Advertentie | |
|
09-09-2009, 11:27 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Dit soort praatjes verwachtte ik eerlijk gezegd eerder van tid, dan van jou |
09-09-2009, 11:32 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
09-09-2009, 11:36 | ||
Citaat:
Daarnaast als man zijnde kies je ook bewust voor de kinderen (mag ik hopen), dan is het dus ook jouw verantwoordelijkheid om daar aan bij te dragen in de vorm van allimentatie. |
09-09-2009, 11:43 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
Ads door Google |
09-09-2009, 12:11 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
09-09-2009, 17:59 | ||
Citaat:
Ik zou er, als ik jou was, heel lang en goed over na moeten denken om hem te vergeven. Hij heeft echt erge dingen gezegd en nu is het opeens 'sorry'. Mag jij ook in de rechtszaak spreken? (Goed, misschien domme vraag maar ik weet niet zo goed hoe dat zit...) Dan kan je alles misschien uitleggen hoe het voor jou is.
__________________
"The moment one gives close attention to anything, even a blade of grass, it becomes a magnificent world in itself.''-Henry Miller
|
09-09-2009, 20:07 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
09-09-2009, 20:42 | |
Verwijderd
|
Lijkt mij dat je alimentatie betaald als dat nodig is; als de moeder gewoon werkt fulltime (of bijna fulltime) vind ik alimentatie onzin. Maar als de moeder parttime of helemaal niet werkt (om voor de kinderen te zorgen) is het natuurlijk raar om te zeggen dat ze dan geen alimentatie hoeft te krijgen of dat de vader het zelf mag beslissen.
Toen mijn ouders uit elkaar gingen wilde mijn moeder alles voor mijn zusje en mij regelen. Mijn vader wou alleen geld zien. Dan voel je je genaaid als kind. . |
10-09-2009, 11:35 | ||
Citaat:
Ik vind het niet meer als vanzelfsprekend dat wanneer je als vader bewust kiest voor kinderen en bewust de taak op je neemt ze te (helpen) onderhouden, je ook daarmee doorgaat als je gescheiden bent van de moeder. Ik denk niet dat de band ouder-kind op gelijke voet verbroken is zoals de band ouder-ouder. Ouders zijn altijd uiteindelijk nog vreemden van elkaar, maar kinderen zijn je eigen vlees en bloed, je familie, ik vind het dan wel echt heel vertieft als je doordat pa en ma niet overweg kunnen, de kinderen ook maar meteen n schop onder hun hol geeft terwijl ze allimentatie wel nodig hebben. (Als t gezin echt geen alimentatie nodig heeft omdat moeders een geslaagde zakenvrouw is, is het natuurlijk een andere situatie, maar ik denk een gemiddelde alleenstaande moeder met minimumloon/geen werk en 3 kinderen in puberjaren heus wel alimentatie kan gebruiken...) Tuurlijk zal een moeder haar kinderen in het allerergste geval wel onderhouden, wanneer ze t brood uit dr eigen mond moet sparen om ze vlees te laten kweken. Maar waarom is dat WEL rechtvaardig na n scheiding en komt dat op HAAR bord, terwijl de vader even 'schuldig' is aan het bestaan van die kinderen en om zijn beurt zich na n scheiding nergens meer zorgen over hoeft te maken behalve naar welke dierentuin ze volgende maand weer zullen gaan? Al met al vind ik je beredenering erg narrow minded en kort door de bocht. Zeker in het geval van de TS.
__________________
*Signature*
|
Advertentie |
|
10-09-2009, 15:19 | |
Verwijderd
|
Ik vind dit een moeilijke situatie. Mijn ouders zijn ook gescheiden, en mijn moeder heeft nooit alimentatie aan mijn vader gevraagd. Zij werkt gewoon in een fabriek, dus die verdient ook geen vetpot. Mijn vader heeft overigens wel altijd vrijwillig geholpen, bijvoorbeeld met schoolgeld enzo, maar dat was dus ZIJN keuze en niet gedwongen.
Ik vind wel dat kinderen beschermd moeten worden wanneer de ouders met elkaar overhoop liggen. Als de vader niet voor de luxe-artikelen van de moeder wil betalen (en dat is natuurlijk begrijpelijk) zou hij ook gewoon op een meer directere manier kunnen helpen, zoals mijn vader dat heeft gedaan (i.e. rekeningen betalen, een keertje de stad in om kleding te kopen, of schoolspullen, whatever). Zo maakt de moeder geen misbruik van zijn geld, maar worden de kinderen er niet de dupe van. Ontopic: Doe wat je zelf wilt. Als jij je niet fijn voelt bij contact met je vader, dan laat je hem dat weten. Het gaat om JOUW relatie met hem, verder is niemand van belang. Als je besluit contact met hem te hebben, dan mag je hem wel eens heel erg duidelijk maken wat je van zijn gedrag vindt en hoeveel pijn hij jou heeft gedaan. Maar vergeet niet dat je nog heel jong was toen het allemaal gebeurde, en het kan dus zo zijn dat je bepaalde dingen heel anders hebt opgevat dan hij het heeft bedoeld. Anyway: Doe wat goed voelt voor jou en laat je niet tegen je zin overhalen. |
12-09-2009, 14:30 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
12-09-2009, 16:13 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Oh well, ik prijs mezelf gelukkig dat mijn ouders ons nooit hebben laten 'lijden' vanwege hun eigen beslissingen, maar dit is niet bij ieder gezin zo. As I said, dit vind ik een moeilijk onderwerp.. /offtopic |
13-09-2009, 14:51 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
13-09-2009, 17:04 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Nou is mijn vader gelukkig geen eikel en heeft-ie wel degelijk meegeholpen, maar niet iedere man is zich bewust van zijn verantwoordelijkheden en ook bereid daar naar te handelen. Als hij dit niet was geweest had ik het mijn moeder geenzins kwalijk kunnen nemen als ze alimentatie van hem had geëist. Het is gewoon allemaal niet zo zwart-wit. |
13-09-2009, 17:24 | |
Was mijn vader maar gewoon zoals alle anderen hier (wat ik lees) Echt waar geef mijn vader maar is een voorbeeld. Ik heb het gevoel dat die namenlijk niet om mij geeft. En dat die het alleen maar voor het geld doet. Als hij om mij gaf en om mijn broers had die echt wel eerder contact gezocht met ons. Maar nee hij wil alleen aliminitatie en al die shit.
|
13-09-2009, 21:38 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
Ads door Google |
13-09-2009, 23:23 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
Ik vind dat je, vooral als je bewust voor kinderen hebt gekozen, als ouder de verantwoordelijkheid hebt om voor je kinderen te zorgen. Je kunt niet na een tijdje denken: "Goh, nu heb ik er geen zin meer in," en weglopen. Zo werkt het gewoon niet (in een ideale wereld tenminste ). |
15-09-2009, 14:56 | ||
Verwijderd
|
Citaat:
|
02-10-2009, 11:20 | |
Ik heb bovenstaande reacties niet gelezen, dus excuus als het al genoemd is / beantwoord is.
Als ik het zo lees, lees ik wel grotendeels het verhaal van een 11-jarig meisje wat nog niet alles snapt en wat vermoedelijk ook maar beperkte informatie heeft verkregen en dan van 1 kant. Ik kan me zo voorstellen dat jouw ouders jou niet alles hebben verteld. Je gaat een 11-jarig meisje ook niet met heel veel informatie opschepen over haar ouders waar het niks mee kan. Maar er is dus misschien ook wel een andere kant van het verhaal. Wat je vader richting jou heeft gedaan op msn (toen je 11 was) is sowieso sneu, maar ik zou persoonlijk geïnteresseerd zijn in het verhaal erachter. Ik kan me voorstellen dat een vader doordraait als hij zijn kinderen lange tijd niet mag zien. Mogelijk is er nog veel meer aan de hand geweest. Om een goede beslissing te kunnen maken zou ik dus meer willen weten. Ik zou mijn vader in zo'n geval toch ontmoeten of, als ik dat niet kon, een brief laten schrijven. Dan zou ik hem vragen wat hem spijt en wat hem bewoog zich zo te gedragen. Daarnaast zou ik zijn kant willen horen van de scheiding en willen horen wat hij nu van mij verwacht.
__________________
Ik ga links want ik moet rechts. En we gaan nog niet naar huis.
|
02-10-2009, 17:45 | |
Het is je vader, dus je moet bijna wel, probeer gewoon hem 1x in de maand te zien in een weekend, en kijkt hoe hij reageert enzo, hij reageerde mogelijk zo omdat hij een zware tijd had, bijvoorbeeld problemen op het werk, vraag dus wat er aan de hand was toen, en probeer je daar in te vinden. Je vader heeft nu waarschijnlijk die problemen niet meer en probeert hij zijn schuld aan te bieden.
__________________
Always be berating and belittling
|
03-10-2009, 16:46 | |
Ik heb geprobeert contact op te nemen via msn (dat is het enigste wat ik nog van hem heb) maar hij reageerd nooit. Ik weet niet of die nou niet wil reageren of dat ik gewoon telkens pech heb en dat die MSN gewoon heeft aanstaan. Maarja, dan kan hij toch wel een oflin berichtje sturen?!
|
03-10-2009, 18:09 | |
Verwijderd
|
Dan kun je beter een mailtje sturen, want persoonlijk gebruik ik Pidgin voor MSn (gotta love Linux) en ik kan dus ook geen offline messages ontvangen of verzenden.
Met een mailtje weet je zeker dat hij het ontvangt. Is er ook geen manier waarop je aan zijn telefoonnummer kan komen? Via familie ofzo? |
04-10-2009, 22:10 | |
Verwijderd
|
Ik heb alleen de eerste post gelezen even en daar wil ik meteen op reageren, dus mijn excuses als dingen dubbel gezegd worden of niet meer van toepassing zijn. Ik ken de situatie heel goed. Mijn biologische vader (hij is mijn vader niet, ik heb maar 1 vader en dat is mijn stiefvader!), gaf mij op 11 jaar de schuld dat zijn vorige relatie kapot was gegaan. Ik hielp niet mee in het huishouden, ik maakte ruzie met haar zoon (eerder andersom maar goed, hij liet ons ook allebei op 1 kamer slapen en dat voor een meisje dat in de puberteit komt en borsten begint te krijgen ), kortom het was allemaal mijn schuld dat zijn relatie kapot was. Op mijn verjaardag belde hij om uiteindelijk aan de telefoon ruzie te maken met mijn moeder, terwijl hij niet eens mij feliciteerde. 1 jaar later heb ik het voor gezien gehouden en besloten dat ik hem niet meer wou zien. Nooit meer. Hij heeft zich daar natuurlijk niet bij neergelegd en heeft voor onze deur staan schelden en dreigen totdat de politie erbij kwam. Die hebben op mij in willen praten en zorgen dat ik hem te woord stond, maar ik heb mijn poot stijf gehouden en geweigerd.
Toen kwamen de brieven en de kaartjes, soms smekend, soms dreigend. Van hem en van de grootouders van zijn kant. En vaak werden daarin beschuldigingen geuit tegenover mijn ouders: zij hielden mij van hem weg, zij maakten hem zwart,... Terwijl het echt mijn eigen beslissing was. Mijn ouders hebben vaak genoeg gezegd dat ik toch maar weer eens contact moest zoeken, dat ik misschien spijt zou krijgen... Maar ik heb altijd geweigerd. 3tal jaar geleden kwamen ze mij op het spoor via Livejournal en probeerden ze opnieuw contact te leggen, maar ik heb mijn LJ privé gemaakt en de hele poging genegeerd. (Intussen probeerden mijn ouders mij tenminste kerstkaarten naar de grootouders te laten sturen maar ik weigerde). Toen kreeg ik een mailtje van mijn vader, de inhoud weet ik niet eens meer, ik heb het gewoon gewist. Een jaar geleden kregen mijn ouders een telefoontje, dat mijn grootmoeder van die kant in het ziekenhuis lag, op intensieve, met bezoekuren. Ik heb toen besloten dat ik haar wou bezoeken, maar zeker niet iemand van die familie wou tegenkomen, en heb dus het ziekenhuis gebeld om een afspraak te maken buiten de bezoekuren om. Toen heb ik een brief geschreven en die daar afgegeven waarin ik duidelijk heb gesteld dat het altijd míjn beslissing is geweest om géén contact met hen te hebben. Een week later kreeg ik een doodsbrief en ik vond wel dat ik daar naartoe moest. Ik heb daar mijn biologische vader een hand gegeven, maar geweigerd om hem aan te kijken. Een half jaar later krijg ik een email van mijn biologische vader. Dat hij nog steeds een spaarboekje op mijn naam had en dat ik moest zorgen dat dat geld van die rekening af kwam (destijds met de hele Fortis-impasse, niet te druk om maken, doet er niet toe). Ik weet nog steeds niet of het een poging was tot opnieuw contact leggen of een poging om het goed te maken was, ik heb geen idee, ik ben het geld gaan halen en ik heb een mailtje gestuurd met 'Geregeld, bedankt.'. Tot nog toe niks meer gehoord. Waarom ik nu dit hele verhaal schrijf? Ik heb gigantische problemen gehad met mijn biologische vader, die mij als kind dingen in de schoenen probeerde te schuiven waar ik als kind natuurlijk geen zak mee te maken had. Die alles probeerde om mijn moeder zwart te maken. Die alles probeerde om mijn moeder haar leven ondraaglijk te maken, via mij. Dikke, vieze ellende dus. Ik heb op mijn 12e (gerechtigde leeftijd om te beslissen of je nog naar je 'andere' ouder wilt gaan) besloten dat zo'n man mijn leven niet waard is, mijn aandacht niet, mijn liefde niet. Ik heb dat volgehouden omdat ik op latere leeftijd ben gaan nadenken en steeds beter kon inzien dat mijn biologische vader zijn acties gewoon kinderachtig en vreselijk waren. Ik heb volgehouden omdat ik een hele lieve vader heb gekregen op mijn 8e. Ik heb volgehouden omdat, nu ik volwassen ben, heb besloten dat een man die dit gedrag ten toon spreidt, mijn aandacht niet waard is en opnieuw, zeker mijn liefde niet. Hij kan spijt hebben, maar dat rechtvaardigt zijn gedrag niet. En ik betwijfel ten zeerste of hij 'echt' veranderd is, om het heel even grof te zeggen.... Gif haal je er niet uit. En intussen heb ik een stukje teruggelezen en gelezen dat hij je niet eens antwoordt op msn. Meisje, ik weet niet hoe oud je bent, maar beslis voor jezelf, is deze man het überhaupt waard om aandacht te geven? En dat wil niet zeggen dat het geen pijn doet, en dat je niet zou willen dat het anders was... Waar ik momenteel mee zit is dat ik me afvraag of ik halfbroertjes of -zusjes heb en of hij die beter behandelt... Maar ik ben 27 nu, ik leef al 15 jaar zonder hem en ik heb besloten dat minstens de volgende 15 jaar ook best zonder hem (of die familie) kunnen. Misschien krijg ik spijt als ik 45 ben ofzo, maar dan heb ik tot die tijd, zonder spijt daarover geleefd (en dit klinkt misschien heel belerend, maar het is niet zo bedoeld...) Sorry voor het hele verhaal, maar ik hoop dat je er iets aan hebt. |
Advertentie |
|
|
|
Soortgelijke topics | ||||
Forum | Topic | Reacties | Laatste bericht | |
Psychologie |
Help! Mijn vader heeft therapie nodig? Rikje18 | 1 | 24-09-2013 00:16 | |
Psychologie |
Ik ben bang voor mijn vader Brunette<3 | 6 | 11-08-2010 20:31 | |
Psychologie |
Mijn vader is woest.. wat nu? xAnoniem | 10 | 04-03-2010 06:14 | |
Liefde & Relatie |
Mijn vader.. mbx | 6 | 07-09-2009 17:49 | |
Psychologie |
Mijn vader. Verwijderd | 24 | 15-11-2008 16:56 | |
Psychologie |
Binnenkort is mijn vader dood Verwijderd | 65 | 26-03-2003 17:36 |