egoïstisch en voor mezelf kiezen?

[groovy]

Hey allemaal, ik zit dus met een probleem, en ik weet het allemaal niet meer...

Ik heb al een hele tijd een vriend. De laatste tijd hadden we helaas veel ruzietjes enz, maar na een goed gesprek hebben we besloten, dat we gaan proberen om geen tot nauwelijks ruzie te maken. Door de ernst van de situatie (het bijna verliezen van elkaar) wisten we deze voornemens goed waar te maken.

Daar ben ik natuurlijk heel blij om. Toch knaagt er iets. En nu weet ik niet of ik ontzettend egoïstisch ben, of dat ik misschien een klein beetje gelijk heb.

Het gaat al geruime tijd slecht tussen zijn ouders. Dit is natuurlijk heel erg, en absoluut niet leuk voor mijn vriend. Ik probeer hem dan ook zoveel mogelijk te steunen en er voor hem te zijn.

Maar toch, de laatste tijd heb ik soms het gevoel dat hij zijn ouders als smoesje gebruikt, om niet met mij te hoeven afspreken. Aangezien hij doordeweeks in een andere stad op kamers zit, mis ik hem ontzettend. Als hij dan eindelijk thuis komt in het weekend, zegt hij dat hij thuis wilt zijn, omdat het thuis heel moeilijk is. Ok, ik kan daar in komen..maar dan wil hij dus met me afspreken, als zijn ouders werken zijn. Want dan heeft hij geen reden meer om thuis te blijven. Ik snap heel goed dat hij het moeilijk heeft, en ik heb echt geprobeerd hem te steunen, maar op de één of andere manier begint het me de laatste tijd de hele tijd te irriteren. Ik pas me zoveel mogelijk aan hem aan, om hém te zien..ik gooi mijn hele planning om, omdat ik hem zo mis. Maar hij belt en zegt fijn de afspraak af, en stelt een dag voor dat het hém uitkomt..en soms heb ik dan echt zoiets van 'nee het hoeft voor mij niet meer..' Wat hij dan niet snapt.
Verder wil mijn vriend absoluut niet over zijn ouders praten (heel af en toe, als het echt nodig is, laat hij iets los over zijn ouders) en ik weet dus in feite nergens iets van. Wel worden afspraken steeds vaker afgezegd, omdat hij zo graag thuis wilt zijn. Ik vind echt niet dat hij alles aan mij moet vertellen, maar ik weet dus eigenlijk de ernst van situatie vaak niet. En dan wordt er opeens weer een afspraak afgezegd..

Aan de ene kant snap ik het, maar aan de andere kant..het irriteert me denk ik..
En ik wil absoluut niet egoïstisch zijn..maar..ik kan het niet goed uitleggen. De laatste tijd is hij sowieso nooit meer vrolijk, en ik kan daar niet goed tegen. In het begin kon ik er goed mee omgaan, deed ik vrolijk, probeerde lief voor hem te zijn, waar hij me dan ook heel dankbaar voor was. Het probleem is, dat ik zijn stemming heel erg overneem, omdat ik het mij zo aantrek. Dus ik ben de laatste tijd steeds minder vrolijk. Ik probeer echt zelf vrolijk te blijven, maar doordat mijn vriend verdrietig is, ben ik dat ook, en doordat allerlei afspraken worden afgezegd, tast dat onze relatie weer aan..dus ik kan vaak gewoon niet meer lekker vrolijk zijn zeg maar..en dat vind ik erg, omdat mijn vrienden dat ook weer aan me merken..en ik wil ook wel eens de leuke, gezellige vriendin zijn ipv alleen maar die depressieve tut. Ik zit zeg maar niet meer lekker in mijn vel..

Vandaag had ik echt heel goed nieuws, ik wilde het hem zó graag vertellen..en hij was in de buurt (was een uitzondering), maar nee, hij wilde thuis zijn...en ik wilde het hem niet over de telefoon vertellen..daar vond ik het te belangrijk voor.
En dan doet het gewoon pijn dat ik het niet kan vertellen en blij kan zijn samen met hem. Ik voel me alleen maar klote . Voor degene die denken 'nou ga dan gewoon naar hém toe', hij heeft vaak liever niet meer dat ik bij hem thuis kom, omdat er een hele nare sfeer hangt, sinds zijn ouders problemen hebben..hij schaamt zich daar een beetje voor, ook al zeg ik dat dat nergens voor nodig is.

Aan de ene kant wil ik er zó graag voor hem zijn, maar aan de andere kant..ik wil ook weer gewoon lekker vrolijk zijn..als ik af en toe echt kan lachen met vrienden, dan merk ik gewoon hoe ik dat gemist heb..maar ik voel me zo'n grote egoïst..ik wil hem ook niet in de steek laten.

Maar soms heb ik het gevoel dat het echt beter zou zijn, als ik voor mezelf zou kiezen..hoe hard dat ook is..

Ik heb het er al met hem over gehad, dat hij vaak niet meer vrolijk is, en dat hij ervoor moet vechten om alles wat optimistischer te zien (ik weet ook hoe moeilijk dat ook is) en hij zegt dat hij er heus wel iets aan wil doen, maar het niet kan..tis zijn stemming, die kan hij niet zomaar veranderen..

En ik zie heus wel dat hij zijn best probeert te doen af en toe..maar vaak is hij gewoon ook depri, en ik kan daar steeds minder tegen..maar ik houd gewoon veel van die jongen..

Sorry dat ik zo zeur, maar ik weet het gewoon even niet meer..dit gaat al een paar maanden zo, en ik voel me steeds ongelukkiger..en schuldig, omdat ik hem in feite in de steek laat..

Zouden jullie alsjeblieft serieuze reacties willen geven? Ik zit er echt mee, en weet niet meer wat te doen..

Alvast heel erg bedankt..

Veel liefs

[Marcade]

Klinkt meer als dat jij hem niet in de steek laat; maar hij jou?

Blijkbaar geeft hij je gewoon niet voldoende meer, wat jij zoekt in een relatie. En dan hebben zijn ouders misschien wel problemen, maar jij bent er ook nog en tja, als dat beide gewoon niet samen gaat .. kan je 't wel met lede ogen aanzien maar daar word je dus idd. ook niet vrolijker van.

Probeer er met hem over te praten en als jullie er niet uitkomen ben ik bang dat je toch een beslissing moet maken; ik zou ook voor mezelf kiezen dan; ik wil geen relatie onderhouden waarin ik zelf niet eens gelukkig ben en ik idd. ook het gevoel krijg dat hij/zij zijn/haar ouders als excuus gebruikt.

Ik bedoel als zijn ouders echt problemen hebben en jij bent zijn vriendin enzo; mag hij wel is wat opener zijn idd. over hoe en wat omtrend zijn ouders. En zo te horen is dat gedoe met zijn ouders al maanden aan de gang? Wanneer houd het op dan? Je wil daar toch niet eeuwig op wachten ..

[Maarten]

Een lastig parket indeed...

Ik vind het heel lastig om dit verhaal te beoordelen en je vervolgens een richting in te sturen. Ik zou graag wat meer inzicht in de situatie hebben..

Waarom gaat het slecht tussen hem en zijn ouders? Hoezo wil hij thuis zijn, terwijl hij juist bij jouw rust kan vinden als hij het moeilijk me ze heeft?

Het is een slechte zaak dat hij jou geen inzicht in zijn situatie geeft, want als je verliefd op elkaar bent dan schroom je niet om dit soort dingen met elkaar te delen lijkt mij. Het kunnen inderdaad hele ernstige dingen zijn die we ons niet kunnen voorstellen, maar hij kan toch op zijn minst een beetje duidelijkheid geven? Ik zou het persoonlijk juist fijn vinden als ik mijn hart kon luchten bij het meisje waarvan ik hou...

Het lijkt inderdaad alsof je vriend enorm in de knoop met iets zit, maar hij doet er wel heel erg moeilijk over. Ik zou gewoon met hem bellen en een afspraak maken en vragen om duidelijkheid. Dat jij graag hem wil helpen, maar dat hij je niks om mee te werken geeft.

IK zou persoonlijk mijn vriendin blijven steunen als ze enorm met de knoop zat met haar ouders. Maar als het zou blijven aanhouden en ze zou alleen maar depressiever worden en er zat geen verbetering in de relatie zou ik het op een gegeven moment afnokken. Hoeveel je ook van iemand houdt, op een gegeven moment heeft het zin meer om je constant zorgen te maken over een ander zonder dat die er echt iets mee doet en er beter van wordt... En het houdt al helemaal snel op als die ander geen hulp wil maar vervolgens wel de hele tij zielig doet van ik kan niet vanwege klote situatie. Dat is vragen om begrip, zonder begrip te tonen.

[groovy]

Hey Marcade, thx voor je goede advies
En DiGiTracker, nog wat antwoorden op je vragen:


Het gaat niet slecht tussen hem en zijn ouders, het gaat slecht tussen zijn ouders..zijn ouders hebben problemen met elkaar. En hij lijdt daar dus weer heel erg onder. En hij zegt, dat hij me liever niets vertelt, omdat ik zijn ouders te goed ken. Hij vindt dat dan heel moeilijk..in feite bespreekt hij dingen dus liever met 'vreemden' dan met mij. En hij wilt graag de privacy van zijn ouders behouden..
Je hebt gelijk als je zegt dat mijn vriend enorm met iets in de knoop zit, ik denk ook dat hij heel erg met zich zelf in de knoop zit..ik kan het niet goed uitleggen..maar ik zie het gewoon aan hem.
Ik heb hem al om duidelijkheid gevraagd, maar hij zegt dat hij niet kan praten, omdat hij het er zo moeilijk mee heeft. Hij vindt het echt heel moeilijk om open tegen me te zijn..dat zorgt echt voor een blokkade..

'En het houdt al helemaal snel op als die ander geen hulp wil maar vervolgens wel de hele tij zielig doet van ik kan niet vanwege klote situatie. '

Ja dat gevoel had ik ook precies hetzelfde, maar ik krijg dan als antwoord, dat hij het niet zo bedoeld enz..

Maar ik ga nu naar mijn bed, maar in ieder geval ook bedankt voor je interesse!! Sorry als sommige antwoorden er een beetje vaag uitkomen, ben echt heel erg moe van alles..

In ieder geval beiden bedankt voor de adviezen, het helpt me echt heel erg..

Veel liefs