[Verhaal] de ochtend na de nacht ervoor

[Electro Voice]

Het is nog niet af, maar ik ben wel benieuwd naar de reacties.


Waar ben ik? De vraag schoot als een kogel door mijn hoofd. Ik zie een omgeving die mij niet bekend voorkomt, voorzichtig door de kamer turend probeer ik herkenbare objecten te identificeren. Maar ik zie nog niks, waarschijnlijk zal het komen omdat het nog te donker is voor mijn ogen om juist te kunnen waarnemen. Dan zie ik een kleine 2 meter van me vandaan een paar kleine lichtjes, lichtjes die de letters 10:25 vormen. Verdwaasd doe ik een poging die code te kraken. Maar hoe hard ik ook probeer, het wil gewoon niet. Ik sluit mijn ogen maar even om ze de nodige rust te geven, ze zijn pas zo kort open maar nu al heb ik dat branderige gevoel in mijn ogen alsof ik al een etmaal wakker ben. Plotseling, als een bliksem bij heldere hemel dient de oplossing van de tot nog toe onopgeloste cijfercode zich aan; het is de tijd. Ik doe mijn ogen open om te kijken of mijn bevindingen overeenkomen met de werkelijkheid. Het bleek zo te wezen, de cijfertjes geven inmiddels de code 10:34 aan. En ik ben voldoende overtuigd dat mijn oplossing de juiste is.
Ik begin me af te vragen waar ik nu op lig, is het een matras op de grond, of gewoon een bed? Voorzichtig volg ik met mijn rechterhad de matras, het is wel een breed bed, plots stoot ik tegen iets zachts aan. Verschrikt trek ik mijn hand terug en probeer te zien wat het is. Maar de duisternis belet mij te zien. Ik lig even te denken en probeer te analyseren wat het geweest zou kunnen zijn. Geen muur, ook geen deken of kussen, daar was het te warm voor. Na even te hebben liggen denken besluit ik maar om mijn hand opnieuw op verkenningstocht te sturen. Net toen ik mijn hand in de bewuste richting schoof begon het bed te bewegen. Ik schok me de pleuris! Wat deed dat? Wie deed dat? What the fuck?! Ik hoor een lange zucht, een zucht die niet van mij afkomstig is. Ik realiseer me dat ik naast een persoon lig, en het zachte waar ik tegenaan stootte de persoon in kwestie was. Maar wie is het? Laat het in godsnaam een mooi vrouwmens zijn. Niet veel anders kunnend wacht ik op wat er gebeuren gaat. De dekens bewegen opeens wild en een arm word om me heen geslagen! Ik slaak een kreet en spring blindelings de tegenovergestelde richting in. Ik kom hard neer tussen een aantal kledingsstukken, een paar schoenen en sla hard met mijn hoofd tegen een kastje. Een flitsende pijn schiet door mijn schedel. “Wat doe je, schat?” vraag een stem uit het duister die me niet bekend voorkomt. Plots knipt er een felle lamp precies boven mijn hoofd aan. Totaal verblind en gedesoriënteerd door de val houd ik mijn ene hand voor mijn ogen en de andere tast voorzichtig de bezeerde plek achter op mijn hoofd af. “Doet het erg zeer, liefje? De mooie stem klinkt nu van heel dichtbij. Ik check of mijn ogen al een beetje gewend zijn aan het felle licht, maar ik zie niet veel meer dan een schim en veel zwarte en blauwe vlekken overal. Ik probeer iets terug te zeggen maar er komt niet meer dan een bizar gereutel uit mijn keel, ik probeer mijn stem weer terug te krijgen maar het blijft bij een zwaar gebrom. “wat de fuck was dat? Waar ben ik? Wie ben jij?” als bij een wonder had ik mijn stem weer terug, en ik maakte hier meteen gebruik van door de voor mij op het moment belangrijke vragen te stellen. Er klonk een schaterend gelach vlak bij me oren, het gelach deed mijn schedel breken en ging als een rasp over mijn ruggengraat. “maak ff niet zoveel lawaai, wil je? Het kwam er kwader uit dan ik het aanvankelijk bedoelde maar daar mijn stem nog lang niet het oude niveau had bereikt was ook mijn intonatie nog redelijk ontregeld. “Je hoofd heeft bijna mijn nachtkastje gepenetreerd, je bent bij mij thuis, en ik ben Eline, je kent me toch nog wel? De stem fluisterde nu meer en gaf tevens antwoord op al mijn brandende vragen. “Eline? Eline de Groot?” Ik was mijn pijn onmiddellijk vergeten en probeerde nu uit alle macht wat beter te zien dan wat mijn ogen met tot nog toe hadden laten zien. “Ja, inderdaad, ik ben blij dat je me nog kent” Met een ietwat sarcastische ondertoon bevestigde ze mijn vermoeden. Ineens werd alles me duidelijk, Eline is al jaren een van mijn beste vriendinnen, en al enige tijd ben ik helemaal verliefd op d’r. Niet zo raar ook, zowel haar innerlijk en uiterlijk zijn oogverblindend. Maar gisteravond is de spreekwoordelijke vonk overgeslagen en is het uitgemond in een nogal ‘wilde’ nacht. En dat na een avondje lekker doorzakken in ons stamcafé. Waarschijnlijk is het de alcohol geweest die onze grenzen van eerlijkheid deed vervagen en ons de liefde aan elkaar liet verklaren. Op hetzelfde moment dringt het ook tot me door dat zowel Eline als ik aan een relatie vast zitten, sterker nog Eline is laatst ten huwelijk gevraagd. Een aanbod dat ze onder voorbehoud afgewezen heeft. “Zou je niet eens overeind komen? Je ligt er niet echt relaxed bij zo te zien.” De altijd subtiele Eline liet haar stem weer horen. Met mijn ogen stijf dicht geklemd om de hoofdpijn maar enigszins aan te vechten probeer ik overeind te krabbelen, maar mijn evenwichtsorgaan is, net als de rest van mijn lichaam, redelijk ontregeld en het kost me dan ook de nodige moeite om mijn als een zandzak aanvoelende lijf in een zittende positie te verheffen. “Wacht, ik zal even de gordijnen open maken”. Nog voor ik in protest kon gaan vlogen de gordijnen wild open, totaal verblind hijs ik me op de tast het bed weer in en begraaf mezelf onder een dikke laag dekens. Vanonder de dekens verwens ik onverstaanbaar de uitvinder van verblindend licht, en op een wat luidere toon vraag ik haar vriendelijk om onmiddellijk die verschrikkelijke gordijnen te sluiten. “Wat je wilt schat”. En met dezelfde snelheid verdween al het licht uit de kamer, op het schijnsel van het nachtlampje na. “Zou je alsjeblieft misschien weer in bed kunnen komen, zodat ik de kans krijg wakker te worden?” vraag ik Eline om haar maar even rustig te krijgen. Als ze onrustig naast me is komen liggen vraag ik haar of die fucking Ritalin nog steeds niet uitgewerkt is. “Ja hoor, volgens mij wel, in ieder geval, ik denk het want ik heb helemaal niet meer dat drukke, weet je wel? Zoals gisteravond. Nee, ik weet bijna zeker dat het nu helemaal uitgewerkt is”. Als iemand die strak staat van de cafeïne vuurde ze een veel te lang antwoord op me af. “Alsjeblieft, hou gewoon even je smoel ok?” Zwaar geërgerd door het overschot aan decibels begraaf ik mijn hoofd onder de kussens. Gelukkig begreep ze nu waar ik me aan irriteerde en hield zich wijselijk stil. Na een half uurtje in doodse stilte te hebben liggen niksen hield Eline het niet meer en sprong ze als een te strak gespannen snaar uit bed. “Ik ga in bad, kom je ook?” Het halve uurtje rust had me goed gedaan dus stemde ik ermee in, mits ik eerst een grote bak koffie mocht zetten.

Tot zover….

[Fladdergeval]

Je begint leuk, maar ik vind dat je al snel gaat afraffelen. Je tijd klopt van geen kanten, je woordgebruik verandert continu en je plot vind ik ook niet zo fantastisch.
Het is te snel en te slordig geschreven om een goede indruk op mij achter te laten.
Tot zover mijn mening..