[Beschrijving] Zaterdagavond

Uit de losse pols en ongefundeerd. Noem het een vingeroefening.

- - -

Het begon allemaal rond een uur of half acht toen ik een telefoontje kreeg van één mijner makkers. Hij had die dag een ouderwetse SEGA Megadrive II gekocht en zou langs mijn huis rijden om even te laten zien hoe het mogelijk was om acht voetbalspellen te hebben, maar geen enkele Sonic. Bovendien zou hij eindelijk een zonnebril met ronde glazen gevonden hebben, waar ik al een poos naar op zoek was. Een kwartier later stond hij voor de deur en overhandigde hij mij de zonnebril die werkelijk geroemd mag worden om zijn proporties. Als Stevie Wonder ooit ronde brillen droeg, zou dit zijn eerste keus geweest zijn. Tezamen met de belachelijk grote bril, deed de knaap mij een officieuze uitnodiging om over een kwartier later in strandtent Pauze te verschijnen, alwaar ons gezellige samenzijn een aanvang zou nemen. Wat voor aanvang was onduidelijk, maar ik moest mijn zonnebril meenemen.

Drie kwartier later maakte ik mijn opwachting in voorzegde strandtent, de zonnebril nog in de arm geklemd. Op het terras vond ik enkele van mijn makkers terug en het onderwerp draaide naar iemand die wij allen al een poos niet meer gezien hadden, maar waarvan de homoseksualiteit verdacht bewezen was. Eén iemand in ons midden was zelfs na het verhaal mannenporno op zijn computer gevonden te hebben niet te overtuigen. Alsof we de duvel op zijn staart trapten (of wat de uitdrukking ook wezen mag) verscheen het besproken persoon even later op de planken van het koude, donkere terras. Hij zat even, praatte even, zag een vriend van hem in de verte en groette deze op een manier die in alle registers van homoseksualiteit compleet acceptabel is. Na dit incident (en na het vertrek van het besproken persoon) was zelfs de Thomas in ons midden overtuigd. Dat kwam goed uit, want hoe meer de homoseksualiteit van iemand anders aangestipt wordt, hoe sterker de eigen mannelijkheid in het oog springt. En mannelijkheid, daar hebben we nooit genoeg van.

Het was tevens op dit verlaten terras dat mijn bril plotseling de status van blindenbril kreeg. Hij ging van hand tot hand, maar zag er bij iedereen belachelijk uit, incluis ondergetekende. Maar zulke vooroordelen hebben ons nog nooit ergens van weerhouden. Van de twee bands die deze avond zouden spelen, begon één met de soundcheck en dat was voor ons genoeg reden om te bepalen dat deze tent niet ‘da spot’ van de avond zou worden. Wanneer onze laatste makker terug zou zijn van de verjaardag van zijn schoonzus, zouden we overleggen of het een goed plan was naar de Flaat te gaan.

De Flaat, feitelijk Sociëteit de Flatertheek, is een jongerenkroeg die op vrijwilligers draait. Het is naar ons weten de enige alternatieve uitgaansplaats in het Westland, als we de Nederland Drie in Wateringen niet meetellen. Want die zuigt. Harige ezelsballen. In de Flaat vindt men altijd weer een gevarieerd publiek, zowel in kleding, gedrag als wel in haarstijl. Hoewel al die afwijking weer hetzelfde is. Het mag een gesloten gemeenschap lijken, maar wie er enige avonden ronddoolt met zijn zelfmeegebrachte makkers, zal toch vrij snel aansluiting vinden in de groep.

We belden naar de Flaat, om te zien of deze open was. Met een verjaardag van een populair lid in de voortuin en Lowlands in de achtertuin, wisten we niet of dit het geval was. Ene Robin wist ons te vermelden dat ze open waren en op weg gingen wij. Tijdens de rit viel de trapper van de fiets een mijner makkers eraf en moest hij met een krom been verder. Nog even hebben wij gewisseld; ik op zijn manke fiets, hij op mijn Panzerfahrad, en met kramp in mijn been kwamen we aan.

Zoals verwacht was de Flaat vrij verlaten. Eén vriendengroep van jongere bezoekers sierde het meubilair door zich in kleurrijke gewaden (zwart, zwart en zwart) eroverheen te draperen, terwijl ze keken naar een DVD van een band die het waagde zich Carcass te noemen. Muzikale versnaperingen met de artisticiteit van een ernstig auto-ongeluk werden afgewisseld door een hamerende typmachine, die kennelijk bij de sfeer hoorde. Het was snel besloten dat wij ons naar De Ouwe Droog zouden begeven, een iets meer ‘mainstream’ café in dezelfde contreien.

Onderweg zette ik mijn bril op en begon de ‘ik ben blind’-act vorm te vinden. Met de hand op de schouder van een vriend van me, zou ik door de straten stiefelen. Hij liet me expres tegen palen oplopen en verontschuldigde zich ervoor. In het café werkten mijn makkers geweldig mee. Ze leidde me naar de kapstok en schoven mijn stoel aan, terwijl ze bier in mijn hand plaatsten. Even had ik mijn zonnebril afgedaan en mijn act gelaten voor wat het was en direct sloeg de barman toe. Hij kwam lege glazen opruimen en merkte op dat het toch wonderen deed, zo’n kaars. Ik antwoordde positief; ik kon immers weer zien!

Even later ging de act verder, met als hoogtepunt het consequent aftikken van een sigaret naast de asbak, een aantal grappen over abusievelijke borstbetastingen, andere mogelijkheden van het blind zijn en als kopstuk het bestellen van drank aan de bar. Express verkeerd gepositioneerd schreeuwde ik de naam van de barman tegen een glazen ruit, terwijl ik als een blinde heen en weer slingerde en rondkeek. De barman speelde mee, maar vond me volgens mij vervelend. Ik weet niet of iemand erin trapte.

Iedereen van de makkers ging naar huis, op de jongen met de kapotte fiets en ik na. Wij trokken terug naar de Flaat, die immers pas over een half uur geen mensen meer toe zou laten. Op straat maakten twee dronken dames er een probleem van dat ik niet echt blind zou zijn en mocht dit alsnog het geval zijn, dat zei dan doof waren. Wel, ik vind alles best.
In de Flaat vonden wij iedereen die naar de verjaardag was geweest. Ik probeerde weer mijn blindenact, maar deze mensen kenden me en geloofden niet dat er een vrachtwagen over mijn ogen gereden was. Mijn bril werd gepikt en het kostte me enige moeite hem te heroveren.

Een vriend van me stond naast me aan de bar en kondigde aan geil te zijn. Ik zei dat ik liever naar huis ging. Hij sprak weer zijn profetische woorden, waarna ik een vraag stelde over zijn koortslip. We lachten allebei, toen we ons herinnerden dat hij woensdagnacht een meiske gekust had, die daar overigens niets meer van wist en die nu mogelijk ook koortslip zou hebben. Kort daarna, of even ervoor, kreeg ik te horen indirect verantwoordelijk te zijn voor de dood van Spanky de goudvis. Op vakantie had één van mijn makkers twee vissen plus een veel te kleine kom gekocht. Eén van de blubbers, Bukakke was reeds ter ziele gegaan, maar de andere bood moedig weerstand. Samen met iemand anders had ik op vakantie een korfje gevonden dat sommige vissers gebruiken om lokvoer in te doen en voor de grap hadden we dat in de kooi gelegd. Het bleek nu dat Spanky zich in pure eenzaamheid door het korfje probeerde te wringen, daarbij zijn oog verloor en zo ten einde kwam. Zo gaat dat, zou Vonnegut zeggen.

Een vriend van me riep me bij een tweetal meiskes en vertelde dat één van die twee degene was waar het pas over hadden. Ik groef in mijn geheugen, maar hij hielp me door te zeggen dat het om BH-Bode-leden ging. Deze dame had al tweemaal geprobeerd opnieuw lid te worden van mijn e-mailkrant, maar alles was mislukt. Zij gaf me een nieuw adres, plus dat van twee anderen en maakte me vervolgens bang door iets te vaak te herhalen dat ze nu echt lid wilde worden. Ik aaide haar over haar hoofd en ging met mijn bril op weg. Ik was immers blind.

Een meiske betastte mijn borst onzedelijk en ik betaalde haar met gelijke munt terug. Dat zal haar leren, de slet. In de gang van de Flaat, half onderweg naar mijn fiets, bleek een kerel met een enorme kuif (enorm als in twintig centimeter) opeens lid te zijn van de band Cenobites. Na een korte groepsdiscussie over de uitspraak, waar in artistieke vrijheid de redding van een ieder was, wist ik de knaap een sigaret te ontfutselen. Ik rook feitelijk niet, maar ik offer graag mijn gezondheid op om andere mensen te laten stoppen. Zo begaand ben ik ook wel weer.

Ik hervond mijn fiets, herkenbaar aan de wandelstokhouder, en wist na enige moeite te herinneren dat mijn sleutel er aan de rechterkant in moest om hem te bevrijden van zijn knellende slot. Zonder walkman en te koud gekleed fietste ik naar huis en maakte ik de loze belofte om deze avond neer te pennen. Onderweg reed ik drie slakken dood.

- - -

LUH-3417

[Charlottetje]

hilarisch
maar wat ben ik blij dat ik jou voornamelijk virtueel tegenkom zeg! fjew.
en ach, dat foutje hier en daar, soms wat irritante herhalingen, ik vergeef het je!

Charlotte
maar alleen omdat jij LUH bent

Een paar schoonheidsfoutjes (zei, ipv zij) maar een fijn stuk om te lezen!

Grim

[Millroy]

ZondeR walkman.

Brrr.

[duivelaartje]

Jeej, weer een LUH-verhaal! Ja, leuk weer! Wat foutjes, maar ach, wat geeft het. Het is goed.

Duivelaartje

Er staat nu een nagelezen versie trouwens. Jullie zijn wel goed voor mijn ego.

LUH-3417

[Raakvlak]

Dus slecht voor jou?

Of de mensen om me heen.

LUH-3417

[Charlottetje]

ach, spaarzaamheid he..

Charlotte