maar daarna...

Ik heb met een lerares(mentrix) gepraat, ze was heel aardig.. ik heb haar een paar dingen verteld over mijn thuissituatie. Mijn jeugd was niet bepaald aangenaam, dat kan ik je wel vertellen. Ik weet hoe het voelt om in elkaar geslagen te worden door mijn vader of moeder, en hoe het is om toe te kijken terwijl het gebeurt bij mijn broer of zus. Het maakt me kapot. Gelukkig kunnen ze het niet meer doen, ik sla terug. Maar nu kan ik niet meer met die lerares praten, dit jaar zal ze school verlaten. Ik heb ook al 8 maanden niet meer met haar gepraat.

The enige reden dat ik nu nog leef is omdat ik mensen heb die om mij geven denk ik. Op een avond had ik kunnen sterven.. maar het gebeurde niet omdat er mensen kwamen die me hielpen. Het was nooit de bedoeling mezelf te doden, ik wilde gewoon lol hebben, maar toen gebeurde dat. Ik denk dat het is gebeurd omdat het mij niet echt kan schelen of ik nou blijf leven of sterf.

Het enige dat ik wel weet, is dat ik mijn best op school doe, zodat ik zo snel mogelijk weg kan uit huis, en dan zie ik wel weer vanaf daar. Wat een toekomst heb ik, Ik voel me al helemaal verkloot van binnen.

Ik haat dat, wat er nog van me over is.